1. Kat, Bekleme Odası (1. Kısım)


[Biri omzuna, kalbine ve gözlerinin arasına. Yarım vuruş sonra sağ ayak bileği. Basit değil mi?]
[Kaçınamazsan ne olur? Um… Sorun değil. Herkes ilk seferde kaçınamayabilir.]

Televizyon kanallarından boş gözlerle geçtim.
Komedi şovları sıkıcıydı ve dramalar çok öngörülebilirdi.
Müzik şovları kesinlikle çöptü.
Bir çeşit uyarana muhtaçtım.
Normal bir gün... Sıkıcı ve aptalca.

Bu, 2 yıldır böyle devam ediyor.
2 yıl önce profesyonel bir oyuncu olarak kariyerimden ayrıldım ve o zamana kadar biriktirdiklerimle bir market açtım.
İlk başta yönetilmesi gereken çok şey olduğundan zorluydu ama hızlıca alıştım. Bir kez alıştıktan sonra tüm işleri yarı zamanlı çalışanlara bıraktım ve kendimi eve kapattım.
Yarı zamanlı çalışanların benden biraz para koparması çok da umrumda değildi.

Hayat sıkıcıydı.
Profesyonel oyuncu kariyerimden vazgeçmemeliydim.
Video oyunları söz konusu olduğunda en iyisiydim.
Fikir ayrılıkları olabilir ancak en harika dönemimde en iyi olarak adlandırılırdım.
Bununla birlikte, zamanın geçmesiyle sonunda bu unvandan mahrum bırakıldım. Kaybetmeyi kabul edemediğimden kısa bir süre sonra emekli olmaya karar verdim.
Kaybeden olarak yaşamak yerine oyunu tamamen bırakmaya karar vermiştim.

Her zaman aşırı derecede rekabetçiydim.
Saklambaçtan yerel bir futbol maçına kadar her türlü oyunda bir kere oynamaya başladım mı kazanmak zorundaydım.
Sonra bir gün, yerel bir kırtasiye dükkanının önünde ilk kez bir dövüş video oyunu oynadım.
6. sınıf öğrencisi tarafından tamamen yok edildikten sonra nasıl da sinirlenmiştim.
İşte o zaman oyuna dahil oldum.
Emekliliğimden 2 yıl öncesine kadar oyun benim hayatımdı.

Eski bir en iyi oyuncu olarak kalsaydım nasıl olurdu?
Hayat bu kadar kötü olmazdı.
Şu an hayatım dayanılmaz derecede boş ve sıkıcı.

Eh, ne yapabilirim? Olan oldu.
Bir bardak sojuyu kafaya dikerken iç çektim. Bardak boştu.
ÇN: Soju, sert bir kore içkisidir
Boş boş mırıldanırken siyah plastik poşette başka bir şişe aramaya çalışıyorum
Ah, hepsini içtim mi çoktan…
      
O sırada TV'de acil bir yayın yapılıyordu.

[… Sadece 30 dakika önce aniden bunlar gibi birden fazla geçit dünya çapında ortaya çıktı. Hükümet şu anda geçitlerin nedenini araştırıyor…. Bu geçitlerin yakınına yaklaşmamanız tavsiye edilmiştir. Bu NBS haber güncellemesi…]

Tuhaf bir haber güncellemesiydi. Ama o anda çok tuhaf bir durumla karşı karşıyaydım.
Gözlerimin önünde kayan kelimeler belirdi.

[Tebrikler, Eğitim Dünyası'na davet edildiniz. Lee Ho Jae.]

Eğitim mi? Oyunun temellerini gösteren öğretici mi?
Halüsinasyon görecek noktaya mı geldim yoksa delirdim mi?

[Eğitim Dünyası'na girecek misiniz?]

Bunun benim için bir fırsat olup olmadığını hızlıca düşünmeye başladım.
Hayatım hakkında hiç pişmanlığım yoktu. Biri bana yeni bir hayat verebilirse her iki kolum da açık bir şekilde kabul ederdim.
Bu bir anime veya romanda olacak bir şeydi ama bu olasılığı tam önümde görüyordum.
Yeni dünyada hayatımı istediğim gibi yönetebilir miyim? Nerenin kahramanı olacağım yine?

"… Evet."

Kuru boğazımdan bir cevap süzüldü. Bu bir cevap olarak uygun muydu?
Cevabımdan sonra mesaj değişti.

[Lütfen zorluğu seçin. Zorluğa göre aşamaların tehlikeleri, ödülleri ve gelişme hızınız artar.]

4 seçenek vardı.
Kolay, Normal, Zor, Cehennem.

Düşünmeme gerek yoktu.
Ben, Lee Ho Jae.
Bir oyundan asla kaçmadım ve hiçbirinde kötü olarak nitelendirilmedim.
Spor açısından en azından ortalamanın üstünde birisi olduğuma eminim ama oyunlar açısından en iyiydim. Yeteneklerle doluydum. Bir dâhiyim denilebilir.
Ve sonra Cehennem zorluğunu seçtim.

Sonra bilincimi kaybetmeye başladım.
Sert bir sarsıntı beni uyandırdı.

"Hey, uyanık mısın? Yeterince uzun süre uyudun, kalk.”

Korkutucu görünen bir adam kalkmam için beni sallıyordu.

"Kendine geliyor musun? İyi misin?"

Yorgun gözlerimi çevreme bakmaya zorladım. Beni uyandıran adam dahil 3 kişi gördüm. Hepsi, daha önce hiç görmediğim insanlardı.

“Siktir… kim, sen kimsin!”

