Jorge Joestar Bölüm 8: Nero Nero Island

Kira Yoshikage ve Tsukumojuku cinayetleri, öldürülen dedektiflerin (Tsukumojuku’nunki dahil) cesetlerinden yapılan üç sergi, Morioh’un yelken açması, köy sakinlerinin toplu intiharı, Küp Ev’de saklanan gizemli figür... ve şimdi bunların üstüne bir başkası daha tıpkı Morioh gibi denizde ilerleyen gizemli, hareket eden ada... Düşünmem gereken çok fazla şey vardı, diye düşündüm. Her şey birbiri ardına olmuştu ve bunların hiçbirini kafamda derinlemesine inceleyecek zamanım olmamıştı. Oh iyi. Morioh’da olayların her zaman ortaya çıkan hızının bu olduğunu varsaymak zorundaydım; Devam etmem gerekiyordu.

"Kahretsin! Neler olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Haydi gidip bir bakalım,” dedi Nijimura Fukashigi ve bir yunusa binmeye başladı.

"Bekle, Fukaşigi" dedim.

“O adada da senin gibi insanlar olabilir. Ellerimizi göstermesek daha iyi.” Morioh’un oldukça fazla Duruş Ustası var gibi görünüyordu. Eğer bu olağandışı niteliğin uçup gitmesiyle bir ilgisi varsa, o zaman bu orada da geçerli olabilir. Su üzerinde hareket eden iki ada olsaydı, benzer şekilde benzersiz bir ada da olabilirdi. Morioh’da başka kaç tane Stand Master vardı ki zaten? Jozenji’de ölen yüzlerce kişi arasında kaç tane Stand Master vardı? Fukaşigi dişlerini gıcırdattı ve yunustan indi. Diğer ada giderek yaklaşıyordu.

Muryotaisu, muhtemelen Rohan’ınki olan bir teleskop ve bir çift dürbünle Arrow Cross’tan çıkarken, "Belki bunlar keşif yapmamıza yardımcı olur" dedi.

"Ah!" Etkilendim dedim. Ama yine de kendimi içeri atıyordum.

“Muryotaisu, Arrow Cross’a bir süreliğine girmesen iyi olur. Daha önce Küp Ev’i içeride saklı buldum ve Küp Ev’in içinde birisi vardı. Birisi şüpheli."

"Ne…?" Muryotaisu yeni adaya baktı ve sanki önce hangisiyle uğraşması gerektiğinden emin değilmiş gibi Küp Ev’e döndü.

"Cube House’u kilitledim ve birinin içeri girip girmediğini öğreneceğimizden emin oldum" dedim.

"Bilmiyorum dostum... içeri nasıl gireceksin?"

"Ah, çalışma odasındaki masanın hemen üstünde ve altında."

"Anladım." dedi ve içeri girdi. Birkaç dakika sonra dışarı çıktı ve "Gizli bir video kamera kurdum" dedi. Kameranın da Rohan’a ait olduğundan emindim ve onun Rohan’ın eşyalarıyla istediğini yapması fikri bende gülme isteği uyandırdı ama bu kadarı da haddinden fazlaydı.

“Vay be, burası Japonya değil! Yabancı bir ada!” Fukaşigi bağırdı. Dürbünü ondan çıkarıp bir baktım. Haklıydı; manzara Japonya’da gördüğünüz hiçbir şeye benzemiyordu. Görünürde sadece birkaç bina vardı ama çoğunlukla tuğladan yapılmışlardı ve birkaç yel değirmeni vardı. Japon taşra kasabalarında pek görebileceğiniz manzaralar değil. Rüzgârda dalgalanan mahsuller buğdaya benziyordu. Suyun kenarına baktım. İtalyan isimleri taşıyan birkaç gemi vardı. Rıhtımdan kasabaya giden yolun kenarında bir tabela buldum. "Nero Nero Adası’na hoş geldiniz!" yazıyordu. italyanca.

"Nero Nero Adası diyor." Muryotaisu Arrow Cross’a geri döndü ve elinde bir ansiklopedi ile geri döndü. Nero Nero Adası, nüfusu yaklaşık üç bin olan Morioh’un yaklaşık onda biri kadardı. Ansiklopedide yazılmayan biraz daha fazlasını biliyordum: “Nero İtalyanca’da ’siyah’ anlamına geliyor. Nero Nero adasının mafya üssü olarak uzun bir geçmişi var.” Daha önceki bir dava için dünya çapındaki organize suçlarla ilgili birçok araştırma yapmam gerekti.

“Bu günlerde Nero Nero Adası, Passione Ailesi’nin karargahı. Üç yüze yakın üyeleri var. İngilizce’de Roma ve Napoli’ye uzanan bölge - Napoli. Sicilya Mafyası ve Camorra ile rekabet halindeler, yani bu kadar küçük bir grup nasıl hayatta kalıyor... Daha önce nasıl olduğunu bilmiyordum ama Nero Nero harekete geçtiğine göre bahse girerim ki büyük bir şansları vardır bir sürü Stand Master’ı var

onların safları. Patronun yüzünü gösteren herhangi bir kayıt olmaması nedeniyle zaten oldukça benzersizler ve o o kadar gizli ki, en yakın çevresi bile patronla tanışmamış. Hatta birisinin onun için sahip olduğu tek isim ’Diavolo’dur. İtalyanca ’Şeytan’ anlamına gelir. Hey! Bu da ne?" Tıpkı Morioh gibi Nero Nero Adası limanı ve çevresindeki okyanusun bir kısmı dev bir balonun içindeydi. Az önce limana giden yolda hızla ilerleyen bir kamyon buldum.

Muryotaisu teleskoptan bakarken, "Başları belada gibi görünüyor" dedi.

“Arkada bize el sallayan insanları görebiliyorum.

Ne?" Baktım ama dürbünle büyütme yeterince güçlü değildi. Görmeye çalışırken gözlerimi kıstım ve küçük kamyon aniden alevler içinde kaldı ve yuvarlandı.

"Ahh!" diye bağırdık. Yanan kamyonun her iki yanından figürler belirdi, yerde yatan insanlara yaklaştı ve ellerinde ışık parladı. Pop. Pop pop. Pop.

"Lanet olsun, kahretsin! Kahretsin! Kamyondaki herkesi öldürüyorlar! İsa! O kamyona pusu kurdular! Allah kahretsin, yardıma gitmeliyim!” Muryotaisu teleskop yardımcısını fırlattı ve üç yunusuyla birlikte gökyüzüne uçtu. Yapabildiğim tek şey izlemekti. Morioh’un çevresinde bir bariyer vardı ve içerideki veya dışarıdaki hiçbir şey bu bariyeri geçemezdi. Bir jet savaş uçağını oraya sıkıştırmışlar, füzeler atmışlar ve duvarı geçememişlerdi ama eğer Muryotaisu bir şekilde geçebilirse bu kesinlikle işleri değiştirecekti.

"Bok! Hala hayatta olan bir kişi var!” Çimenlerin arasından bize doğru koşan birini görebiliyordum. Silahlı kişiler kamyona saldırırken kaçmış olmalı. Umutsuzca Morioh’a doğru el sallıyor, yardım etmemiz için yalvarıyordu. Işık arkasında parladı. Pop pop pop. Pop pop pop. Bize doğru koşan adam sanki görünmez bir el tarafından kenara itilmiş gibi yere serildi.

"Hiçbir şey yapamaz mısın, salak!?" Fukaşigi bağırdı. NYPD Blue teleskopu almış ve bakıyordu.

içinden. Karşılık verdi, "Ne yapmamı istiyorsun? Karşı Ateş aç!?" Yan kılıfından bir silah çıkardı; çok büyüktü ve çok gerçekti. Hemen kenara koydu.

“Bu kötü çocuk bir Colt Python. 0,357’lik magnumlarla dolu. Bu onların yaptıkları ilk üretimden; sanat eseri olmaya çok yakın. Bu herif sana vurursa kafanın arkasını uçurur. Eğer sana çarparsa. En iyi silahın bile etkili bir menzili vardır evlat. Mermiler sonsuza kadar uçmaz. Yavaşlıyorlar, yayları değişiyor, sonra bir parça kurşuna dönüşüp bir yere iniyorlar. Kurşunlar böyle çalışır. Lanet bir keskin nişancı tüfeğim olsa bile onları bu mesafeden vuramazdım. Yapabilsem bile aramızda bir engel var. Muhtemelen iki tane.”

