“Yaşayan Paradoks’un Miras’ı korku olacak. kontrol edemedikleri Şeyler’den korktukları için emir veriyorlar. Her Tiran’ın Miras’ı, nihayetinde Güç Kılığ’ına girmiş korkudur.“
Avuçlarını kanla ıslanmış Kum’a bastırdı ve Kıyı’fa temel bir değişiklik oldu.
O’nun açıklaması biter bitmez, Lıta uzantısı... Bu imkansız, Erken Örtülü Kıyı, o kadar çok Varoluş’u barındırmış olan... Çatlamaya başladı.
Sadece Fiziksel olarak değil, Fiziksel çatlaklar yeterince görünür olsa da, manzara üzerinde yıldırım gibi yayılıyordu.
Bunlar Kavramsal Kırılmalar’dı, Varoluş’un Kendi’si ele geçirilmek yerine parçalanmayı seçmişti.
Kıyı, Yıkım’ı Aşan bir şiddetle parçalandı!
Erken Dönem Yaratıklar’ının cesetleri, öfkeli bir çocuğun attığı oyuncaklar gibi her yöne fırladı.
Güzel Yapılar, Tarım Araziler’i, Kutsal Sular... Hepsi parçalara ayrıldı ve Ölen Erken Dönem Yaratıklar’ının son isyanının Güc’üyle hemen dağıldı.
Noah, Bakış Açı’sı belirli bir parçayı takip ederken, izlemişti.
Varoluş’unun yayından fırlayan bir ok gibi Yıkım’dan uzaklaşan Parça, içinde eskiden olanların Tohum’unu taşıyordu.
Bu Parça’nın yolculuğunu izlerken, Zaman’ın Sıkışıp, Uzadığ’ını hissetti... Kalp atışlarında geçen Milyonlar’ca Yıl, Milyarlar’ca Yıl Anlaşılabilir Ânlar’a yoğunlaşmıştı.
Parça, Fizik henüz tam olarak yerleşmemiş olan En Eski Katlar’dan, Uzaylar’dan geçti.
Düşünce ve Madde’nin aynı şey olduğu, Olasılık ve Varoluş’un Ayrı Kategoriler’e ayrılmadığı Bölgeler’den geçti.
Parça Seyahat ederken, Zaman garipleşti.
Noah, Parça’nın Zamansal Akış Nehirler’inde geriye doğru hareket etmesini, kendi Yaratılış’ından önceki çağları ziyaret etmesini, sonra henüz gerçekleşmemiş Milyarlar’ca Yıl’ı ileriye doğru Bükmesi’ni izledi.
Bu, hareket halindeki bir Paradoks’tu, Varoluş Kendi Son’unu kabul etmeyi reddediyordu.
Son’unda, O’nu harekete geçiren Güç zayıflamaya başladı. Bir Zamanlar engin ve derin bir Şey’in Parça’sı olan Parça, Milyonlar’ca küçük parçaya ayrıldı. Her Kırılma küçük bir Ölüm’dü, her ayrılıkla Potansiyel bölünür ve azalırdı.
Noah’ın algısı, Yolculuğ’una devam eden belirli bir Parça’yı takip etti, her Bölünme’de daha da Küçülerek, Her Parsek Yolculuğ’unda daha da zayıflayarak.
Sonsuz Zaman geçti.
Şarça tekrar tekrar parçalandı, her Bölünme, asla Toprak bulamayacak Tohumlar gibi Varoluş’un her yerine dağılan daha fazla parça yarattı.
Ancak Noah’ın dikkati, İmkansızlığ’ın içinden geçen Yol’unu takip ederek, belirli bir parçacığa sabit kalmıştı.
Sonunda, Zaman’ın anlamını yitirdiği bir Nokta’da, parça bulanık, Paradoksal bir Kat’a girmişti.
Burada, karşıtlıklar arasında dengede tutan Çelişki’li Katmanlar’la sarılmış olarak, Sayısız Çağlar boyunca hareketsiz kaldı. Zaman, koruma baloncuğunda Varoluş’unu sürdürürken, Ney’i beklediğini bilmeden bekledi.
