Nefret, Öfke kaplıyor içimi. Kaşlarımı çattığımı fark ediyorum, dişlerimi sıktığımı. 
Öfkemin gücü kalbimi hızlandırıyor, vücudum ısınıyor.
Kapalı kutuda sıkışmış gibiyim. Yok olmayı diliyorum. Hiç var olmamayı.
Sonra "Hayır direnmeliyim!" diyorum ama bu benlik beni aşağı çekiyor.
Koca bir su kütlesinde nefessiz, yüküm: bedenim, derinlik bütün ölçülerden uzak. Nefes alamıyorum!
Biraz yüzme biliyorum, yine de yüzmüyorum. Anlamsız tepiniyorum. Her seferinde daha aşağı sürükleniyorum.
Sonu yok... Nefessiz..
Nefes almak istiyorum ama nefessizliğe alışık, bağımlı. Hissettiğim acı her seferinde daha ağır gibi ama daha etkisiz. 
Daha önce nefes aldım mı?
-almışım, hissediyorum.
Belki kıymeti bilinmeyen bir hediyedir. Nefes..
Kontrol edemiyorum. Nasıl hareket etmem gerektiğini biliyorum, etmiyorum... Kalbim orada mı?
Suyun serinliği hoşuma gidiyor bir anlık, sonrası daha aşağısı.
Bazen ciğerlerimdeki oksijen artıyor, heyecanlandırıyor bu hediye. Sonra yeniden su yutuyorum. Su zehir..
Bitiyor nefesim, ciğerlerim doluyor. Nefes alamadıkça daha derine sürükleniyorum..
ama nefese hala bir kulaçlık mesafeye...