“Ahhh! Yani hiçbir şey yapamazsın!?”

"Bir şey yapıyorum! Kanıt topluyorum. Bu şerefsizlerin hepsini tutuklayacağım.”

"Tutuklamak…? Kahretsin, o insanlara yardım etmeliyiz!”

"Yapamam, pislik. Ah, görünüşe göre cinayet ekibinden biri Passione’nin Dolcio Cioccolata’sı." NYPD Blue’nun yan tarafından dört parça kağıt fırladı, gömleğinin boşluğundan fwp fwp fwp fwp. Onları aldım; bunlar Interpol’ün, İtalyan polisinin, CIA’nın ve FBI’ın kendisi hakkında sahip olduğu dosyaların kopyalarıydı. Amerika’da sadece uyuşturucu satmakla kalmamış, hatta terörist faaliyetlere bile bulaşmıştı.

“Dört kuruluşa da video görüntülerini canlı olarak yayınlıyorum. Heh heh…oh, Secco Rotario da orada. Tutkulu üyeler üslerinin etrafında koşuyor, sıradan vatandaşları öldürüyor… ya patronu öldürmeye çalışıyorlar ve kaçışını engelliyorlar ya da bunu zaten yaptılar ve ortalığı temizliyorlar.” Çiftçiye benzeyen üç adam limana vardılar, bir tekneye atladılar ve bize doğru yöneldiler. Muryotaisu, Morioh Limanı’nda onlara ulaşmaya çalışıyordu ama çaresizce bariyerin arkasında sıkışıp kalmıştı. Omzunu duvara dayayıp geçmeye çalışmıştı ama görünmez duvar kıpırdamayı reddetti. Nero Nero Adası’nda çiftçinin teknesi başka bir tekneye çarptı

görünmez duvar Pruva baş aşağı çarptı, tekne yanlara doğru eğildi ve çiftçiler koltuklarından fırladı. Biri tekneye indi ama diğer ikisi suya girdi. İki bariyer arasında iki yüz metre kadar mesafe vardı. Muryotaisu ve yunusları saldırılarını sürdürdüler ancak duvarı kıramadılar. İki yüz metre ötede kaçış botunun peşinden tekneler geldi. Işık parladı. Pop. Pop. Pop pop pop. Pop. Pop.

“Ahhhhhh! Bok! Bok! Bok!" Fukaşigi bağırdı. İzleyemedim, gözlerimi çevirdim ve yerde daha fazla kağıt olduğunu gördüm. Aldım ve okudum. Bir sayfada Secco Rotario’nun hastane kayıtları vardı. Herhangi bir psikolojik ya da fiziksel durumun adı geçmiyordu; Üzerinde yazan tek şey doktorunun adıydı. Dolcio Cioccolata.

Bir dakika, o bir doktor muydu? Geriye dönüp baktığımda katliamın bittiğini gördüm. Suya ulaşanlar yalnızca teknedeki üç kişi değildi; Rıhtımda yatan başka cesetler de vardı. Mafya üyeleri cesetleri teknelerin arasındaki suya bırakarak ya da limana giden yolun kenarındaki uzun otların arasına atarak onları gözden uzaklaştırdı. Büyük olasılıkla, eğer hayatta kalan biri varsa, koşarak gelen herkesi öldürmenin daha kolay olması için uğraşmışlardı.

"Hey...adamızı görebiliyorlar, değil mi?" dedi Fukashigi dudakları titreyerek.

"İnsanları nasıl göz önünde öldürebilirler?" Cevap vermedim. Ama tek bir cevap vardı. Çünkü herhangi bir sorun yaratmaz. Veya bunun bir sorun olmasını engelleyeceklerini bildikleri için. Mafya sorunlardan üç ana yolla kurtuldu. Rüşvetler, tehditler ve tanıkların öldürülmesi. Morioh’da ne kadar çok insan olursa olsun onları satın almaya ya da tehdit etmeye kalkışmaları mümkün değildi. Ama gerçekten buradaki herkesi öldürmeye çalışacaklar mı? Kaç tane olursa olsun, bunu gerçekten başarabilirler miydi? Hirose Kouji’nin eski Amerikalıdan aldığı mesajı hatırladım.

Başkan. Hiçbir şey değişmezse Amerikan ordusunun adayı tersine çevireceğini söyledi! Bu, Morioh’un rotayı değiştirmesinden kısa bir süre sonra gerçekleşti. Batı’nın ani yoldan sapması Komik Valentine’i tehlikeye atmıştı, o da bunu açıkça fark etmişti; ’hiçbir şey değişmez’ derken Batı’ya doğru ilerlemeye devam edersek kastetti, yani hâlâ bizi uyardığı tehlikeli yöne doğru gidiyorduk.

Mafyanın Amerikan ordusunun niyetinden haberi olması mümkün müydü? NYPD Blue’nun midesinin çıkardığı kayıtlara göre Passione çoktan Amerika’da faaliyet göstermeye başlamıştı ve mafyanın kâr elde edemeyeceği hiçbir iş kolu yoktu, yani siyasi ve askeri temaslar yapıyor olmalıydılar; belki bunlar onları bilgilendirmişti. Ancak Nero Nero Island, Morioh’un yanında koşuyordu. O da aynı tehlikeli yönde ilerliyordu. Belki de Nero Nero Amerika’dan da aynı tehdidi almıştı ve onlar da çatışmaya başlamak için paniğin avantajını kullanmışlardı? Güçlerinin, gelecek olandan sağ çıkmalarına izin vereceğinden eminler miydi? Passione üyelerinin aklından ne geçiyor olursa olsun Morioh’a yönelik tehdit hâlâ son derece gerçekti. Bariya Choumaru polisi kendi başımıza halletmemiz gerektiğini söylemişti ama bu çoğunlukla Kira Yoshikage’nin ruh haline hitap ediyordu, bu yüzden bana göre dışarıdan gelecek yeni saldırılara hazırlıklı olmamız gerekirdi. Bu sonuca vardığımda Muryotaisu yunusuna binerek bize geri döndü. Fiziksel ve zihinsel olarak bitkin görünüyordu.

"Siktir et bu adamları," dedi öfkeyle titreyerek. Liseli bir suçlunun mafyaya karşı ne yapabileceğinden emin değildim ama bunu dile getirecek ruh halinde değildi.

Ne yapabilirse yapsın, artık hep birlikte çalışmak zorundaydık.

"Muryotaisu, Morioh’da kaç tane Stand Master’ın olduğu hakkında bir fikrin var mı?"

Bir dakika düşündü, sonra başını salladı.

"Nasıl yapabilirdim?"

"Kaç tanesini biliyorsun?"

“…bunu sana söyleyemem.”

"Hadi ama şimdi bunun zamanı değil..." dedim ve ağzım açık bir şekilde sustum. Başlıyordu.

"Kahretsin, kahretsin, kahretsin! İşte geliyor!” Fukaşigi çığlık attı. Muryotaisu bakmak için döndü. Nero Nero Adası, Morioh’un sancak tarafından kaçıyordu ama aniden iskele yönünde bize doğru yön değiştirip adanın başı çapraz olarak yaklaşıyordu.

Doğrudan batıya doğru gidiyorduk, bu yüzden Nero Nero Adası’nın kafası Morioh’un güney yakasına, Morioh limanına çarptı, gözümüzün önünde...! "Ah şiiiiiiii!" Öfkeyle düşünerek bağırdım. Bariyer bir jet uçağına ve füze saldırısına karşı dayanıklıydı ama başka bir bariyeri, başka bir adayı durdurabilecek miydi? Morioh’nun bariyeri daha büyüktü ama iki ’gemi’ birbirine çarptığında boyut açıdan daha az önemliydi. Morioh saldırıdan kaçamadı…! Zzzuuun! Donuk bir kükreme duyuldu ve diğer ada ona çarptığında Morioh yana doğru sendeledi.

"Fuuuuuuuuuuuuuuuuun!" diye bağırdık, aceleyle çimlere çömeldik.

