Sharon’un sabah erkenden imparatorluk sarayına gittiğini doğruladıktan sonra Carol, babasının kapısının önünde durmak için cesaretini toplamadan önce bir saat kadar tereddüt etmişti.
Carol'ın Dük'ü özel olarak ziyaret etmesi çok enderdi.
‘Bu, büyüdüğümden beri ilk defa olabilir.’
Zaten 15 yaşındaydı. Bu, bir yetişkin leydi olduğundan beri Dük'ün ofisini ilk ziyaretiydi.
Uşak bu anın heyecan verici olduğunu düşündü.
Bu yüzden normalde yapacağından daha dikkatli bir şekilde Dük'ün ofisinin kapısını çaldı ve sesini yükseltti.
"Ekselansları. Genç bayan sizi görmek için burada. "
Ofisten geri cevap gelmedi.
‘Beni görmek istemiyor mu?’
Neyse ki, Carol onu bu kadar anlamsız bir şekilde ziyaret ettiği için kendisini kınamadan önce bir yanıt geldi.
‘‘Girmesine izin ver.’’
Artık babasının soğuk sesine karşı bağışık olmasına rağmen Carol yeniden korkmuştu.
'Hala gidecek çok yolum var.'
Yine de, kapıdan içeri girip hayatını değiştirecek bir sözleşme imzalamak için cesaretini topladı.
Julien, ona Dükalığın geleceğini ellerine vereceğini söylemişti. Bu yüzden Carol sözün kendine düşen kısmını tutmalıydı.
"Baba, kızın Carol merhaba diyor."
Onu yumuşak bir sesle selamlarken elinin nasıl sallandığını yalnızca Carol’un kendisi biliyordu. Carol başını kaldırırken yüzünde düzgün bir ifade vardı.
'Sakin ol. Tıpkı Sharon'un bana öğrettiği gibi.’
Eğer gerçekten istediğiniz bir şey varsa, titrememelisin. Biriyle olumsuz bir anlaşma yapmanız gerektiği an geldiğinde, gözlerinle başlayarak kendini toparla.
Bu arada Dük, Carol’un görünüşünü görünce şaşırdı.
‘Bu çocuk ne zaman böyle büyüdü?’
Kalbi titremeye başladı.
Carol bir noktada değişmeye başlamıştı. Savurganlığında annesinin peşinden giden genç kız ortadan kaybolmuştu. Onun yerine yetişkin gibi davranan bir çocuk vardı.
‘Sharon’un etkisi olmalı.’
Onun için Sharon onu ilk gördüğü andan itibaren unutulmazdı.
Sharon’un berrak, açık yeşil gözleri ona kız kardeşini hatırlatıyordu.
Sharon'la aynı gözlere sahip olan ablası, kararlı bir kişiliğe sahipti ve anne ve babasının dikkatini çekiyordu. Ek olarak, Dük o zamanlar kız kardeşine tapıyordu.
Kız kardeşi evlendikten sonra Dük, Sarah ile evlendi. Carol doğdu ve sonra meşgul oldukları için sık sık iletişim kurmayı bıraktılar.
Ancak kız kardeşi öldükten sonra tanıştığı yeğenini görmek, ona çocukken ki kız kardeşini hatırlatmıştı.
‘O çocuk için mümkün.’
Dükün dudaklarından bir kahkaha kaçtı. İnanılamaz. Sharon dükün kızını gerçek bir insan olarak yetiştirmişti.
‘Yetiştirilmesinin sonucunu Sarah’a bıraktığımda asla bu sonucu beklemezdim’
Eğer düşes onu büyütmeye devam etseydi, kesinlikle bu kadar güzel bir kadın olamazdı.
‘Çünkü o aklı olmayan bir kadın’
Kendi evinde tuttuğu sevgilisinden bıkmıştı.
Dük, Carol'a uzun süre baktı.
'…Ne tatlı.'
Dük söylemeye cesaret edemediği kelimeleri yuttu, sonra ağzını açtı.
"Otur."
Dük kasıtlı olarak kuru sesinde acı hissetti. Düşese verdiği söz olmasaydı ...
Aslında dük bile bu kadar soğuk birisi haline geldikçe içinden titrerdi.
‘‘Sana söylemem gereken bir şey olduğu için buraya geldim, baba’’
Carol sakince dükün gözlerine baktı.
O koyu yeşil gözlerin birbirine benzemesi dehşet vericiydi.
"Hmm. Öyle mi?"
Dük'ün kanepeye yaslanırken ki vücut dili kibirli ve baskıcıydı. Carol güçten bunalmamaya çalışarak başını salladı.
"Evet baba."
"…Tamam. Seni bir kez dinlemek hiç zor değil. "
Dük'ün izniyle Carol yutkundu.
Söylemek istediği bir şey vardı.
"Baba, Gratoni düklüğünün geleceğini bana bağışla."
Dük, Carol'un gözlerine baktı.
Yanlış duymamıştı. Kendisine layık olan kızı, halefi olmak istediğini söylemişti.
***
Konağa döndüğümde ilk yaptığım şey Carol'u aramak olmuştu.
