Çevirmen: May

Yolculuk üç ay sürdü, ancak bana iyi bir at ve kızak vermiş olsalardı bu kadar uzun sürmezdi! 

'İki ay olduğunu vurguladığında fark etmeliydim!'

İki güçsüz küçük at ve daha tuhaf hareket eden çürümüş tahta tekerlekleri olan bir araba ile zar zor uzun bir yol kat ettim.

Sadece neredeyse hiç bagajı olmayan bir kızakta üç ay boyunca sıkışıp kaldıktan sonra Leonharta İmparatorluğu'nun yabancı topraklarına ayak bastım.

Aslında, hazırlanmış ek binaya gitmeli, eşyaları indirmeli ve ardından imparatoru görmeliydim.

Ancak ben hepsini görmezden gelip ilk olarak imparatorun kaldığı ana saraya, ana saraya doğru yöneldim.

'Görünüşe göre hepsi reddedilmiş ve geri gönderilmiş.'

Başka ülkelerden birçok genç leydi ve prensesin imparatoriçe adayı olarak geldiğini duydum, ancak hepsi reddedildikten birkaç saat sonra ayrıldılar.

Öyleyse, zaten aynı durumda olacağım için eşyalarımı açmak için bir sebebim yok.

'Hızlı bir şekilde reddedilmeye çalışalım.'

Ve kaçalım.

Bu sonuca, buraya gelirken ciddi bir şekilde düşündükten sonra vardım.

Korkulan Rufeon Krallığı'ndan kaçmaya karar verdim.

Özellikle arabada hiç minder olmadığı için, sırtımın kırılacak gibiydi ve omuz kaslarım her gerginleştiğinde kararım daha da sağlamlaşıyordu...

Bir şekilde dayak ve küfür yemeye tahammül ettim... Hayır, aslında geri adım atmadım ve aynı şekilde karşılığını verdim.

Bugüne kadar ailem ne kadar zorba olsalar da, krallıktan kaçmamamın sebebi onlarla başa çıkabilmemdi.

Ancak beni başkasına satmak sınırı aştı.

'Ve herkesin zalim olarak bildiği korkunç bir adam mı?'

Eğer bu sefer evliliğim işe yaramazsa ve reddedildikten sonra geri dönersem, beni daha da eksantrik birine satacağı belli.

İlki zordu, ancak ikincisi öyle olmayacaktı. O zaman reddetmek, kaçmak için hiçbir şans olmayacağı da belliydi.

'Bunu kesinlikle sevmiyorum! Hayatımın geri kalanında kaçak olmayı ve gizlice yaşamayı tercih ederim!'

Başka bir ülkeden kaçarsam, haberler geç gelecek ve hemen asker gönderemeyeceklerdi.

Yumruğumla şişmiş belime vurdum ve önümde serilen büyük imparatorluğun sarayını inceledim.

'Vay be... Krallığın büyüklüğüyle karşılaştırılamayacak kadar büyük. İmparatorluktan kaçarsam kral beni asla bulamazdı. İmparatorluk sarayını insanları ürpertecek kadar muhteşem görmek cesaretimi kabarttı.'

'Mükemmel. Çabucak reddedilelim!'

Planım hatasızdı. Kendimle gurur duyarak mırıldandım.

Birden ayak sesleri duydum. Yer o kadar güçlü bir şekilde sarsıldı ki titreşimleri hissettim.

Ürkerek başımı hızla çevirdim ve sesin kaynağını bulmaya çalıştım. Uzaklarda, büyük bir insan grubunu yönlendiren birinin bana doğru yürüdüğünü gördüm.

Yüzünü daha önce hiç görmemiş olsam da, ona uzaktan bakınca kim olduğunu tahmin etmek kolaydı.

'İmparator.'

Gözlerimizin bu kadar uzaktan buluşmasına rağmen, etrafımda tüylerimin ürpermesine ve saçlarımın diken diken olmasına sebep olacak imparatordan başka hiç kimse yoktu.

Doğrudan önümüzde esen rüzgar, ölümün ürkütücü kokusunu taşıyordu.

Büyük İmparatorluk tarihindeki en kötü tiran olarak tarihe geçecek olan imparator - Rivanfel von Leonharta.

Beni reddetmek zorundaydı.

Karanlıkta parlayan bir yaratığın gözleri gibi parlayan altın gözleri korkunç bir şekilde üzerime sabitlenmişti. 

