İlmek'in yanımdan ayrılmadan önce bana söylediği şey kafama takılmıştı hatta moralimi bozmuştu. Eve giderken ve akşam yemek yerken düşünceler hep kafamda dönüp durdu.

Şimdiye kadar hep İlmek'i görebildiğim için kendimi özel zannediyordum. Görünmez varlıkları görebiliyorum diye kendi kendime övünüyordum. Ama öyle değilmiş. 

Demek bu yüzden şimdiye kadar İlmek'e benzer birini görmemiştim. Bana kendini göstermeyi seçen İlmekti. Yani istese beni değil de başkasını da seçebilirdi.

Bu şekilde düşününce moralim bozuldu. Eğer beni seçmeseydi şimdi İlmek'i hiç tanımamış olacaktım. İçim ürperdi. Birden odamda onu beklerken çok yalnız hissettim. İlmek'in olmadığı bir hayat benim için cehennem gibi bir şeydi.

Şu anda masamda ders çalışıyordum ama İlmek'i beklediğim için umutla çalışıyordum. İlmek olmasaydı önümdeki kitap ve defter bir anda anlamını kaybederdi. Yaşadığım hayat anlamını kaybederdi. Oturduğum yerde huzursuz olmaya başladım. İlmek'i görmek için sabırsızlanıyordum. 

Kendime şaşırıyorum. Ondan vazgeçemez hâle gelmişim. İçimdeki psikolog bunun çok yanlış olduğunu, kimsenin vazgeçilmez olmadığını söylüyor ama içimdeki ergen kız İlmekten asla vazgeçemeyeceğini söylüyor. 

Ben kendimle tartışırken İlmek çıkageliyor. Hemen koşup sarılıyorum. İlmek şaşırıyor.
"Bir şey mi oldu?"
Ben bir şey söylemeyince
"Baban mı bir şey söyledi yine" diyerek başımı okşadı.
"Kesin bir şey söylemiştir ama ben onu dinlemiyordum" dedim gülerek. 
İlmek de bana sarıldı. Bir süre öylece durduk.

"Bugün bana söylediğin şey var ya, hani sen istediğin için seni görebiliyormuşum"
"Evet?" 
"Yani bana da görünmez olabilir misin?"
"Evet, tabi ki." 
İlmek biraz şüpheli baktı bana, nereye varmak istediğimi anlamaya çalışıyordu. Ben somurtarak başımı onun göğsüne yasladım ve;
"Bence görünmez olsan da seni görebilirim." 
"Bak bu imkansız işte." dedi gülerek,
"Görebilirim, biliyorum." dedim inatla.
Bir süre bir şey demedi, sonra;
"Denemek ister misin?" dedi.