Prologue.

"Dük'le evleneceksin, Laritte Brumayer"

Yaşlı adam, evin önceki başının bir alışkanlığını benimsemişti ve konuşurken ince hazırlanmış tüyü ile masasına dokundu. Eldivenli eliyle tüyü tutarken Laritte'ye dik dik baktı.

Laritte o beyaz eldivenlerden korktu, çocukluğundaki anılar aklına geldiği için.
Yaptığı her hata dayağa sebep olurdu.

"Beni dinliyor musun?"

"Elbette, baba."

Hiçbir fesatlık olmadan temiz, uysal bir tonda Kont'a cevap verdi. Onun yarı kardeşi Rose, Kont'un arkasında durdu ve durumu inceledi.

Bir kahkaha patlattı.

"Düşes olacağını düşünmeye cürret mi edersin? Sen gayrimeşru bir çocuksun... babama minnettar ol."

Şu zamana kadar Kont'un elini izleyen Laritte sonunda yukarı baktı. Onun tuhaf aynı zamanda parıldayan mavi gözleri Rose'a dik dik baktı.

Rose o gözlerden nefret etti. O gözlerin rengi Brumayer ailesine ait olmayan bir renkteydi ama yine de çok delici hissettiriyorlardı.

'Laritte her zaman yaptığı gibi itaatkar bir şekilde cevap verecek.'

(Çn: genelde "..." yüksek sesle, '...' olduğunda içten düşünmeyi belirtir)

Bu gayrimeşru çocuğun olduğu tipti. Rose ne yaparsa yapsın sonunda Laritte her zaman itaatkarca cevap verir. Zalim sahipleri tarafından yırtılsa ve kırılsa bile bu evde olmaktan başka çaresi olmayan samandan bir bebek gibiydi.

Ama bu sefer Laritte daha farklı bir şekilde davrandı, temiz ama yumuşak olan bir tonda, sertçe cevap verdi.

"Elbette. Teşekkürler, baba. Evleneceğim Dük, tüm servetinden soyuldu, ihanetle suçlandı ve savaş alanında öldü. Böyle hayalet bir Dükle evleneceğim için nasıl harap olmaya cürret ederim?"

İlk defa oyuncak bebek efendilerine karşı isyan etti.

Rose'un gözleri büyüdü, ifadesi panikledi.
Laritte ona güldü.

'Şok mu oldun?'

Onun ailesine itaat etme zorunluluğu olmadan da aptal davranacağına gerçekten inanmışlardı.

Bu kadardı. Laritte Brumayer'ın hayatı yakında sona erecekti. Çünkü söyledikleri gibi onun evliliği ümitsiz vakaydı.

Laritte'den bir yıl büyük olan Rose orijinal olarak Dükle evlenecekti.

Piç Laritte'nin aksine Rose'un annesi Kontes'di ve Rose Brumayer ailesi tarafından sevilirdi. O Düke ilk görüşte aşık olmuştu ve ebeveynlerinden onunla evlenmesini istemeye devam etti.

O sıralar Dük Reinhardt herkesin saygı duyduğu biriydi.

Onun küçük bir kusuru, evliliğinden önce hiçbir kadına ilgisi olmamasıydı. Ama Rose güzelliğiyle onun kalbini eritebileceğinden emindi.

Kont'un ailesi kızlarının isteğini yapmak için gece gündüz mücadele ettiler ve sonunda evlilik kontratı gelmişti.

Ama bir sorun vardı.

Bir kılıç ustası olarak Dük Reinhardt hayatının çoğunu savaş alanında harcadı. Buna ekleyerekten savaştan eve gelmeye hazırlanırken esir olarak öldürülmüştü. Sadece yasal olarak evlenen Rose onunla yaşamaya başlayamadan kocasını kaybetmişti.

Bu son değildi.

Bir kahya Dük Reinhardt'ın isyan etme planlarını gün yüzüne çıkarmıştı.

Şükür ki Brumayer ailesi bu suçlardan temizlenmişti. Ancak Brumayer'lar çoktan evlilik anlaşması ile büyük bir miktarda paraya erişmişlerdi. Kont Brumayer işini büyütmek istedi ve yatırım yapmak adına bu evlilik anlaşmasının tamamlanması gerekiyordu.

Bu anlaşmanın düşmesini önlemek için bir gelin göndermesi gerekiyordu. Ama ev halkı değerli Rose'larının gitmesine izin veremedilet.

Bu yüzden Laritte onun yerine evleniyordu.

Kont tarafından bir köşede bırakılan, bilinmeyen bir kadından doğmuştu. Laritte tüm hayatını davet edilmeyen bir misafirin akşam yemeği yemeye çalışması gibi harcadı.

Artık Laritte yarı kardeşi tarafından işkence edilerek geçirmeyecekti. Bunun yerine kalan hayatını ölü bir kocayla yalnız geçirecekti.

Rose kardeşi için suçluluğun onsunu bile hissetmedi. Tersine kir lekesi olarak gördüğü piç çocuk evi terk ediyordu.

Bu sebeple ona karşı konuşan Laritte'ye vurmaktan çekinmedi.

"Benimle kinayeli bir tonla mı konuşuyorsun? Seni aşağı orospu!"

Pak! Öfkeli Rose tarafından tokat yiyen Laritte'nin yanakları kırmızı oldu. Ancak ofisteki kimse şaşırmamıştı.

