Görebildiğim kadarıyla uçsuz bucaksız bir çorak arazi ve kayalık tepeler.
Bu uçsuz bucaksız çorak arazide ve kayalık tepelerde körlemesine ilerlemeye devam ediyorum.
Durmadan devam eden bir manzara.
Düşerken gözlerim doldu ve dipte ne olduğuna dikkatlice bakacak yerim kalmadı.
Cidden, bu durum...
Bu zaten üçüncü gün, biliyor musun?
Şu anda bir değişiklik olması iyi olur.
Düştüğümden beri gece gündüz fark etmeden ilerliyorum. Her neyse, geniş ve çorak bir arazi. 'Aynı yerde olduğumu fark etmeden önce' benzeri bir deneyim yaşamamak için manzaranın bazı yerlerinde işaretler yaptım ve yürümeye devam ettim.
Buna rağmen, zaten karşımda görmeye alışık olduğum şeyin, o göze çarpan yüksek dağın, daha da yakınlaşmadığını hissettim. Bu bir yanılsama olabilirdi ve kalbimin şimdiden parçalanacağını hissediyordum.
Ne de olsa burada övgüye değer miktarda hiçbir şey yoktu, hiç kimse yoktu.
Bir anlamda, bu inanılmazdı. Sadece insanlar değil, hayvanlar bile yoktu, biliyor musunuz?
Ah, unutmuşum.
Yiyebileceğiniz şeyler? Hiç yok. Bazen kuru saman benzeri otlar görüyordum ama tahmin ettiğim gibi onu yiyebileceğimi sanmıyorum -ama o bile çok az!
Aç hissetmeme rağmen hala yürüyebiliyor olmam vücudumun insanüstü bir hal almasından kaynaklanıyor olabilir. Her zamanki gibi olsaydı, çoktan kurumuş ve ayakta duramaz hale gelmiş olurdum.
Tsuki-sama'nın dediğini yaparak, bana verilen 'gücü' konsantre olarak kullanmayı denedim ama başarısız oldum(?).
Gücü avucumun içinde toplamaya çalıştım.
Bir parça bile anlamadım. Gücün toplandığını kesinlikle hissedebiliyordum ama hiçbir şey olmuyordu.
Elimi yere koymayı denedim ama hiçbir şey olmadı.
Pek çok şeyi test ettim.
Tek şey, elimdeki nesnelerin ne kadar enerji kullandığıma bağlı olarak hafifçe hareket etmesiydi. Bu muhtemelen görmesi ve anlaması en kolay form.
Ama gerçekten hareket ediyor gibi değil, sadece elimde titriyor.
Bu bir gizem. Ayrıca, bunu mevcut durumumdan kurtulmak için kullanabileceğimi sanmıyorum.
Bu güç Tsuki-sama'nın bana verdiği değerli bir şey. O büyük şahsiyetin hata yapmayacağına inanıyorum.
Bununla daha fazla deney yapmaya çalışacağım. Bu gücü mümkün olduğunca çabuk anlamalıyım.
Her neyse, hava sıcak.
Gündüzleri oldukça sıcak.
Geceleri ise oldukça soğuk.
Ben böyle hissettim ama.
Öğle vakti gözlerimle sıcağı net bir şekilde görebiliyordum. Şu an da aynen öyle.
Geceleri kayaların yüzeyi donmaya başladı.
Burası bir insan için inanılmaz sert bir ortam, evet.
İnsanüstü bedenime bir kez daha teşekkür ediyorum.
Etrafıma aldırmadan oldukça hızlı bir şekilde ilerliyorum.
Şu dağa ulaştığım an, muhtemelen durumda bir değişiklik olacak. Lütfen olsun. Yalvarıyorum.
Duyduğum tek şey rüzgâr ve kendi ayak seslerim!
Üç gün oldu bile!
Bu noktada çoktan bir olay olmalı, değil mi?!
"Anlıyorum, çünkü artık bir kahraman değilim~ Sonuçta ben sadece çirkin bir ördek yavrusuyum."
Kendi kendime konuşmaya başladım. Yalnızlığın etkisi olabilir ama düşündüklerimi söylediğim zamanlar arttı. Çok üzücü.
Gözlerim hafifçe çukurlaştı. Uzaklara baktım. O tarafta insanlar olduğuna inanmak istiyorum.
İki kahraman şimdi ne yapıyor acaba? Kraliyet ailesi ve soylular tarafından kollarını açmış karşılanıyor ve güzel bir ziyafet çekiyor olmalılar.
Bana kıyasla...
Sırtıma bakıyorum. Kırmızımsı kahverengi çorak araziden başka bir şey yok. Kat ettiğim yol.
Ne zaman bir serap görsem ona doğru koştum, bu yüzden mesafeyi epey kısaltmış olmalıyım. Büyük olasılıkla bırakıldığım yeri bile tanıyamayacaktım.
İlk başta akılsızca yürümeyi ve biriyle karşılaşmayı ya da bir yerleşim yeri bulmayı planlıyordum ama...
Görünüşe göre bu sadece ana karakterler için ayrılmış bir ayrıcalık.
Ayrıca, hiçbir şey olmadan bu kadar mükemmel bir şekilde engin olmak... Tek bir gölge bile yoktu- ????
"?? ???"
-Oğlunun?
O ses zayıftı ama...
Değişen bedenimle konsantre olabilmek için tüm gücümle çalıştım. Muhtemelen hayatımda ilk defa bu kadar hassaslaşıyordum.
Kulaklarım sesin kaçmasına izin vermedi.
Adımlarımı durdurdum.
Ellerimle kulaklarımı dikleştiriyorum ve sessizce gözlerimi kapatıyorum.
Nerede, nereden duydum bu sesi?
Konsantre olmalıyım. Sadece konsantre olmalıyım.
Sanki tek bir damla suyun düştüğü anı bile kaçırmamak için...
Kesinlikle bir ses duydum, bundan emin olmalıyım.
"? Sa... Lü...f"
"Orada bitti!!!!!!"
Bir kez daha duydum, bu kesinlikle bir çığlıktı.
Gözlerimi açtım. Sanki o ses dalgalarını arzuluyormuşum gibi!
Yine de hayranlık uyandırıcı bir şekilde oruç tutuyorum!
Midem son derece boş ama...!
Buraya geldiğimden beri, sahip olduğum en büyük güç bu.
Yere tekme attım ve koştum.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
