Bundan başka ihtimal yoktu. Sonuçta Junko Enoshima onun için önemli bir varlıktı. Kimsenin Matsuda-kun'u benim sevdiğim kadar sevmediğini görünce bunu anladım.
Ama son ana dek,
Ben ve Matsuda-kun'un dünyasında ölmek istedim.
Bu beni son ana dek kuşatan umuttu.
"Bu yaptığın da mı… Junko Enoshima hatrına..?"
Göğsümdeki o solgun umutla birlikte, çekinerek bu soruyu sordum.
"…Hayır, bu kendi hatrıma."
Onun sakin cevabı beni bile şaşırttı.
Bunu çoktan kabul etmiştim.
Ryouko Otonashi'nin sonunu çoktan tamamıyla kabul etmiştim.
"Artık hiçbir şeyi hatırlamana gerek yok…"
O, bu nazik kelimeleri söylerken yanaklarımda ılık nefesini hissedebiliyordum.
"...Bu, her şeyin sonu."
"Evet, biliyorum. Sonuçta bunun benimle hiçbir ilgisi yok, değil mi…"
Sonra sakince ellerine güç verdi.
Ama acı çekmiyordum.
Hatta avuçlarından gelen sıcaklık beni rahat hissettirdi, büyük ihtimalle gülümsüyordum.
Güm. Güm. Güm. Güm.
Güm. Güm. Güm. Güm.
Kalbimin şiddetli atışları. Tüm vücudumun ısınması. Kulaklarımdaki yoğun çınlama.
Sanırım ben az da olsa korkuyordum ama Matsuda-kun'un yüzü, aşırı miktardaki stresini serbest bırakınca yumuşamaya başladı.
Ah, o gerçekten Matsuda-kun.
O yüzü hafızama kazıyarak gözlerimi yavaşça kapattım.
Tanıdık gelen bu uğursuz gülme sesi, kulaklarımda yankılanmaya başladı.
"Hadi ama, öncesinde söylemedim mi? Siz p*çleri bir gün öldüreceğim dedim… Bu sözü yerine getirmeye geldim. Unuttuğunuzu söylemeyin bana… upupupu."
Bu sersem edici ses gözlerimi açılmaya zorladı ve tek gördüğüm Matsuda-kun'un şaşırmış yüzüydü.
Onun arkasında duran siyah bir silüet görüyordum.
Süper Lise Seviyesi Keder.
Matsuda-kun'un arkasından gelerek yavaşça yüzüme yaklaştı. Matsuda-kun ile aynı hizaya gelene kadar yaklaştığında, silüetin yüzü sonunda kendini bana gösterdi.
Artık hatırlayabiliyordum.
O yüz, benim yüzümdü.
"Upupupu! Bu doğru! Ryouko, Otonashi, başından, beri, hiç, var, olmadı! Upupu, gülünç değil mi? O kadar keder verici ki gülünç!"
Bu çınlayan ses, benim sesimdi.
En sonunda hatırladım.
Nihayet her şeyi hatırladım.
Aynı anda her şey un ufak oldu.
Değişmez bir varlık olarak algıladığım görüntü hemencecik, tamamıyla un ufak oldu. Aynı o kumdan kale gibiydi. Öylesine kompleks ve sabit görünmesine rağmen, işte o kumdan kale gibi kolaylıkla un ufak oldu. Tüm vücudumdaki deri, kaslar, kemikler, hepsi kuru kum gibi un ufak oldu ve ben de solup gittim.
Her şey ufalandı ve normale döndü.
Benim dünyam sona erdi ve onun dünyası yaratıldı.
Bu benim -Ryouko Otonashi'nin- sonu olacaktı.
Sonra her şey nihayet normale döndü.
Enerji tüm bedeni terk ettikçe o ellerdeki güç gitgide azalmaya başladı.
Ve Matsuda sonunda elini o kızdan çekti.
takır tukur
Yerden bir ses yükseldi. Sesi çıkaran, kanla kirlenmiş bir bıçaktı. Üstüne Umudun Zirvesi Akademisi'nin amblemi kazınmış bir bıçaktı. Çevresinde damlayan kan görülebiliyordu ve o damlalar kısa sürede kocaman kırmızı bir havuz haline geldi.
Elimi midemin olduğu yere koyunca ılık bir his sezdim.
Sonra Matsuda gözlerini o kıza geri çevirdi.
"…Dinle, seni orospu."
Acı çekerek konuştu.
"B-Ben ölmeden önce, bilmen gerekiyor ki… sana söylediğim şey yalandı. O bir tedavi falan değildi. Ben… seni, bir şeyler, hatırlamandan, alıkoyuyordum..."
Bunu zaten biliyorum
Sonra o sesi duydum.
Cevap veren o kızın ağzı şekil değiştirmeye başladı.
Bu bir gülümseme olmalıydı.
Matsuda-kun'un etini delen bıçağın tadından dolayı gülümsüyordu.
Ve işte o zaman Matsuda bunu doğruladı.
Ryouko Otonashi olarak bilinen kişinin artık var olmadığı gerçeğini.
*******
"Ee, bu arada…"
Mukuro İkusaba'nın mırıldanan sesi duyuldu.
"Ben Junko-chan'ın kılığında iken kendimi sadece gerçek Junko'ya göstermem gerekiyordu ancak bir keresinde Madarai'ye yakalandım… ama başka kimseye yakalanmadım..."