Yavaşça başımı eğdim ve kibarca bakışlarımı kaçırdım.

'Neden ortaya çıktın? Geldiğimi mi duydun? Acaba buraya sadece beni reddetmek için mi geldi?'

Tamam. Zaten uzatmayı niyet etmemiştim, bu yüzden hızlı olması iyi.

Eğer bana gitmemi söyler ya da memnuniyetsizlik gösterirse hemen geri döneceğimi söyleyeceğim.

Büyük bir koruma ve hizmetçiyle birlikte ortaya çıkan Leonharta İmparatoru Rivanfel, tam önümde durdu. Keskin bir kılıç gibi eti kesen gözleri beni delip geçti.

"Sen Rufeon Krallığı'nın prensesi misin?" Alçak sesi, sanki bir enstrüman çalıyormuş gibi, büyüleyici bir melodi yaratıyordu.

"Selamlarımı sunarım, Majesteleri, Leonharta İmparatoru. Ben Rufeon Krallığı'nın prensesi Teriella Rufeon."

"Yüzünü kaldır."

Selamlamam biter bitmez kibirli bir emir verildi.

Tabii ki, reddetme hakkım yoktu. Yavaşça başımı kaldırdığımda, bakışlarımız kara çalılıkların iplikleri gibi birbirine dolandı.

"...!"

Tam o sırada, cansız altın gözlerinde bir ışık parladı.

'Hah? Bu neydi?'

Ben daha fazla merak edemeden, Rivanfel bir adım daha yaklaştı, saplantısı altın rengi gözlerine yansıdı.

"Sen..."

Susuzluktan kıvranan vahşi bir hayvan sonunda bir çıkış yolu bulmuş gibi, yüzüne mutluluk yayıldı.

"Evet?"

Rivanfel bana daha yakından baktı ve dudağını ısırdı, kalın dudaklarında hızla kan belirdi.

Yine de bunu umursamadı. Onun yerine bileğimi sıkıca kavradı ve sertçe çekti.

"Ah!"

Bir anda o kadar yakınlaştık ki burunlarımız birbirine değdi ve nefeslerimiz birbirine karıştı.

Şaşkınlığımdan başımı eğmeyi unuttum ve Rivanfel'e baktım. Gözleri dalgalandı ve titredi.

"...Sonunda seni buldum."

Bir şey tarafından ele geçirilmiş gibi görünen zihnim, onun ağır mırıldanmalarıyla uyandı.

Ama artık çok geçti. Rivanfel ağzının bir köşesini kaldırdı ve yüksek sesle, "Zelim, herkese imparatoriçeyi bulduğumu söyle." dedi.

...huh? Az önce ne duydum ben?

"Prenses."

"...Evet?"

"Evlen benimle."



İmparatorun yüzü o kadar yakındı ki hayranlıkla bakmaktan kendimi alamadım.

İyi bir görünüme sahip olmadıkça tepki vermeyen kalbim kontrolsüzce titredi.

Tamam. Yani...

'Yanlış anlamış olmalıyım çünkü o yüz dikkatimi dağıtmıştı.'

Bu makul bir şüpheydi çünkü belli ki imparator diğer genç leydilere ve prenseslere çok soğuk davranıyordu! Çok soğuk! Onları reddettiğini duydum.

Bu yüzden geri dönmek zorunda kalacaktım çünkü ben de soğuk bir şekilde reddedilmiş olacaktım. Özel olmama imkan yoktu.

Evet! Evet! Bu doğru!

"Majesteleri." Gülümseyerek saçlarımı geriye taradım ve kafamdaki karışık düşünceleri gizledim. Yanlış duymuş olmalıydım çünkü saçlarım kulaklarımı kapatıyordu. "Sanırım sizi yanlış duydum. Özür dilerim ama tekrar eder misiniz..."

"Evlen benimle, Prenses."

"Beklediğim gibi, bana geri dönmemi söylediniz- Ne?"

Yine saçma sapan şeyler duyuyordum. İnkâr etmeye çalışsam da 'evlen' kelimesi kulaklarımdan gitmiyordu.

'Hayır. Bu harfler neden kulağıma takıldı?'

Kelimeleri kafamdan atmak için aceleyle başımı salladım. Kulaklarıma girme!

Ve umutla tekrar sordum, "Sanırım ben sağırım. Sanırım uzun yolculuk bazı işitme sorunlarına neden oldu. Önce ek binaya gitmeliydim. Bu yüzden geri dönmemi istediniz, değil mi?"

