Ahh.’

Yansıtıcı bir şekilde titreyerek alaycı bir şekilde sol elimdeki yakut yüzüğü okşayarak çabaladım.

"Köpek sahibini ısırdığı anda tasmayı çekersiniz.”

Tabii ki, tasma köpeği boğduğu anda, lehine bir düşüşe katlanmak zorunda kaldı.

"Bunun tek atılım olduğunu düşündüm, ama neden anlamadıysam bir şeyler yapacakmışım gibi hissediyorum?”‘

Kafamı endişeli düşüncelerimden uzaklaştırdım. Sonra bir sonrakine geçtim.

"Vuinter Verdandi.”

Olumlu bir dalma korkusunu tatan ilk karakterdi. O anda geriye bakmamaya çoktan karar verdim ama “yüzde 15" rakamını gördüğümde biraz endişeliydim.

Vuinter, FL ile en hızlı temasa sahip olmanın en büyük dezavantajına sahip olmasına rağmen, aynı zamanda beşin en iyi kişilerinden biri olma avantajına da sahipti.

Kademe, kademe, kademe ve kalem ucuyla kağıt yazdırma hızı kademeli olarak arttı.

"Ha.”

Net bir karar vermeden kalemimi havaya fırlattım.

"Neden kolay bir yol yok?”

O zamandı. Kapıyı ’tık tık’. Son derece hassastım çünkü başkalarının görmemesi gereken önemli şeyleri karalıyordum. Bu nedenle sesim istemeden keskin bir şekilde gerildi.

"Kim o?”

"Bu Pennel, hanımefendi.”

Kahyaydı.

“...Bekle.”

Sırıttım ve masamın üzerinde duran kağıtları rahatça dizdim ve çekmecenin derinliklerine koydum. Ziyarete ancak elimde tuttuğum kalemi kalem standına koyduktan sonra izin verdi.

"İçeri gel.”

’krieeeett’. Dikkatlice kapı açıldı ve uşak içeri girdi.

“neler oluyor?”

"Leydi’ye Dük’ün uzun bir süre sonra leydi ile öğle yemeği yemek istediğini söylemek için buradayım.”

"... Öğle yemeği?”

Gözlerimi kırpıştırdım. Alışılmadık bir sözdü. Buraya geldiğimden beri odamda tek başıma yemek yiyorum.

Tanıdığım bir asilzadenin yemeğine kıyasla, dürüst olmak gerekirse bir dizi saçma diyetti, ama kendimce tatmin oldum. Çürümüş yiyecekler yemekten ya da ilk seferki gibi açlıktan ölmekten daha iyiydi.

Dük’e ve oğullarına hiçbir şey için çarpmayan ve sık sık benim tarafımdan bıçaklanan Emily özenlidir.

’Kendi kendine yemek ne kadar mükemmel.’

Birinci kattaki yemek odasına kadar inip öğle yemeğinde rahatsız bir insanla yüzleşmek istemedim. Üstelik prenses olduğum için benden nefret eden çalışanların gözlerinin altında yemek yediğimi hayal ettiğimde zaten şişkin hissediyordum.

“...Olduğu gibi odada yalnız yemek yemeyi umursamıyorum.”

Önleyebilirsem bundan kaçınmak istedim, bu yüzden ılımlı bir ret verdim.

"Kendini yansıtma dönemi henüz bitmedi.”

"Dük, hanıma söyleyecek bir şeyi olduğunu söyledi, bu yüzden hanımın katılması gerekiyor.”

" Eğer öyleyse ... ... bütün kardeşlerimin de katıldığını mı söylüyorsun?”

"Tabii ki.”

Mahvoldum. Buruşuk bir bakış yakalamayı başardım. Dük ve Derek’in en yakın yardımcılarının önünde bariz bir hoşnutsuzluk göstermek aptalcaydı.

’ Huh, zihin kontrolü, zihin kontrolü ...’

İçimde derin bir nefes aldım.

"Uşak. Yemek odasına gitmeden önce sipariş etmem gereken bir şey var ... ”

"Emrinizi verin hanımefendi.”

Benim sözlerime göre farklı görünüyordu.

"Sindirim ilacınız varsa yemekten sonra odama getirir misiniz?”

"... sindirim ilacını mı kastediyorsun?”

Henüz yemek yememiş olmama rağmen beklenmedik sindirim ilacını merak ediyormuş gibi sordu.

“evet.”

Şiddetle başımı salladım. Çünkü bundan sonra acele edeceğim.

Uşağı odadan takip ettim.

Çünkü öğle yemeği için tüm hazırlıklar tamamlandıktan sonra herkes aşağıda beni bekliyordu. Reddedilemeyen tek taraflı bildirime hazırlık bahanesiyle erteleme zamanı yoktu.

"Dük bugünlerde kraliyet sarayı ile çok meşgul görünüyor.”

Koridorda sessizce yürürken, uşak aniden adımımı ayarlayarak benimle konuştu. Dük’ün meşgul olduğundan haberim yoktu. Eve geç geliyor gibiydi ama pek ilgilenmiyordum.

"Sanırım yaptı.”

Ama ifadesiz bir yüzle sessiz bir baş sallamasıyla karşılık verdim. Nedense kahyanın yüzümü dikkatle izlediğini hissettim.

"Eskiden Dük ne zaman evdeyse yemek masasına düzenli olarak katılırdı.”

“…… “

"Acaba yemek odasında herhangi bir rahatsızlığınız oldu mu?”

