Yüzünü garip bir ifadeye dönüştürürken hafifçe başını salladı. Eun Jiho'nun neden kenara oturduğunu sormak üzereyken o sordu,
"Hey, atkınla bardak noodleını böyle yiyebilir misin?"
Ban Yeo Ryung'a soruyor gibiydi. Gri fular sadece dudaklarını değil burnunu da kapatıyordu, bu yüzden onunla erişteyi yemesi imkânsız görünüyordu.
Yoo Chun Young da yüz maskesini indirdi ve çenesini kaplamasına izin verdi. Sonra yanıma oturdu.
Ban Yeo Ryung, atkıya dokunup Eun Jiho'ya cevap verirken kaşlarını çattı.
"Yapabilirim!"
" ‘Bu Nasıl Mümkün olabilir?’ Adlı TV şovuna çıkacak mısın?”
Ona şaşkınlıkla baktığımda, Eun Jiho söyleyecek söz bulamadı. Onun o şekilde bardak noodle yemeye çalışması cesaret gösterisi gibiydi.
Atkısına dokunmaya devam etti ve hala kızarık olan gözleriyle benimle konuştu.
“Bunu asla çıkarmayacağım.”
"…?"
"D ... Donnie bunu benim boynuma bağladı."
Sonra yine gri atkının ucuna dokundu. Kızarırken çok güzel görünüyordu, solgun yüzünü pembemsi bir renge çevirdi. Ancak bu durumda kızarmak çok tehlikeli değil miydi?
Kafamı bu düşünceyle başka bir tarafa çevirdim. Eun Hyung’un gözleri benim tarafıma dönüktü. Nazikçe gülümsedi. Bu durum ona oldukça komik geldi. Ona bakarken, Eun Jiho’nun alçak sesi her yerde yankılandı.
“Öyleyse, birbirinizle mi evleneceksiniz?”
"Evet."
Ban Yeo Ryung’un sakin sesi beni hazırlıksız yakalayacak kadar büyük bir inançla doluydu. "öhö öhöm ". Yakınlarda birinin garip bir şekilde öksürdüğünü duydum, bu yüzden kim olduğunu merak ederek etrafa baktım. Yoo Chun Young. Nadiren bir şeyler boğazına takılır.
Sırtına vurmak için ellerimi gererken, Eun Jiho’nun alçak sesi kulaklarımın içinden bir kez daha çınladı.
Sonra deli bir kadın gibi öksürmeye başladım.
“O zaman kanunu değiştirmeliyiz. İkiniz için Kore'de eşcinsel evliliği yasal hale getirmemiz gerekecek.”
"öhöö öhg! "
Tanrım, bu dünya ne kadar çılgıncaydı, on altı yaşında bir çocuğun bile kanunu değiştirebilmesi !? Bir romanın içinde olmamıza rağmen, bu hala çılgıncaydı!
Yoo Chun Young’un sırtına vururken sert bir şekilde öksürdüm. Sonunda üzerine düştüm. Bu kez şaşkın bir ifadeyle bana baktığında şaşıran Chun Young'du. Sonra benim de sırtıma vurarak iyiliğe karşılık vermeye başladı.
Biz noodleın bir teline bile dokunmadan etrafta telaşlanırken, Woo Jooin merakla dolu bir ses tonuyla sordu.
"Vay! Jiho, kanunu bile değiştirebilir misin? "
"Benimle dalga mı geçiyorsun? Tabii ki, bu bir şaka. "
Sonra öksürmeyi bıraktım ve yumruğumu sıktım. Eun Jiho'ya kaşlarını çattığımda şaşkın görünüyordu.
Ben… Bunu gerçekten yapabileceğini düşündüm.
Eun Hyung'un bize bakan nazik bir gülümsemesi vardı. Kızıl saçlarını geriye atarken konuştu.
"Noodlelar çok ıslak olmadan yiyelim."
Aynı şekilde, noodlelar zaten çok ıslaktı.
Noodlelarımı yutarken Eun Jiho'ya kaşlarımı çattım. Bana neden böyle davrandığımı soracakmış gibi kaşlarını çattığında, içimdeki kelimeleri tükürdüm.
"Hey, böyle yalan söylememelisin."
"…?"
