3.Bölüm: Misilleme (2)

Ancak Riddell'ın aile içindeki durumu hakkında çok bilgim yoktu.

“Herkesin çoktan bildiği bir gerçek bu, o sığ, aptal ve... ahhh!!” Aniden Vestia çığlık attı.

“Riddell Spencer! Ne yapıyorsun? Senin yüzünden elbisem ıslandı!” (Vestia)

‘Onun sorunu ne? Sadece fincanını biraz dürtükledim.’

Rahat bir gülümsemeyle cevap verdim, “Üzgünüm kardeşim. Yanımda bir bardak su olduğunu bilmiyordum.”

“Saçmalama ve hemen elbisemi sil!” (Vestia)

“Neden yapayım?” (Riddell)

Etrafında bir sürü hizmetçi vardı. Neden elbisesini ben silmeliyim?

Vestia bir anlığına tamamen dili tutulmuş gözüktü.

‘Şaşırmış olmalısın'

Bu ona karşı her zaman itaatkar olan Riddell'dan ilk misillemeydi.

“Riddell Spencer. Kelimelerine dikkat et! Neden kardeşinle böyle konuşuyorsun?” (üvey anne)

Benzer özelliklere ve geçmişe sahip insanların sıklıkla birbirleriyle aynı safta durduklarını söyleyen belli bir atasözü vardı. Bu sefer üvey anne konuştu.

“Villaya gittikten sonra kabalaşmış gibi gözüküyorsun. Kime benzemişsin sen?” Üvey annenin sesi öfkeyle dolmuştu.

‘Senden korkmuyorum.’

Sakince cevap verdim, “Kime mi benziyorum? Neden, sana benziyorum anne.”

Yemek odasının havası bir anda soğudu.

Dili tutulmuş bir halde gözlerini kırptı, ne duyduğundan şüpheliymiş gibi.

Bir kez daha tekrar ettim ki beni doğru duyduğunu bilsin.

“Beni yetiştiren sensin. Kötü bir kişiliğim mi olduğunu düşünüyorsun? Ya da bana babama benzediğimi mi söylemek istiyorsun?” (Riddell)

“Riddell!” (üvey anne)

Gülümsediğimi görünce epey kızgın göründü. Çoktan söylemek istediğimi söylemiştim bile.

“Nasıl annene karşılık vermeye cesaret edersin!” (baba)

“Karşılık vermek mi? Sadece annemin sorusuna cevap veriyorum.” (Riddell)

“Ne?” (baba)

“O zaman, bu senin sorunu da görmezden gelebileceğim anlamına mı geliyor? Gelebilir miyim?” (Riddell)

‘Güm.’
 
Vikont aniden masaya vurdu. Tavrıma daha fazla dayanamıyor gibiydi. Sonra sert gözlerini bana dikti.

‘Ne yapacağın açıkça belli.’

Ellerini kaldırdığı an hemen konuştum, “Baba, bana vurmadan önce dikkatlice düşünmelisin. Ya vücudum yaralanırsa?”

“Ne?” (baba)

“Arşidük’ü hatırla. Sence vücudunda yaralar olan bir kadınla evlenmek ister mi?” (Riddell)

“...”

“Bu benim yerime Viesta'yı evlendireceğin anlamına mı geliyor?” (Riddell)

Viesta'ya göz attığımda durumu anlayarak ürperdi ve ağzını açtı.

“Sakinleş baba. Ya yaralanırsa?” (Viesta) Titreyen sesi net bir şekilde duyulabiliyordu.

“Riddell! Düşüncesizce hareketlerin boşanmana sebep olmasın!” Vikont öfkeyle söyledi.

‘Boşanma? Bunun olmasına izin veremem.’

Planlarım ancak Arşidük’ün yanında durursam gerçekleşebilir. Her halükarda buraya asla geri döneceğimi düşünmüyordum.

“Bunun hakkında endişelenme, baba! O senin gibi davranmadıkça bu olmayacak.” (Riddell)

“Seni... o* çocuğu...” (baba)

Bu kelimelerle Vikont, sandalyesinden ayrıldı.

Ellerimi güle güle anlamında salladım.

‘Peki, şimdilik istediğini yapmasına izin vereceğim.’

