Resmî dersler ertesi gün başlayacaktı ve saat 11:30 itibarıyla yeni okul yılının ilk günü sona ermişti.
Hayır, belki de farkına bile varmadan bitmişti.

Ayanokouji-kun’un sınıf değiştirdiği haberi...
İlk başta inanamamıştım ve hâlâ inanamıyorum.

Bu olamaz.
Bu olamaz…

Zihnimde aynı cümleyi tekrar tekrar bir büyü gibi mırıldanıyordum.

Ancak…

Ancak… bu ne bir yanlış anlaşılma ne de bir rüyaydı.

Bu gerçek, gerçekten şu anda yaşanıyordu…

Onu görmek istedim.
Onu görmek istemedim.
Dürüst olmak gerekirse, onu görmekten biraz korkuyordum.

Yalan söylüyorum. Çok korkuyordum.
Kendimi tutamıyordum, o kadar çok korkuyordum.

Zihnimde bu çatışma devam ederken ellerime baktım—avuç içlerime.
Titriyorlardı.

Sadece düşünmek bile bedenimi titretmeye yetiyordu.

Bu düşünceleri durdurmak, tamamen reddetmek istedim.

Ama… ama yine de—Ayanokouji-kun’un gerçek niyetini öğrenmeliydim.

Vazgeçemezdim.

Çünkü hâlâ kendi ağzından onun gerçek amacını duymamıştım.

Kararımı, ancak o açıklamayı duyduktan sonra verebilirdim.

Belki de bize söyleyemeyeceği bir yükün altındaydı.

…Bunu öğrenmeliyim.

Bu duygulara tutunarak ayağa kalktım.



“Horikita-san.”
Hareket ettiğim anda beni bekliyormuş gibi Hirata-kun seslendi.
Sudou-kun ve diğerleri de bu tarafa bakıyordu.

“Üzgünüm, ama sonra konuşabilir miyiz? Şimdi onunla görüşeceğim.”

Şu anda dikkatim dağılmamalıydı.

Çantamı bile almadan, sadece telefonumu elime alıp koridora çıktım.

Zil çalıp okulun dağılış saatinden bu yana epey geçmişti.
Koridora adım attığımda birçok öğrenci çoktan ayrılmıştı.

Hemen fark ettim…
Diğer sınıflardan öğrencilerin bakışlarında bir tuhaflık vardı.

Her sınıftaki öğretmenler açıklama yaptı mı bilemem ama…
En azından tüm üçüncü sınıflar, Ayanokouji-kun’un sınıf değişikliğini öğrenmişti.

Bana yöneltilen meraklı bakışlar da bunun kanıtıydı.

Elbette, bu bakışların pek çok anlamı ve kendi içinde yorumları olabilir.


Casus olarak başka sınıfa gönderildiği teorisi,

Sürgün edildiği teorisi,

Sınıfa ihanet ettiği teorisi...