Büyük Beyonder bir Çekilme Hissetmişti... Ve sonra, ortadan Kaybolmuş’tu.
WAP!
Tamamen farklı bir yerde Yeniden Orta’ya Çıkmış’tı.
Taze hissettiren bir Yer.
Yeni.
Yeni bir Araba’nın ya da Yeni bitmiş bir Ev’in Keskin Koku’su gibi... Büyük Beyonder İkisi’ni de daha önce Deneyimlememiş’ti.
Göz Kamaştırıcı Mor Varoluş Sicimler’ini Hisseder’ken, İrade’si Dış’a Doğru Genişlemiş’ti - Doğrusal Değil, Etraf’ında Sonsuz’a Kadar Dön’en Sonsuz Semboller’e Dönüşüyor’du.
Bura’sı... anlaşılamayacak kadar Karmaşık’tı. Büyük Beyonder, Vahşi Gerçek Kaynağ’a Nenzer bir Şey Hissedebiliyor’du - Ama Çok Daha Sâf idi.
Çok Daha Karmaşık.
Ve Dokumalar’ı Her Şey’e Nüfuz etse de, diğerlerine baskı yapmıyor veya Onlar’ı yırtmıyordu. Yıkım ve Kaos... besleniyor Muydu?
Kendi Saflığ’ı ve Karmaşıklığ’ı Sadece Bura’da Var olduğu için Uyanmış bir Fââliyet’le Uğulduyor, bu His Karşısı’nda Hâyret’e Düşüyor’du.
Ne de Olsa Çok’tan Muhteşem Monad Durum’una Yaklaşmış’tı.
Ve yine de... Bu? Bu Vahşi Gerçek Entropi Kaynağ’ı O’nu Etkiliyor Mu’ydu?
Dokumalar’ı huzursuzca yankılandı. Bu Alan hayal edilemeyecek kadar Geniş’ti, Şimdi’ye kadar adım attığı tüm Frekanslar’dan daha Büyük’tü. Sınırlar’ını bile Göremiyor’du.
Sayısız Omniverse’ye Eşdeğer bir Mesafe Boyun’ca, Sayılamayacak kadar Çok Sâyı’da Yaşam Form’unu, hatta Outerversal Morphonlar’ı Hissedebiliyor’du; Hepsi de, Görünüş’e göre Çevreler’ine Uyum Sağlamışlar’dı.
Sonra, bir Ses Yankılanmış’tı.
“Merhaba, Merhaba!“
Neşeli, Delici bir Ses Diyar’ın Dokusu’nda yankılandı ve Büyük Beyonder’ın Dikkat’i zaten izlemekte olduğu bir Nokta’ya yöneldi.
Orada bir Grup Varoluş Duruyor’du; Herkes’in Dokumalar’ı ürkütücü bir şekilde Osmont’unkine benziyordu. Aralar’ında O’nun Karbon Kopya’sı gibi görünen Genç bir Adam da vardı.
Grub’un Baş’ında ise Gözler’i İmkânsız bir Canlılık’la parlayan, Döküm’lü Beyaz Elbise’li bir Kadın Var’dı.
“Bayanlar, baylar ve Cinsiyet’i Olmayanlar Eldritch Harikalar’ı, Arada’ki tüm Diğerler’i ve Olmama’sı Gereken şeyler, Infınıverse Varoluş Çark’ının Derinlikler’inde yer alan Entropi’nin Gerçek Frekans’ına Hoş Geldi’niz!“
Ses’i, Gerçek Frekans’ta gürlerken, Mikrofon’u kalabalıklar’a Doğru Çevirmiş’ti.
“Dokumalar’ınız ve Yeni Günlük Yaşamlar’ınız için Önem’li Yönergeler paylaşırken, Lütfen Dikkatiniz’i Bana Yönelt’in!“
“Ola’sı bir Kıyamet Durum’unda, lütfen Sakin Ol’un ve Devam Edin. Biz, Kıyametler’e Olduk’ça Alışığ’ız.“
Ses’i Frekans Boyun’ca Gök Gürültü’sü Gibi Dalgalanmış’tı.
