-54-

Henry onları gözetleyenleri kaleye teslim ettikten sonra Dük ile birlikte buraya geldi.

Üzerimde bir takip cihazı olduğu için konumumu bulmak çok zor olmayacaktı.

Birlikte arabada kaleye geri dönüyorduk.

Düşüncelerimde kayboldum.

'Ne oldu?'

Andy, Zachary'nin taktiklerinden neden haberdar?

Çocuğun adı kesinlikle Andy. Liste ayrıca açıkça Andy dedi.

'En önemlisi, o gerçekten zayıf.'

Hizmetçiler tarafından dövüldüğünde ölmesinden korkmuştum.

Böylesine güçlü, samimi ve düşünceli bir şövalye Andy olamaz.

Bunu düşünürken bir el yanağıma dokundu. Isaac'dı.

"Özür dilerim, bir an önce oraya gitmeliydim."

"Önemli deyil."

“…çocuk, neden her zaman iyisin?”

"Ha?"

Isaac gerçekten üzgün görünüyordu.

Hayatta birçok şey yaşadım ve her zaman zor zamanlar geçirdim. Benim için normal bir şeydi, bu yüzden çoğu şeyin önemi yoktu.

Buradaki dördüncü hayatım gerçekten tatmin edici. Ama kaçmaya hazırım, bu yüzden hiçbir şey istemiyorum.

Bana bakan Isaac omuzlarını düşürdü. Henry'nin gözleri kederliydi ve Dük hiçbir şey söylemedi.

Arabadan indiğimde güneş batmak üzereydi.

Isaac ve Henry donuk bir ifadeyle odaya geri döndüler ve ben çocuklar için endişeleniyorum.

Sonra Dük dizlerini büktü ve benimle göz teması kurdu.

"Blaine."

"Evet."

"Bir daha asla bu kadar tehlikeli bir şey yapma."

Başım belada olduğu için mi kızdı?

Öyle demek istemedim ama bu onun için can sıkıcı olmalı çünkü birkaç kez neredeyse başım belaya girecekti.

Hafifçe gülümsedi.

"Yaralanmadığına sevindim."

“…….”

"Dinlen."

Bunu söyleyen Dük saçımı okşadı ve kaleye yöneldi.

Bir an dükün eline dokundum.

Garip hissettim.

“……”

‘Bunun için zamanım yok. Zachary'i çabucak bulmam gerekiyor.'

Bir anda birine çarptım.

"Uuh.."

Oldukça sert bir darbeden sonra alnımı ovuştururken tanıdık bir ses duydum, "Küçük hanım?"

Bu başkan.

"Sorun ne?"

"Kaçış için hazırlanmalıyım. Yani,…"

"Endişenin nedeni bugün Dük ve kardeşlerle eve dönmekle bir ilgisi mi var?"

"Ö,öyle değil!"

"Haklı olmalıyım."

"Öyle deyil..."

Ben bakışlarından kaçınarak cevap verirken, başkan inledi ve gözlerime baktı.

“Neden kaçmak gibi tehlikeli bir hedef belirledin?”

"Çünkü gelecekte tehlikeli oyacak. Mina gelirse kuyban olacayım."

"Dubbled Dükü'nün korumasıyla işler muhtemelen farklı olacak."

"Bunu tekrar yaşamak istemiyoyum."

"Farklı olacak."

"Dyuk ve çocukları beni bir evcil hayvan olarak görüyorlar."

Onların sevgisi, eve geldiğinde bir kediyi sevmekle aynı. Yoksa birdenbire beni bu kadar sevmeleri garip.

Başkasının çocuğunu sevmeye nasıl devam edebilirler? Mina gibi sevimli bir çocuk da değilim.

"Küçük Hanım. Son hayatından daha özel hale gelen seni korumanın ne kadar zor olduğunu biliyor musun?”

“……..”

“Birçok sadık ve yetenekli insanın var. İmparatorluk ailesinde bile imrenilen bir yetenek olan Eugene Nos bile bu insanları bir kenara bıraktı ve her zaman sizin işinizde öne çıkıyor.”

“……..”

"Theodore Dubbled'ı tanıyorum, evcil hayvanına böyle bir sıkıntı vermek istemiyor."

Ben bir şey söylemedim. Başkan bana baktı ve dedi ki:

"Kaçacağın için kendini birine inanmaktan alıkoydun mu?"

"Kaybol! Dinlemeyeceyim!"

“Ailen tarafından tekrar terk edilmekten korkuyorsun. Kaçamama riskinden daha fazla.”

"Devam etme!"

"İşte bundan çok korkuyorsun."

Nemli gözlerle başkana baktım. Ağlamamak için dudaklarımı sıkıca ısırdım ve eteğimi sıktım.

Bir süre bana baktı ve eğildi.

Hızla odama koştum, kapıyı kapattım ve yorganın altına saklandım.

Zincirlenmiş ve içimde saklı olan korkum açığa çıkmış gibiydi.

***

Karanlıkta uyandım ve çabucak fark ettim.

Bu bir rüya. Beni her zaman takip eden şeytani bir rüya.

Bunu fark ettiğimde çevrem değişmeye başladı.

Burası İmparatorluk Sarayı'nın sunağıydı. İlk yaşamda tüm vücudumun bir kurban olarak parçalandığı yerdi.