Dengemizi sağlamak için ellerimizi yere koyduk ama işe yaramadı. Morioh iyileşirken beni ve Nijimura kardeşleri sırılsıklam limana doğru sürükleyen bir sarsıntı oldu.

Kendimizi durdurup yukarı baktığımızda Nero Nero Adası’nın yavaşça sudan yükseldiğini gördük. Çarpma anında ilerlemeyi durdurmamıştı; bunun yerine iki bariyer birbirine doğru kayarak küçük adayı yukarı doğru zorladı. Yakında adayı ileriye doğru iten şeyin ne olduğunu görebildik. Nero Nero Adası sadece yüzmüyordu. Yüzmekti. Nero Nero Adası’nın alt tarafı görüş alanına girdiğinde iki

bariyerin kenarına doğru savrulan devasa bacaklar ortaya çıktı! "Uhh...böceklerle aram pek iyi değil" dedi Fukashigi. Kulakları sağır eden bir gümbürtü vardı, yer sarsıldı… ve sonra sanki bir anda tüm gökyüzüne yıldırım düşüyormuş gibi gürleyen bir çatırtı duyuldu ve Nero Nero Adası bariyer kubbesinden içeri girerken hepimiz ellerimizi kulaklarımıza kapattık. ve Morioh limanına indi. Diğer adanın ağırlığı bariyeri aşmıştı. Bariyerin ses yalıtımı da gitmişti. Devasa ada korkunç bir thuuuuuuuud sesiyle denize çarptı. Limanın durgun sularını sallayan, teknelere ve şehrin kıyı kesimlerine korkunç şeyler yapan beyaz bir dalga duvarı yükseldi.

Enkaz hâlâ yayığın içinde savrulup dururken, Nero Nero Adası iki ayağını yukarıya doğru uzatarak ileri doğru hareket etti. İki devasa, kaslı bacak daha adanın kenarlarından uzandı, pençelerini bariyerdeki deliğin kenarlarına geçirdi ve vücudunun geri kalanını yani adayı aralıktan sıkıştırmaya başladı.

Artık çığlık atmayı hatırlamıyorduk. Morioh limanındaki dalgaların sesi kubbenin içinde yankılanıyor, gümbürtüler vücutlarımıza çarpıyordu. Sanki kulaklarımız yırtılıyormuş, sanki birisi kafamıza çivi çakıyormuş gibi acı vericiydi. Ama gözlerimizi kapatmaya cesaret edemedik. Nero Nero Adası devasa bedenini Morioh limanının üzerindeki gökyüzüne doğru bükmüştü ve şimdi altı ayak üzerinde duruyordu. Bu ne ada ne de gemiydi; bir böcekti. Bacaklarım titriyordu ve tüm vücudum uyuşmuştu. Bir kasımı bile hareket ettiremiyordum. Muryotaisu ve Fukashigi’nin ikisi de tamamen hareketsiz duruyorlardı, ağızları açıktı, yüzlerinin rengi solmuştu. Yalnızca Standlar hareket ediyordu. Grand Blue’nun üç yunusu Muryotaisu’nun yanına kaydı ve "Kikiki" diye cıvıldayarak ona doğru ilerlemeye başladı. Transtan aniden çıktı... BANG!

Dalga sesleri arasında bir patlama sesi duyuldu. Atladım ve döndüm ve NYPD Blue’yu Colt Python’unu Nero Nero Adası’na doğrulturken namludan sigara içerek buldum.

NYPD Blue, "Heh," diye homurdandı.

“Bunun onlara ulaşmadığını gayet iyi biliyorum. Bu bir uyandırma çağrısıydı, sizi küçük pislikler.

Öylece durup şaşkın şaşkın bakacak vaktimiz yok.

Uyanın, sizi serseri orospu çocukları! Şimdi ne var? Eğer burada yetkili olsaydım, geri çekilip yeniden toparlanmamızı söylerdim.” Bu plana hiçbir itirazım yoktu. Nijimuralar ve ben ayağa kalktık, Arrow Cross Evi’nin yanından hızla tepenin diğer tarafına geçtik ve tam Muryotaisu’nun yunuslarının üzerine atlamak üzereyken bir şey hatırladım. Sugimoto Reimi! Johana’nın yüzgecini bıraktım, yokuşa geri indim, momentumu kullanarak kendimi bir U dönüşüne doğru savurdum ve tepeye doğru hızla koştum.

"Hey, nereye gidiyorsun?" Yunus onu alıp götürürken Fukaşigi’nin arkamdan seslendiğini duydum.

"Reimi!" Bağırdım. Arrow Cross’un etrafındaki beyaz çakıl taşlarına ulaştığımda arkamdan bir ses şöyle dedi: "Teşekkür ederim Jorge. Gideceğim. Sen koş.” Bu sözler için minnettar olarak arkama döndüm ve Rohan’ı başının üzerinde Mavi Şimşek ile arkamda uçarken buldum. Yanımdan geçti.

"Bırak Sugimoto’yla ben ilgileneyim!" Ama ayrılmadım. Hiçbir dedektif herkesin güvende olduğundan emin olana kadar gitmez! Ayrıca Küp Ev’in içindeki figürü de hatırlamıştım. Onun kim olduğunu bulmadan kaçamazdım! Scrnch scrnch scnrch çakılları peşimden uçtu ve güneşli pencereden Nero Nero Adası’nın Morioh limanına karaya çıktığını gördüm. Dalgalar kasabayı çoktan yıkmıştı ve şimdi adanın dev bacakları molozları eziyordu. Kasabanın zemini adanın ağırlığını kaldıramıyordu ve böceğin attığı her adımda, bmmff, cnkk, pbbbbbggg, ayakları yere batıyor ve oyuklar belki deniz suyuyla doluyor? Yeraltı suyu mu? Her iki durumda da deniz bu kabarcıklar aracılığıyla kendini genişletiyordu. Neredeyse tekrar aval aval bakmak için duracaktım ama kendimi bunu yapmamaya zorladım.

ile. Muryotaisu’nun Sugimoto’yu taşıdığı Batı güneşlenme odasını duydum. Rohan ve Reimi oradaydı. Nero Nero Adası’nın Morioh limanını ezmesini dehşet içinde izliyorlardı.

Sugimoto’nun kollarını Rohan’a doladığını gördüğümde tereddüt ettim ama ayıracak zamanım yoktu.

“Rohan! Reimi! Buradan çıkabilir misin?” Pencereden seslendim. Sugimoto atladı ama başını salladı. Doğru, o bir Stand’dı, diye düşündüm..

"Jorge," dedi.

"Bence en güvenli yer burası. Bence."

"?"

“Eski Küp Ev olsaydı kesinlikle olurdu. Küp Ev için dış dünya, dünyanın sonunun ötesindedir ve onu hiçbir zaman etkileyen bir şey değildir.” Artık ne dediğini biliyordum. Evet, normalde bir tesseractın yedi küpü, etraflarını saran sekizinci bir küpün içini oluşturuyordu. Küp Ev kare duvarlardan yapılmış bir tesseracttı, yani içinde tek bir evren vardı, bütün bir dünya içeriye sıkıştırılmıştı, dolayısıyla Küp Ev’in kendisi bizim evrenimizin bir parçası değildi. Hiçbir şey onu etkilemeyecekti, bu da onun içindeki saçmalıklara saldırabileceğiniz ve asla içeriye ulaşamayacağı anlamına geliyordu. Küp Ev’in duvarları o dünyanın sonuydu.

Bütün bunlar bana Rohan ve Fukashigi’nin Arrow Cross’un altına yerleşerek neden patlamaktan kaçındıklarını merak etmemi sağladı. Bunun bir boşluk oluşturduğunu varsaymıştım ama hikayenin tamamı bu değildi. Öyle olsaydı orada uzun süre hayatta kalamazlardı. Sadece Arrow Cross’un altında değil, Cube House’un altında oldukları için yaşamışlardı; çünkü dünyanın sonu onların üzerindeydi. Her şeyin sıfıra sıfırlandığı bir bölge, mutlak tampon. Heyecanımı bir kenara itip "O halde Küp Ev’e kaçalım" dedim.

"Ama Arrow Cross’a dönüştü, dolayısıyla eski gücünün kalıp kalmadığını bilmiyorum."