Üvey annem şok olmuştu, ancak onu basitçe görmezden geldim ve Viesta'nın arkasındaki hizmetçiye başımla işaret verdim.

“Babamın tabağının aynısından bana da getir.” (Riddell)

****

O zamandan beri on gün geçti.

Bu son on gün boyunca Vikont bana bayağı soğuk davrandı, çok da problem değildi, diğer aile üyelerim de aynı şekilde. Aslında böyle küçük tartışmaları görmezden gelmek oldukça kolaydı.

Şafak vakti geldi ve ben bana uymayan şaşaalı gelinliği giymeye zorlanmıştım. Bütün bu zaman  boyunca dayanmalıydım çünkü bu evden bir kere ayrılabilirdim, hepsi buydu.

Ayrılmadan önce üvey annemden ve Vestia'dan iğneleyici yorumlar duydum.

“Boşanmamayı hatırla.” (üvey anne)

“Bu doğru. Annemin dediği gibi, boşanma. Burada her halükarda sana yer yok.” (Vestia)

Beni baltalamaya çalışan ikisine de sırıtarak cevap verdim, “Endişelenmeyin. Bu gerçekleşmeyecek. Ancak... neden siz ikiniz bunun hakkında endişelenmiyorsunuz?”

“Ne?”

“Ben düşes olacağım. Beni böyle sinir etmeye devam ederseniz gelecekte sizinle ne yaparım bilemem.” (Riddell)

Bunları söyledikten sonra ikisi de ağızlarını kapadılar.

****

Arabanın sesini dinlerken aklım dalıp gitmişti.

‘Kuzeyin Arşidük’ü, Kyle Romani. Kanı ya da gözyaşı olmayan adam.’

Ona itaat etmeyeni hiç tereddüt etmeden öldüren acımasız biri olduğunu söylerler.

‘Sorun hala devam ediyor... Böyle bir insanın karısı olacağım.’

Bu hikayenin orijinal yazarı olarak bildiğim bir iki şey vardı. Orijinal Kyle Romani ve Riddel evlilikleri boyunca yakın bir ilişkiye sahip değillerdi.

Kyle Romani sadece bir kere onun hayatına karışmıştı. 

[Neden şöyle saçmalıklar söylemeyi bırakmıyorsun?] Bu nişanlım hakkında konuştuğu zamandı. Ancak bu sadece geri tepti. Onun tavsiyesine kulak vermedi ve yine nişanlısını arayıp buldu.

Bu sadece onların ilişkisini kötüleştirdi, su ve yağ gibiydiler. (Birbirleriyle hiçbir şekilde iletişim kuramıyorlarmış)

İleride, Riddell ölümüyle karşı karşıya gelince, Kyle'ın yüzü zihnine çıkageldi.

[Eğer Kyle'ı biraz olsun dinlemiş olsaydım...]

Pislik torbası nişanlım tarafından ihanete uğramış olmazdım.

[Eğer Kyle'ın yaşamını kurtarmaya çalışmış olsaydım...]

Geriye bakınca bayağı anlaşılabilir. Sonuçta o Kyle'ın onunla konuştuğu ilk andı.

Ancak, ben lanetinin nasıl kaldırılacağı biliyordum. Kaderimi değiştirebilirdim.

Eğer yapamasaydım, benim, orijinal yazarın, Riddell'ın bedenine girmek için bir nedeni yoktu, değil mi?

Buraya gelme nedenimin Riddell'ın dileklerini gerçekleştirmek olduğu sonucuna vardım. 

Tabii ki bu sadece bir tahmin. Ama hiçbir şey yapmamaktansa bir şey yapmak daha iyi. 

Kesinlikle Kyle’ın lanetini kaldıracağım.

Bu düşüncelere rağmen, lanetini kaldırmanın yolunun değişmiş olma ihtimali hala vardı. Bu laneti kaldırmada başarısız olacağım anlamına gelirdi. Ancak yaşamak istiyordum... Kyle'ın yaşamını kurtardığıma emin olacaktım.

‘Öncelikle Kyle'a yaklaşmam lazım.’

Çoktan kuzey bölgelerine girmişim gibi gözüküyordu. Belki sonunda kuzeyde olduğumdandır, hala sonbahar olmasına rağmen bayağı soğuktu.

Bir süre sonra, araba durdu sonunda.