“Ben, Siz’in Kaptanı’nız değilim, ama Nen Siz’in Pusula’nız ve Hâfif Varoluşsal Kriziniz’im. Bu Yolculuk’ta Siz’e Rehberlik Edeceğ’im! Ben, Madde’nin Kraliçesi’yim. Arkanız’a Yaslan’ın, Rahatla’yın ve Çözülmeme’ye Çalış’ın. Entropi Temizlen’di, Parlatıl’dı ve Pırıl Pırıl Megalos ve Genişlik ile Süslen’di. Siz’i, Infınıverse Yönlendireceğ’im - Nerede Olduğunuz’u, Nere’yi ziyaret Edeceğiniz’i, Kim’den Korkacağ’ınızı ve Daha Fazlası’nı!“
...!
Ses’i Coşku’yla Yükseliyor’du, Sanki Kendi’si bile bu Oryantasyonu Verdiğ’ine İnanamıyor’du.
Arkasında, bir İmparator Penguen Ciddiyet’le Baş’ını Sallamış’tı.
Büyük Beyonder ve Sayısız Diğerler’i bu Manzara’yı Hâyretler içinde İzlemiş’ti.
Nereye Gelmişler’di?
Infınıverse mi?
Entropi’nin Gerçek Frekans’ına mı?
Artık Çok Büyük Sonsuzluk olan Fantastik Yeni bir Dokuma’nın Kenar’ında Duruyorlar’dı.
Ve bu yeni Hikaye Başlar’ken Bile...
...Başka bir Çark’ın Alacakaranlığ’ı Yaklaşıyor’du.
Şarkı Söyleyenler’in Gerçek Frekans’ı İçin’de.
9. ve 6. Mawbearerlar, Bakışlar’ını Sâkin’ce karşılayan Noah’ın Fokumalar’ını İzlemişler’di.
“Hepiniz Ölüm’ü iyi Biliyorsu’nuz. Ama bir Çark’ın Yaşayan’dan Ölü’ye Geçiş’ini İzlediniz mi? Aradığınız Şey’i El’de Edeceğiniz’e Hâlâ İnanıyor Musu’nuz?“
Ses’i Rahat’tı, Sonsuz Mavi bir Alan’da Süzülüyor’du.
Ön’ünde, 6. Mawbearer’ın Yükselen, Ağac’a Benzeyen Figür’ü - Vaethrava, Solan Fok Kök’ü - Cevap verirken, Muazzam, Korkunç bir Enerji’yle Vızıldamış’tı.
“Kendi’nden Çok Emin Görünüyor’sun. Ama Ben Her Şey’i Kilitle’dim. Kök’en Dokumalar’ını Bile... Başka bir Frekans’tan Olduklar’ını biliyorum. Son’un Asal Frekansı, Değil mi? Uyuyor. Ve yine de, Bura’da duruyorsun.“
Ses, Acımasız bir Kesinlik’le Titreşiyor’du.
“Genç adam, bir Primarch’la Yüzleşme’nin Ne demek Olduğ’unu biliyor musun?“
...!
Genç adam.
Kibarlık olarak değil, Küçümseme olarak kullanılan bu İfade, Gerçek Quintessence’nin İmparatoru’na Bile Bu Ölçek’te Genç... Deneyimsiz Olduğ’unu Hatırlatıyor’du.
Noah, Bâkışlar’ını sabit tuttu, Sarsılma’dı.
Vaethrava devam etti.
“Bir Primarch Canlı ya da Öl’ü tüm bir Frekans’ı Yeniden Şekillendirebilir ve O’nu Ân’ında Kendi Gerçek Kaynağ’ı ile doldurarak, Daha Önce gelen Her Şey’in Yer’ini Alabi’lir.“
HUUM!
Sanki demek İstediğ’ini Kânıtlarcâsı’nâ...
Şarkı Söyleyenler’in Gerçek Frekans’ı çürürken, Bile Beyaz-Altın Alevler’le Aydınlanmış’tı. Noah, Varoluş’un Kalbi’ni ve diğer Kâlıntılâr’ı Çıkarmış ama Geri’ye Kâlıntılar Kalmış’tı.
Ta ki Şimdiye Kadar.
Bir Nefes’te Alevler Yok Ol’du.
Gri-siyah Enerji Dalgalar’ı ileriye doğru yükseldi ve Siyah, Solan Kökler Çiçek Aç’tı. Her Şey’i, hatta Noah’ı çevreleyen Sonsuz Mavi Denizler’i bile Sardılar ve Tükettiler.
O anda, Noah’ın Bölge’deki Tüm Enkarnasyonlar’ı tek bir Form’a Dönüşmüş’tü.
Vaethrava’nın Ses’i Keskin ve Soğuk bir şekilde Devam Etmiş’ti.