Sugumoto kendi gücünün farkında değildi. Eğer bir Duruş gücün tezahür etmesiyse, belki de bu, insanların kendi güçlerini bilmemesiyle aynı şeydi.

"Hayır, Küp Ev’in kendisi de aynı anda var" dedim. Şaşırmış görünüyordu ve ben onu ve Rohan’ı çalışma odasına götürdüm. İlk önce halıyı kontrol ettim. Hala yerindeydi. Masanın üstünü de inceledim. Hiçbir şey yerinde değil. Kimse ne içeri girmiş ne de dışarı çıkmıştı. Daha sonra masayı kapıdan uzaklaştırdım.

"Ah! Hey, ona dokunma! Bir manga sanatçısı için masa, şefin mutfağı ya da öğretmenin kürsüsü gibidir! Bu, başkalarının istediği gibi hareket etmekte özgür hissetmesi gereken bir şey değil!” Onu görmezden geldim.

Halıyı kenara çekip kapıyı gösterdiğimde sustu. Sugimoto da aynı derecede şaşırmış görünüyordu.

"Ah, daha önce bu kapının altına inmiştim ve orada birisi vardı. Kim olduğunu bildiğini sanmıyorum?” Diye sordum.

“Ha? HAYIR…"

"TAMAM. Sonra..." Bir şey söylemem gerekip gerekmediğini tartıştım ama söylemem gerektiğine karar verdim.

“En kötü senaryoda, Tsukumojuku’nun katili burada saklanıyor. Bizim işe yarayan teorimiz, Rohan’ın, Tsukumojuku’nun cesedinin sergilenmesini ayarlayan ve uyuduğu için kaçan katili fark etmediği yönünde," dedim. Rohan başını salladı.

"Bu senin teorin, benim değil" diye ısrar etti. Onun sözünü kestim.

“Fakat Rohan’ın henüz kaçmadığı için kaçtığını fark etmemiş olması mümkün. Çünkü o bu kapının altında.”

"Anlıyorum" dedi Rohan.

“Yani burayı geçici bir yol noktası olarak kullandığı için mi o kilitli odayı gözlerim ve kulaklarım hiçbir şey algılamadan yaptı? Tsukumojuku da dahil olmak üzere ihtiyaç duyduğu her şeyi önceden buraya taşıdı ve ben çalışma odasından ayrılır ayrılmaz çalışmaya mı başladı?" Dışarıdaki olaylara rağmen Rohan’ın sesi o kadar sakindi ki, yaratmaya çalıştığım tüm gerilimi zahmetsizce dağıttı.

"Bunu kesinlikle düşündüm ama böyle bir şey yapacağına inanmıyorum.

Tsukumojuku’yu öldürmek için bu kadar zaman var. Sonuçta Tsukumojuku ile dün gece saat 23:30’da Nishi-Akatsuki kasabasındaki Fukui’de tanıştım. Ne kadar hızlı çalışırsa çalışsın, Tsukumojuku’yu şafaktan önce öldürebileceğini ya da bunu planlamak için ihtiyaç duyduğu tüm adımları atabileceğini düşünmüyorum. Ancak bunu ayrıntılı olarak tartışmanın zamanı değil. Rohan, silah olarak işe yarayacak bir şeyin var mı sende?"

"Belki bir golf sopası?"

“Bunu ödünç alabilir miyim? Ve bir ip.”

“Birkaç dağcılık ekipmanım var.”

"Bunu da ödünç alacağım."

“Bildiğiniz gibi, her ikisi de bana editörlerim tarafından zorlandı. Daha fazla egzersiz yapmam gerektiğini söyleyip duruyorlar. O zamandan beri onlara dokunmadım.”

“Gerçekten umurumda değil. Kusura bakmayın, biraz acelem var." Ayağa kalktım ve Muryotaisu’nun kurduğu gizli kamerayı bulmak için etrafıma baktım. Orada. Odanın köşesindeki bir bitkinin arkasına saklanmıştı. Ben kamerayı kontrol ederken Rohan elinde bir golf çantası ve bir demet iple geri geldi.

"Ah! Bu benim kameram!” diye bağırdı.

"Bu kapıdan birinin girip çıkması ihtimaline karşı Muryotaisu’ya bunu kaydetmesi için ayarladım" dedim. Masayı kapının iki yanında olacak şekilde çevirdim, ipi masaya bağladım ve kapıyı açarak odanın içine düşmesine izin verdim. Rohan aşağıdaki boşluğa baktı ve mırıldandı, "Ooo... bunca zamandır bu ayaklarımın altında mıydı?" İpin geri kalanını kapıdan içeri attım.

"Jorge," dedi Sugimoto.

"Oraya girmek tehlikelidir."

"Ha?"

“Cube House tek kişi için tasarlanmıştır. İçeride iki veya daha fazla kişi koşuşturursa durum çok kötü olabilir.”

"Nasıl kötü?"

"Çelişkilere yol açabilir.

Zemin ve tavanlarla.

İçerideki odalar içerideki insanları barındıracak şekilde dönüyor.”

"Ah, anlıyorum... çalışmadan yatay olarak hareket ettiğin sürece hiçbir şey ters gidemez, ama..."

"Sağ. Zeminin altına ya da tavanın üstüne inerseniz yan odanın zemini, çalışma odasının yanındaki odanın duvarı olur.”


C: “Zemin tuhaf!”

B: “Tavan tuhaf!”

"…Hmm. …Peki Küp Evi bu çelişkilerle nasıl başa çıkıyor?”

“İçinizden biri paralel bir evrene çekilecek. O dünyada kaybolacak ve hiçbir yere varamayacak.” Tanrım, bu çok korkutucuydu.

“…bu daha önce de oldu mu?”

"Hayır.

Cube House, Cube House iken burada tamamen yalnızdım. Ama biliyorum. Güçlerle işler böyle yürür. Bazı şeyleri test etmenize gerek kalmadan biliyorsunuz ama hala bilmediğiniz çok şey var. Bilirsin?" …Karşılaştığım davetsiz misafirin paralel dünyaların tehlikesine göğüs gererek benden kaçıp kaçmadığını merak ediyorum. Emin değildim.

"Hımm, ama şimdi aşağıya inersek yine de tehlikeli olmaz mı?" Rohan endişeyle sordu. Sugimoto gülümsedi.

“Endişelenme Rohan. Cube House’un sahibiyim. Onun davranışının temeli benim. Zeminin, tavanın ve duvarların nereye gideceğine ben karar veririm.” İyi! Ama acele etmemiz gerekiyordu.

"O halde içeri girelim!" Söyledim. Halatı sıkı sıkı tuttum.

"Bekle" dedi Sugimoto.

"Dümdüz yere düşmemeye dikkat et."

“Ha? Ah."

"Ben, düşüşünü yakalayacak olan aşağıdaki kapıyım, ama eğer kapıyı kırarsan ve bunu üç kez yaparsan... çok kötü olur." Yukarı baktım. Bahsettiği üçüncü kapı tavandaki kapıydı. Bunun altındaki odanın altındaki oda çalışma odasıydı, bu yüzden üçünü de geçersem sonsuza dek düşerdim.

O zaman ne olurdu? Eğer yerçekimi burada düşme hızımı artırsaydı, son hıza ulaşıncaya kadar düşerdim.

"Her şey o kadar aşırı ve kalıcı ki" diye mırıldandım.

Sugimoto, "Burası Küp Ev" dedi.

"Yardım edilemez."

Doğru. Bu başlı başına bir dünyaydı.

Üçümüz de güvenli bir şekilde ipten aşağıya, aşağıdaki odaya ulaştık. Sugimoto’nun burada, Cube House’da kendini daha çok evinde hissettiği hemen belliydi. Daha çok gülümsedi.

"Hadi gidip bu kaba işbirlikçiyi bulalım" dedi.

"Gerçekten yukarıdaki kapıyı açık mı bırakmalıyız?" Rohan ona bakarak mırıldandı.

“Eğer o dev böcek canavar onun üzerine basarsa ne olur? Sanırım oldukça büyük bir tepenin üzerindeyiz. Muhtemelen buraya tırmanmayı denemeyecektir.”

