Bölüm 3721: Yaşam ve Ölüm Çizgi’si! I


Kelimeler’in Hiçbir Anlam’ı Yok’tu.


Öl’ü olmanın ne demek olduğunu mu Hissetmek mi istiyordu?


Herkes Ölüm’den kaçardı. Herkes Ölüm’den kaçar. Ve işte o, Varoluş Çark’ı Parçalanır’ken, O’nunla birlikte Ölmek İstediğ’ini mi iddia ediyordu?


Büyük Beyonder devasa Form’unda Sessizliğ’e Gömülmüş’tü. Şimdiye kadar Kendisi’nden Yaş’ça Küçük olması gereken Bu Eşsiz Varoluş’la Hâlâ Baş’a çıkamamıştı.


İlk olarak, O’nun bir sürü Saçma, Çılgın’ca ve Akıl Almaz Şey Söylediğ’ini fark etmişti - Vaşkalar’ına tamamen İmkânsız görünen Şeyler. Ya da Basit’çe İnanılmaz.


O, Bunlar’ı Söylemiş’ti. Sonra da Diğerler’i O’na kuşku içinde bakarken, Onlar’ı Yapmış’tı.


Diğer bir şey de, O’nun Aptal Olmaması’ydı. Ne Yaptığ’ını ve Sonuçlar’ının ne olacağını çok iyi biliyordu.


Yani Şu An’da Ölü Bir Şey Olma’nın nasıl bir his olduğunu Hissetme’yi Planladığ’ını söylese...


O zaman gerçekten de, Çark’ın Kendi’si Parçalandığ’ında, Ölüm’ün Dokumalar’ın ortaya çıktığında, Bu Varoluş Frekans’ında olmayı Planlamış’tı.


Ve Bu O’na hiç mantıklı gelmese de - Sorgulayıp, dursa da, Bu’nu neden Yaptığ’ını, hatta bundan nasıl Kurtulacağ’ını - Hâlâ Hayat’ta mı yoksa Ölü’ mü olacağını sorabilse de... Açıkça’sı tüm Bu Sorular’ın bir önemi yoktu. O’nun Hâkkın’da Bildikler’ine dayanarak.


Bir şekilde, bir şekilde zaten Planlar’ı olduğundan emindi. Bu yüzden sadece başını salladı.


“Tamam.“


“...“

Ozymandias bile O’nun cevabına Şaşırmış görünüyordu ama bu Varoluş’un O’nun etrafında yeterince uzun süre Bulunduğ’unu anlamıştı. Kim Olduğ’unun Ritmi’ni hissedecek kadar Uzun Süre’dir.


“Yeterince iyi Bakt’tın mı?“


Doğduğu Ev Olan Megalos Beyond’un Son Dokumalar’ını yakalamak için burada kalıyordu, Kendisi’ne bağlanacak Varoluşlar’ı aramaya başladı ve Dokumalar’ını Geniş bir Alan’a Yay’dı.


Varoluş’un Sayısız Frekans’ı Boyun’ca Bu’nu yaptı ve Büyük Beyonder Efsane’si Varoluş Çark’ı Boyun’ca Çınla’dı.


Birçoklar’ı O’nu terk etmeye başladığında, O’nu Korumuştu - Sonsuz Vadiler’deki Geçitler’i Terk Etmişler’di. 

O, Burada’ydı.


Arkasında, Azzurra olarak düşünce ve Varoluş’a dağılmış Varoluş’unun İz’ini Bırakmış tı.


Böyle bir Varoluş Aşık Olmuş’tu. Ve sonra bir Başka’sı tarafından sahiplenilmeden önce bu Aşk’ı Kaybetmiş’ti. 


O, Büyük Beyonder’dı.

Bu, Büyük Varoluş Çarkı’nın Efsaneler’inden Biri’ydi - Gerçi Varoluş Gerçek’ten düşündüğünde, bir Ad’ı bile olmadığını fark ederdi.


O, Sadece Varoluş Çarkı’ydı.

Tıpkı Sayısız diğer Bilinmeyen ve İsimsiz Varoluş Çark’ı gibi.


O anda, Frekanslar Boyun’ca Sayısız Diğerler’iyle birlikte Kendisi’ni de kurtarmış olan Adam’ı Düşünmüş’tü. 


Son’un Frekans’ı vızıldarken, şimdi O’na Dönmüş’tü. 


“Osmont, Ozymandias... gerçekte her kimsen. Megalos’ta, Tapınaklar’da ya da Kitaplarda Değil, Varoluş’un Paramparça olmuş Dokumalar’ının ve Çark’ın sessiz Çığlıklar’ının Şemsiye’si Altın’da Yaratılmış bir Efsane.“


Devam ederken, Vücudu’nun dört bir Yanında’ki Sayısız Gözler’i Bozulma’mış bir Güzellik’le titreşiyor, Göz Bebekler’i Sonsuz Tekillikler gibi Dönüyor’du.