“Bir Primarch, Varoluşsal Boyutsal Kafesler Yaratabilir - Birbiri’ne Kenetlenen Zaman Çizgiler’i, Hiçbir Kaynağ’ın Kaçamayacağ’ı Yaşam ve Öl’üm Dokumalar’ı. Bun’ca Zaman’dır Bu’nu Ayarlıyor’dum. Bu İş’te çok İyi’yim.“
HUUM!
Dokun’du.
Ve Bir Hiçmiş Gibi Gerçeklik ve Varoluş Çarpıtıl’dı.
Hava, Gölge İpikler’i ve Harmonik Titreşimler’le Dol’du. Çok Boyut’lu Bir Çiçeklen’me Ortaya Çık’tı.
Vaethrava tek bir Hâreket’le Muazzam, İç İç’e Geçmiş Mimariler Çağır’dı - Doğum, Yıkım ve Yeniden Doğuş’un Parçalar’ıyla Parlayan Basamaklı İplikler.
Varoluşsal Kafesler. Boyutsal Kafesler.
Varoluş, Onlar’ın Etraf’ında Kırılıyor’du; Zincirlenmiş Âynalar gibi Bükülüyor, Yansıyor ve Sonsuz’a dek Tekrarlanıyor’du.
Bunlar, Sadece Kâfesler değildi, Kaçış Kavram’ından Beslenen Paradokslar’dı.
Noah’ın Hâreketler’i Yânsıtıl’dı, Yânsıtıl’dı, tahmin edildi - Her Potansiyel’i Sonsuz Benlikler Arası’nda Ezil’di. Gerçek Kaynağ’ın Herhangi bir Hâreket’i, Herhangi bir Patlama’sı Yânkılân’dı, Kırıl’dı ve bir Döngü İçin’de Tekrarlan’dı.
Vaethrava’nın Varoluş Çark’ı Gözler’i Yıldızlar’ın Aydınlattığ’ı bir Kötülük’le Parıldıyor’du.
“Bu hâpishane Zaman ve Varoluş Boyun’ca Örül’dü. Sen, Hep Burada’ydın. Her Zaman Bura’da Olacak’sın. Köken Dokumalar’ınız Bile Bura’ya Sürüklenecek. Bu, Bir Primarch’ın Gücü’dür.“
“İşte, Bu Yüz’den Sen’in gibi Kibir’li Bir’i Ben’i hissettiğin anda Kaçmalı’ydı. Şimdi... Kaçmak İmkânsız.“
WAA!
“Her Düşüncem, Olasılık Alanlar’ı doğurur - ne Oldu, Ne Olabilir. Gerçek Kaynağ’ım Seçimler’inizi Siz yapmadan önce Görme’mi sağlıyor. Gururunuz’u Uzak’tan Gör’düm ve O’nunla birlikte Sonunuz’u da Gör’düm.“
...!
Böyle bir Güc’ün Enginliğ’i.
Ve yine de Noah Dimdik Dur’du, Gözler’i Korku’yla Değil Merak’la Parlıyor’du.
Merak’la.
Ve Kararlılık’la.
“Ey Paradoks Yaratılış,“ Diye Fısıldavdı.
HUUM!
“Çiçek Aç.“
...!
Yaşam Çark’ı Aracılığ’ıyla Konuşmuş’tuç.
Özünde’ki Otognoz Yaşam Motor’u Aracılığ’ıyla.
İki Birleştirilmiş Yaşayan Gerçek Kaynağ’ın Sentez’ini çağırdı - Çelişkiler’ini ve Paradokslar’ını Yeni bir Şey oluşturmak için Yakıt Olarak Kullan’dı.
Geçici, Paradoksal bir Yaşayan Gerçek Kaynak.
Aynı anda.
ÇAT!
Terk edilmiş Varoluş Çarkı’nın Kâlıntılar’ı Yol verdi. Artık Şekli’ni Koruyamayarak, Tamam’en Kırıl’dı.
Yaşam’ın Dokumalar’ı Solmuş’tu.
Ve Onlar’ın Yokluğ’unda Ölüm Çiçek Açma’ya Başlamış’tı.
Bir Çizgi Çekilmiş’ti.
Yaşayanlar Arasında bir Nefes Tutulmuş’tu...
...Ve Ölüler.
Not: Bu, Op’dan da Öt’e! Noah nasıl Baş’a çıkacak? Ve En Önemli’si şu An’da gene ne Yaptı?
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