Prensin teslim etmemi istediği eşyayı ona vermem gerekiyordu.
‘‘Prens bunu sana vermemi söyledi.’’
"Bu ne?"
Carol, çıkardığım kutuyu nezaketle kabul etti.
‘‘Hediye?’’
"Sanki"
Carol sakince konuştu ama ben zaten biliyordum.
Carol, prens ile ilişkilerinde daha savunmasız hale gelmişti. Birbirleri hakkında olumlu bir izlenim bıraktıklarından emindim.
Bu çocuklar. Birbirinize olan sevginizi göstermekte sorun yok!
Kutuyu açan Carol için bir açıklama ekledim.
"İmparatoriçe'nin sana verdiği bir şey. Nesilden nesile aktarılan bir taç. Bu Julien'in seni sevgilisi olarak tanıdığı anlamına gelmiyor mu? "
"Ah."
Carol, beklentilerimin aksine iyi bir tepki vermeden haykırdı ve kutunun kapağını tekrar kapattı.
‘‘Ona düzgün bir şekilde tutacağım.’’
Ne? Neden böyle davranıyordu?
"Evet. Güzel olduğunu düşünmüyor musun? Tepkin biraz ... meh."
"Çok güzel ... Ama benim olmadığı için ..."
"Huh? O halde kimin?"
Neden bahsediyordu?
Carol'un ne dediğini hiç anlayamıyordum.
"Hayır, Julien onu başkasına vermek isterdi ..."
Agggh. Bu çok sinir bozucuydu!
"Hayır, sana vermek istedi."
Prens başka kime vermek isterdi ki ?!
İç geçirdim. Sanırım durum böyleydi.
Hala birbirleri için ne hissettiklerini bilmiyorlardı.
Ayrıca Carol, Julien'in onun hakkında ne düşündüğünü hala anlamamıştı.
Onları bu şekilde yetiştirmedim ama çocuklar çok saf.
"Tamam. Öyleyse, bunu güvende tutacağım."
Carol bunu can sıkıcı bir şeymiş gibi söyledi ama ben mutlu bir şekilde cevap verdim.
"Evet, onunla ilgilenmelisin."
Evlendiğinde bunu giymek zorundaydı.
Carol sessizce bana baktı.
‘‘Sana bakmak başımı ağrıtıyor. Ah, başım. "
Yüzde yüz numara yapıyordu.
Çocuklar dezavantajlı olduklarında hasta davranırlar!
Yüzlerce kez gördüğüm bir numaraya yakalanacağımı mı düşündü?
‘‘Bugün ne tür sorunlara neden oldun? Hmm? Çabuk anlat bana. Amcamla bugün neden konuştun? "
"Tanrı aşkına ..."
Carol'ı sorgulamaya devam etmek istedim. Ama onun davranışıyla her zaman kandırılan birinin olduğunu göz ardı etmiştim.
‘‘Ah, leydim! Başın neden ağrıyor? "
Madam Berna'nın yaygara kopardığını görünce pes ettim.
Konu Carol olduğunda Madam Berna korkutucuydu.
‘‘Hemen odana gidip sana biraz ilaç alalım. Ayrıca sana lezzetli bir şerbet getireceğim. "
"Teşekkürler Madam Berna ..."
Ellerimi yenilgiyle havaya kaldırdım.
Madam Berna her seferinde aldatılma konusunda çok yetenekliydi.
Carol, Madam Berna'nın peşinden gitti. Arkasına bakarken bana dil çıkardı ...
Dilini dışarı mı çıkarıyor?
Arggh!
Ona bir kez vursam sorun olur mu?
Kızgınlığımı yatıştırmaya çalıştım.
***
Son zamanlarda, Julien sadece tek bir şeyden zevk alıyordu. Sharon'un ziyaret edeceği günü dört gözle bekliyordu.
"Carol" diye çağırılan istenmeyen bir nesne olmasına rağmen, Carol son zamanlarda gelmiyordu.
"Biraz sağduyulu olmayı mı öğrendi?"
Kaba kız nihayet bir şeyler öğrenmiş gibiydi. Julien, uykuya dalmadan önce her zaman yaptığı gibi sağlam misketin üzerine üfledi.
‘‘Seni görmek istiyorum Sharon.’’
Şu an, kolyeyi yerinden çıkarabildiği, kimsenin onu görmediği bir zamandı. Julien için bu, günün en sevdiği saatiydi.
Şu an, güzel bir sesin saçma sapan şarkılarını dinleyebildiği bir zamandı.
Onun tek rahatlığı.
‘‘Sharon’’
Onun için biraz acıydı. Kaç kez onu çağırırsa çağırsın, Sharon cevap vermezdi. Her anını Sharon ile geçirmenin ne kadar harika olacağını hayal ederdi.
Ve Julien, bu dileği gerçekleştirmek için hayatını bile tehlikeye atabileceğini düşündü.
Bu yüzden Sharon'la uğraştığı her an temkinli davranmıştı.
Duygularından rahatsız olacağından korktuğu için eylemlerini ve sözlerini örttü. İçinden süzülen duygu ipliklerine engel olamadı ama eylemlerinin arkasındaki samimiyeti saklamaya devam etti.
