Açılış töreninin hemen ardından, zaman biraz geriye sarılıyor.

Spor salonundan çıktıktan sonra 3-A Sınıfı’na dönmek yerine doğruca öğretmenler odasına yöneldim. Ancak öğretmenler toplantı halindeydi, bu yüzden rotamı değiştirip direkt müdürün ofisine giderek dilekçemi teslim ettim.
Müdür hafif bir şaşkınlık yaşasa da, muhtemelen o adam ona önceden haber vermişti—fazla soru sormadı. Ardından, yirmi milyon özel puanın kaynağı ve transfer işlemleri hızlıca onaylandı.

Tüm bunlar, homeroom başlamadan hemen önce olmuştu. Mashima-sensei’nin bu olayın gerçekliğini kavraması biraz zaman alacaktı.

Hâlâ yüzünde belli belirsiz bir şaşkınlık taşıyan Mashima-sensei boğazını temizleyip bana baktı.

> “Bunca şey olmuşken, burada kendini tanıtman gerektiğini düşünüyorum. Ne dersin?”



Elbette bu okulda ilk günüm değildi.
Bugüne dek geçirdiğim zamandan dolayı, farklı sınıflarda olsak da herkesin yüzünü ve ismini hatırlıyordum.

Ve C Sınıfı’ndaki herkes de beni tanıyordu.

Yine de bu resmi prosedürü yerine getirmem gerekiyordu.

> “Açılış töreni az önce sona erdi ama ben, Ayanokouji Kiyotaka, yirmi milyon özel puan kullanarak bu sınıfa transfer oldum. Gönüllü olarak okuldan ayrılan Sakayanagi’nin yerini dolduramam, ancak eğer bu sınıf hâlâ mücadele etmek istiyorsa, kötüye giden durumu düzeltmek için elimden geleni yapacağıma inanıyorum.”



Kısa tuttum ama gerekli olanı net şekilde ifade ettim.

Birinci yılımda yaptığım kendini tanıtma hatasını düşündüğümden, bu kez kelimelerimi dikkatli seçtim.

Bu, “geçer not”luk bir tanıtımdı… Ama niyetimin sınıfa ne kadar geçtiğinden emin değildim.

Herkes sessizce beni izlerken, bir öğrenci sessizliği bozup alkışladı.

> “Hoş geldin Ayanokouji.”



Bu kişi, benim transferimi destekleyen en büyük yatırımcı olan Hashimoto Masayoshi’ydi.

Bununla birlikte, bazı öğrenciler de yavaşça alkışlamaya başladı.

Ancak herkesin sıcak karşıladığını söylemek mümkün değildi.

Gözler üzerimdeydi ama çoğunluğu soğuktu.
Gerçekten hoş karşılanmadığım açıktı.

Elbette herkesin beni hemen kabul etmesini beklemiyordum.

Eğer öyle olsaydı, sınıfın kalitesi sorgulanabilirdi.

Bu sınıf, Sakayanagi’yi kaybettikten sonra, dışarıdan gelen bir “yardımcı”ya tüm kararları teslim edecek kadar zayıf olmamalıydı.

Temkinli olmalılar, şüphe duymalılar ve hızlı sonuçlar beklemelilerdi.

Mashima-sensei, sınıfın bu kadar gergin olduğunun farkında olmadan homeroomu sürdürdü:

> “O halde, Ayanokouji’nin oturacağı sıraya bakalım…”



Gözleriyle sınıfı taradı.
Sınıfta, Ayanokouji hariç 36 öğrenci vardı.
Boş sırada oturacak yer sıkıntısı yoktu.

Ancak öğretmen karar vermeden önce, pencere kenarındaki son sırada oturan bir kız elini hızla kaldırdı:

> “Bence, önümdeki sıra uygun olur.”



Bu öneri, ya öğrencinin kim olduğundan ya da teklifin beklenmedik oluşundan dolayı Mashima-sensei’i şaşırttı.