"Endişelenme Rohan," dedi.

“Cube House’a bir şey yapmasına imkân yok.” Bu kare ev (komşuların ona Küp Ev adını verdiği) sözde Fukui’deki Nishi Akatsuki adlı bir kasabadan buraya taşınmış. Evin kime ait olduğu hakkında hiçbir fikri olmadan bu söylentinin nasıl ortalıkta dolaştığını kimse bilmiyor. Rohan’ın bunu söylediğini hatırladım. Eğer kimse ona bir şey yapamayacaksa, onu nasıl hareket ettirebilirdi? "Bilmiyorum," Sugimoto omuz silkti. İç çektim ve golf sopasını her şeye hazır olarak kaldırdım.

"Hey! Bunu bilmem gerekiyormuş gibi davranma. Varlığımın özü bu! Çoğu insan sana böyle bir şey söyleyemez. Birine nasıl bu hale geldiklerini sorun, devam edin.” Kendimi aşağıdaki odaya indirirken haklı olduğunu kabul ettim. Sugimoto ve Rohan çalışma odasının altındaki odada kaldılar, ben de onun altındaki bir odaya indim, yerdeki kapıyı açtım ve aşağıdaki odanın boş olduğundan emin oldum. Çalışma odasının altındaki odanın altındaki odadaydım, o da çalışma odasının üstündeki odanın üstündeki odaydı. Ortadaki üç kapı açıktı ve eğer buradan düşüp çalışma odasının tavanını kırarsam,

Sugimoto, Küp Ev’den asla kaçamadan sonsuza kadar düşeceğimi söylemişti.

"Orada biri var mı?"

"Hayır."

"O halde yukarı gel." Söylemesi yapmaktan kolay. Ama biraz çaba harcayarak odayı yukarıya, çalışma odasının altındaki Rohan ve Sugimoto’nun beklemekte olduğu odaya tırmanmayı başardım.

“O zaman bunun etrafındaki dört odayı kontrol etmemiz gerekiyor. Bunu çabuk yapalım.” Dönüp baktığımda Sugimoto’nun yanımızda getirdiğim video kameradaki görüntüyü izlediğini gördüm.

"Bir şey gördün mü?"

"Hayır…"

Rohan, "Devin ayak seslerini artık duyamıyorum" dedi. Sugimoto gözlerini ekrandan ayırmadan güldü.

"Bu evde değil, hayır. Çalışma odası bile artık Cube House’ta bir oda. Artık Arrow Cross’un bir parçası değilim."

“Kesinlikle harika bir ev aldım…” Doğuya bakan kapıyı açtım. İçeride kimse yok.

"Tamam o zaman sağa dönüyorum" dedim. Rohan başını salladı ve golf sopasını daha sıkı kavradı.

“Tamam ama Jorge, onu açarken yavaşça yapma. Polislerin filmlerde yaptığı gibi kapıyı çarparak aç. Kapıları açma şeklin daha çok bir korku filmini andırıyor ve bu beni tedirgin ediyor.”

"Tabi ki." Sugimoto ve kameranın etrafında daire çizerek kapıları açtım. Vur! Kuzey odasında kimse yok. Vur! Batı odasında kimse yok.

"Sonuncusu."

"Bu hızla, zamanında çıkması mümkün değil."

"Sağ." İyi bir nedenden dolayı güney kapısını sona saklamıştım. Davetsiz misafirin arkasında olduğunu hissettiğim kapı burasıydı ve eğer hâlâ buradaysa bu kapının arkasında olmalıydı. Avuçlarım terliyordu ama daha fazla erteleyemezdim. Elimi kapı koluna koydum.

ve Rohan’a baktı. Başını salladı ama ben kapıyı açamadan Sugimoto çığlık attı ve elindeki kameraya bakarak üç adım geriye doğru sendeledi.

"Nedir?" dedi Rohan, ona doğru giderek. Ama yine de bu kapının arkasını kontrol etmem gerekiyordu. Vur! Boş! İyi! "Ne-ne-bu ne anlama geliyor, Rohan?" dedi Sugimoto, sesi titreyerek. Koştum, ekrana baktım ve çenem Rohan’ınkine kadar düştü. Ekranda... Tsukumojuku vardı.

Çalışma odasına giden ipe tırmanmış, kapıyı kapatmış, halıyı geri koymuş, devirdiği masayı düzeltmiş, kimse birinin geldiğini anlamasın diye masanın üzerindeki her şeyi olduğu yere koymuştu. kapıdan içeri girdi ve ardından hayatta olduğu çok açık olan Tsukumojuku doğrudan kameraya baktı ve ona doğru yürüdü.

Halının üzerindeki ayak seslerini ve dışarıdan gelen gürleme sesini duyabiliyorduk. Bu Nero Nero Adası’nın Morioh bariyerini kırarken çıkardığı sesti. Ekranda Tsukumojuku paniğe kapılmış bir halde başını kaldırdı. Bu, bu videonun birkaç dakika önce çekildiğini kanıtladı. Tsukumojuku tekrar kameraya baktı, doğrudan merceğe baktı ve sırıttı.

“Ha ha ha, sanırım hayatım tamamen Jorge Joestar’a ait. Her iki Jorges’e de: Bu konuda endişelenmeyin. Iason Sobra Quarto’nun sözleriyle: ’Hayat bir patlamadır.’ Biz konuşurken hayatım patlıyor. Ha ha! Tekrar görüşürüz." Ve bununla birlikte ortadan kayboldu.

Bir dakika boyunca aptalca baktık, düşünemedik ama bütün gün düşünmemeyi göze alamazdım, bu yüzden onun yerine dışarı çıktım.

"Ah... kendine iyi bak," dedi Rohan, aklı başka yerdeydi. Ben kapıdan içeri girerken kafası karışan Sugimoto başını kaldırıp bana baktı.

“İnsanlar bazen hayata geri döner mi?” diye sordu.

"Ha ha ha," diye güldüm, Tsukumojuku’nun hayatta olabileceği ihtimalinin ani ortaya çıkmasıyla neşelendim. O tuhaf çocukla bir kez daha konuşmak istedim.

"Bazı insanların o kadar kolay ölemeyeceğini düşünüyorum." Neden onun hayata geri döneceğine güvenemedim?

Kendimi çalışma odasına çektim, Cube House’tan ayrıldım, kapıyı arkamdan kapattım, Arrow House’tan batıdaki güneşlenme odasına doğru çıktım ve tepeden aşağı koştum. Nero Nero Adası limandan çıkmış ve Morioh’un merkezine doğru ilerliyordu. Ağırlığı kesinlikle karada daha yavaş hareket etmesine neden oluyordu. O devasa böcek ayaklarından birini kaldırması asırlar sürdü. Ve her adım yerin derinliklerine batıyordu, bu yüzden bir ayağını dışarı çekmek için diğer beşinin de kazması gerekiyordu, bu da onların daha da derine batmasına neden oldu ve tüm adanın dengesini bozdu. Bir şekilde düşmemeyi başardı ve ayağını tehlikeli bir şekilde ileri doğru hareket ettirerek binaları parçaladı ve ayağı tekrar yere battı. Adanın hareketi ne kadar cılız olsa da ben hâlâ ona yetişemedim bile. Bacaklarım çok kısaydı! Yani, normal uzunluktaydılar ve muhtemelen atletizmin iyi tarafındaydım ama Johana’yı iki bacağımın etrafında sürmenin keyfini yaşadıktan sonra sümüklü böcek gibi hissettim! Görünüşe göre Blue Thunder yeniden ödünç alınamazdı; Rohan onu çıkardığı anda ortadan kaybolmuştu. Ve belli ki çalışan taksiler yoktu... duygularım önümdeydi ve neredeyse ağlayacaktım ama tepeden aşağı inip daha geniş bir yola ulaştığımda ve yıkıma doğru giden acil durum araçları akışını gördüğümde, sürücüler tutunmaya başladı. tekerlekleri ve itfaiye araçlarına tırnaklarından sarkan insanlar, dünyalarının sonu gelmiş gibi görünen bir adama hızımı hiç umursamayı bıraktım. Arrow Cross’un altında kaç kişi güvende tutulabilir? Artık işler o kadar kötüydü ki

limandaki insanlar da çıldırmış olsaydı daha iyi olurdu. Gökyüzüne bakarak bir tarlanın içindeki toprak yoldan aşağı doğru hızla ilerledim. Saat neredeyse beşti ve güneş batıda alçakta asılıydı.

