"Evet, o gerçekten absürt… keder verecek seviyede, en aşağılık, en kötü kardeş ama… işte bu yüzden onu yalnız bırakamam. Bu yüzden ona yardım etmem gerek. Neticede onu anlayabilen tek kişi benim."
Sonra, İkusaba-san'ın bana sunduğu ifadeye baktığımda aniden şaşkınlığa uğradım. Oldu olası duygusuz duran yüz, şimdi mest olmuştu ve gülümsüyordu.
"Bilmiyorum acaba… o kederi mi kendine çekiyor yoksa keder mi onu çekiyor ama… o tüm hayatını kederle birlikte yaşadı. Kedere gömülmüş biçimde yaşadı. Bundan dolayı diğerlerinde keder aramaya başladı. İnsanları kedere itmekten zevk almayı öğrendi. Ama anlarsın ya, bu normal. Talihsizlik ile lanetlenmiş birinin, öyle olmayanlara karşı nefret duyması ile aynı bu. Ancak onun özel yanı şu ki o kendine kederle acı çektirmekten hoşlanmayı öğrendi. Kederle bağlantısı böyle başladı. Kederi kovaladıkça, bu yolda diğerlerini de kedere zorladı. Böyle yapması, kedere düşmeyi daha da fazla istemesine neden oldu… ve kedere olan bu bağlılığı nedeniyle, Süper Lise Seviyesi Keder doğdu."
Konuştuğu sırada sanki bir hararete kapıldı, yüzündeki ifadeler coşkuya dönüştü. Bütünüyle o kadar mantıksızdı ki herhangi birinin, bunu şaka dışında bir şey olarak algılaması zor olurdu fakat ben gerçek olduğunu anlamıştım. Beni bu sonuca ulaştıran, içimdeki Junko Enoshima'ya dair anılar olabilirdi.
"Hey, anlamıyorsun değil mi? Kimsenin anlayabileceğini düşünmüyorum. Ama bilirsin ya, sadece ben anlayabiliyorum…"
Coşkuyla yanıp tutuşan İkusaba-san'ın nefesi bile düzensizleşmeye başladı.
"Onu sadece ben anlayabilirim. Bundan dolayı bana ihtiyacı var. Bunu hala fark etmedi ama belki de sadece fark etmemiş gibi yapıyordur. Ufu, çünkü o çok utangaç. Ufufufu."
Kendinden geçmiş İkusaba-san'ın böyle konuşmaya devam etmesi beni soğuttu. Junko Enoshima'ya karşı kesinlikle normal hisleri olmadığını biliyordum ama bu tarz bir şeyin benimle ilgili olmamalıydı.
"Doğru, bunun benimle hiçbir ilgisi yok."
Düşünmeden konuşmaya başladım.
"Eh..?"
"Sen veya Junko Enoshima hakkında bir şey biliyor değilim… bu tür bir şeyin benimle hiçbir ilgisi yok…"
Ne dediğimi fark edince hemen özür diledim.
"Ah... Üzgünüm!"
O anda İkusaba-san'ın yüzü soldu.
"Üzgünüm! Üzgünüm! Üzgünüm! Üzgünüm! Üzgünüm!"
Gittikçe daha fazla kendimi kaptırıp başımı da eğmeye başladım.
"Bu kadar özür dilemene gerek yok..."
"Üzgünüm! Üzgünüm! Üzgünüm! Üzgünüm! Üzgünüm!"
Yine de onu neredeyse kötü hissettirene kadar özür dilemeye devam ettim ve sonra ne kadar yorgun olduğumun farkına vardım. Her şeyi bir kenara koyarsak yorgundum. Madarailer ile olan yüzleşme ve İkusaba-san'ın Junko Enoshima hakkındaki konuşması beni yormuştu, hepsinden önemlisi ise ben sadece Matsuda-kun'u görmek istiyordum.