"B-Belli…"
Matsuda'nın ağzından kızgın sesiyle birlikte kan da döküldü.
"B-Bilen herkes kolayca ayırt ederdi… kardeş olsanız bile iki farklı insansınız… ayrıca, önümde beliren Enoshima... kesinlikle gerçek olan."
İkusaba, "Farklı insan" kelimelerini duyunca sinirlenmiş gibi gözlerini ondan çekti ve o kıza yöneltti, sonra da konuştu.
"Bu yüzden… bu durumda benim Junko-chan'ın kılığına girmem dışında, gerçek Junko-chan da kendi gizli planlarını yürüttü… olay şu ki kendisi bile yürüttüğü planların farkına varmadı… bu demek oluyor ki Junko-chan kendisi tarafından kandırıldı."
"S-Sonuç olarak… her şey aynı planlandığı gibi gitti… en başından sonuna kadar…"
Matsuda'nın konuştukları o kıza da yönelikti. Konuşurken bilinci yavaşça kaybolmaya başlıyordu ve ayakta durmak bile bir zahmet gibiydi. Ama buna rağmen, çelimsiz bakışları o kıza odaklanmaya devam etti.
"A-Ama anlamadığım bir şey var… böyle uğraştırıcı bir gidişat planlamış olmanın nedeni. Bana hafızanı sildirtecek kadar ileriye gitmiş olmanın nedeni… sırf okulun sorgusundan kaçmak için… kulağa hiç hoş gelmiyor… ama yine de hepsini sonuna kadar gerçekleştirebildin. Ö-Öyleyse neden…"
Ayakta durmayı sürdüremedi, sonunda yere oturdu. Ancak sorgusuna devam etti, bir cevap almakta kararlıydı.
"B-Bunlar… h-hep seni düşünen beni, kedere itmek için miydi?"
Sonra o kız nihayet hareket etmeye başladı.
Matsuda'nın yüzünü, adeta sevecen bir biçimde eliyle okşadı ve yere yayılmış kanı umursamadan onun yanına oturdu.
Ardından, Matsuda'nın uzaklara dalmaya başlayan gözlerini taşıyan yüzünü; kendi yüzüne yaklaştırdı ve fısıldadı.
Sana söyleyeceğim.
Bu fısıltı nazik bir sevgi hissiyle doluydu fakat kısa sürede tamamen değişti.
"Benimle dalga mı geçiyorsun lan sen? Böyle patavatsızca konuşma! Sırf seni kedere sokmak için bu karmaşık baş belasına katlanmamın asla imkanı yok! Aklından ne geçiyor ya senin!?"
O kız, bu sözleri bitirdiği gibi anında Matsuda'nın yüzünü iterek elini çekti.
Bunu yaptığında, Matsuda kendi oluşturduğu kan havuzuna yığıldı.
"H-Hiç umrunda değil… dediğin bu ha…"
Matsuda sırt üstü yatarak tavana doğru bakarken bu sözleri mırıldandı.
Yüzleri, burunlarının uçlarının birbirine kolayca değmesine yetecek kadar yakındı. Ama buna rağmen adamın bakışları, kızınki ile tam olarak aynı doğrultuda değildi çünkü bilinçsizce kaymaya başlamıştı.
"Sanırım… bununla hiçbir ilgim yok… b-başından beri durum buydu…"
Akıp taşan kandan dolayı, boğazımın derinlerinde artan anormal bir ılıklık hissettim. Ama bu kısa sürede kaybolup gitti.
"N-Ne kadar süredir böyle hissediyorsun… küçüklüğümüzden… beri mi?"
"Upupupupu."
Sonra o kızın yüzü acımasız bir gülümseme oluşturdu.
"Sana şunu söyleseydim… annenin öyle olmasının sebebinin ben olduğunu söyleseydim? Bana nasıl bir ifade gösterirdin?"
"…Ne-?"
Kalbinden keskin bir iğne geçmişçesine bir acı yansıttı Matsuda.
"Sen, sen şaka yapıyorsun… değil mi?"
Tüyleri diken diken eden o sesle konuşurken kan damlaları ağzından çıkıp o kızın yüzüne sıçradı. Kızın merhametsiz, zalim gülümsemesinden bile daha fazla dikkat çekti bu.
"C-cevap ver bana…"
Matsuda gittikçe daha depresif hale gelirken diğer yandan Enoshima mest oluyor gibiydi. O kız hiçbir cevap vermeden çenesini eline koyarak öylece izlemeye devam etti.
Hayatının anlamı özenle ve kararlılıkla mahvedilmiş, sonra da kenara atılmıştı.
Tamamen kedere teslim olmuştu.
"L-Lütfen… cevap ver…"
Tutunmaya çalışan kelimeleri ucu ucuna oluşturabildi cümleyi.
"Hadi… cevabın ne… Junko Enoshima…"
Bu sondu.
Yasuke Matsuda, cevabı bile duyamadan öldü.
Bütünüyle kedere dalmış şekilde öldü.
not: bu bölüm çok gecikti biliyorum, bunun için özür dilerim. bundan sonraki bölüm, son bölüm olacak ve elimden geldiğince hızlı yayınlamaya çalışacağım ama eğer yine gecikirse şimdiden kusura bakmayın.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