Bariyerin kırılmasıyla rüzgar yeniden esmeye başladı. Nemli, yapışkan deniz meltemi beni terletiyordu ama yine de bir gelişmeydi. Ayaklarımın daha hafif olduğunu hissettim. Bir sürü bagaj kayıp gidiyordu. Nero Nero Adası’nın ayak sesleri yaklaşıyordu. Bakışlarımı ileriye çevirdim ve hızlandım. Neredeyse savaş alanındaydım.

Morioh banliyölerinde koştum. Nero Nero Adası’nın ayakları pek çok evi ezmişti ama zamanında boşaltılmıştı ve herhangi bir can kaybı belirtisi görmedim. Arka ayakları geçtim ve orta bacaklara yaklaştıkça ıssız istasyona baktım ve rayların üzerinden geçtim. Ön bacakların etrafında koşuşturan insanları seçebiliyordum. Budogaoka Akademisi muhtemelen birçok insanın orada toplanmış olmasından dolayı faaliyetin merkezi gibi görünüyordu. Yanımdaki yol yüzeyi şangırdadığında, yaklaştığımı düşünerek yavaşladım ve atladım. Silah sesi mi? Yoldan çıkıp bir bahçeye daldım ve bir duvarın arkasına saklandım. Etrafıma baktım ama kimseyi göremedim. Sonra üç kurşun daha yoldan duvara doğru ilerledi; Bu taraftaki etkileri hissedebiliyordum. Teşekkürler teşekkürler. Sonunda bunların benim seviyemden gelmediğini fark ettim. Benim yukarıda. Yukarıya baktım ve üzerimde Nero Nero adasının kıyısını gördüm. Birisi dalgın bir şekilde bana ateş ediyordu. Nero Nero Adası’nın göbeği 200 metre kalınlığındaydı, yani buradan adanın yüzeyine kadar olan mesafe yaklaşık 300 metreydi. Bana ateş eden adamın yüzünü seçemedim ama güldüğünü duyabildiğimi sandım.

Skrnch skrnch spshhht mermiler gelmeye devam etti, hepsi duvarın diğer tarafına çarptı ama eğer burada kalırsam eninde sonunda şansı yaver gidecekti. 3, 2, 1! Sinirlerimi toplayıp duvardan uzaklaştım. Kendimi evin verandasına attım. Spsh spsh! Tak tak tak tak tak tak tak tak! Bang! Bang! Ba-bang! Kurşun yağmuru peşimden geldi, çatıya çarptı ama ben gözden kaybolunca vazgeçti. Silah seslerinin durduğundan emin olana kadar saklandım. Tekrar nefes almama izin verdim ve en azından evin sahiplerini kontrol etmem gerektiğini düşündüm, çünkü onlar hayatımı kurtardılar. Pencereden içeri baktım ama her şey sessizdi, orada kimseden iz yoktu. Pencereyi çaldım ve seslendim ama cevap yoktu... buraya gelen tiz bir vızıltı ve ardından gelen büyük bir patlama dışında. Birkaç parsel uzaktaki bir ev patlayarak yangın sütununa dönüştü. Bir roketatar!? Lanet bir savaş bölgesinde miydim? Durun, eğer silahı bana doğrultmuşlarsa, o roketi başka birine doğrultmuş olmalılar. Ayağa fırladım ve verandadan kaçtım. Birisi benim gittiğimi gördü ve aceleyle ateş etmeye başladı. Arkamda ve her iki tarafta pshht pshht pop sesini duydum! Çek! Pşştşt şşt! Kaldırıma çarpıyorum. Ancak bu mesafeden hareket etmeye devam edersem kör atış bana asla isabet etmez. Rocker fırlatıcı da muhtemelen beni yakalayamadı. Bunu hedef aldıkları kişinin güvende olmasını umuyordum! Tonlarca duman vardı ve bol miktarda ateş kalmıştı. Çarpma bölgesine yaklaştığımda seslendim: “Hey! Yaşıyorsun!?"

"Jorge!" birisi cevap verdi.

"Buraya!" Hirose Kouji garajda, enkazın diğer tarafında saklanıyordu.

"Ah! İyi! Yaralı değil misin?”

"Hayır! Sen?"

"Ben iyiyim!" Ben de garaja koştum.

Hirose, "İkinci bir füzeyi ateşleyebilirler, o yüzden ilerlemeye devam etmeliyiz" dedi.

"Bir sürü silahları var."

"Sağ."

"Burada. Sadece düşün, o seni oraya uçuracak," dedi Hirose ve benim kafama da bir Mavi Şimşek sıktı.

Garajdan hemen uçtuk. Vrroooo! Bu… yunuslardan bile daha iyiydi! Gerçekten onu ellerim olmadan, istediğim gibi yönlendirebiliyordum. Sanki gerçekten kendi başıma uçuyormuşum gibi her düşüncem eyleme geçmişti! Ancak pervane kafamda olduğundan boynumun ağrıdığı hissinden kurtulamıyordum. (Takip etmedi.) Kendimizi Nero Nero Adası’ndaki tetikçilerden daha iyi saklamak için yerin hemen üzerinde uçarak mahallede yılan gibi uçarken Hirose’u takip ettim.

Bir fabrikaya uçup Nijimura kardeşleri bulana kadar propan tanklarından ve bisikletlerden kaçtık, vvwip vvwip vvrrr vvrrrr.

“Ohhh, yaşıyor musun, Jorge?” Fukashigi dedi.

"Peki Rohan ve Reimi?" Muryotaisu sordu. Arrow Cross’un içindeki Cube House’da ikisinin güvende olduğunu onlara bildirdim. Henüz Tsukumojuku’dan bahsetmedim.

"Burada neler oluyor?" Diye sordum. Hiçbiri hemen bir şey söylemedi. Nijimura kardeşlerin başlarının belada olduğunu kabul etmek istemediklerini seziyordum. Hirose sonunda sessizliği bozdu.

"Şok ve dehşet.

Biz işgal altındayız ve onlar kontrol altında.

Ada Morioh’u ezip geçtiği için herkes hala panik içindeyken, birkaç Stand Master silahlı olarak aşağı indi ve spor salonundaki bitkin, yarı ölü insanları kaçırdı. Birinin kasırgaya benzer bir Standı var ve bu hepsini süpürdü.”

NYPD Blue, "O Dolcio Cioccolata’ydı" dedi.

"Kanıt elimde."

"Siktir et dostum... sadece kaydetmeyin, bu konuda bir şeyler yapın!" Fukaşigi bağırdı. Sesi kısıktı ve bağırışı daha da güçlüydü.

kızgın olmaktan çok acı çekiyordu.

"Bakın" dedi NYPD Blue.

“Bana mafya karargâhına tek başıma gitmemi emrediyorsun, ben geri adım atacak biri değilim. Dediğim gibi sana kalmış."

“……….!”

“Tch, sen sadece punk bir çocuksun. Büyük konuşursun ama konuşmak ucuzdur. Büyümelisin. Yapınızı eşleştirin. Acınası."

“Raggh, kahretsin! O zaman ne yapmalıyım?”

"Ben de sana bunu söylemiştim. Oturun ve bekleyin. Kazanamayacağın bir savaşa eli boş dalmak bir adamın yapacağı bir şey değil. Utanmaya dayanamayan bir aptalın yapacağı şey budur. Bir adamın kendini feda etmesi için utançtan daha iyi bir nedene ihtiyacı vardır. Gülümsemeli ve buna katlanmalısınız, zihninizi esnek tutmalı ve anın gelmesini beklemelisiniz.”

“………!” Fukaşigi dişlerini gıcırdattı ve sustu.

Hirose açıklamasına devam ederek, "Rehineler alındıktan sonra tüm direniş sona erdi" dedi.

