Bu sırada yara alan Ian pencereden hafifçe atlayarak içeri girdi.

Villa yine sessizdi.

Tıpkı daha önce sessizlik içinde vakit geçirdikleri zamanki gibi.

Ancak bu seferki kadar sağır edici bir sessizlik yoktu.

"….."

"….."

Dudaklarını ısıran Larrite, bu utanç verici durumdan nasıl kurtulabileceğini merak etti.

Birlikte yaşamaya başladıklarından bu yana bir süre geçmiş olsa bile, Ian ifadesinde bu kadar küçük bir değişiklik fark edebiliyordu.

Bir şekilde sessizliği bozmak için konuştu.

"Sen... kedileri sevmiyor gibisin."

"...Hayır, aslında onlardan hoşlanıyorum..."

Daha da tuhaflaştı.

"Ah, demek kedileri seviyorsun."

"Evet."

"Geçen bir kedi var mıydı? Ben görmedim."

"Bazen oluyor..."

Konuşmaları anlamsızdı.

Laritte bıçağı orijinal yerine koymaya karar verdi.

Bıçak, yüzünde hiçbir ifade olmadan onu saklama rafına geri koyarken tuhaf bir şekilde gıcırtılı bir ses çıkardı.

Krrr

'Ah, hadi ama.'

Ian'ın bakışlarını arkasından hissedebiliyordu. Başını çevirerek mutfak tezgahını tutarak dikizledi.

Ian yakalanmamak için hızla yüzünü ondan başka yöne çevirdi...

Ama Larrite, ona baktığından emindi.

"….."

"….."

İkisi de sessizliği bozmaya çalıştı ama her seferinde başarısız oldu.

'Bir düşünün, biri aniden kapıyı çaldığında ona söyleyemeyeceğim bir şey vardı. İsim.'

Omurgasının her yerinde titreme hissettiğini düşündü.

"…Bilirsin."

Duvara bakan Ian, bir anda başını ona çevirdi.

Larrite hiçbir şey söylememeye çalıştı ama...

"Bana Rose deyin yeter."

Bu tek kelime. Rakibin tuhaf hissetmemesi için dikkatlice söyledi.

"Ah…."

"Ben... ismimi gerçekten sevmiyorum. Hepsi buydu. Aşırı tepki verdiğim için özür dilerim."

Bir dereceye kadar doğruydu. Bu isimden nefret ediyordu.

Ancak, "Laritte" adı, hayatı boyunca ayağına prangalar takan kişi olmuştu.

Iassa İmparatorluğu'na birçok masal aracılığıyla çeşitli Tanrılar tanıtıldı.

Bunların arasında tapınakta üç Tanrı kutsaldır. Yaşam ve Ölüm Tanrısı Toban vardı.

Onu seven Tochian adında bilinmeyen bir peri vardı.

Toban nehirde yıkandıktan sonra ayrıldığı bir gün Tochian adlı peri Larrite adında bir çocuk doğurdu.

Güzel ama fakir bir kadın olan Larrite, "kanından" vazgeçemeyen, rastgele bir hayat yaşadı.

Evlendikten sonra bile aynıydı.

Daha sonra kocası öğrendiğinde, onu kendi elleriyle öldürdü….. Laritte hikaye hakkında duyduğu şeydi.

Larrite’nin annesi ona uygun olduğunu düşündüğü için ona adını verdi.

Bir soylu kanıyla doğmuş olmasına rağmen, gayri meşru bir çocuk olduğu için işe yaramazdı. Larrite Kont'a her zaman yük olmuştur, bu yüzden onu her zaman açlıktan öldürmek istemiştir.

Laritte, Ian ile karşılaştı.

'Şimdilik bana Rose diyebilirsin.'

O zaman Larrite bu kovandaki tek gümüş gül olacaktı.

Ve Ian öğrenirse, gerçek Rose yanında dururdu.

Normal bir aristokrat asla gayri meşru bir çocukla evlenmez.

Kirli kanın aileyi daima sonsuza kadar alaşağı edeceği algısı yüzündendi.

"….."

Ian, Laritte’nin soluk yüzünü görmediğinden değildi.

Nihayet uzun bir süre sessiz kaldıktan sonra….

O cevapladı.

"….Hayır, teşekkürler."

"….!"

"İsimden bu kadar nefret ettiğini bilsem, inatçı olmazdım."

Yüz ifadesinden ne kadar ciddi olduğunu gösterdi.

Aslında, bu "rahat" bir sonuç değildi.

Ian içgüdüsel olarak tepki vermişti.

Onu adıyla aramamaya karar verdi.

Sadece ona daha aşina olmak istedi.

Henüz kendisi gerçeği anlamadı. Şimdiye kadar değil.

Bakışlarını ona dalgın bir şekilde bakan Laritte'den aldı.

Hiçbir şey olmamış gibi uzaklaştı.

"Öğle yemeği henüz hazır değil, değil mi? Öyleyse, daha önce getirdiğim balık için sana yardım edeyim."

Ian, Batı Denizi'nde yıllarca sadece İmparatorluk halkı uğruna savaşan en yetenekli kılıç ustasıydı.