Bu doğru, Matsuda-kun'u görmek istiyorum!
"Hey, şimdi gitsem sorun olmaz değil mi?"
Yorgunluğumu atacak kadar güçlü bir isteklilik ile bu yerden gitmem gerekiyor gibi hissettim ve onun cevabını beklemeden dedim ki "Her neyse, bana yardım ettiğin için teşekkürler! Şimdi gideceğim!"
Bu kelimeleri mesaj olarak bıraktım, ben tam da kaçmaya başlamışken...
"Ah, bekle. Sana hala Yasuke Matsuda'nın konumunu söylemedim."
Aniden durup arkamı döndüm ve İkusaba-san'la yüz yüze geldim.
"Onun nerede olduğunu bilmiyorsan… muhtemelen onu göremeyeceksin..."
"Matsuda-kun'un yerini nasıl biliyorsun?" Hemen koşarak ona yaklaştım. "Daha önemlisi, biliyorsan lütfen bana söyle!"
Ama ona yaklaştığımda, birden afalladım.
İkusaba-san'ın yüzü öncekinden tamamıyla farklıydı, gaddar ve sert bir ifadeydi. Savaş alanında hedefine kilitlenen bir nişancı gibiydi.
"Böyle iyi anlaştıktan sonra işlerin bu yöne kaymasını sevmiyorum fakat bu senaryonun bir parçası olduğu için seçeneğim yok..."
Ağlamak üzereymiş gibi hüzünle mırıldanırken bana dondurucu bakışlarını attı.
"Matsuda'nın yerini sana söylemem için bir takas gerekli.‖
"T-Takas?"
Sonra İkusaba-san yerde yatan Madaraileri işaret etti ve alçak sesle konuştu.
"Burada yatan o insanlar, öğrenci konseyinin sona kalan üyesi yani öğrenci konseyi başkanının öldürüldüğünü bilmiyor. Eminim ki öğrenirlerse bu onları kedere düşürür… intikam uğruna ölmeye itecek kadar güçlü bir kedere."
"N-Ne diyorsun?"
Sesim gerginlikle doldu, onun neyden bahsettiğini ben bile anlıyordum.
Onları başıboş bırakırsan eminim gidip Yasuke Matsuda'yı öldürürler."
Öldürmek. Öldürmek. Öldürmek. Öldürmek. Öldürmek. Öldürmek. Öldürmek. Öldürmek. Öldürmek. Az sonra bu kelimeler kafamda dönmeye başladı.
"Neden Matsuda-kun'un ölmesi gerekiyor… öğrenci konseyi başkanının öldürülmesi ile onun hiçbir alakası yok!
"Bu doğru değil, onunla gerçekten alakası var."
İkusaba-san başını salladı.
"Çünkü, Yasuke Matsuda, öğrenci konseyi başkanını öldürdü."
Bunu söylerken cebinden bir şey çıkardı ve ayağıma doğru fırlattı.
"Onun uğruna elinden geleni yap. Yasuke Matsuda'yı sahiden seviyorsan… o zaman onun için elinden geleni yapmalısın."
Gözlerimi ayaklarıma doğru indirdim. Nemli zeminde, üstüne Umudun Zirvesi Akademisi'nin amblemi oyulmuş bir bıçak duruyordu. Onu ilk kez gördüğüm an, kalbim bir damarı patlatacak kadar güçlü bir miktarda kanı pompalamaya başladı.
"Hem kendin hem onun için umut elde etmek amacıyla… elinden geleni yapmak zorundasın."
"Burada, Umudun Zirvesi Akademisi'nin üstesinden geleceksin. Madaraileri kurban ederek gerçek umuda sahip olacaksın… Junko Enoshima'nın sana ayarladığı senaryo bu."
Bu ne…
Junko Enoshima'nın ayarladığı senaryo…
Neden?
Neden bunu yapmaya zorlanıyorum?
bu bölümün devamı yakında...
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
