Roy, kola aromalı panzehiri içtikten bir süre sonra omzundaki uyuşukluğun azaldığını hissetti.

İşe yarıyor. Etkisi çok belirgin değil ama zehire karşı gerçekten işe yarıyor. Roy rahat bir nefes aldı ve şimdi sadece yara kalmıştı.

Başlangıçta kanamayı durduracak bir şey ve birkaç bandaj çizmek istiyordu, ancak bunun ruhların tüketilmesine değmeyeceğini hissetti. Roy yakındaki savaşan iblislere baktı. Bu iblisler kazansalar bile yara almadan kurtulamayacaklardı ve Roy yaralarıyla nasıl başa çıktıklarını bilmek istiyordu.

Sonunda... çoğunun yaralarını kanaması durana kadar yaladığını gördü...

Canavarca davranış Roy’un kendini çaresiz hissetmesine neden oldu, ancak sadece takip edebildi. Çok fazla kan kaybının herhangi bir yaratık için, hatta bir iblis için bile iyi olmadığını biliyordu.

Neyse ki, Roy’un elindeki tabanca yakınlardaki şeytanlara büyük bir caydırıcılık sağlıyordu ve yaralarını sessizce yalarken hiçbiri onu rahatsız etmiyordu. Bir süre sonra, ağır yaralı sol kolunun kanaması yavaş yavaş durdu.

Güçlünün zayıfı yutması sahilde devam etti. Zaman zaman, güçlü iblisler avlarını öldürüyor ve bu zayıf iblislerin ruhlarını yutuyorlardı, böylece diğer iblislere hiçbir şans bırakmıyorlardı. Bunu gören Roy, durumdan faydalanma düşüncesini yok etti.

Sisteme sahip olan Roy için ruhların önemi apaçık ortadaydı. Ancak iblislerin Ruh Yiyen Bağımlılığı vardı ve bu da onun için birçok rakip yaratıyordu. Roy bu durumu her düşündüğünde iç çekmekten kendini alamıyordu.

Kanamasını durdurduktan sonra Roy sistem arayüzünü açtı. Bu sefer, revolver için birkaç mermi çekti, dört gözlü iblisin ruhunu tüketerek onları maddeleştirdi ve ucuz revolvere doldurdu.

Daha sonra neyle karşılaşacağını bilmediği için silahının durumunu kontrol etmesi önemliydi.

Ancak şarjörü doldurduktan sonra durum bir anda tekrar değişti.

Birdenbire yerden bir sarsıntı geldi!

Bu sarsıntı o kadar şiddetliydi ki Roy ayakta dururken bile başının döndüğünü hissetti.

Neler oluyor? Büyük bir deprem mi?

Titreme yavaş yavaş durmadan önce bir süre daha devam etti. Roy kendine geldi ve daha önce çılgınca kavga eden küçük şeytanların titremeden sonra durduğunu gördü! Sanki bir rüyadan uyanmış gibi aniden aynı anda garip çığlıklar attılar ve umutsuzca ileri doğru koşmaya başladılar.

Kanatsız olanlar dört bir yana fırladılar; kanatlı olanlar göğe doğru uçtular. Çok yükseğe uçmasalar da umutsuzca ilerliyorlardı.

Roy, onların hareketlerini görünce hiçbir şey söylemedi ve hemen koşmaya başladı. Nereye kaçacağını veya neden kaçtığını bilmese de, bu kadar çok iblisin aynı şeyi yapmasının kesinlikle bir tesadüf olmadığı açıktı. Bir şeyler olacaktı.

Neyse ki Roy iki ayağıyla koşmaya alışkındı, bu yüzden yaralı sol kolu hareket kabiliyetini etkilemedi, bu da Roy’un savaş sırasında bacağından yaralanmadığı için şanslı yıldızlarına teşekkür etmesini sağladı. Aksi takdirde, sorunlu olurdu.

Küçük şeytanları geniş kumsal boyunca takip ederken, kavurucu yeşil duman ve sıcaklık yavaş yavaş dağıldı. Önlerindeki manzara da daha netleşti.

