“Momoka, kıpırdanıp durma bu kadar.” “Tamaaam, baba.” Geniş koltuğun epey gerisinde oturuyordu. Babasını dinleyerek bir süre hareketsiz kaldı, dizlerini göğsüne çekti, ancak bu sakinlik uzun sürmedi; enerjik çocuğun dikkati kısa sürede başka bir şeye kaydı. Yolcuların sıkılmaması için düşünülerek sunulan tüm eğlence seçeneklerine ve dışarıdaki gece manzarasına hayran kalmıştı—özellikle de babası ona pencere kenarı koltuğunu verdiği için. Yine de aklından bir türlü çıkaramadığı bir şey vardı. “Vivy çok güzeldi…” diye mırıldandı; o hoş anıyı hatırlarken yanakları mutlulukla pembeleşti. Babası, kaçıncı kez olduğunu bilmedi, yorgun bir gülümsemeyle gülümsedi. Günün yarısı boyunca kızının şarkıcıyı öve öve bitirememesini dinlemişti ve hâlâ bitmediğini biliyordu. Elbette kızının, zaten iyice yorulmuş olan babasını bilerek yormaya çalıştığını söyleyemezdi, ama sonuç yine de buydu. “Gelecek yıl yine geliriz,” dedi kız, ona sevimli derecede kendinden emin ve sevgi dolu gelen bir sesle. Adam başını onaylarcasına salladı ve iri eliyle kızının saçlarını okşadı; Momoka, dünyasının mutlulukla dolduğunu hissetti. Bir yıl boyunca Vivy’yi canlı canlı dinleyemeyecek olabilirdi, ama bugünü sevgiyle hatırlayabilirdi. Biraz daha uzayıp biraz daha büyüdüğünde, kendi parasıyla NiaLand’i daha sık ziyaret edebilir ve hayal ettiği pembe geleceği gerçeğe dönüştürebilirdi. “…” Uyku yavaş yavaş üzerine çökerken Momoka düşüncelerinin arasında süzüldü. Bir önceki gece, bugüne duyduğu heyecan yüzünden pek uyuyamamıştı ve gün de hareketle dolu geçmişti. Dışarıdan bakıldığında bitmek bilmez bir enerjiye sahip gibi görünse de, onun da dinlenmeye ihtiyacı vardı. Babası, varacakları yere kadar uyumayı planlayarak göz maskesini çoktan takmıştı. Maske Momoka’nın hediyesiydi ve babasının onu kullandığını görmek onu mutlu ediyordu. Uçak içi anonslar yapılırken yan gözle babasına baktı, ardından uçak hızlanmaya başladı. Tekerlekler yerden kesilirken, pek de hoşlanmadığı bir ağırlıksızlık hissi duydu. Kendini sakinleştirmek için pencereye baktı. “Ah…” Yerde, iki pist ötede küçük bir şey görebiliyordu. Orada olmaması gereken bir şeye benziyordu; ne olduğunu merak etti. Ama bir an sonra, gördüğü siluetin özlemini çektiği şarkıcı olduğunu fark etti. Vivy neden buradaydı? Neden pistte yatıyordu? Kız, sorularının cevaplarını bilmiyordu; ama belki de Vivy, gece uçuşunda huzursuz olduğu için onu cesaretlendirmeye gelmişti diye düşündü. Vivy’nin kendisini bu kadar önemsediğine sevinerek el salladı ve sevdiği şarkıcıyı yeniden göreceğine dair sessiz bir söz verdi. “Baba,” dedi, pencereden gözlerini ayırmadan babasının kolunu hafifçe çekiştirerek. “Vivy—” Ardından gelen kelimeler, kulakları sağır eden bir patlama ve kızıl bir ışıkla birlikte sonsuza dek yutuldu.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların
emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