"Prensesin anlaması için bunu üç kez mi söylemem gerekiyor?"

Dumura uğramıştım. Bu cevaba bakılırsa, yanlış duyduğumu sanmıyorum.

"Cidden mi?"

"Ne?"

"Benimle evlenmek mi istiyorsun?"

"İşitme problemin olmamasına sevindim."

Söyleyecek çok şeyim vardı ama nutkum tutulmuştu. Nereden başlayacağımı bilemedim.

'Neden? Aniden mi? Benimle? Evlenmek mi? Evlenmek mi?'

Bu bir rüya olabilir mi? Hâlâ Leonharta İmparatorluğu'na arabayla gidiyor ve bu zorlu yolculuk yüzünden kâbus görüyorum?

Bileğimi hafifçe çimdikledim. Ahh. Ama acıyor.

Bu bir rüya değil!... Rüya olmadığı için daha büyük bir mesele!

'Delirdin mi sen?! Benimle evlenmek mi istiyorsun? Neden?!'

Rivanfel'e her türlü sinyali gönderiyor, söyleyemediğim küfürleri gözlerimle ifade ediyordum. Bunu bilemeyecek olan Rivanfel, arkasındaki yaveriyle rahatlamış bir şekilde konuştu.

"Zelim, imparatoriçeye karar verildiğine göre, düğün tarihini belirle."

"Evet, Majesteleri. Mümkün olan en erken tarihe ayarlayalım mı?"

"Saçmalık."

"Anlayamadım?"

"Baş rahibi arayın ve en iyi tarihi belirleyin. Prensesi imparatorluğun imparatoriçesi olarak karşılayacağımız bir gün, bu yüzden rastgele bir tarih seçemeyiz."

"Evet, anladım."

"...Ama çok geç kalmayın."

"Mümkün olan en erken ve en iyi tarihi seçeceğim."

"Acele et ve iyi bir gün seç."

"Anlaşıldı. Erken bir tarih iyi bir gün gibi görünüyor."

"...Bir davet listesi hazırlayın, bunu rapor edin ve Rufeon Krallığı'na bir mektup gönderin."

O farklı ve muhteşem yüz hatları sürekli hareket ediyordu ama ne hakkında konuştuklarını anlayamıyordum.

{Şiddeti, alkol bağımlılığı ve şehvet düşkünlüğü ile ona kıtadaki en kötü adam diyebilirsiniz...}

Birden, buraya gelmeden önce krala söylediğim sözler aklıma geldi.

'Hayır!'

İşler ters gitmeden önce bunu düzeltmeliyim. Buraya evlenmek için gelmedim. Yani, buraya reddedileceğimi düşünerek geldim.

"Majesteleri! Evlenme...!"

Evlenmeye hiç niyetim yok!

Tam bunu söyleyecektim ki Rivanfel'in keskin bakışlarını görünce durdum.

Ne söyleyeceğimi bilen biri gibi hassas bir tepki verdi.

"Prenses. Buraya imparatoriçe adayı olarak mı geldiniz?"

...Ah, bu doğru.

Bir süreliğine unutmuştum ama krallık tarafından satılan bir imparatoriçe adayıydım, değil mi?

Buraya onunla evlenmek için gelmiştim ama o bana evlenme teklif ettiğinde aslında bunu yapmaya hiç niyetim yoktu ve geri dönüyormuş gibi yapmayı planlıyordum.

'Sanki senden beni öldürmeni istiyorum!'

Dudaklarımı büzdüm ve bakışlarımı berrak gökyüzüne çevirdim. Ölmek için çok güzel bir gün.

Ben cevap vermeyince Rivanfel Zelim'le konuşmaya devam etti, "Prenses nerede kalacak?"

"Sarayın güney tarafında imparatorluk ailesine ait bir ek binada."

"Müstakbel imparatoriçenin böyle bir yerde kalmasına izin veremeyiz. Yeri değiştir, Zelim."

"Onu ana saraya taşıyalım mı?"

Az önce 'ana saray' dediğini mi duydum?

Sonra ikisi arasındaki konuşmadan ürkerek ana saraya doğru döndüm, o kadar görkemli ve büyüktü ki korkutucu görünüyordu.

'İşte... Burası imparatorun yaşadığı yer.'

İşler neden kızışıyordu?