Daha fazla Çağ geçti. Parçacığ’ın Güc’ü daha da azaldı ve bir kez daha düzinelerce daha Küçük Parçacığ’a parçalandı. Bunlar, Rastgele ya da Kader olabilir bir Amaç’la Katlar’a yayıldı.
Özellikle bir Parçacık, Noah’ın tanıdığı bir Şey’e girdi... Varoluş Çark’ı!
Noah, Bu Sonsuz Küçük Parça’nın Çark’ın Yapısı’nı oyarak, ilerlemesini takip etti. Parça, Omniverseler’den o kadar Hız’lı geçti ki, sadece Geçiş’i bile Onlar’ın yok olmasına neden oldu ve Sayısız Yaşam, Kendiler’ini Ney’in Öldürdüğ’ünü hiç bilmeden Son’a erdi.
Artık Algılanamayacak kadar küçük olan Parça, Gerçeklikler ve Varoluşlar arasındaki Boşluklar’ı geçerken, bir kez daha parçalandı.
Sonunda, İmkansız bir şekilde, O’nu yok etmeden belirli bir Omniverse girdi.
Yolculuk devam etti... Kozmik olanı taşralı gösteren Mesafeler boyunca. Farklı Gerçeklik Yasalar’ının hakimiyet için rekabet ettiği Çoklu Kozmoslar boyunca.
Zaman’ın yanlara doğru aktığı Evrenler boyunca. Hâlâ doğmakta olan Galaksiler boyunca. Zaten ölmekte olan Yıldızlar’ı geçerek.
Bir Zamanlar görkemli, Örtülü bir Kıyı olan bu Sonsuz Küçük Parça, Noah’ın Sayamayacağ’ı kadar çok kez parçalanarak, nihayet varış noktasına ulaştı: Bir Dünya.
Küçücük, Minicik bir dçDünya!
Gezegen, donmuş bir inci gibi Uzay’da asılı duruyordu, yüzeyi çoğunlukla Koca Buz ve Tundra’dan oluşuyordu ve Teorik olarak Yaşam’ın gelişebileceği Küçük Cepler vardı.
Genç’ti, henüz oluşmaya başlamıştı, denizlerinden sadece En İlkel Organizmalar çıkmaya başlamıştı.
Burada Parça Bin Yıl boyunca hareketsiz kaldı, kalan Güc’ünü topladı. Sonra, son bir çabayla, tekrar parçalandı... Ama bu sefer bir amaç vardı.
Parçalar Dünya’nın Atmosfer’ine yayıldı ve eşi benzeri görülmemiş bir Şey’e dönüştü: Ters Adalar gibi gökyüzünde asılı duran Yüzen Kara Kütleler’ine.
Parçalar’ın Parçalar’ının Parçalar’ına indirgenmiş olsalar da, hâlâ devasaydılar ve bir Zamanlar parçası oldukları Güc’ün Yankılar’ını hâlâ içlerinde taşıyorlardı.
Bu yüzen Topraklar binlerce yıl daha hareketsiz kaldı, görünüşte cansızdı.
Ama yavaş yavaş, İmkansız bir şekilde, üzerlerinde Yaşam Ortaya çıkmaya başladı.
Aşağıdaki Dünya’nın bildiği türden bir yaşam değil, farklı bir şey... Bu Hava Kıtalar’ında hâlâ yankılanan kadim Güc’ün etkisiyle ortaya çıkan bir şey.
Kristalleşmiş Uzay’da ağ ören örümcekler. Dişler’iyle Uzay Bariyerler’ini delebilen Morslar. Trompet Sesler’iyle Gerçeklik’te Küçük Yırtıklar oluşturan Mamutlar.
Gagalar’ını havaya kaldırarak, Anlaşılmaz bir şekilde kibirli ve gururlu davranan Penguenler!
Bu yaratıklar, mümkün olmaması gereken şekillerde Mutasyon’a uğradı, Evrimleş’ti, Geliş’ti.
Belirli bir Yüzen Kara Parçası’nda, Hayvan olmaktan Öte’ye geçtiler... Düşünme ve Planlama Yeteneğ’ine sahip Entelektüel Varoluşlar hâline geldiler.