Eun Jiho bana neden saçma sapan konuştuğumu merak ederek baktı. Sonra yanımda alaycı bir sırıtışla oturan Ban Yeo Ryung'a baktı.
"Yasayı değiştirmeyeceğim ama düğün için bir otel ayarlayabilirim. Tamam, hepsini bedavaya yapacağım. " dedi.
"Haha. Ahbap, kapa çeneni. Artık yalan yok dedim. "
Gülmeyi bıraktım ve kızdım. Bu günlerde düğün töreni çok pahalı. İnterneti bir kez araştırdım ve 100 milyondan fazlaya mal olabileceğini öğrendim, öyleyse neden bahsediyordu? Birisi bize nasıl otel sağlayabilir? Nasıl yapabilir?
Düşünce tarzım aklımı fethetmeye başladığında, Eun Hyung’un sakin sesi havayı delip geçti.
"Eh, bu doğru olabilir."
"…?"
Doğruyu söyleyip söylemediğini merak ederek ona baktım. Sonra noodleı şapırdatarak yiyip başını salladı. Woo Jooin'in neşeli sesi de sohbete girdi.
"Jiho’nun ailesi gerçekten bir otele sahip. Beş yıldızlı otel, Juno, 1994'te kuruldu. "
"…"
Yuvarlak gözleri açıkken mırıldandı. Woo Jooin son derece zekiydi, bu yüzden söylediği her şey doğru çıkacaktı.
Eun Jiho'ya bakmak için yavaşça başımı çevirdim. Şimdi ifadesi bana alaycılıktan başka bir şey söylemiyordu. Parmağımı kaıvırdım ve ona çekingen bir gülümseme gösterdim.
"Hey Jiho, hadi, umm… yakın olalım… liseye gittiğimizde daha yakın arkadaş olalım." dedim,
"Kaybol."
“Evet, yapacağım efendim.”
Ban Yeo Ryung, kızgın bir yüzle noodleını yedi. Eun Jiho'ya homurdandı ve dedi ki,
"Hey, yanlış anlama. Donnie seninle ilgilenmiyor, sadece sahip olduklarınla ilgileniyor. "
“Anlamam. Hey, diyelim ki istiyorum ama onun kötülüğünü görebiliyorum. Yani bunu nasıl yanlış anlayabilirim ?! "
"Evet! Bu yüzden yanlış düşünmeyin. Donnie sadece benimle ilgileniyor. Benden başka kimse yok! "
Yanında oturan Eun Hyung sırıtarak sordu.
Öyleyse, ne zaman evleniyorsunuz? Bir cevap yerine yavaşça yüzümü ellerimle kapattım ve uzun bir iç geçirdim.
Aman Tanrım. Ban Yeo Ryung, bu romanın türünü sürekli olarak karıştırıyor gibi görünüyor.
Yanımda, Ban Yeo Ryung ve Eun Jiho'nun yüksek ve çekişmeli sesleri parlak gökyüzüne ve mavi okyanusa doğru yükseldi.
* * *
Yolculuk biz noodleları yiyene kadar iyi geçti, ama daha sonra hiçbir planımız olmadığı için işler karışmaya başladı. Sahil boyunca yürürken aklıma yeni bir şey geldi. Manzaraları izlerken arkama baktım ve sordum,
"Peki, noodle yedikten sonra ne yapacağız?"
"Ne yapmalıyız?"
"Herhangi bir şey?"
Sonunda, Eun Jiho ve Ban Yeo Ryung erişte yedikten sonra ne yapmamız gerektiğine henüz karar vermediğimizi fark ettiler. Plaj gezisine çıktığımıza heyecanlandığım için plan yapmayı da düşünmedim. Yine de… Yanımda oturan Eun Hyung sordu,
“Evet, öyleyse kim hepimizin buraya gelmesini istedi?”
“Ah, bu benim.”
Karşı taraftaki Jooin elini düz bir yüzle kaldırdı. Şimdi tüm gözlerimiz Jooin'e dönüktü, bu yüzden altın-kahverengi gözlerini kafa karıştırıcı bir şekilde yuvarladı. Bir süre sonra yine de gülümsedi ve bağırdı:
"Deniz ürünleri ve yeşil soğanlı krep yemek istedim!"
