Bölüm 13

.
 
"Ah ..."
 
Başımı ellerime koyarken yenilgiyle inledim. Bu beklediğim gibi değildi! Kendimi Ban Yeo Ryung ve Cennetin Dört Kralı'na dahil etmek istemiyordum. Son 3 yıldır bunu düşünüyordum! Ancak, onlarla bir mezuniyet gezisine çıktım! Ne oluyor!?
 
Yüzümü yastığa gömdüğümde ve bir süre inlediğimde biri kapıyı iki kez çaldı. Benim cevabım olmadan kapı açıldı. Ban Yeo Ryung'du.
 
Şaşkınlıkla gözlerimi kırpıştırdım. Ban Yeo Ryung daha sonra yatağıma atladı ve yanıma oturdu.
 
"Ne yapıyordun?" Diye sordu.
 
"Sadece uzanıp düşünüyorum."
 
"Ne hakkında düşünüyorsun?"
 
Bana parlak siyah gözleriyle sordu. Son 3 yıldır bu adamlardan ayrılmayı düşündüğümü itiraf etsem gülümsemek güç olurdu. Bir cevap vermek için konuşmak yerine nazikçe sırıttım.
 
Normalde uzatırdı ama, sırf ne kadar yorgun olduğunu göstermek için Yeo Ryung bana daha fazlasını sormadı. Işığı söndürmek ve yanıma uzanmak için arkasına döndü. Çok geçmeden hafifçe nefes alışını duyabiliyordum.
 
Sessizce gözlerimi kırpıştırdım ve etraftaki karanlığa baktım. Kenara baktığımda Ban Yeo Ryung’un yüzü pencereden süzülen loş ışıkta belirdi.
 
Küçük yüksek burun, ince yüz ve oyuncak bebek gibi uzun ve zengin kirpikler. Yüzü her zamanki gibi çarpıcıydı. Bir dakika sonra yavaşça gözlerimi kapattım ve ölüler gibi uyudum.
 
* * *
 
Dönemin başında ortaokul birinci sınıf öğrencisiyken, Ban Yeo Ryung'un pençesinden kaçmak için elimden geleni yaptım.
 
Gerçek hayatımda değişen tek şey yan tarafta oturan Ban Yeo Ryung ve Ban Yeo Dan'dı. Bu nedenle, kendimi onlardan ayırabilseydim, hayatım tekrar rayına girmez miydi?
 
Dürüst olmak gerekirse, ilk başta Ban Yeo Dan beni oldukça etkilemişti. Parlak beyaz teni, morumsu siyah saçları ve obsidiyene* benzeyen gözleri ulusal bir hazineydi. Onu daha çekici kılan, münzevi ama seksi havasıydı.
Ç.n: *siyah bir taş
 
Sadece on beş yaşındaydı ama bu enerjisi her yerdeydi, bu yüzden büyüdükçe delice çekici olacağı açıktı. Ban Yeo Dan'i her gördüğümde, kalp atışlarımı güçlükle durduruyordum.
 
Ne kadar çarpıcı olursa olsun, Ban Yeo Dan’in ilgisi sadece kız kardeşi Ban Yeo Ryung’aydı. Bu nedenle ona âşık olmak benim için karşılıksızdı. Bir gün onun kız arkadaşı pozisyonunu kazanacak mıyım? Hayır asla.
 
Eğer biriyle çıksaydı, zavallı kız bir haftadan daha kısa bir süre içinde kız arkadaşı olma pozisyonundan ayrılırdı. Hepsi Ban Yeo Ryung dışında hiçbir kıza aldırış etmemesi yüzünden.
 
Ban Yeo Dan’in gözlerinden hep fark ettiğim şey, bu ilgisizlikti. Kadın kahramanın erkek kardeşi olduğu kesin. Onu her gördüğümde zihnimden alkışlıyordum.
 
