Her lezzet iki parçaya bölündü. Güzel kurdelelerle bağlanmış küçük kağıt torbalarda toplam on parça vardı.
Ellerim önceki hayatımdan antrenman yaptığından beri kurdeleleri bağlamak bile zor olmadı.
Ebeveynlerim, uşak ve Carrie gerçeğin farkında değildi, bu yüzden beni çevrelediler ve şaşırdılar.
"Aman Tanrım, Mir. El becerinizin bu kadar mükemmel olduğunu bilmiyordum! "
"Ah leydim. Yapamayacağın hiçbir şey yok. "
"Bayan, Tanrı'nın elini kullanıyor gibi görünüyor. Ho ho. "
Oh, kes şunu.
Bu hareket ellerime tanıdık geliyor…
Her neyse, bir dahi muamelesi görmek (olmasam da) oldukça iyi bir duygu, bu yüzden tereddüt etmeden güldüm.
Evin içinde rengarenk paketlerle dolaşırken diğer hizmetçiler ve hizmetliler de işimi görerek beni övdü. Gurur duydum
Şimdi, leydim, bütün karamelleri yaptınız, yürüyüşe çıktınız ve banyo yaptınız, yani uyku vakti geldi.
Carrie beni taşırken ve yatak odasına giderken sıkıca sarıldı.
Um, benim de ayaklarım var… Şikayet etmeyi düşündüm ama kısa süre sonra Carrie’nin sıcak kollarında uykuya dalmaya başladım.
Doğru, bir çocuğun vücudunun çok uykuya ihtiyacı vardır. Sadece akşam 8'di, ama benim için yatma vaktiydi.
Önceki hayatımda uyku neydi? Etrafta koşma zamanıydı ama şimdi bedenim sınırına ulaştı ve gözlerim kendi kendine kapanıyordu! Carrie beni almaya gelmeseydi bile, muhtemelen uyumak için yatağa giderdim.
"Karamel, hepsini buraya koyacağım. Kimse kazayla yemeyecek mi? "
Yatak odama vardığımızda Carrie’nin kollarından fırladım. Elimde tuttuğum karamelli poşetleri düzenledim, yatağımın yanında küçük bir yan sehpaya koymayı düşünüyordum.
Neyse ki, Carrie sanki davranışım komikmiş gibi beni durdurmadı.
"Küçük bir sincap gibi görünüyorsunuz bayan."
"Huh?"
"Sincaplar yiyeceklerini her zaman yanaklarına saklar."
Carrie cevap verirken bana gülümsedi. Sincap…
"Sincaplar ve ben kıyaslayamayız neyi kastediyorsun, dadı. Sincaplar çok daha sevimli. "
“Ho-ho, Genç Leydi gözlerimde daha sevimli. Oh, şimdi çıkacağım. İyi geceler."
Carrie güldü ve bana veda etti. Ah evet. Bu noktada uyku alışkanlıklarım hakkında konuşmak… Dadımla ya da ailemle yatmıyorum.
Çoğu zaman, bu dünyadaki 6 yaşındaki çocuklar, asil doğmuş olsalar bile dadılarıyla uyurlar.
Doğal çünkü ben gencim. Bu yerde on yaşından itibaren bağımsız uyumak yaygındır ama ben yalnız uyumayı seçtim. İletişim kurabildiğimden beri inatçıyım.
Uykumda saçma sapan konuşmaktan korkmamın başka bir nedeni yok.
Bu bir kitap ve uykumda imparatorluk ailesi hakkında kötü bir şekilde konuşurken veya şüpheli bir şey söylerken yakalanmak istemedim.
Bu yüzden yatakta yalnız uyuyorum. Elimi uzattım ve ışığı kapattım.
"İyi uykular Leydi Mir."
"Evet. İyi geceler Carrie. "
Dadı gittikten sonra, uyumak için battaniyeyi başımın üzerine çektim.
Ama iyi uyuyamadım.
Yarın gideceğim anaokulunu düşünmeye devam ettim.
Orada ne tür çocuklar olacak?
'Ben, Jake, prens ve prenses olacak.'
Altı olacağımız söylendi, bu yüzden kalan ikisinin kim olacağını merak ettim.
Beni gerçekten karşılayıp karşılamayacaklarını merak ettim. Keşke önce benimle konuşsalar…
Hayır, hayır karamel ile başlamalıyım.
'Hmm, bu ilk hediye olacak, umarım reddedilmez. Bunu iyi yapabilir miyim?'
Prenses ve prensin karamelimi kabul edip etmeyeceğini merak ediyordum ve ilk kez göreceğim çocukların da hediyemi kabul edip etmeyeceğini merak ettim.
Bu endişeler yüzünden her zamankinden çok daha geç uyuyakaldım.
*****
"Mir, Mir!"
Birinin beni uyandırdığını duydum.
Onun dadım Carrie olacağını düşündüm, elimi zayıf bir şekilde salladı ve salyası aktı.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