Geriye doğru tökezlerken bağırdım.

Burası benim odam değildi.
Zemin ve duvarlar mermer gibi görünen temiz taşlarla kaplıydı.
Hiç mobilyanın bulunmadığı ıssız, kapalı bir boşluktu.
‘Nerede… neredeyim?’
Gözlerimi açtığımda tanıdık olmayan insanlarla garip bir yerdeydim.

"Burası 1. kat bekleme odası."
"1. kat bekleme odası mı? Ne… ”
'Hey sakin ol. Hadi biraz sohbet edelim. Mesajları görmedin mi?”

Beni sallayan adam sakin bir sesle konuştu. Yüzü yırtıcı bir ayı gibiydi ama sesi bir şarkıcının sesibe benziyordu.
"Mesaj mı?"
"Eğitim hakkında bir şeyle ilgili mesajlar.”

O anda bilincimi kaybetmeden önce ne olduğunu hatırladım.
Bu neydi? Işınlanma gibi bir şey mi? Oyun dünyasına mı girdim?
Kafam sorularla doluydu.

"Gördüm. Sarhoştum, her şey çok bulanıktı. Hepiniz mesajı gördünüz mü? Mesaj mı buraya gelmenizi sağladı?”

Sesim şaşırtıcı derecede sakin ve netti. Bilincimi kaybetmeden önce yemin ederim ki mutlak sınırda sarhoştum.

"Evet."

Adam sakince yanıtladı ve arkasındaki erkek ve kadın da onaylayarak başlarını salladılar.
”Tüm bu durum hakkında bir şey bilip bilmediğini öğrenmek için seni uyandırdım. Muhtemelen buraya bizim gibi bir şey bilmeden sürüklendin. Her neyse, burada sadece biz varız, bu yüzden birbirimize yardım etsek nasıl olur?”

Mm ...
Fena fikir değil. Müttefiklere sahip olmak kesinlikle yalnız olmaktan daha iyidir.
Ama böyle bir şey ancak insanlara güvenebilirsem olur.

"Bu durumla ilgili herhangi bir bilgin var mı?"
"Şey, bir düşüneyim, mesajlar açılmaya başlamadan önce bir acil durum haber raporu vardı."

Bunu söylediğim gibi tüm grup bütün dikkatini bana verdi.
Sadece konuştuğum adam değil, arkasındaki adam ve kadın da bana yaklaştı.
“Tüm dünyada geçitler ortaya çıktığı söyleniyordu.”

"Ortaya çıkan geçitler nedeniyle mi buraya geldiğimizi söylüyorsun?!”
Arkadaki çirkin adam sesini yükseltti.
Bir gangster gibi görünüyordu.
“S*ktir, bu sana hiç mantıklı geliyor mu, salak seni?”

Mm. Gangster haklı olabilir. Belki de bu durum hakkında biraz fazla endişeliydi, oldukça hassas bir yanıttı.

“Sadece ne hatırladığımı söyledim.”

Neyse ki ganster artık beni deşmek istemiyor gibiydi. En azından tamamen aptal değildi.

Biraz başımı salladım. Biraz şey…
"Ne yapıyorsun?'
"Hayır... sadece. Bilincimi kaybetmeden önce tamamen sarhoştum, sanki biraz fazla normalim gibi hissediyorum. ”

"Ahh. O şey yüzünden olmalı. Görünüşe göre bu bölgeye girince tüm vücudumuz iyileşiyor. Ondan olmalı.”

"Ne?? Vücut kendi kendine iyileşir mi?”
"Evet. Sen uyanmadan hemen önce beliren bir mesaj.”

Bir başka mesaj.
Önemli bir şeyi kaçırmışım gibi hissediyorum.

"Üzgünüm ama bana bu mesajların ayrıntılarını söyleyebilir misin?"
"Tabii."
“İlk olarak ortaya çıkan ilk mesajdan bahsedeceğim.”
"Teşekkür ederim"

Bir ayı gibi görünen adam şaşırtıcı derecede iyiydi. Acaba kaç yaşındaydı?

Adam önce başlangıç silahlarını anlattı. Adamdan duyduğum anda görüş alanımda bir başlangıç silahı seçmemi söyleyen küçük bir mesaj çıktı.

Mesaja odaklandığımda her şey karardı.

Bir an sonra çevreme yayılmış sayısız silahın olduğu bir bölgedeydim.
Daha önce içinde bulunduğum taş odada değildim. İnsanlar da ortadan kaybolmuştu.
Bu nasıl bir ayarlama idi…
Sakin kalmalıyım. Bunu bir oyun olarak düşünecek olursam garip hiçbir şey olmadı.
Kendimi sakinleştirdim ve etrafıma baktım.
Etrafımda çeşitli silahlar vardı.
Bir mızrak, kılıç, yay, demir topuz, mmm .. şey. Ayrıca nasıl kullanacağımı anlayamadığım silahlar da vardı.
Bu bir silah mı? Sadece düz bir çekiç gibi görünüyordu.
Yay, bir ok kılıfı ve bir grup ok ile geldi. Set olarak veriliyor olmalı.
Bir oyun oynarken karar vermek zorunda olduğunuz zamanlar vardır.
Karar gelecekteki beni çok etkileyebilir, bu yüzden mantıklı seçim yapmak zorundaydım.
Mmm… Derin düşünme zamanı gelmişti.
Şimdi ne seçmeliyim?

--------Çevirmen Notu--------

Herhangi bir hatamı söylemek için, öneri ve şikayetlerde bulunmak için discord kanalımıza beklerim.
https://discord.gg/9GhxJCn