"Uygun bir yatak odası hazırlanana kadar prenses ana saraydaki VIP odasında kalsın."

"Hazırlayacağım."

İmparatorun ailesinin sadece çok özel günlerde kaldığı ana sarayın VIP odası... Benim için mi?

"Görünüşe göre prenses henüz bavulunu bile açmamış. Bavulunu boşaltmadan ya da dinlenmeden imparatorluk sarayına gelmiş olabilir misin? Beni görmek için mi?"

İlki doğruydu ama ikincisi değil.

Rivanfel, içinde bulunduğum, bir sürü bavulla dolu eski püskü arabaya onaylamaz bir tavırla baktı.

Görevliler, sanki bunu bir eleştiri olarak duymuşlar gibi irkilerek, aniden mükemmel bir düzen içinde hareket etmeye başladılar.

Önemsiz eşyalarım hızla sıralandı ve ana saraya girdi.

'Böyle olacağını bilseydim, gelmeden önce bavullarımı boşaltmayı tercih ederdim. O zaman biraz zaman kazanabilirdim.'

Bu şekilde kalsaydım, tıpkı valizim gibi o görevliler tarafından saraya götürülürdüm.

Rahatsız zihnime hakim oldum ve Rivanfel'le yüz yüze geldim.

"Majesteleri! Aslında buna zorlan....!"

Çağrım üzerine Rivanfel kaşlarını çattı ve bakışlarımı karşıladı.

'Gözlerinin nesi var...?'

Bir süre öncesinin aksine gözlerinden hayat akıyordu. Korkmuştum çünkü garip bir şekilde odak dışı olan görüntü biraz bozuk görünüyordu.

"Şu."

Rivanfel'in uzun parmakları bindiğim arabayı işaret etti. "O araba sadece bavullar için değil, prenses için de kullanılıyor olabilir mi?"

Rivanfel'in arkasında duran ölüm tanrısını neredeyse görebiliyordum!

'Gözleri! Korkuyorum!'

Korkudan titreyen dudaklarım birbirine yapıştı ve açılmadı. Sorusuna cevap veremedim, bu yüzden Rivanfel kaşlarını çattı ve yardımcısını çağırdı.

"Zelim."

"Evet, Majesteleri."

"Rufeon krallığının mali durumu bugünlerde iyi değil mi?"

....No? Ben böyle bir şey duymadım. Bundan daha fazlası, Prenses." Rivanpel'in sorusunu hafifçe geçiştiren yaver, elindeki tüy kalemle bir şeyler çiziktirdi ve sanki bir sorun varmış gibi başını öne eğdi. "Getirdiğiniz valizlerin çoğu eski ve kullanımı zor... Oldukça kötü görünüyor. Yanlışlıkla atmanız gereken valizleri mi getirdiniz?"

Yani yardımcısı bir süredir bagajımı inceliyor olmalıydı.

'Sizi aptal krallık serserileri! Eğer beni İmparatorluğa gönderecekseniz, bana bir sürü iyi şey göndermeniz gerekirdi!'

Böyle vasatın altında bir aday gönderirlerse imparatorluğun güceneceği hiç akıllarına gelmemiş miydi? Sonuna kadar baş belasıydılar!

Rufeon ailesinin aptallığının başıma bela açmış olabileceğinden endişeliydim.

Yaver konuşmasını bitirir bitirmez Rivanfel'in gözleri şiddetle parladı. Garip bir şeyler olduğunu sezerek, sırayla eski püskü arabayı ve eski valizimi inceledi.

Ne düşündüğünü bilmiyordum ama Rivanfel'in yüzü gittikçe daha da soğudu. Yüzündeki soğukluğu görünce, sanki soğuk bir kuzey rüzgârı esmiş gibi, burada daha fazla kalırsam öleceğimi düşündüm.

Yüzünde bu ifade varken onunla evlenmek istemediğimi söylersem, öldürmesi için yalvarmış gibi olurdum. Donmuş dudaklarımı ayırmayı başardım ve sakin davrandım.

Bundan korkmak bana göre değil.

"V-V-V-VIP odası nerede?"
Ç.n: kekeliyor

İlerlemek için geri adım atmam gerekiyordu.

...Gerçekten.

***

Getirdiğim valizler olması gereken yakma alanına gitti ve yerlerini pahalı ve iyi eşyalar aldı.

