Pek Çok Şey Bu Düşünce’yle hareket ediyordu, çünkü Mantık’en Kimse Ölmek İstemiyor’du.
Yiyecek aramak için sıra oluşturan Karıncalar Yaşamak İstiyor’du.
Bir Kraliçe Altın’da Çalış an Arılar Yaşamak i İstiyor’du.
Ağaçlar bile Su Aramak için En Kurak Yerler’e Kökler’ini Uzattılar... Yaşamak İçin.
Doğal olarak, Her Şey Yaşam’a Sarıl’dı ve Bu’nu Çaresizlik’le Yaptılar.
Varoluş Çark’ı da aynı Çaresiz İhtiyac’ı taşıyordu ve O An’da, Hiçbir Zaman Dönüşüm’ü denemeye Niyetlenmemiş’ti.
Bu’nun Yer’ine, Sayısız Frekans’ı boyunca Dokumalar’ını Topla’dı ve Tomurcukla’nan bir Varoluş Çark’ına Sığ’ındı.
Her Beklenti’ye Meydan Oku’du. Noah, Infınıverse’nin Önü’nde Belirmiş’ti ama Varoluş Çarkı’nın Sonsuz Vadilerdekiler’ini andıran Vahşi Gerçek Kaynaklar’ı patlayarak, tamamen Farklı bir Yön’e Doğru İlerlemiş’ti.
Ruination.
Vahşi Gerçek Kaynaklar, sanki Sonsuz Vadiler’de artık Onlar’a ihtiyaç yokmuş ve burada tamamen kullanılacaklarmış gibi Korkunç bir Güç Patlaması’nın Yol’unu Açmış’tı.
BOOM!
Düzineler’ce Vahşi Gerçek Kaynak Dalgalar’ı içinde dans ederken, Ruination’ın Göğsü’nde Bir Şey Sıkış’tı. El’i Göğs’üne Gömülür’ken, İfade’si Sertleşmiş’ti.
WAP!
Noah, O’nun Yan’ında belirdi, Kendi El’i Göğsü’ne Saplan’dı, birden fazla Gerçek Kaynak Etraf’ında patlarken, İfade’si Soğuk Bir Şekil’de Parla’dı.
Tomurcuklanmak’ta olan Sonsuzluğ’un Yaşayan Gerçek Kaynağ’ı Tutuşmuş’tu; Sonsuz Mavi bir Deniz Göğsü’ne Çarpar’ak, içeri giren Şey’i Dışar’ı Çıkar’dı.
Düzineler’ce Vahşi Gerçek Kaynak O’nunla Çarpışmak için Kabarmıştı ama Sonsuzluğ’un Gerçek Kaynağ’ı Yaşıyor’du.
Yaşıyor’du.
BOOM!
Vahşi Gerçek Kaynaklar’ı Süpür’dü ve tüm Perdeler’i yardı. Ve Ora’da, Noah, O’nu gördü. Minyatür Beyaz-Altın bir Varoluş Çark’ı - Bozulmamış, El Değme’miş, Kırılma’mış.
Donmuş Gözler’le O’na Bak’tı.
“Sen’i Nankör Otuzbirci.“
WAA!
Az önce, Bir Varoluş Çark’ını Azarlamış’tı.
İnfınıverse bile gerekirse Dönüşüm’e Yardım etmek için Hazır Bekliyor’du.
Ama yine de... Başkalar’ına vereceği Potansiyel Zarar’ın tamamen farkında olarak, Kendi Plan’ıyla Onlar’ın Arkası’ndan İş Çevirme’ye Çalışmış’tı.
Birden fazla Kırılma Yaşamış bir Varoluş Çarkı’ydı ve Dokumalar’ı bir Diğer’ine Girdiğ’inde, Muhtemelen o Çark’a da Kıyamet Getirecek’ti.
Ama bu Kıyamet Kendi Kıyamet’i kadar Kesin Değil’di.
Bu Yüz’den Şans’ını Denemiş’ti.
“Rakamlar Sen’in Lehine olduğu sürece diğer Her Şey’in Canı Cehennem’e, Değil Mi?“
Noah’ın Gözler’i Soğuk bir Niyet’le Keskinleşir’ken, Eller’i Ruination’un Derinlikler’ine Gömülmek’te olan Varoluş Çarkı’nı Kavramak İçin Uzanmış’tı.
Büyük bir Dövüş Patlak Vermek Üzereymiş gibi Görünüyor’du ki...
“Usta...Bekle.“
Ruination’ın Niyet’i Çiçek Açmış’tı.
Noah’ın El’i Durmuş’tu.
Şimdi, Daha da Parlayan Gözler’ine baktı, El’ini yavaşça Göğsü’nden Çekti ve Alev Alev Yan’an bir Derinlik’le Konuş’tu.
“Sekiz Kırılma Yaşamış bir Varoluş Çark’ı. Sekiz Yıkım. Sekiz Kıyamet. Eğer Benim’le Birleşir’se, Sekiz Tam Yıkım Döngüsü’nün Deneyimler’ini Kazanacağ’ım. Sonuçlar’ı Ağır Olsa Bile, Ben’im Doğam ve Akışım’la Uyumlu’dur.