Her neyse, Ban Yeo Ryung veya Ban Yeo Dan benim için o kadar çekici karakterler değildi. Demek istediğim, Ban Yeo Ryung güzel, zeki ve iyiydi. Bunu inkâr etmek zordu. Ama bunda bu kadar özel olan ne?
 
Arkadaşlığımızı sürdürürsek, onu tanıyormuş gibi yapmalıyım; kimliği bana yabancı olan bir kişiyi. Daha önceki anılarımızı bile hatırlamıyordum! Neden onun iyiliği için dostça davranayım? Her gün bunu çekmek çok yorucu bir şeydi.
 
Aklımdaki bu düşüncelerle, Ban Yeo Ryung'u görmezden gelmeye çalıştım ve sınıfımla geniş bir çevre oluşturdum.
 
1-4. Sınıfıma bakacak olursak, toplam 34 öğrenci vardı. 34 bir sınıf için o kadar büyük bir sayı değildi, ama gülünç bir şekilde, bu 34 öğrenci birkaç küçük gruba ayrıldı. Sınıftaki ilişkiler genellikle böyleydi.
 
Diyelim ki kızlar en azından arkadaş olacak birini buldular. Kızlar bu süreci takip ederek çevrelerini genişlettikçe, grupta sonunda yaklaşık 10 kişi olacaktı.
 
Sadece kızlar değil erkekler de. Kızların aksine, erkekler başkalarıyla kişisel olarak yakınlaşmadılar. Dersten sonra bahçede birkaç kez futbol ya da basketbol oynarlar ve bir süre sonra arkadaş olurlardı.
 
Bununla birlikte, kızlar bir gruba uyum sağlamak veya grubun bir parçası olmak için daha karmaşık yollardan geçerdi. O kadar bölünmüş görünmüyorlardı, ancak insanlar yine de öyle söyleyebilirdi. Daha doğrusu, arkadaşlıklarını "okuldan sonra geçinenler" olarak açıklayabilirim.
 
Ban Yeo Ryung ve benim bulunduğumuz grup daha şefkatliydi ve giyinmeye hiç ilgi duymuyordu. Bundan sonra bu gruba "moderatörler" diyecektim. Yine de özel bir şey ifade etmiyordu. Baek Yeo Min adında seçkin bir kız tarafından yönetilen bir grup vardı. Bu grup dergilere birlikte bakmayı severdi ve ünlülerle çok ilgilenirdi. Bu gruba "radikaller" derdim. Yine, arkasında özel bir anlam yoktu.
 
Sınıfımızdaki güç oyununu anlamam yaklaşık iki ayımı aldı. Hayır, bu iki grubun oluşmasının yaklaşık iki ay sürdüğünü söyleyebilirim.
 
Şimdi mayıs ayıydı ve pencereden esen rüzgâr, çeşitli çiçek unsurları kokusunu yayıyordu. Kore Tarihi dersinde ders kitabımın üzerine bir şeyler karalarken saat 14.00 civarıydı.
 
Sınıfımızın kızlar kızlarla ve erkekler erkeklerle eşleşme politikası vardı; bu nedenle sınıf, özellikle karşı cinsten öğrencilerin birbiriyle kaynaşacağı bir sınıf değildi.
 
Yanımda oturan radikallerin kızlarından Jung Yoora, çenesini avucunun üstüne oturtarak başını salladı. Cilalı tırnaklarına bakarken tarih öğretmeninin dikkatinin üzerimizde olduğunu fark ettim, bu yüzden onu uyandırmak için omzuna hafifçe vurdum.
 
Sonra bana uykulu gözleriyle baktı. Çenemle sınıfın önünü işaret ettiğimde başını salladı ve birkaç kez yüzünü tokatladı. Sırıttım ve tekrar pencereden dışarı baktım.
 
Biri koluma dokunduğunda başımı çevirdim. Yoora'ydı. Kalemin ucuyla masaya dokunduğunda yüzünde üzgün bir ifade vardı. Kitabının köşesini görmek için yavaşça aşağıya baktım ve gördüklerime güldüm.
 
