"Sen, sen! Bu da neydi?"

Üvey annem öfkeyle bağırdı.

Duygusuzca onun gözlerine baktım. Gözlerimiz buluştuğu anda o, duraksadı ve sessizleşti.

"..."

Gözlerimdeki bakışın farklılığı yüzünden afallamış olduğunu hissediyordum.

Hayır, daha kesin olmak gerekirse, üvey annenin hissettiği şey şaşkınlık değil, bir baskı hissi olmalı.

Gözleri benimkilerle buluştuğunda, böyle hissetmiş olmalıydı.

Yeni hayatımın başlamasının üzerinden bir gün bile geçmemişti, burada eski hayatımın etkilerinin gözükmesi kaçınılmazdı.

Ve orijinal Rubia'dan hiçbir iz bırakmayan gözlerim, bu kadar korunaklı büyüyen üvey annemin kaldırabileceği bir şey değildi.

'Önceki hayatımda benimle şahsen tanışsaydın, bana doğru düzgün bakamazdın bile.'

Aslında ben aynı kıtada, ruhu yeni ayrılmış başka bir adamın bedeninde doğmuştum.

Son hayatımı kaotik ve çalkantılı olan bu kıtanın ortasında geçirmiştim.

Luxen Batı Büyük Dükünden çok uzakta yaşamama rağmen, üvey annemin önceki hayatımın adını duyduğuna eminim. Çünkü, tehlikeli inişler ve çıkışlarla dolu bir hayat yaşadığım için ismim fazlasıyla ünlüydü. Önceki adımı duymayan belki çok az insan olabilirdi.

"Uzun zamandır buradasın, beni rahatsız ediyorsun."

Titreyen üvey annem döndü ve gitti.

"Sen, sen! Bugün yaptığın şey için cezalandırılacaksın, yani buna hazırlan!"

Sonunda yalnız kaldım, yatağa oturdum.

'Onu fazla mı kışkırttım? Rahatsız edilecek miyim?'

Bir anlığına düşündüm, ama kafamı salladım. Her neyse, bu sorun her türlü çözülmüş olacak.

'Yani, benim ismim Rubia.'

Aynaya baktım.

Şuan, 18 yaşında mıyım?

Dalgınca oturan, fazlasıyla güzel bir kız aynadan yansıyordu.

'O gerçekten güzel.'

Her şeyi sıkıcı buluyor olsamda, hayranlığımı ifade edebildim.

Işıltılı gümüş rengi saç, mücevher gibi kırmızı gözler, beyaz solgun ten.

Yansımanın verdiği izlenim, saf ve nazik kalpliydi. Durum bu olsa bile, bu beden zarafet yayıyordu. Nazik, saf, tıpkı zarif bir çiçek gibi mi demeliyim? Yansımada gözüken prenses, peri masallarından çıkmış gibiydi.

Uyumsuz, karamsar ifade bu zarif yüzde gözüküyordu.

"Böyle bir yüzle aynaya bakmak bile eğlenceli."

Aklıma 'nefis' kelimesi gelmiş olsa bile, aynadaki yansımamdan etkilenmem orada bitti. Tembelce yaşamaya karar verdiğime göre, güzel ya da çirkin gözükmem önemli değildi. Hatta, bu kadar güzel olmak kötü etkileyebilirdi çünkü güzellik beraberinde çok fazla sorun getirebilirdi.

Ama her neyse, nasıl bir tembelin hayatını yaşayabilirdim? Büyük Luxen imparatorluğunun prensesi olarak genelde hayatının geri kalanını lüks içinde geçirebilirdin, ama benim için durum bu değildi.

Sadece üvey annesi değil, ayrıca onun biyolojik babası, Gong Wang, Prenses Rubia'dan nefret ediyordu. Neden kendi kızından nefret edersin ki? ben gerçekten bilmiyorum. Her şekilde onların hepsinden nefret ediyorum. Her neyse, bu acımasız bir aile için beklendik bir durum olmalı.

'Ne yapmalıyım? Gerçi, para tembelce yaşamama yardım edebilir.'

Burada para kazanmanın bir sürü yolu var.

Eğer gerçekten istersem, hiçbir şeyden başlamış olsam bile güzel bir servet elde edebilirim. Ama bu fazla çaba gerektirir. Kazanan piyango sayılarını bilmediğim sürece, çabalamadan elde edebileceğim hiçbir servet yok.

En uygunu kendi evimin kirasını karşılayacak gelir olurdu, ama şuan hiçbir paraya sahip değilim. En azından, zengin bir aptal yakalayıp evlenmeli miyim?

Bir kıkırdama bıraktım.

Bu, 27 miydi 28 mi? Bundan önce bu tarz hayatlar yaşamıştım. Her şekilde, bu pek mutluluk verici değildi ve kötü sonla bitmişti.

'Ya da belki, hırslı bir adam tarafından alınan bir cariye? Bu uygun mu?'

Yatağa uzandım ve gözlerimi ovaladım.

'Ugh, bilmiyorum. Bunun hakkında daha sonra düşünürüm. Şimdilik, sadece küçük bir uyku iyi olurdu.'

uyku bana doğru geldi.





----------
mükemmel bir ana karakter görüyorum şuan, duygulandım, uzun zaman olmuştu-

(Seriyi iki farklı siteden çevirdiğim için bazı kopukluklar olabilir fakat en mantıklı çeviriyi sunmaya çalışıyorum)

okuduğunuz için teşekkürler~