VIP odasına gelir gelmez hizmetçiler, yolculuk yorgunluğumu atacaklarını söyleyerek bana sarıldılar.

Ilık suyla yıkandıktan sonra aç karnımı hazırladıkları yemeklerle doyurdum. İpek bir elbise giydim ve onlar yorgun bedenime parfümle masaj yaparken yumuşak bir yatağa uzandım.

Bu, krallıkta daha önce hiç yaşamadığım bir lükstü.

'İşte bu yüzden... İşte bu yüzden... Uykuya dalıyorum!'

Gözlerimi tekrar açtığımda, göz kamaştırıcı ay gökyüzünde parlıyordu.

'Geleceğin imparatoriçesinin hayatı... gerçekten güzel.'

Bir an bocaladım ve neredeyse pes etmek üzereydim ancak uyanık kalmalıydım. Bu tür bir lüksü elimin tersiyle itmek üzücü lakin böyle bir tiranla evlenemezdim.

Beni hemen öldürmeseler bile, 'evlilik' hayatımızın geri kalanında birlikte yaşamak anlamına geliyordu.

Dikkatli olmalıydım çünkü birkaç yıl sonra beni öldürebilirlerdi. Şu anda benden hoşlanıyor olabilirdi ama fikrini değiştirebilirdi.

'Annem bana evlenmek için iyi bir adam seçmemi söyledi.'

Neden birdenbire bana evlenme teklif ettiğini bilmiyordum ama bu karışık yanlış anlaşılmayı ortadan kaldırmalı ve güvenli bir şekilde kaçmalıydım.

Kaçmaya karar verdiğimde, garip bir ses araya girdi.

"Yüzünde bu kadar acımasız bir ifadeyle ne düşünüyorsun?"

Döndüğümde Rivanfel'in kapıya yaslandığını gördüm.

"Kaçmayı düşünüyor olabilir misin?"

Küt-Küt.

Sahte bir şaşkınlıkla başımı öne eğdim ve yüzüme en umursamaz ifadeyi takındım.

Rivanfel dudaklarının kenarını yavaşça kaldırdı ve kasvetli bir ifadeyle bana yaklaştı.

Masanın önünde durdu ve parmağıyla yavaşça sallanan saatin sarkacına dokundu.

"Kaçmak iyi olmazdı."

Bunu yaparsam Rufeon krallığını tehdit eder mi? Ne yazık ki, tehdidi benim için hiçbir işe yaramadı.

Kaçışım yüzünden Rufeon'a ne olduğu beni ilgilendirmiyordu. Beni sattıklarında böyle bir şeyi beklemeleri gerekirdi.

"Bindiğin arabaya, getirdiğin valizlere ve giydiğin elbiseye bakınca... Kraliyetle bir bağının kaldığını sanmıyorum."

Ah. Anladı.

Rivanfel durumumu hemen fark etti.

"Bu arada, bu sadece Rufeon krallığının geleceği için değil, prenses için de geçerli."

Saatin sallanan sarkacını zorla durduran Rivanfel bakışlarımla buluştu. Sanki zamanın akışı bir anlığına durmuş gibi hissettim.

Bulut ayın üzerini örtmüş, Rivanfel karanlığa gömülmüştü. Tam o sırada sıcak ama soğuk bir ses usulca omzuma indi.

"İnsanlar prensesin ilahi güçleri olduğunu öğrenirse bu zor olur. İyi olacak mısın?"

"...!"

Nefes almayı unutarak oturduğum yerde durdum.

Karanlıkta onun altın gözlerinin şüphesizce, kendinden emin bir şekilde parladığını gördüm.

"Son ilahi bakirenin doğumundan bu yana yüz yıl geçti, değil mi? Kıtanın ve tapınağın seni yalnız bırakmasına imkan yok."

'Nereden biliyorsun?'

Rufeon Krallığı'nda zorbalığa maruz kaldığımda bile iyi olmamın nedeni...

Ablam beni tuttuğunda ve merdivenlerden aşağı yuvarlandığımızda ya da kardeşimin kırdığı ve parçalarının uçuştuğu sandalyede ve hatta küçük kız kardeşim pervasızca bir at kırbacı kullandığında bile.

Acıyı hissettim, ama tek bir yara bile almamamın nedeni, bu kadar önemsiz yaralarla ne yaralanmamın ne de ölmemin nedeni...

Çünkü ben ilahi güce sahip kutsal bir bakireydim.