O gözlerin kendisini hedef aldığını gördüğümde tüm tüyleri şaha kalktı. Bir silahın namluları gibi sonsuz ve ani görünüyorlardı. O ufak delik, kafasında bir başka deliğe yol olacak ve coşkulu kan ile parçaları duvara aksiyon resmi çizecekti. Başka kimsenin hicbir zaman yapamayacağı o eşsiz şahese dönüşüverecekti birden. 

Gözbebekleri küçüldü ve birden bakışlarını kaldırdı. Yüzü değişerek "Doktor, boğazimı neden sıkıyorsunuz?" Diye sordu. O iki soğuk metal parçası gibi kıstırmıştı boynunu. 

Tıpkı bir giyotin gibi. 

Doktorun ifadesi onun "dehşete" düşmüş ifadesini gördüğünde gevşemeye ve açılık vermeye başladı. 

"Bademciklerime bakıyorsunuz değil mi ?"
Farkında değildi belki de, kendi gözleri doktorunkinden daha ürkünçtü. O sonsuzluk hem kendisini hem de karşısındakinin varlığını silip yutuyordu. 

O sırada kapı açıldı. 

Bir hemşire girdi içeriye. Doktorla ikisinin garip pozisyonunu görerek sadece baktı ve geçti. 

Sanki hiçbir şey görmemiş gibi. 

Gözleri hizmetçiyi izledi... 

Elbette hareketleri! 

Gerçekten bir şeyi görmüyor gibi, çok fazla andırıyordu. 

O sırada. 

"Denekler az ve tasarruflu kullanılmalı, karar kılınıyor..." doktor ağzını hareket ettirdiğinde bir karar aşamasına girmişti. 

İrkilerek hrmşirenin suratını inceledi. 

Tepki vermediğini gördü. 

Bu hep böyle miydi ? 

Tüm ömürleri boyunca iki ayaklı bir kamera tarafından takip edilip izlenerek mi geçmişti ??? 

Ne kadar dehşete kapılırsa kapılsın. 

Toyca ya da ani hareketler veremeyevek kadar yaşlıdır. 

Refleksleri bile eskisi kadar iyi değildir. 

Bu şekilde yapılacak ilk şeyin bundan kurtulmak, hayatta kalmak olduğunu bilerek hareket etmeliydi. 

Ama istemiyordu. 

Ruhu karman çorman. 

Tüm öfkesini burada boşaltmak ve o kurşunla zavallı ömrünü son buldurmak. 

Yapamaz. 

Ama zaten yaşlı ve ölümün eşiğinde değil mi ? 

Hayır. 

Neden ? 

Olamaz. 

"Karar kılındı. Denek yaşlı, zihinsel performanslardaki düşüs kabul edilebilir aralıkta. Kişinin eylemde büyük rolü üstlendiği doğrulandı. Sonuç alınamadan ölemez" kendi kendine konuşmuyor da, sanki kayıt altına alıyordu sözcüklerini. Resmi bir dil ve biçim ile.
Kendi kendine konuşurken gözleri soğuk ve ışıksız kalmaya devam etti. 

Aksine biraz sonra garip bir ışık yaydı.
"Elbette...bademciklerine bakıyorum-" 

Söylediği sözlerin saçmalığının bile farkında değildi, ya da belli ki... ne derse "inanılacağının" bilincindeydi? 

Yani onu duymadığını varsayarsak, duyacaklarını ve duymayacaklarını kontrol edebiliyorlardı ? 

Ama kim ?! 

Sözlerin mantık dercesindeki tutarsızlıkla sadece duyacaklarını değil belli ki algı seviyelerini bile kontrol edebilirken... 

Kim?! 

Doktor yavaşça geri çekilirken kısıtlı nefesini geri kazandığını hissederek sertçe soluklandı. 

Daha önce hiç bu kadar ölüme yakın olmamıştı. 

Eğer bu sistemee bu kadar vasat bir kontrol durumu olmasaydı...gerceği bilemeden ölecekti. 

Bu hareketler, belli ki binlerce defa sorunsuzca tekrarlanmış gibi geçiyordu. Şu durumda, kendisi bile daha öncesini fark etmediği manasını taşırdı bu. 

Peki bu sefer anormal bir biçimde duyabilmesini sağlayan nedir ? 

Önce cihazın durumu... sonra da bu olanlar. Eğer dikkat ederse, ona yönelik ipuçlarını barındırıyor gibiydi ama bundan daha saçması da olamazdı. 

Oldu diyelim... onunla iletişime girmeye çalışan kimdi ?! 

Birden gözbebekleri küçüldü. 

Daha önce dikkat etmediği pek çok ayrıntı geldi aklına birdenbire. 

Bazen nedensizce kendi bedeninde garip bir hisse kapanırdı. Ben bir insanım, işte bu bedeni kontrol ediyorum, anlamınsa nefes aldığının bilinvine varır gibi bedeninin bilincine de varırdı. 

Ya da okula gittiği dönemlerde amansızca aklına gelen sorular gibi.
"Ben şimdi huzurla dolaşıyorum ama ya bunlar tehlike anımdaki zihnimin bir oyunlarıysa ? Ya ben rüyada mutlu mesut yaşarken bedenim birirleri tarafından tutsak tutuluyorsa ? 

Ya fiziksel olarak delirdiğimden zihnim kendi özgürlüğünü yaşamak adına, yalan da olsa bu adımı seçmişse?" 

"Ya daha fazla kaldıramadığım için her şeyi unutmayı seçtiysem?" 

Ve daha fazlası. 

Bir zamanlar birşeyler yazıyordu. Kendiliğinden kenara bir şeyler karalardı. 

Bazen ana karakter, belli bir "gerçekliğe" hapsolur ve ondan kurtulmaya çalışır. 

Bazense bu bedene dar gelip intihar eden ruhlar hakkinda olurdu. 

En ilginci, sanırım şiir yazdığında ortaya çıkıyordu. 

Aslında neşeli olmasına ve bu durumu anlatan bir yazı yazmak ve bunu unutmamak için öylesine karaladığı kağıtlar. 

Ya da sınavda karaladığı köşeler nedeniyle rehber hocasının odasına çağırdığı anlar. Çünkü garip bir şekilde bedeni yarıp çıkan, hapsolmuş birinin resmiydi bu. 

"..." 

Bu düşünceler, uzun zaman önce saçma bulup eğlendiği o fikirler, bir bir daha fazlası ortaya çıktığında. 

Artık mantığının bir sınırı kalmamıştır. 

Gerçeklik bu değilse nedir ?! 

Denemek adına ayağa kalkarak çevresine bakındı. 

Ne kalem vardı ne de kağıt. 

Ama aklına gelen şeyle hızla telefonunu çıkardı. 

Not defterine girdi ve içinden geldiği gibi rastgele klavyelere tıkladı. 

Gözlerini kapattı ve uzunca bir süre saçma, rastgele tuşlara basıp durdu. 

"Haha.. saçmalık...tam bir saçmalık..." ama gözlerini açmaya cesaret edemiyordu... 

Gözlerini açtı korkuyla, birden random yığınını görunce rahatladı. Ama sonrası dehşet içinde vahşetti. 

"JSBKDBDJDBJEJEBSJDHDID
DURUMUM CİDDEN ACINASI" 

Random bile, belki rastgele değildir? Ona gülüyordu!
Telefon ellerinden düştü ve yatakta sekti. 

Ekran açıktı ama... 

Ama... garip geometrik şekiller bir bir ekranı dolduruyordu... 

-Devam Edecek-