“Belediye Başkanı Shishimaru’yu çağırdılar ve onu kuklaları yaptılar. Mafyanın tüm emirleri onun aracılığıyla iletildi. Şu anda Stand Masters’ı açığa çıkarıyorlar. Kendi isteğiyle öne çıkan kimseye zarar vermeyeceğine söz vermek. Ama bizi bulmaları gerekirse cezalandırılırız. Oldukça mafyavari bir hareketle, insanları tanıdıkları herkesi teslim etmeye teşvik ediyorlar. Sadece son saatte çok sayıda insan var. Yakında isimlerimiz gün yüzüne çıkabilir."

"Bu yüzden?" Diye sordum.

“Bu kadar mı? Henüz başka bir şey olmadı mı?”

“Ha? Oh evet…"

“Eğer rehineleri varsa ve belediye başkanı onlar için çalışıyorsa ve Stand Master’ları avlıyorlarsa hâlâ kontrolü ele geçirmeye çalışıyorlar. Bizi tamamen kontrol altına almaktan oldukça uzaklar. Sanki öyleymiş gibi geliyor. Ama gerçekte hâlâ bizi sıraya sokmaya çalışıyorlar. Ve henüz gerçek hedeflerini bize bildirmediler.”

"Gerçek hedefleri mi?"

"Gerçekten Morioh’u işgal etmek istediklerini mi düşünüyorsun? Onlar

mafya. Burada düşman mafya grubu yok; kasabada hiçbir çıkarları yok. Burada mafyanın ilgisini çekebilecek hiçbir şey olmadığını söyleyecek kadar ileri gitmeyeceğim; Para ve kadın var ama şu anda bu kasabada olup biten her şey çok yakından izleniyor. Yıl 2012. Etrafımızda bizi kovalayan uydular var, gökyüzünde insanlı ve insansız sondalar var, kasabayı gerçek zamanlı olarak izliyorlar. Şu anda mafyanın çaldığı yenler harcanamaz. Bunu aklayamazlar, gizleyemezler. Hiçbir kadını satamazlar. Bunu biliyorlar. Ve gerçek güce sahip birinin bu iki adayı vurup bizi gerçekten işgal etmesinin an meselesi olduğunu biliyorlar. Bariyer çoktan kalktı; bunu kendileri yaptılar. Çok uzun sürmeyecek.

Gerçekten yapmaya çalıştıkları şey her ne ise, yakında ortaya çıkacak; tüm bunlar olurken başarabilecekleri bir şey. Uyduların ve uçakların asla fark edemeyeceği kadar küçük ama onlar için çok önemli bir şey.”

“Çok önemli, nasıl? Morioh halkı mafya için ne yapabilir?” Hirose sordu.

"Şu anki teorimiz Kira Yoshikage’nin muhtemelen kasabaya gelen dedektiflerden kaçmak için bu adayı taşıdığı yönünde. Bu iyi bir teori; muhtemelen gerçek budur. Yani onların tarafında da böyle bir şey olabilir.

Bu psikopatlar bir dedektiften kaçar mı? Muhtemelen değil. Burası bir mafya adası ve Arrow Cross tepesindeki Nero Nero Adası’nda birbirlerini öldürdüklerini gördük.

Bu psikopatların peşinde olduğu şeyin mafyadaki sorunla bir ilgisi var. NYPD Blue’nun dediği gibi, eğer mafya çevredekileri öldürüyorsa..."

NYPD Blue, kendi sözlerini tekrarlayarak, "Ya patronu öldürüp kaçışını engellemeye çalışıyorlar ya da zaten yaptılar ve ortalığı temizliyorlar" dedi.

“Ben de bunu söyledim. Mafya merkezi patronun kendini en güvende hissettiği yerdir. Suçlu olmayanların bile onu koruyacağı bir yer. Birçoğu için burası doğdukları yerdir. Oraya mümkün olduğu kadar çok hamur döktüler,

tekerlekler ve iyi bir geri dönüş bekleyebiliriz. Ama şu anda kaos var. Ya patronu öldürmüşler ve onlara karşı gelen son kişiyi de tasfiye ediyorlar ya da patronu öldürmeye çalışıyorlar ve onun yerel halktan yardım alamamasını sağlamaya çalışıyorlar. Onu köşeye sıkıştırıyorum. Her iki durumda da patron ölür, birçok insan onunla birlikte gider.” Sessizliği ilk bozan ben oldum.

“NYPD Blue’nun teorisinin doğru olup olmadığını bilmiyorum. Ancak mafyanın bir nedenle saldırdığı açık.

Bu da şu soruyu akla getiriyor: Mafya neden peşinde oldukları şeyin burada olacağını düşünüyor? Çünkü ödevlerini orada yaptılar.

İtalyan Mafyası neden Morioh’u duymuş olsun ki? Çünkü Morioh denize doğru yüzmeye başladı. Bütün haberlerde bu vardı ve bu kadar tuhaf bir şey dünyanın her ülkesinde yayınlanacak. Mafya bunu görürdü. Burada Kira Yoshikage adında bir katilin yaşadığını ve burada birkaç dedektifin öldürüldüğünü biliyorlardı.” Bariya Choumaru’nun basın toplantısını gördüklerinde burada benden başka dedektiflerin de olduğunu tahmin etmiştim. Bu spekülasyonu sağlam temellere dayandırmıştım ama mafyanın buna ihtiyacı var mıydı? Ve bunu düşündüm, kasaba toplantısına çağrıyı ileten aynı kamyonun hoparlörü aracılığıyla yeni bir mesaj yayınladığını duydum.

"Dedektifler Daibakusho Curry, Runbaba 12 ve Jorge Joestar lütfen acele ederek Budogaoka Akademi Bahçesi’ne gidebilirler mi?" Hah!? Düşündüm. Aynı anda birkaç katmanda. Beni ismimle mi çağırıyorlardı? Daibakusho Curry ve Runbaba 12 de Nishi Akatsuki’dendi! Üçümüz de Nishi Akatsuki dedektifleriydik!? Neden Morioh’daki bütün dedektifler aynı yerden olsun ki? Buraya başka dedektif ulaşamamasına rağmen mi? Ve bu çağrının zamanlaması fazlasıyla mükemmeldi. …zamanlama hep böyle işledi. İyi ya da kötü, her şey mükemmel zamanlanmıştı.

"Evet," dedi Fukashigi.

“Ne yapacaksın? Gitme.

Bekle

senin anın. Biraz önce NYPD Blue’nun tavsiyesi buydu, ben de güldüm ve ona salak dedim.

NYPD Blue, "Kapa çeneni, salak," diye kükredi ve aniden hem Fukashigi hem de ben ağızlarımızı kapattık. Görmek? Zamanlama. Farklı bir yaklaşım denedim.

"Dedektifler böyle bir anda geri adım atmazlar" dedim. Adımı bilsinler diye... Bunu sadece buradaki üç çocuğa ve Küp Ev’deki iki çocuğa söylemiştim. Bu, birisinin biraz araştırma yaptığı ve adımı bulduğu anlamına geliyor. Kira Yoshikage. Beni mafyaya mı satmıştı? Saldırmak için fırsat mı bekliyordu? İlginç.

Nishimuralar ve Hirose’dan ellerinden gelen her türlü desteği sağlamalarını istedim, tek başıma Budogaoka Akademisi’nin bahçesine gittim ve kasaba sakinlerinin orada toplandığını ve iyi dikilmiş bir takım elbise giymiş genç bir İtalyan adamın ortada bir sandalyede oturduğunu ve yanında Shishimaru Denta’nın durduğunu gördüm. ona.

Runbaba 12 ve Daibakusho Curry beni görünce üzülerek gülümsediler. Her ikisi de yakışıklı adamlardı ama belli ki bir şeyler yaşamışlardı; gömlekleri ve pantolonları sırılsıklam ve yırtık pırtıktı. Benimki pek iyi değildi.

"Selam."

“’Evet.”

"Hâlâ hayatta mısın?"

"Eh heh heh."

“Burada yeniden bir araya geleceğimizi düşünmemiştim.”

"Cidden."

"Ne acı. Merakımın beni yenmesine izin ver…”

“Evet ama bunu televizyonda izleseydin kendini tekmeliyordun.”

"Doğru."

"Kesinlikle." Birbirimize fısıldamamızdan bıktım, THUD! Mafyacı aramızdaki masayı tekmeledi. Atlamadım ama maaan.

"Kahretsin."