Şimdi düşününce konuşma o kadar aptalcaydı ki. Plaj gezisine çıkmayı planladık. Böylece çantalarımızı hemen topladık. Sonra sahile vardık ve öğle yemeği yedik. O ana kadar başka hiçbir şey düşünmedik; bu nedenle, mutlak arkadaşlarımızla aç olarak dolaştık ve Jooin'in dileğini yerine getirmek için yerel bir restorana gittik: deniz ürünleri ve yeşil soğanlı krep. Yaklaşık on krep aldık. Sahibi, menülerinden sadece ucuz ürünler sipariş ettiğimiz ve uzun süre yer alma cüretine sahip olduğumuz için ilk önce bize gözle görülür şekilde sinirlendi. Bununla birlikte, ondan fazla krep yediğimizde, şaşırmış bir ifadeyle siparişlerimizi almaya başladı.
Gezimizi bitirdiğimizde saat 22.00 civarıydı. Birkaç dakika bekledikten sonra hızlı trene bindik. Bir süre sonra uyuşukluk beni ele geçirdi. Başımı Ban Yeo Ryung’un omzuna koyarken o da dinlenmek için başını benimkinin üzerine koydu. Uzun yolculuktan sonra nihayet eve döndük. Eun Jiho, mahallemizde yaşadığından beri bize veda eden son kişiydi. Ban Yeo Ryung ve ben apartmanımıza dönmek için karanlık caddede yürüdük.
Daireye vardığımızda Yeo Ryung ve ben biraz uyumak için neredeyse ölüyorduk. Sadece 10 dakikalık bir yürüyüştü. Ama yorgunluğum, diğer elim ağrılı alnıma masaj yaparken, asansör düğmesine güçlükle basmama sebep oldu.
Aynı daire ve her zamanki kapı komşusu. Yine de Ban Yeo Ryung içeri girmek için ön kapıyı açtığında bana oldukça yabancı geldi.
Ona son bir veda etmek üzereyken, adımı seslendi.
“Donnie.”
"Evet?"
“Bu gece senin evinde uyuyabilir miyim?”
Sık sık evimde yattığı için özel bir şey değildi. Omuzlarımı silktim ve oturma odasında aileme sordum.
Cevap açıktı. Yeo Ryung neşeyle gülümsedi ve hızlı bir duş almak için evine girdi. Simsiyah saçlarının evine doğru savrulmasını izledim. Sonra içeri girdim. Ayakkabılarımı çıkardım ve odama girdim. Sonra çoraplarımı fırlattım. Onu gardıropta bir yere attım ve yatağıma girdim.
Errr! Rahat şilte benim etrafımı sardığında, vücudum sonunda hak ettiğim rahatlama fırsatını buldu. Gözlerim yorgunluktan solmuştu ama tavana baktım ve düşünmeye başladım.
Hiç planımız olmamasına rağmen kış plaj gezimiz beklenenden daha iyiydi. İnsanların neden plajlar için çıldırdığını anlamaya başladım. Bir kaçamakla güzel ve geniş ufku izlemek gerçekten ferahlatıcıydı; ancak tek sorun oraya Ban Ryung Ban ve Cennetin Dört Kralı ile gitmiş olmamdı.
Saat öğleden sonra saat 2 civarına geldiğinde, insanlar çevremizi doldurmaya başladı. Daha da kötüsü, bazılarının Eun Jiho ve Ban Yeo Ryung'dan imza istemesiydi. Süslü görünümleri, kalabalıkların onu ünlü sanmasına yol açtı.
İnsanlar toplanmaya başladıkça, bunun bir sonu olmayacağı aklımıza gelmeye başladı. Kalabalıktan çıktığımızda, daha ileri bir yere gidemediğimiz için hepimiz yorulmuştuk. Bu yüzden krep mekanına sıkışıp kaldık ve onun yerine orada birkaç tabak krep yedik.
Onlarla bir daha asla seyahate çıkmam. Ancak bunu birkaç gün önce de düşündüm…
'Tamam, onlarla asla arkadaş olmayacağım' ya da 'Ban Yeo Ryung'la asla havuza gitmem' diye düşündüm. Son birkaç gündür zaten aynı düşünceleri epey bir süredir yaşıyorum.
Hayır, ondan önce bile bunları düşünüyordum. Oh, her şeyden çok önce.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