Bu küçük şeytanların varış noktası, tepesinden duman çıkan siyah bir yanardağ çıktı!

Volkan patlıyor mu?! Roy emin değildi. Ama eğer gerçekten patlayacaksa, neden küçük şeytanlar ondan kaçmıyor da ona doğru gidiyorlar?

Roy ne düşünürse düşünsün, öndeki küçük iblisler arkalarına bakmadan yanardağa doğru koştular. Erimiş magmanın oluşturduğu olukların arasından atladılar ve garip siyah taşların üzerinden tepeye kadar geçtiler. Kanatlı böcek ve kuş benzeri iblisler doğrudan yanardağın tepesine gittiler ve tepedeki deliğe daldılar!

Gerçekten yanardağa mı uçuyorlar? Roy şok olmuştu ama arkasındaki küçük şeytan ordusuna bakmak için geri döndü ve kendini dağa doğru koşmaya zorladı.

İçgüdüden ve bir iblisin kemiklerine kazınmış miras alınmış anılardan yoksun olduğunu biliyordu ve diğer küçük iblislerin ne bildiğini bilmiyordu. Volkana koşmak için kendi nedenleri olmalı. Sonuçta, tüm küçük iblislerin kendi ölümlerini istemeleri imkansız, değil mi? Bu yüzden onları takip etmek doğru!

Volkanın alevlerinde yok olup olmayacağı ise henüz belli değildi. Sadece küçük şeytanların hareketlerini takip edebiliyordu.

Volkanın rakımı oldukça yüksekti. Neyse ki rota oldukça açıktı ve kaybolma gibi bir durum söz konusu değildi. Roy düz bir çizgide tırmandı ve kısa sürede volkanın tepesine ulaştı.

İlk defa bir yanardağın içini gördü. Dumanın giderek arttığı düz, derin bir çukur gördü ve yanardağın dibinde parlak, ateşli bir renk vardı. En altta, sayısız düzensiz çatlakla katılaşmış ince bir magma tabakası vardı ve bu ateşli renk bu çatlaklardan sızıyordu. Kırmızılığın dibinde sayısız ateşli kırmızı şimşek beliriyormuş gibi görünüyordu. Sahne gerçekten muhteşemdi!

Muhteşem olabilirdi ama ardındaki anlam da korkutucuydu. Çatlamış magmanın basınç altında bükülüp sonunda volkanik bir patlama oluşturması uzun sürmeyecek gibi görünüyordu. En kısa sürede ayrılmanın bir yolunu bulamazsa, geriye bir ceset bile kalmayacaktı!

Roy yanardağın tepesinde dururken etrafına baktı ve bu yumurtadan çıkma yerinin aslında adanın etrafını kan kırmızısı bir okyanusun çevrelediği bir ada olduğunu fark etti. Önceki yumurtadan çıkma yerinin aslında sahile kadar uzandığı göz önüne alındığında, volkanik patlamanın kapladığı alanın oldukça büyük olduğu anlamına geliyordu. Tüm ada patlama menzili içinde görünüyordu ve okyanusa girmediği sürece bundan kaçınamazdı.

Ve bu tuhaf kan kırmızısı okyanusun ne kadar tehlikeli yaratıklara ev sahipliği yaptığını yalnızca Tanrı biliyordu.

Bu küçük şeytanların volkan patlamadan önce oraya acele etmelerine şaşmamalı. Tahliye olabilecekleri başka bir yerleri yok...

Diğer küçük şeytanların yanardağın iç duvarından aşağı nasıl tırmandığını izleyen Roy, dört uzvunun keskin pençelerini kullanarak aşağı tırmanmayı da öğrendi. Ancak Roy, sağ kolunu ve ayaklarını kullanarak aşağı tırmanırken sadece yaralı sol koluyla yapabileceği bir şey yoktu.

Dikkatlice hareket ediyor, her adımda sıkıca tutunduğundan emin oluyordu çünkü birçok küçük şeytanın ayaklarını kaybedip incecik magma kayaları üzerinde ölüme doğru düştüğünü görüyordu...