Ban Yeo Ryung, birkaç gün içinde Woo Ju-in ile yakın arkadaş olmasını sağlayan muhteşem bir kişiliğe sahipti. Eun Jiho ile kavga etmeye başladı ve Kwon Eun Hyung ve Yoo Chun Young ile anlaştı.
O gerçekten de kadın kahramandı. Ona hayran kalmıştım. Diğer kızlar o dört çocuğa sadece uzaktan bakabiliyorlardı, ama o gerçekten harikaydı.
Ancak bir sorun vardı. Ban Yeo Ryung yanımdan ayrılmayı reddetti. Çoğu romanda olduğu gibi, onun sadece bir kız arkadaşı vardı. Burada o tek ve biricik arkadaş bendim.
Tabii ki, Ban Yeo Ryun'dan uzaklaşmak için elimden geleni yaptım! Onunla iyi geçinirsem her türlü belaya karışacağım belliydi. Sadece tek bir kitapta, kaçırmalar, sürtükler, haydutlar, her gün motosiklet gezileri, suratına tokat atma ve ah, çok daha fazlası ...
Doğduğumuzdan beri arkadaş olduğumuza ve sonsuza dek olmaya devam edeceğimize şiddetle inanan Ban Yeo Ryung'a üzüldüm. Ancak huzurlu hayatımı sürdürmek için ondan uzak durmaya çalışıyordum.
O zamandan beri 3 yıl geçti ve şimdi, beşi ve ben yarın mezuniyet gezisine gideceğiz.
"…"
Nasıl böyle gitti? Bu hikâyenin ortası biraz boş hissettirmiyor mu? Elbiselerimi çantanın içine atarken durdum ve kaşlarımı çattım. Hadi ama, her şey nasıl böyle sonuçlandı? İnledim ve göz kapaklarımı sıkıca bastırdım. Hikâyenin neden böyle gittiğiyle ilgili kesin bir şekilde konuşmak için çok fazla neden vardı.
Zaman son üç yılda yağmur damlaları gibi birikti. O birkaç yılda Ban Yeo Ryung ve benim aramdaki ilişki değişti. Bu üç yıl beklediğimden daha uzundu. Düşüncesizce duvar saatine baktım.
Yüce İsa, çoktan gece yarısıydı. Tanrım, planımız yarın sabah 5: 40'ta ilk trene binmekti.
Şaşırmaya başlamış ve çantayı tekrar elime alırken, ön kapıdaki kapı zili çaldı. Ebeveynlerim oturma odasındaydı, bu yüzden kapıyla ilgileneceklerdi. Ben böyle düşünürken bana seslendiler.
“Donnie!”
"Evet?"
"Kapıyı aç!"
“Anne, şu anda oturma odasındasın!”
Bağırdım ama onun cevabından sonra kaşlarımı çattım.
“Oh, Eun Ji Jung televizyonda ağlıyor! Gidemem! "
Şu TV dizisi, tanrım. Yüzümü buruşturup ayağa kalktım. Ne kadar zamandır burada oturuyordum? Titreyen bacaklarımı yatıştırdım ve ön kapıya yürüdüm.
Bu saatte kapımı çalacak tek kişi Ban Yeo Ryung olurdu. Bunu düşünürken, beklenmedik yüzle nefesim kesildi.
Açılan kapıda, oturma odasından sızan ışıkla mor parıltı yansıtan siyah bir saç gördüm. Yüzü soluk beyazdı. Siyah kaşlar ve bana bakan koyu gözler, Ban Yeo Ryung’un aksine simsiyahtı.
Bu Ban Yeo Ryung’un kardeşi Ban Yeo Dan’in görünüşüydü. Neden Yeo Ryung yerine o bu saatte kapımızı çalıyor?
Bir süre dağınık saçlarımı ve yıkanmamış yağlı yüzümü düşündüm. Bununla birlikte, korkunç yüz ifademe o kadar da şaşırmamıştı. Oh, bir şeyi unuttuğumu fark ettim ve hayal kırıklığına uğradım. Evet, bunun bir sebebi vardı.
Romanda kahramanın ağabeyini kategorize etmem gerekirse, iki farklı tür olurdu: 'aptal' veya 'sadece küçük kız kardeşine karşı cömert olan soğuk yakışıklı çocuk'. Michelangelo David benzeri özelliklerine ve buz gibi soğuk sesine dayanarak Ban Yeo Dan ikinciye aitti. Bu soğuk, yakışıklı çocuk tipi, küçük kız kardeşi dışında başka hiçbir kızı umursamıyor! Aslında onunla ilk tanıştığımda ona ilk görüşte aşık olma rolünü oynadığımı düşünmüştüm. O harikaydı. Okulda Eun Jiho veya Kwon Eun Hyung… Sözde Cennetin Dört Kralı, Ban Yeo Ryung’un erkekleri olabilirdi, ama Ban Yeo Dan onun erkek kardeşiydi. Bu yüzden ona âşık olmayacağını düşündüm. Onlar bir aile, değil mi? Onun üvey kardeşi olmadığı sürece, en azından bir kez bana biraz âşık olmaz mıydı? Ban Yeo Dan, kız kardeşini bir aile ya da arkadaştan daha çok sevmeyecek olsa da aşık olacağı kız ben olmayacaktım. Bu nedenle ben de pes ettim. O zamandan bu yana yaklaşık 3 yıl geçti.
Hâlâ çok yakışıklıydı ve ona bakmaktan kendimi alamadım. Sonra bana bir şey verdi.