...!
Gözler’i Akıl Almaz Derece’de Parlak’tı.
Noah, El’ini geri çekti, Göğsü Kapanma’ya başlarken, Bakışlar’ında Mahkûmiyet Titreşiyor’du.
İçine baktı, Sanki doğrudan Varoluş Çarkı’nın Varoluş’uyla Kaynaşması’na Bakıyormuş Gibi’ydi - O’nun ardından Korkunç Bir Karmaşıklık Yükseliyor’du.
Önce’ki Kırılmalar’dan kalan Dokumalar nedeniyle, Başkalar’ı buna bakıp, sadece Kıyamet’in Beklediğ’ine İnanabilir’di.
Ancak Ruination Doğrudan Çark’a bakıp, konuşurken, Fark’lı Düşünüyor’du.
“Sonsuz Kıyamet Dokumalar’ını izleyerek ve içinde Yaşayarak Ne Öğrendim biliyor musun? İlk başta Ses’i yüksek Çıkmıyor. Fısıldar. Sessizlik olarak, İlgisizlik olarak, umursamazlık olarak Sızar. Yıkım, kaos değildir... Kaçınılmazlık’tır. Ve şimdi, Yıkım’ın Gerçek Kaynağ’ını bir Silah olarak değil, Gerçek Olarak Taşıyor’um. Yıkmaz, Yapar. Amacı Sil’er. Kimlik. Umud’u siler. Bura’sı... girme’yi Seçtiği’n ve Svim Dediğ’in Yer.
BZZZT!
Varoluş Çark’ı O’nun Sözler’i karşısında Sersemlemiş Gibi Vızıldamış’tı.
Kararı’nı Yeniden Düşünüyormuş Gibi Füzyon’u Bir An İçin Durdurmuş’tu.
Ancak Ruination’ın Dokuma’sı, Füzyon’u Kendi’si devralırken, meydan okurcasına Titreşmiş’ti.
“Ben, Sen’in Dokumalar’ını Bitireceğ’in bir Sığınak DeğilCim. Gelecekte’ki Dönüşüm’ünü tamamlayacağın bir Yer de Değil’im. Ben... Yıkım’ı baştan Son’a yaşamayı planlayan biriyim. Çark’ın Yıkıcı Kırılmalar’ını arayacağım. İlk Dönüşüm’üm bir Kırılma olacak. Yıkım olacak, İsmi’me sadık kalarak. Ve Kırılmalar’ı aramaya devam edeceğim... Yeter’li Olduğ’una Karar Veren’e kadar. Yani, Sen, sevgili Varoluş Çarkı, Kendi’ni Daha birçok Kırılma’nın Yol’una koydun. Sev’in.“
>Ruination, bir tür Mutlak Karmaşık Gerçek Varoluş Çark’ı Olur’ken, Şimdi Ruination Mutlak Karmaşık Yaşayan Varoluş Çarkı’na dönüşmeye başladı.>
...!
Dokumalar’ı ihtişamla vızıldadı. Çünkü bu, Noah’ın Artık Sancağ’ının altında üç Yaşayan Çark Taşıdığ’ı Anlam’ına Geliyor’du.
Kendi Mutlak Karmaşık Atlas Yaşam Çark’ı.
İnfınıverse Varoluş Çark’ı.
Ve Şimdi... Ruination Mutlak Karmaşık Varoluş Çark’ı.
Ve her Bir’i daha Yeni Başlıyor’du.
Ruination’a Yakın’dan Bak’tı, O’nun Vizyon’una, Kendi’ni Nasıl Gördüğ’üne güvendi. Eğer bu Varoluş Çark’ı O’nun için örnek teşkil edecek bir şey Hâl’ine Gelebilir’se, Öyle Olsun.
Ama tüm Bunlar’ın bu şekilde Gelişme’si tek bir Anlam’a geliyordu.
Yavaş yavaş Kızıl’a dönen Altın Deniz’in Uzak Sular’ına bakmak için döndü.
Orada, bunca zamandır izledikleri Varoluş Çarkı’nın Temsil’inde... Büyük bir Çatlak Var’dı.
Ve şimdi, Yüzeyi’nde Daha Küçük Çatlaklar Oluşmuş’tu.
Varoluş Çark’ı... Kırılıyor’du.
Bu, Resmi bir Kırılma Değil’di.
Son Dönüşüm’ünü Gerçekleştirme’mişti.
Kim bilir, Sonsuz Olasılıklar ve İhtimaller arasında, Özellikle de, Infınıverse yardıma hazırken, Başarılı Olabilir’di.
Ama bu Seçim’i Yapmamış’tı.
Ve şimdi, bu Olasılığ’ın Gerçeğ’e dönüşüp, Dönüşmeyeceğ’i asla Bilinemeyecek’ti.
Şimdi geriye kalan Tek Şey... Yıkım’dı.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
