"Bırak beni."

"Önemli elbiseler çalmış olmalısın, eğer düzgünce davranırsan seni iyi bir yere göndereceğim."

Haydutlar kıkırdayken bunu söylediler.

Onlar tarafından yakalanan genç Emilie, umutsuzca mücadele etti. Ama yetişkin bir adam için, sürekli mücadele etmeye devam eden bir kız ancak bir tüy kadar kaşındırırdı.

"Bu kıyafetleri çalmadım! Hepsi bana ait!"

Emilie duruma uygun bir öfkeyle bağırdı.

'Bunların hepsi benimdi...'

Prenses koltuğu, babamın sevgisi ve onuru, hepsi benimdi.

Ama şimdi, geriye hiçbir şey kalmamıştı.

"Ağlarken güzel de görünüyorsun, oldukça yüksek bir fiyata satılabilirsin."

Onlardan bir tanesi, ağlayan Emilie güldü.

'Sadece sıradan bir haydut değil ayrıca bir insan kaçakçısı.'

Endişe ve korku Emilie'nin kalbinde bir çiçek gibi açtı.

Genç bir kızın bedenindeyken, bu adamların pençesinden kaçmanın hiçbir yolu yoktu.

'Babam beni kurtarmayacak.'

Babam hakkında düşünmek beni üzgün hissettirdi.

Bu şekilde satılırsam eğer beni bekleyen şey, sadece korkunç bir gelecek olacak.

O anda, garip bir ses karanlığın içinden duyuldu.

"Ellerini kızımdan çek."

Emilie nefesini tuttu, karanlığın içinde yürüyen adama baktı. Bir tane değil, iki taneydiler. Ana karakterlerin dışında bir ses daha vardı.

"Bahsettiğin 'kızın' bu kişi mi?"

"Bunu göremiyor musun?"
(Ç/N; Anlayamıyor musun anlamında*)

Haydutun sorusuna soğukça cevap verdi. Haydut buz gibi hissettiren sesten korktu.

Adamların yüzü ay ışığının altında belli belirsiz görünüyordu. Sesi genç duran adam ana karakter gibi görünüyordu. Bu önemli durumda bile onu yakışıklı gösteren bir yüze sahipti. Soğuk bakışları olmasaydı daha iyi görünebilirdi. Genç görünen bir adam olmasının yanı sıra, duruma uymayan göz kamaştırıcı bir gülümsemesi vardı.

"Şu an endişelenme. Baban ve kardeşin burada."

Daha genç gözüken bunu dedi.

'Baba ve kardeş?'

Emile utandı

'Onları daha önce hiç görmedim.'

Ne oluyor?


===============

sadece kapak yüzünden çevirmeye başladım ama güzel gibi~