"Bir karpuz mu?" Diye sordum
“Annem vermemi söyledi. Annenin bir TV dizisi izlerken uyuyamayacağını söyledi. "
“Ah, senin annen de izliyordu.”
"Evet."
Başını salladı ve kendini absürt hissediyormuş gibi oturma odası alanına bakarken sessizce kıkırdadı. Gülüşü bir TV dizisindeki erkek kahramanınki gibi gerçek dışı görünüyordu, ama genel havası hala harikaydı.
Ona ağzım açık bakarken elini kaldırdı ve başıma vurdu. Bu onun sözleriyle, "Konuştuğumda kendini kaybetme" anlamına geliyordu. Onunla sohbet ederken sık sık kendi düşüncelerimde kayboluyordum, bu yüzden beni görgüsüz biri olarak görüyor gibiydi.
Ancak, kendimi çok fazla kaybetmemin nedeni Ban Yeo Dan'in kendisiydi. Daha önce de bahsettiğim gibi, o çok etkileyici bir adamdı.
Kendimi gerçeğe geri döndürdüm ve ona baktım.
"Neden hala yatakta değilsin?" Diye sordu.
Aksan yok, ton yok. Eşsiz konuşma tarzıyla sorguladı. Yeo Dan bana bir şey sormayalı epey zaman geçmişti, bu yüzden heyecanlandım. Neşeli bir sırıtışla karşılık verdim.
“Ah, çantamı topluyordum.”
“Ah evet, sahil gezisi mi?”
"Evet."
“Erkeklerle mi?”
Bana rahatsız bir bakışla sorduğunda, evet, bu bekleniyordu diye düşündüm. Sadece benden seyehat ile ilgili şeyler öğrenmeye çalışıyordu.
Bir gülümsemeyle omuzlarımı silktiğimde koyu, gür kaşlarını hafifçe çattı.
"Dikkatli ol" dedi.
“Şey, bu sadece bir günlük bir yolculuk ve onlar erkek bile değiller.”
"Tamam."
Sonra yavaşça arkasına döndü ve evine geri döndü. Kapıda dururken onun yaptığı her hareketi büyülenerek izledim.
Yan tarafta yaşayan bir adam, annemin dizilerinde sıkça gördüğüm yakışıklı film yıldızlarını gölgede bırakacak kadar çekici olduğunda nasıl heyecanlanmam? Küçük kız kardeşi dışında asla açılmayan demir bir duvar gibi olmasına rağmen.
Alnıma dokunduğu yere dokundum ve karpuzu gülümsemeyle oturma odasına koydum. TV dizisinde, bir kadın bir adamın önünde gözyaşı döküyordu. Umutsuzca ağlıyordu.
“Nasıl yapabildi, bunu nasıl yapabildi ?! Her erkeği nasıl bu kadar kolay baştan çıkarabilir ?! "
Soluk soluğa TV seyreden annem, sanki ekrana kapılmak üzereymiş gibi baktı.
Başımı sallayıp geri dönerken kadına baktım. Cennetten Dört Kralı ve erkek kardeşini düşündüğümde, Ban Yeo Ryung'un bunu nasıl bu kadar kolay yapabildiğini ben de merak ettim.
* * *
Kış olduğu için sabahın beşinde dışarısı hala karanlık olacaktı. Yatağımdaki huzur dolu uykumdan uyandığımda, henüz tam açılamamış gözlerimi parlak ışıktan buruşturdum.
Battaniyemi alıp başımın üzerine çekmeye çalışırken, birinin eli elime dokundu.
El sanki bir dakika öncesine kadar dışarıdaymış gibi buz gibi soğuktu ve aynı zamanda inanılmaz derecede yumuşaktı. Yatağın yanında alçak bir ses yankılandı.
"Kalk."
Ses annemin olsaydı, hemen battaniyeyi başımın her tarafına çekerdim. Ancak, o değildi. Yetişkin bir adamla bir erkek çocuk arasındaki kusursuz, pürüzsüz ve çekici bir insan sesiydi.
Oh, o bir radyo DJ'i olsa iyi olur. Bilinçsizce düşündüm ve etrafımda o sesle sadece bir kişi olduğunu fark etmemin ardından gözlerimi bir anda açtım.
Eun Jiho! Burada ne halt ediyor !?
Gözlerimi açar açmaz, güneş ışığının altında parlak bir şekilde parlayan gümüş saçlar görüşüme geldi.
Eun Jiho. Gerçekten Eun Jiho idi.
Vücudumu yataktan fırlatırken bir an şaşkınlıkla baktı ve elimi kenetleyen ellerinden serbest bıraktı. Hiç de telaşlı görünmüyordu. Ona kaşlarını çattığımda, umursamazca sordu.
"Neden?"
"Sen, sen ... Neden ben senin odandayım, hayır, sen neden benim odamdasın ..."
Sözler utançtan gerektiği gibi çıkmadı. Eun Jiho simsiyah gözlerini bir kez kırptı ve canlandırıcı bir gülümsemeyle cevap verdi.
“Ban Yeo Ryung seni uyandırmamı söyledi. Annen benim için kapıyı açtı. Mutfakta öğle yemeği hazırlıyor. "
“Anne!”
Odama girmesine nasıl izin verdin? Bağırışım evi havaya uçurmak üzereydi. Kısa süre sonra mutfaktan bir yanıt geldi.
Sitemizde daha öndeyiz. Diğer bölümlere buradan ulaşabilirsiniz
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
