Kalderanın içindeki sıcaklık önemli ölçüde artmış olsa da hâlâ donma noktasının altındaydı.
Tokyo-3’teki onarım çalışmaları kısa sürede sekteye uğradı.
Düşük sıcaklıkların yol açtığı voltaj düşüşleri, elektrikli trenleri büyük ölçüde çalışamaz hâle getirmişti. Neyse ki, çalışma ekipleri içten yanmalı motorları yeniden çalıştırmayı başarmıştı; ancak motorlar bir kez durdurulduğunda kolayca yeniden ateşlenemiyordu, bu da trenlerin aralıksız çalışması gerektiği anlamına geliyordu.
İnşaat gürültüsü bir rahatsızlık kaynağı olabilirdi, ancak kar, sesin büyük bir kısmını emiyordu. Kısa bir mesafeden bakıldığında bile, şantiye alanları neredeyse birer serap gibiydi.
Kar.
Buz kristalleri havadaki nemi çekerek kalderanın içine kar yağmasına neden oluyor, şehirlerini yeniden işler hâle getirmeye hevesli vatandaşları ise hayrete düşürüyordu.
Son yirmi beş yıldır Japonya’da kimse kar görmemişti.
Artık güneş batmıştı, fakat yükselen soğuk buğu Tokyo-3’ün üzerindeki gökyüzüne yumuşak bir parıltı katıyordu. Gövde iskeletlerinde biriken kar serpintilerine rağmen havada kalmayı başaran devriye dronlarının perspektifinden, Hakone kalderası tıpkı bir kar küresi gibi görünüyordu.
Üç siyah, kurşun geçirmez, güvenlik birimine ait SUV, karlı yollarda tedirginlikle ilerliyordu. Varış noktasına ulaştıklarında...


Nerv Karargâhı’nda, ortadaki aracın kapısı yana kayarak açıldı ve tekerlekli sandalyede oturan Ayanami Trois’i ortaya çıkardı.
Ayanami Quatre’ın—bir anlamda kendi kendisinin—Shinji’ye saldırıp ortadan kaybolduğunu henüz bilmiyordu ve elleriyle ayaklarının neden kelepçelendiğini anlamıyordu.
Kelepçelerinin üzerine beyaz bir şey kondu. “Soğuk,“ dedi.
Zihni hâlâ bulanık bir hâlde, diğer benliklerinin seslerini duyamazken, Ayanami Rei etrafına yağan beyaz maddeyi fark etti.
Çiçek yaprakları mı? Hayır, bunlar eriyor. Japonya’da artık kış mevsimi yaşanmıyordu.
Ayanami Rei Trois, hayatında ilk defa kar görerek Eva-01’in yarattığı o monoton dünyaya baktı.
Tıpkı böyle, etrafım beyazlarla çevriliyken uykuya dalmak istiyorum.