“Sen, Çark’tan arta kalan Dokumalar’ı Kurtar’dın - Ne Şan ne de başka bir
Şey için. Ve Biliyor’um... Kimse’nin Sana bir Şey Söylemeyeceği’ni Biliyor’um. Hiçbir Koro Sen’in Ad’ını söylemek için Beklemiyor. Hiçbir Frekans ’Teşekkür Ederim’ demek için yükselmeyecek. O yüzden Bırak’ın ben Söyleye’yim. Kısa bir süre içinde Sayısız Akıl Almaz Şey Yaptığınız’ı izleyen biri olarak söylüyorum ki... Teşekkür Eder’im. Birçok Varoluş’u ve Varlığ’ı Kurtardı’nız ve Bu’nun Neden’i sadece Bu’nu seçmiş olmanızdı. Geri dönebilirdin. Diğerler’i gibi ortadan kaybolabilirdin. Ama yapmadın. Sen, Ben’den Daha Efsane’sin... Omnifather’dan, Kutsal Köken’den ya da Diğerler’inden Daha Efsane’sin. Çünkü en Son’unda, Gerçek’ten önemli Olduğ’unda... Burada’ydın.“


...!


Bir Efsane.


Bunlar her zaman Geçmişler’i Çark’ın Sayısız Yıllar’ına ve Frekanslar’ına Yayılan Varoluşlar’dı.


Efsaneler.


Savunmak zorunda Olmadıklar’ı Hâl’de Savundular.


Başkalar’ı Yaptıklar’ını bilmediğinde Bile Savundular.


Ama Masallar’ı Çok Uzaklar’a Yayılmış’tı. 


Ve şu anda.


Büyük Beyonder, Noah’ın Dokumalar’ına bir Efsane olarak Saygılar’ını Sunmuş’tu. Ve Yüm Bunlar’ı duyduğunda, Ozymandias’ın Beden’i sanki Hiçbir’i önemli değilmiş gibi El’ini Sallamış’tı. 


Yaptığı Şey’i Övgü için yapmamış olsa da, Gün’ün Son’unda... Yine de Kendi’si için Yapmış’tı.


Büyük Beyonder O’nun Teşekkür bile kabul etmediği Gerçeğ’i Karşısında Baş’ını Sallamış’tı. Yaşadığ’ı Her Şey’i ve şu anda Çark’ın, Sonsuz Vadiler’in... Her Şey’in nasıl sona ermekte olduğunu düşündü.


Bu’nu düşündüğünde, Büyük Beyonder Gözler’ini kapattı - Pek Çok Göz’ünü - Sonra Ozymandias’a Hâfif’çe Baş’ını Salla’dı.


Hazır Olduğ’unu Söyle’di.


Ve bir an sonra, Varoluş’una Bağ’lı bir İp çekildi. An’ında Ortadan Kaybol’du.


Ve sonra geriye kalan tek şey Ozymandias oldu.


Onayla’dı. Ve kontrol Et’ti.


Son’un Asal Frekans’ında, o anda sadece o kalmıştı.


Şarkı Söyleyenlerin Gerçek Frekans’ında, o ve diğer iki Öl’ü Şey Kalmış’tı. 


Ama Varoluş Çarkı’nın Genişliğ’i... Şu Ân’da Dayanılmaz Derece’de Boş’tu ve Ölüm:ün Dokumalar’ıyla Dolu’ydu.


Öl’üm.


Noah, Bu Ölüm’ü Hissetmek istiyordu.


Çark boyunca sayısız Varoluş’un Yaşadığ’ı, Canlı bir Şey’den Öl’ü bir Şey’e Geçiş’i.


Ozymandias’ın Beden’i aynı anda hem Noah Osmont’un Ana Fokumalar’ına bağlı Hem de onlardan Ayrı’ydı.


Bu, Bir kez daha, Doğuş’tan sahip olduğu Paradoksal bir Şey’di.


Mümkün olmaması gereken bir Şey’di.


Ama bu yüzden... Noah, Hem Yaşayan Jem de Öl’ü bir şey olarak hareket edip, edemeyeceğini görmek istiyordu.


Kendisi’yle Ozymandias arasındaki En Kritik Bağlar’dan Bir’i... O’nun Yaşayan Varoluş Çarkı’nda görkemli bir şekilde yanan Gerçek Outerversal Kaynağı’ydı.


Ozymandias, Paradoksal bir şekilde hem bu Gerçek Kaynağ’a sahip olmak Hem de olmamak zorundaydı. Böyle’ce Yaşayan Çark, Ölüler’in Dokumalar’ı tarafından Özgür ve Engellenmemiş Kalabilir’di.


Ve bu Dokumalar Çözülür’ken, Ozymandias artık Sadece Bekliyor’du.


Ve bu Varoluş Çarkı sessiz ve Yıkım a doğru ilerliyor olsa da, Tomurcukla’nan Infınıverse Varoluş Çark’ı... Faaliyetle Yanıyor’du.