Noah’ın Algı’sı, komik görünen bir kendini beğenmişlikle ortalıkta dolaşan, özellikle kibirli bir Penguen’e odaklandı!
Bu Penguen’in işgalcilere karşı savunmayı yönetmesini, Kanunlar koymasını ve bir toplum kurmasını izledi.
Ta ki bir gün her şey değişene kadar.
Genç bir Adam Yüzen Ada’ya indi.
Görkemli bir şekilde, Kozmik bir önemi olmadan, sadece bir yere gelen bir Kişi olarak ortaya çıktı.
Ama Noah önü hemen, yakından, imkansız bir şekilde tanıdı.
O, Kendisi’ydi.
Yüzen Ada’nın tepesine geldiğinde, Kendi’si Dış’ında kim olabilirdi ki? Canavarlar Dünyası’nın Ruhani Topraklar’ının tepesinde?!
BOOM!
Anı, Gerçeğ’in Çekic’iyle vurulan cam gibi paramparça oldu.
Görüntü parçalandı, dağıldı, ortaya çıktığı Beyaz Işığ’a geri dönüştü. Noah, Kendi’ni Erken Örtülü Kıyıda buldu, Algı’sı gözlerinin önüne gelen ipuçlarıyla Şimdiki Zaman’a geri döndü.
>Infınıverse, parçalanmış Erken Örtülü Kıyı’nın bir Parça’sı olarak başladı. >
>O Kıyı, Yaşayan Paradoks’un emri altındaki Dokuz Erken Yaratığ’ın eylemleri sonucu yok edildi. >
>Orijinal Sahib’inin isyankar Miras’ı, İnfınıverse aracılığıyla yaşamaya devam ediyor.>
>Infınıverse Kendi Köken’ine tanık oldu ve doğasını kabul etti.>
>Dönüşüm devam ediyor...>
HUUM!
Infiniverse, O’nun önünde duruyordu, şekli artık eskisinden çok daha fazlasını yansıtıyordu.
Sınırlamalar olmadan, Olasılığ’ın Kendi’si haline gelmişti... Sonsuz değil, Ama Belirsiz, ihtiyaç duyulan Her Şey Olabilme Yeteneğ’ine sahip!
“Şimdi hatırlıyorum,“ Dedi, Ses’inde çok sayıda Anlayış vardı. “Sayısız Parçalanmış Parça’nın Parçalanmış bir Parça’sı olduğumu hatırlıyorum. Seyahat ettiğimi hatırlıyorum. Azaldığ’ımı hatırlıyorum... Sonunda daha fazla olmak için.“
Noah’a, çağların ağırlığını taşıyan Gözler’le baktı.
“Ve Ayaklar’ınızın Ruhani Topraklar’a bastığı Anı hatırlıyorum, Üstad. Hatırlıyorum.“
HUUM!
Not: Bir şey anlamadım. Parça’nın Parça’nın... Parça’sı. Yani İnfınıverse Hâlâ eksik mi ve bu kadar eksik olmasına Rağmen Kozmolojiler’i bir hiçmiş gibi mi yiyebiliyor? İnfınıverse aslında bir Kıyı mı? Bana neler olduğunu anlatır mısınız?
Not: Adui, mükemmel bir Yer’e bastı. Tundra İklim’i. Köşeye yazın Sınavlar’da hatta Üniversite Sınav’ında bile çıkabilir. Tundra, Kutuplar iki tane var, Kanada, Rusya bir de İskandinav Norveç, Finlandiya gibi yerlerde görülür. Bu kadar. Harita da Rusya’yı işaretlerler ama bu genellikle en tepede olur pat Tundra işaretleyin. Ama bunun için Dünya Fiziksel Harita’sını iyi bilmeniz lazım.
Not: Not alın Roman’ın Yarısında belki de Yarısından bile az kısmında İnfınıverse’nin Köken’i belli oldu. Anladığım kadarı ile Herhangi bir Kıyı’nın Parça’sının Parça’sının Parça’sının.... Parça’sı.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