"Çok uykulu T-T"
 
Yazdığı sözlerin yanında ben de aynı şekilde cevap verdim.
 
"umarım öğretmen odadan çıkar ve ben de uyurum LOL"
 
"LOL"
 
Kâğıt aracılığıyla konuştuk. Arkamda oturan Yoo Chun Young, birbirimize gülümseyen ikimize baktı. Daha sonra başını pencereye doğru çevirdi. Mavi gözleri bana bakarken, göğsümde bir ürperti hissettim.
 
Gülümsemeyi bıraktım ve arkama baktım. Gülme seslerimiz onu kızdırırsa ne olacağını düşünüyordum. Ancak karşılık vermedi. Daha yakından baktığımda ceketinden beyaz bir kulaklık teli çıktığını gördüm. Kore Tarihi ders kitabı yerine önünde gazeteden bulmacalar olduğunu söylemeye gerek yok.
 
Bulmacaya ciddi bir şekilde bakan, mavi-siyah kaşlarını merakla çatan Yoo Chun Young'a baktım. Kore Tarihi dersinde elleriyle kulaklığı saklamak için tek kulaklıkla bir bulmacayı çözen bir çocuk. Her şeye rağmen örnek bir öğrenci değildi galiba.
 
Ona bakıp daldığım sırada, aniden tekrar göz teması kurduk. Başımı şaşkınlıkla çevirdim. Yoora sırıttı ve tırnaklarıyla kâğıda dokundu. Yazdıklarına kıkırdadım.
 
"Yoo Chun Young çok… çok yakışıklı."
 
"Oh ... Kalbim ..."
 
"LOL Kalp krizi geçirdiğimi sandım."
 
"LOL ben de"
 
Başımı geriye çevirdiğimde, Yoo Chun Young'un başını çapraz bulmacasının üzerine koyup derin bir uykuda olduğunu gördüm.
 
Mola sırasında kafeteryaya gittim ve koltuğuma oturdum ama Ban Yeo Ryung'un sınıfa geri dönmediğini öğrendim. Ne oluyor?
 
Sonra içeri girerken onu Yoo Chun Young ile çok arkadaş canlısı konuşurken gördüm. Gözlerim iyice açıldı ve bu durumun ne anlama geldiğini düşündüm.
 
Şaşıran sadece ben değildim. Sınıf arkadaşlarımızdan birkaçının, özellikle de kızların gözleri onlara açıldı ve kaşlarını çatmaya başladılar. Dürüst olmak gerekirse, şu anda Ban Yeo Ryung'u kıskandıklarını kimse inkâr edemezdi.
 
Yoo Chun Young diğer çocuklarla konuştu ve sessiz kaldığı, ancak sohbet sırasında güvenilir göründüğü için onlarla iyi anlaştı. Bununla birlikte, kızlarla, son iki ayda onunla birkaç kelime konuştuğumdan bile emin değildim. Sohbetimiz genellikle şöyle olurdu:
 
“Süt aldın mı?”
 
“Ah? Evet."
 
"Tamam."
 
Daha sonra Yoo Chun Young'ın kalan süte biraz çikolata tozu eklemek istediğini ve belki de tatlıları tercih ettiğini fark ettim. İlk sohbetimiz için çok aptalca değil miydi? Ancak daha sonra onun süt hakkında sadece bana soru sorduğunu fark ettim.
 
Bir dakika sonra onu pipetle çikolatalı süt içerken görünce, sorduğu tek kişinin neden ben olduğumu merak ettim.
 
Ancak, soğuk yüzünde sormaya cesaret edemedim, bu yüzden durum böyle bitti.
 
Bu yaklaşık bir ay önce oldu. Bugün, Yoo Chun Young ve Ban Yeo Ryung sınıfa çok samimi bir şekilde giriyorlardı. Diğer kızların tutumları oldukça anlaşılırdı.