"Kahretsin, kahretsin."

"Burada üçümüz varız. Onun ihtiyacı yok

iki."

"Vay be."

"Evet, sana ihtiyacımız yok."

"Hayır sen."

"Saçmalık." GÜM! Bu sefer eli ceketinin cebindeydi. Maaaybe, bunu bırakmanın zamanı gelmişti. Saçı okappa olabilir ama Japonca konuşamıyor gibi görünüyordu.

Biz… ya da en azından İtalyanca konuşuyordum, ama bu çok acı vericiydi, bu yüzden Shishimaru Denta’ya sordum, “Öyle mi? Bizden ne istiyor?”

“Eh, ımm, sanırım bu telefon... her an birisi bu telefonu arayabilir. Bence." Kafasının tuhaf yerleri şişmişti, bu yüzden sakinleri korumak için kendini riske atmış olmalı, bu yüzden onu affettim. Ama işaret ettiği masada telefon yoktu. Pis bir lastik top, bir sağ ayakkabı ve bir çakıl taşı vardı.

“……….?” Ancak çakıl taşı aniden çalmaya başladı.

"Plu pon pin para para pon plu pon pin para para pon!" Aynı zamanda titreşti. Ah.

"Bir Stand," dedim ve diğer ikisi şaşırmış görünüyordu.

“Ha? Ne Jorge, bu şeyin ne olduğunu biliyor musun? Nedir?"

"Nasıl çalıyor?" Eğer Stands’ı bilmiyorlarsa zorlu bir yolculukla karşı karşıyaydılar. Ama benim yaptığım gibi yeterince hızlı algılayacaklardı. Çakıl taşını aldım. Bir ekranı ve çağrı kabul etme düğmesi vardı, ben de bastım ve cevapladım.

"Merhaba?" Karşı taraftaki sesin Japonca konuşması beni şaşırttı.

"Merhaba? Bu Jorge Joestar mı?” Bir genç adamın sesi.

"Evet. Sen?"

“İsmimin hiçbir önemi yok. Sen… İngiliz misin, Japonya’da mı doğdun?”

"Ben. Peki sen Japon musun, İtalya’da mı doğdun?"

“…………”

"Senin işin nedir?"

"Senden hoşlanmaya başlıyorum."

"Sen? O zaman buraya gel. Yüz yüze konuşalım."

"Hadi işimize bakalım."

"Beni işe almak ister misin?"

“? ….Ne demek istiyorsun?"

"Beni dedektif olarak mı işe alacaksın?"

"Sanırım?"

"O halde bana müvekkilimin adını söyle. Bir dedektif olarak insanların sizi kullanmasına izin verirseniz, sonunda zor bir durumla karşı karşıya kalırsınız. Bu gerçeğe alışın, müşterinin kimliğinin belli olmadığı işleri geri çevirmeye başlıyorsunuz.”

“………..”

"Eğer bana söylemezsen kapatıyorum."

“………….” Bir süre bekledim, sonra çakıl taşını kulağımdan uzaklaştırdım ve telefonu kapatmak üzereyken onun güldüğünü duydum. Nazik, hafif bir kahkaha.

“Heh heh heh...çok iyi. Benim adım Shiobana Haruno. Nikkei İtalyanca. Genellikle Giorno Giovanna’yı tercih ederim. Memnun?"

"Evet. Teşekkür ederim. Lütfen devam edin."

"Birini aramanı istiyorum. Gerçek adlarını bilmiyorum. Tek bildiğim onlara ne denildiği. Diavolo. Passione Ailesi’nin patronu."

… yani, bu neredeyse beklediğim bir şeydi.

"Bu kişi bir Duruş Ustası mı?" Diye sordum.

“…….böyle olduğuna inanıyoruz.”

"Ama ne ben ne de diğer iki dedektif Stand’ı kullanamayız ve açıkçası onlar hakkında çok az şey biliyoruz."

"Sana bir asistan sağlayacağız."

"Kim olduğunu seçemiyoruz?"

“……………”

"Hiç sanmıyorum."

"Yanındaki adam Bruno Buccellati. Ekibi sizinle birlikte çalışacak. O yönetecek, ben iletişimden sorumlu olacağım.

ve diğer üçü de siz dedektiflerden birine eşlik edecek.”

"Anlıyorum. Bir süre sınırı var mı?”

"HAYIR."

“Fakat şu anki durumumuz sonsuza kadar süremez.”

“Durum ne olursa olsun, ne olursa olsun Diavolo’yu bulmalısın.”

“……….!?”

"Anla beni? Ne olursa olsun."

“……..ya başaramazsak?”

"Bunu düşünmeye gerek yok."

"Anlıyorum." Bunu düşünmesem daha iyi olur, evet.

"Peki Jorge Joestar, başarını sabırsızlıkla bekliyorum." Telefonu kapattı. Bruno Buccellati ayağa kalktı ve benimle İtalyanca konuştu.

"İtalyanca konuşuyorsun, değil mi?" Kahretsin, diye düşündüm ki bu kesinlikle bir hataydı. O güldü.

"Heh heh. Yalan kokusunu alabiliyorum. Bunu hatırla. Bir şeyi gizleseniz bile tadı ve kokusu daha zayıf olabilir ama bu yine de bir yalan.” Arkasından tehlikeli görünüşlü üç İtalyan yaklaştı. Hepsi gençti.

"Bu yüzden?" Söyledim.

“İtalyanca konuşuyorum ama…” Buccellati de diğerine baktı.

"İkiniz de İtalyanca konuşuyor musunuz dedektifler?" Hem Daibakusho Curry hem de Runbaba 12 başlarını salladılar.

"Evet, evet." İş kolumuzda üst düzey iletişim bir zorunluluktu. Buccellati her birimize adamlarından birini görevlendirdi. Daibakusho Curry, Leone Abbacchio’yu aldı. Uzun boylu, sert yüz hatlarıyla o pek de uzun olmayan Daibakusho Curry’nin üzerinde belirdi. Runbaba Guido Mista’yı aldı.

İyi yapılı, şapkalı. Görünüşe göre biraz kokuyordu, çünkü Runbaba 12 bir kere kokladı, yüzünü buruşturdu ve

mesafesini korudu. Bana Narancia Ghirga atandı. Benimle hemen hemen aynı yaştaydı, çocuksu bir yüzü vardı, bana tehditkar bir bakış atışı ne kadar genç göründüğünün farkında olduğunu gösteriyordu.

"Benimle dalga geçme," diye tısladı ve kendisinin de bıçaklı olduğunu bildiğimden emin oldu. Açıkçası o bu grubun en tehlikelisiydi.

O halde, araştırmaya gitmenin zamanı geldi. Çakıl taşını ben tuttum, Daibakusho Curry lastik topu aldı ve Runbaba 12 yetim ayakkabıyı aldı. Runbaba 12 bizi kendisiyle ticaret yapmaya ikna etmeye çalıştı ama Buccellati "Yeter!" diye kükredi. Narancia’ya baktım ve onun yanında duran birini gördüm. Tsukumojuku’ydu bu.

“…………!” Bana sırıttı.

"Hey! Ben senin enstrümanınım. Bir kişinin yardımınıza ihtiyacı var. Seni onlara götüreceğim." Omzumdan tuttu.

"Hey, ne oluyor?" Narancia bağırdı, beni kenara itti ve bıçağını Tsukumojuku’ya doğrulttu. O anda atladık.

“Vay canına. Beraberinde bir anormallik getirdim ama... her şeyin bir anlamı olduğuna eminim. Hoşçakal!" Tsukumojuku ortadan kaybolup beni ve Narancia’yı bıraktı. HG’de

Wells, NASA tarafından fırlatılan bir Amerikan uzay aracıdır. Kızıl gezegene olan yolculuğunda Mars’ın karanlık tarafından geçerek yeni bir keşif yapmak üzere. Yani Mars’ın Phobos ve Diemos’un yanı sıra daha önce tespit edilemeyen üçüncü bir uydusu daha vardı. Daha önce tespit edilememiş çünkü Mars her zaman onunla Dünya arasında kalmıştı.

Bölüm 8 Bitti

Okuduğunuz için Teşekkür Ederim

Lütfen Yorum Yazmayı Unutmayın