Tahtı güvenli bir şekilde ele geçirmek ve Carol'dan ayrılmak zorundaydı. Ayrıca İmparatoriçe yolunda duramayana kadar beklemek zorundaydı. Son olarak, Sharon hislerini kabul etmeye hazır olmalıydı. Ancak o gün uzun süredir sakladığı duygularını itiraf edebilirdi.
O günü endişeyle bekliyordu.
Julien, duraklatılmış ses misketini bir kez daha çaldırdı.
"Majesteleri."
Ama onu rahatsız eden biri vardı. Julien'in alnı seğirdi. Ses meisketini durdurdu ve gömleğinin altına sakladı.
Hizmetçinin sıkıntılı yüzü, ilk kez gördüğü kadının arkasında kayboldu. Sessizce kapanan kapının önünde yarı saydam bir elbise giyen bir kadın duruyordu.
"Kimsin?"
Diye sordu Julien. Yatak direğine yaslandığı yerden kalktı.
Belindeki kılıca dokundu. Kadın renkli kırmızı dudaklarını ayırarak gülümsedi.
‘‘Sizinle tanışmak büyük bir zevk, Majesteleri. İmparatoriçe Majesteleri tarafından çağrıldım. "
"Ne demek istiyorsun?"
Julien bu durumdan hiç haberdar olmamıştı. Annesi Carol'u eşi yapmak için hevesliydi, bu yüzden onu başka bir kadına bağlamak için hiçbir neden yoktu.
Belki de bir suikastçiydi.
Bu, birçok erkek kardeşinden birinin yapacağı bir şeydi. Taç için en güçlü aday olan Julien'i öldürmek istiyorlardı.
Julien’in gözleri keskinleşti.
Güçlü eli kadının bileğini kavradı. Julien kadını yaklaştırdı ve sertçe sordu:
"Seni kim gönderdi? Hayatına değer veriyorsan, doğruyu söyle. "
"Sana söyledim. Beni buraya Majesteleri gönderdi."
Kadın pes etmeden cilveli bir şekilde konuştu. Sadece 19 yaşındaydı, ancak erkekleri kendi iradesine göre hareket ettirme konusunda fazlasıyla tecrübesi vardı.
Bir geneleve satılmıştı ve bu sayede imparatorluk sarayının eşiğine adım atmayı başarmıştı.
İmparatoriçe ayrıca ona, eğer başarılı olursa, Julien tahta çıktıktan sonra cariye olacağına dair söz vermişti.
Bu yüzden kadın korkmuyordu
"Bunu yapması mümkün değil."
Julien, kadını sürükleyip kapıyı açtı. Gerçeği söylemeyecek olursa, onu söyleyecek hale getirecekti. Ama Julien daha eşiği geçmeden durdu.
‘‘Julien.’’
Önünde annesi duruyordu. İmparatoriçe Julien'in elinden kaçan ve onu görünce gücünü kaybeden kadına baktı. Kadın yatak odasına koştu ve kapıyı arkasından kapattı.
"Haaa."
İmparatoriçe’in kuru dudakları arasından daha da kuru bir iç çekiş geçti. Siyah gözlerini Julien'in yüzüne dikti.
"Julien, beni gerçekten dinlemiyorsun."
İmparatoriçe'nin yaşlı bir ağaç gibi olan kurak eli Julien'e yaklaştı. İmparatoriçe yeniden iç çekti ve Julien'in boynundaki kolyeyi kaptı.
"Bu tür şeyler ..."
İmparatoriçe Julien'in narin boynunda oluşan çizikleri görmezden geldi ve kolyeyi kopardı.
"Anne! Bu -...!"
Ancak o zaman İmparatoriçe doğruldu, Julien’in gözlerinin çaresizce döndüğünü, protesto için ağzı açık kaldığını gördü.
‘‘Julien. Sana söylemiştim. Birçok düşmanın var. Bu yüzden onlara asla bir zayıflık göstermemelisin. "
İmparatoriçe'nin her heceyi kesen sesi Julien'i zehirli bir sis gibi deldi.
‘‘Ama daha önce ve şimdi bile, her zaman gösteriyorsun. Senin zayıflığın. "
İmparatoriçe'nin solgun yüzünü soğuk bir gülümseme süsledi. Kuru beyaz dudakları arasında görünen kırmızı dil dalgalandı.
“… Sharon isimli çocuğu seviyorsun. Doğru değil mi? "
Julien bunu hemen inkar edemezdi. Sessizdi. Ama şimdi inkar etmezse o ne yapardı?
Kalbi deli gibi attı.
"…Hayır."
Bunu güçlükle söylemeyi başardı ama İmparatoriçe onu yine de görmezden geldi.
“Bana yalan söyleme. Böyle ucuz bir kolyeye değer verdiğinde bunu söylememelisin Julien. "
İmparatoriçe kolyeyi Julien'in gözünün önüne getirdi.
********************* İkinci bir bölüm. Açıkçası biraz bölümler heyecanlanıyor gibi…. İyi okumalar, umarım zevk alırsınız.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