Ancak Bartolt, Ian'a ihanet edildikten sonra savcılığın en tepesinde sunulduğu için İmparatorluğun en yetenekli kılıç ustası görevine yükselen kişiydi.

Ama... Ian balık "pişirmede" başarılı oldu.

Alışmıştı.

Özellikle Batı Denizi savaşından sonra yaralarından dolayı anakaraya dönemeyince birkaç gün deniz kenarında kalmak zorunda kaldı.

Ayrıca aşçı müsait olmadığında askerlerin kendilerini beslemek zorunda kaldıkları zamanlar da olmuştur.

Yiyeceklerin tek ana malzemesi balıktı.

Ancak başkomutan olan Ian yemek yapmak zorunda değildi.

Birlikler, derileri hakkında tartışırken malzemeleri hazırlamak için gruplar halinde toplanırlardı. Bu, yorgunluklarını gidermelerine yardımcı oldu.

Ian hâlâ o dönemin anılarını hatırlıyordu.

Balığı mutfak tezgahına koydu.

Yapması gereken ilk şey fileto yapmaktı.

Bir balığın yağını ve kemiklerini çıkarma işlemiydi.

Ian, Larrite'nin daha önce çıkardığı bıçağı aldı. Ayrıca kılıç olsaydı rahat olurdu. Larrite'den daha ustaca kesmeye başladı.

Aslında, Larrite yemek pişirme konusunda çok az deneyime sahipti.

Kont'un mutfağı sabahın erken saatlerinden itibaren her zaman biri tarafından işgal edildi ve malzemelerle bir şeyler yapmaya çalıştığında bile kolayca yakalanıp azarlandı.

Bunun yerine kitaptaki tariflerin çoğunu okudu ve ezberledi. En azından villada kullanma şansı buldu.

Öte yandan Ian, bıçağı ayarlamak için kolunu kolayca büküyordu.

Tecrübesi ile balığın yağsız etini kireçten arındırdıktan sonra hızla ayırdı.

Bıçağı indirdi.

Güneş çoktan öğle yemeğine geldiği için uzun süre bekleyemezdi.

Yoğun ve tuzlu sosları karıştırdıktan sonra etin üzerine sürüyordu. Sonra sebzelere ihtiyacı vardı.

Yiyecek malzemelerinin nerede saklandığını biliyordu, bu yüzden acele etti.

"Vay canına, çok soğuktu"

Döndükten sonra eti ızgara yapmaya başladı.

Balığın yüzeyi gevrek piştiğinde nefis bir koku yayıyordu.

Bir miktar pişince üzerine tereyağı konulması gerekiyordu.

Sütün karıştırılmasıyla yapılan tereyağı, kışın kolay bozulmayan tatlı bir üründü.

Tereyağının ardından yeşil sebzeler ve limon suyu ilave edildi…

Sonunda, balık tereyağı bifteği bitti ve lüks görünüyordu.

"Bitti."

Laritte, ona hitap etme yolundan hâlâ vazgeçmemiş olmasına şaşırmıştı.

Ian onu masaya götürmek zorunda kaldı.

Aklını başına toplayarak, önündeki hazır yemeğe baktı.

"….Neden sadece bir porsiyon var?"

Ayrıca balıklar oldukça küçük olduğu için endişeliydi.

Ian gözünü bile kırpmadan yalan söyledi.

"Aslında balıkları sevmem."

Ama Larrite düşünseydi kolayca anlayabilirdi.

Kendisinden hoşlanmadığı bir şeyi pişirmekte bu kadar iyi olabileceğine inanamıyordu.

Ama şimdi başka bir şey düşünecek zaman yoktu.

Larrite tekrar balık bifteğine baktı.

Hareketsiz kalamayınca bıçağı dikkatlice hareket ettirdi.

Küçük bir parça kesip ağzına koydu. Lezzetli bir tada sahip olan etler yavaşça eridi. Balık kokusu yoktu.

Ian masanın karşı tarafında oturarak sordu.

"…Tadı güzel mi?"

"Evet…."

Cevabı üzerine gergin ifadesi kalktı.

Aniden, Larrite fark etti.

Hiç kimse ona yemeğin lezzetli olup olmadığını sormamıştı.

Daha önce yemeğin damak tadına uygun olup olmadığı kimsenin umurunda değildi.

Yani çok farklı hissettirdi.

"Aile" kelimesinden nefret ediyordu.

Sahip olduğu ilk aile, korkunç bir kadın olan annesiydi.

Sıradaki kişi Laritte'ye ailesini aramaktan her zaman utanan Kont'du.

Ama şimdilik, bu adama... üçüncü 'ailesi' diyebilir mi?

"Lezzetli."

Larrite kendine özgü net sesiyle kuru bir şekilde mırıldandı.

"Bu çok lezzetli….."

Adını hatırlayamayan Laritte ilk kez merak etti.

--------

Bölüm Sonu~

Laritte kızım beni gerçekten çok duygulandırdın:'(

Seri güncel olduğu için ve biz de güncelde olduğumuz için yeni bölümü beklemek zorundasınız:')

İyi okumalar💙