Başlangıçtan beri 'Laritte'ye vur' seçeneği aile için hep oradaydı. Söylenmemiş sözler olmasına rağmen, hizmetçiler bile daha önce Laritte'ye saldırmaya cesaret edememişlerdi.

O zaman oldu-

Şok edici bir şekilde Kont'un altında 17 yıldır itaatkarca yaşayan Laritte beklenmeyen bir şey yapmıştı.

Rose'u direk kafasına vurmadan önce ince elini sıktı.

"Ah!"

"Burada aşağı olan ben değilim. İnsanlara umursamadan vuran sendin, Rose."

Laritte'nin ona itaat etmesine artık gerek yoktu. Hayalet bir dükle evlenmek ölüm demekti. Evden hiçbir şeyle kovulmak demekti. Laritte bu ailenin ona hiçbir destek vermeyeceğinden emindi.

"Sen tamamen delirmişsin!"

Rose Laritte'ye uçtu. Kont koltuğundan fırlamadan önce ikisi birbirlerinin kıyafetlerini çekip çekti. Kont Laritte'nin saçını tuttu.

"Seni besliyoruz ve altında yatacak bir çatı veriyoruz ama sen kardeşine dokunmaya cüret mi ediyorsun?! Saygı hakkında hiçbir şey bilmiyorsun!"

"Kyaa!"

Kont halının üzerinde çığlık atan Laritte'yi sürükledi ve onu dövmeye başladı. Merhametsizce onu ayağıyla ezdi.

"Baba, son nefesine kadar o orospusu döv!"

Rose nefesini kontrol edemeden öfkesinde yanıyordu. Kont ona yaklaşınca Laritte onun ayak bileğini ısırdı.

"Aak!"

"Avtık bava kımsehın kuhek bokğu gihi davhanmağsına izhin vermiyeceğm! (Artık bana kimsenin köpek boku gibi davranmasına izin vermeyeceğim!)"

(Çn: burayı yazarken elimi ısırdım.d)

Laritte, Kont'u ısırdığı zaman tüm gücünü çenesine vermişti.

Kont diğer ayağıyla kafasına bastı tanımlanamayan bir et parçası ile ağzındaki kan karışmıştı ve Kont'la beraber yere düşmüştü. (Çn:Buranın çevirisi kötü emin değilim özellikle bu paragrafın yere düşme kısmından.)

Pu! Gözlerindeki mavi parıltıyla ona dik dik bakarken tükürdü. Artık, Laritte Brumayer kimsenin dokunamayacağı bir canavardı.

Kont ve Rose, Laritte'nin değişimine tanık olduklarında kafa karışıklığıyla oturdular. O artık çöp gibi davranılmayı kabul eden uysal kız değildi.

• • •

Ondan sonra, Laritte düşes oldu.

Laritte, gözlerden uzak, kırsal bir bölgede, dağın tam kalbinde yer alan bir eve geldi.

Bu eski ve terk edilmiş ev düklükten kalan son araziydi. Laritte burada yalnız başına yaşamalıydı.

"Hey, bavulunu al."

Kont'un arabacısı bavulu Laritte'nin ayağına fırlattı. Düzgünce cevap veremeden önce arabacı arabaya geri döndü ve atı mahmuzladı.

Görmezden gelinmeye alışık olan Laritte bunun hakkında pek düşünmedi. O ayrılmaya karar vermişti ve ona ait olan birkaç şey vardı.

Laritte yerden büyük bir taş aldı ve aracın tekerleğine attı.

"Hinnng!"

"Uvak!"

Hem araç hem de sürücü yere devrildi. Korkaraktan at gevşedi ve kaçtı. Aracın neden kaydığına bir fikri olmayaraktan sürücü atın peşinden koşup kovaladı.

"Ebedi lanet! Göt, nereye kaçıyorsun?!"

Onun kafasının arkasını izleyip eve doğru yürürken hakaretlerini dinledi.

'Düşündüğüm kadar kötü değil.' diye düşündü.

Kocası ihanet ile suçlanmıştı, gerçi arazinin kendisi yok olmamıştı.

Reinhardt arazisi ihanet sebebiyle dük öldükten sonra cezalandırılmıştı. Buna dahil olan bazı aile üyeleri idam edilmiş, arazinin çoğuna el konulmuştu.

Elbetteki amaç örnek oluşturmaktı.

Reinhardt ailesinin hizmetçileri kovulmuş ve dağılmaya zorlanmıştı. Dükün karısı bir mirasçı üretemeyeceği için Laritte kendi başınaydı.

Her neyse.

Bu iki katlı villa hala düklüğe ait olduğu için kraliyet ailesi 'mülkün tüm varlıklarını ele geçirmedi'!

'Bu benim evim. Benim kendi evim burada yatıyor.'

En yakındaki köye gitmek bile yarım gün alıyordu. Evin kendisi eski olsa bile örümcek ağlarıyla doluydu, biraz sızdırıyordu ve uzun süredir burada kimse yaşamadığı için cereyanlıydı.

Çatı nerede?

Beklediği kadar kötü olduğunj düşünmeyen Laritte, taşındı.

_______

Merhabalar yeni serim! Kabalık olsun istemem ama çevirisini pek beğenmedim. Başka çevirilere laf atmak pek içime sinmiyor. Herkes elinden geleni yapıyor sonuçta hem bölüm de uzun belki kafası karışmıştır.

Diğer iki serime de bakmayı unutmayın!
Death is the only ending for the villain
Ariel the Lustful Saint