Ardından gelen soru hızla alnımı buruşturdu.

’...... Penelope böyle miydi?’

Bir ağız da iyidir. Bu pozisyonda boğazımda doldurulmuş yiyecek ne işe yarar ki? Onu görürseniz, yalnızca küçümsenmekten veya görmezden gelmekten başka bir şey almazsınız.

O gerçekten ... oops.’

Ancak onu düşüncesizce suçlayamadım çünkü Dük’ün yemeğine neden katıldığını anlayabildiğimi düşündüm.

Geçmişte, her zaman çabuk pes eden ben, asla Penelope gibi davranmadım. Ama bu da daha az sefil değildi.

Yemek odasından gelen sofra takımlarının sesi, birbirlerine soran bir günün sade selamı, bensiz kusursuz aile .....

 “...Leydi Penelope, Leydi?”

Beni arayan sese göz kırptım. Merdivenlerin önüne çoktan ulaşmış olan Pennel, karşılıksız bir gözle bana baktı.

“...Rahatsız hissetmedim.”

Bulmadan önce önündeki merdivenlerden aşağı inerken dikkatsizce cevap verdim

"Bir hata yaptığım için nöbet tutuyordum, bu yüzden yemeğimi odada halletmek iyi bir fikir.”

"Gerçekten öyle düşünüyorum. Hayır. Hayır, değilim. Bir dil sürçmesi yaptım.”

Belki de Penelope’nin ağzının böyle bir ses çıkarması şaşırtıcıydı, ama uşak dili kaydırdı. Aceleyle konuşmayı bıraktı ve konuyu değiştirdi.

"Dük çok yalnızdı çünkü bayan odadan çıkmadı.”

“……..”

"Yemeğe katıldığım için beni suçlamayacaksın.”

Kahyanın sözleri beni güldürdü. Köpeğiniz evinizden dışarı çıkmazsa, ona bakmak zorunda kalacaksınız.

Hane reisi kendini yalnız hissediyor, ancak kendisini evlat edindiği en küçük kızının odanın köşesinde yemek yiyip yemediğini veya açlıktan ölüp ölmediğini araştırmakta samimiyet yok gibi görünüyor.

"Peki. İlk kardeşim de öyle düşünür müydü?”

“Bu ...”

Kendi kendine yardım sorumda uşak bir şey söylemeye çalıştı ama ben bir adım daha hızlıydım.

"Aç kapıyı.”

Farkına varmadan yemek odasına varmıştım.

****

Yemeği servis etmek için sıkıca kapalı kapının yanında saygıyla durdu ve garsonlara kibirli bir selam verdi. Eğildim ve emirlerime uydum, ama bana dökülen gözler güzel değildi.

Önemli değildi. Küçük ekstraları daha az önemsemeyi göze alamazdım.

Kapı açıldı ve içinden gerçekten uğraşmak zorunda kaldığım insanların yüzleri geçti. Masanın üstünde kaba yüzü olan ve sağında yan yana oturan [% 10’u seviyor] orta yaşlı adam, [% 20’yi seviyor].

"Zamanın var mı yok mu? Neden bu kadar geç kaldın?”

Restorana girer girmez beni görünce [% 10 sevimli] kaşlarını çatarak bir tartışma başlattı. Cehennemde bir akşam yemeğinin başlangıcıydı.

Doğal olarak sola doğru hareket ettim çünkü dük’ün sağ tarafında oturuyorlardı. Sandalyeyi takip edip çıkaran uşak, tam oturduğumu onayladıktan sonra geri çekildi.

Ayaklarımın üzerinde yürüdüm ve sanki gönderilmiş bir günahkarmışım gibi hissettim.

Öğle yemeği olduğunu söylemiştin ama masanız bozuk.’

Buraya geldiğinden beri hiç görülmemiş görkemli bir yemek ziyafetiydi. Elbette bu çok ihtiyaç duyulan yiyecekleri yemek zor olurdu çünkü onları ikinci kattaki bir odada çözmek zorundayız ama Penelope’nin yerini anladım.

Sersemlediğinde, tepede oturan Dük’ten ağır bir ses düştü.

"...hazırlayın.”

Tam teşekküllü bir yemek başladı.

Aslında, soyluların sofra takımı kullanım sırası hakkında fazla bir şey bilmiyordum. Ama Penelope her zaman sağduyulu değildi. Bu nedenle, uygun görgü kurallarını kullanmasanız bile, fazla kusurlu olmayacaksınız.

Kaybedecek bir şöhretin olmaması iyi bir şey.’

 Herkesin yandan bakan bir kaşık tuttuğundan emin olmak ve takip etmek için önümdeki sofra takımına baktım.

“...ha”


Ve sonra hemen havalı bir gülümseme ortaya çıktı. Bana verilen tüm yemekler, çatalı kullanmayı yeni öğrenen küçük çocuklar tarafından oynanmak içindi.

“Sorun nedir?”

Belki kahkahalarımı duydu, ama hemen yanındaki Dük’ün keskin gözleri içimde yeşerdi.

"Önemli bir şey değil.”

Aceleyle başımı salladım. Sofra takımını da gelişigüzel dinledim.

Aklıma gelmişken, nasıl bir kaşıkla yediğim umurlarında olmazdı zaten.

Eğer biraz umursasaydın, hemen yanındaki Dük’ü zaten tanıyordun.’

Mutfaktaki biri bu şakayı bir prensesin masasında oynamaya cesaret etti.