Sunağın üzerinde bir fil çantası vardı. Kaçmak için hazırladığım çantamdı.

Başım yarı eğilmiş ve tüm vücudum yaralarla kaplı.

[Aptal Leblaine, seninle uğraştıktan sonra insanlara tekrar inanmak istiyor musun?]

Leblaine'in yetişkin versiyonu, dimdik ayakta bana baktı.

'Ancak…. Ancak Dubbled'deki insanlar farklı görünüyor.'

[Amity Dükü için de durum aynıydı. Babanın farklı olduğunu söylemiştin. Vallua'da da öyleydi. Bu sefer farklı yaşayacağını söylemiştin.]

'Belki bu sefer gerçekten farklıdır. Daha önce hayatımda Dubbledler gibi biri olmamıştı.'

[Şimdi özel olduğunu mu düşünüyorsun?]

“…….”

[Mina gelirse, farklı olacak. Sahte bir kaderin çocuğu olduğun tekrar bilinirse, bir kenara atılacaksın!]

İki elimle kulaklarımı kapattım.

Vallua Dükü tarafından kurban edilmenin ve kırbaçlanmanın acısı gibiydi.

Bana yaklaşan yetişkin Leblaine aniden üçe bölündü ve Mina, Amity Dükü ve Vallua Dükü oldu.

[Yine bir dilenci gibi şefkat mi dileneceksin?]

[Her zaman ki gibi!!]

Çığlık atan yüzleri tuhaf bir şekilde döndü.

Vücudun her yerinden siyah sıvı damlayıp ağızları ürkütücü keskin dişlerle doluydu.

'Buraya gelme. Gelme!'

Kalktım ve kaçtım.

Ama ısrarla gölgemi kovalıyorlar.

[Üzgünüm, LeBlaine. Ama bu senin kaderin. Bizim için, ülke için.]

[Mina özel bir çocuk.]

Tamamen siyahtı ve bana çarptı. Boğuluyorum.

Beni boğazıma kadar yutan şeyden kurtulmaya çalıştım.

'Bana yardım et. Bunu sevmiyorum. Bu hoşuma gitmiyor! Bana yardım et!'

Rüya her zaman ancak ben tamamen karanlığa gömüldükten sonra sona erdi. Bu sefer de öyle olacağına eminim. Ellerim yavaşça gevşedi.

Ama bu sefer önümde bir ışık gördüm.

“……Le.”

“….Blaine.”

Nefes!

Hızla gözlerimi açtım. Bütün vücudum soğuk terle kaplıydı.

Gözlerimin önünde çaresiz kalan Isaac'ı, endişelerle dolu Henry'i ve elimi tutan dükü gördüm.

"İyi misin?"

"Bugün olanlara şaşırdın mı?"

"Kendini gel."

Bu ışık.

Lambanın ışığında ana hatları bulanıklaşan üç adama bakarken gözyaşlarımı tuttum.

Onları net olarak görmesem bile, yüzlerinde endişeli bir ifade olduğunu hissettim.

Dükün elini sıktım. Gözyaşlarımı tutmaya çalıştım ama gözyaşları ısrarla akmaya devam etti.

“Burnunu çeker…”

Isaac ses çıkarmamak için dudaklarımı sıkıca ısırdığımı görünce kaşlarını çattı.

"Seni aptal! Neden tutuyorsun, ağla!"

Bunu söyleyerek, gözlerimden yaşlar akmasın diye alnıma çok güç verdim.

Henry öyle dedi ve başımı okşadı.

"Bir kabus mu gördün?"

“……”

"Çok korkmuş olmalısın. Üzgünüm."

Henry, üzülecek bir şey olmamasına rağmen benden özür dileyip durdu.

Beni koruduktan sonra bile geç geldiği için üzgün olduğunu ve neyi sevdiğimi bilmediği için üzgün olduğunu söyledi.

Dük beni kucakladı.

"Ağlarsan ne yapacağımı bilmiyorum."

“…….”

Sözlerine güldüm.

Beni sevmeyi bilmeyen Dük'ün beni beceriksizce sevmeye çalışması komik ve anlamlı kılmıştı.

'Ben aptalım. Dört kez yaşamama rağmen hala bir aptalım.'

Tekrar inanmak istiyorum.

Yaralanma olasılığının daha yüksek olduğunu ve kaçmasının daha kolay olacağını biliyordu ama tenine dokunan sıcaklığı kaçırmak istemiyordu.

'Son bir kez, bir kez daha.'

Güldüğümde Dubbledlerin yüzleri aydınlandı.

“……Baba.”

Ona öyle dediğimde Dük'ün bakışları bir an titredi.

Etwal'ı aldığımdan beri ona söylediğim ilk unvan buydu.

"Erkek kardeş."

“Er,erkek,erkek kardeş…..!”

“Leblaine az önce beni çağırdı…”

"Hayır, benimle konuştu!"

"Benimle konuştu, seni aptal."

İkisinin hızla tartıştığını görünce yüzümü dükün omzuna gömdüm.

ışıktaydım. Şimdi kötü rüya o kadar korkutucu değildi.

O gece fil çantamı attım.

-Bölüm Sonu-

Hayır ağlamıyorum sadece burada fazla yağmur yağıyor