Eve nasıl geldiğini bilmiyordu. Uzun bir süre boş bakışlarla yatakta oturmuş, öylece bakınmıştı sadece. 

*zırr* 

*zırr*
Biren çalmaya başlayan zil sesini görmezden gelerek. 

Ama ona inat ısrarla çalıyordu. 

"Hay sikeyim..." 

Küfrederek kalktı yerinden. Bir hışımda sinirle ilerlerken. Sonra birden donuverdi. İrkildi ilk başta. 

Alarm..? 

Alarm sesi..? 

Alarm sesini tekrar duyunca irkilerek başını çevirdi. Göz bebekleri küçüldü birden. 

Orada. 

Siyah masanın üstünde dikkat edici cisim titreşerek çalmaya devam ediyor. 

Hastane odasında, yatağın üzerinde bırakılması gereken telefon masasının üzerinde durmuş çalıyordu. 

"Ah.." 

"Haha..." 

Şaka...bu bir şaka olmalı .. 

Yere çökerek bağırdı. 
"Çıldıracağım! Çıldıracağım!" 
Saçlarını yolarcasına çekmeye ve bağırmaya başladı. "Kahretsin, kahretsin!" Önüne gelen eşyayı sinirle fırlatıyordu. 

O sırada zihninde yankılanmaya devam eden o duygusuz robotik sözler tekrar tekrar çıldırmanın eşiğine onu zorluyordu. 

"Denek..." 

"Program dışı davranışlar sergilediği belirlendi..." 

"Denekler az... tasarruflu kullanılmalı" 

"Eylemde önemli rol üstlendiği doğrulandı..." 

"...sonuç alınamadan ölemez..." 

Başını kaldırarak tavana baktı. 

Bu şekilde... varlığı, yaşadığı çevre ve her şeyi yalandan ibaretmiş gibi görülüyor. 

Hatta...çabaları ve hayalleri de dahilinde...başkalarının amaçları doğrultusunda yönlendirildiğini...

*zırr*
Aynı ses tekrardan tüm düşüncelerini bölmesine sebep oldu. 

Çekinerek ilerledi ve ellerine aldı. Hiç durmadan, susmadan çalan telefonu sonunda uzunca bir süre beklettikten sonra açma cesaretini gösterdi. 

"Ah sonunda! Sana ulaşamadığım için endişelnmeye başlamıştım! İyisin değil mi?" 

Dudakları titredi. 

"Değilim..iyi değilim..." 

"Ha? Neyin var ? Ne oldu ??" Telefondan gelen sesle bir nebze rahatladı. " Ben, ben..."
İrkildi ve konuşamadı. Gergince önce sordu. 

"Sence bu dünyanın gerçek olmama olasılığı kaç ??" 

"..." telefonda bir süre sessizlik yaşandı. 

Ve yine... telefondan gelen robotikleşmiş ses onu ürpertti. 

"Denek şüpheli tavırlar sergiliyor..." sanki birine rapor eder gibi bir ifadeyle... 

"Simülasyon teorisinden bahsediyorum ahaha! Hani şu internette popüler olan akım!" Zorla gülümsedi. Aynaya baktığında ağlamaklı o çökük görünüm, kendisinin sınırlarını zorladığını belirtiyordu. 

"Yanlış alarm..sorun yok.." 
Elleri telefonu sıktı. 

Ne zamandan beri..ne zamandan beri! 

Tüm hayatı boyunca bu şekilde izleniyor muydu! 

Kimler gerçekti ?! Öyleyse kimler gerçekten insandı?? Yoksa herbiri mi sahtedir! Tek insan kendisi midir ?! 

Dayanamadığını hissetti ve gerçeklik kaldıramayacağı kadar çoktu... 

Başı dönerek masaya tutundu. Alnından akan terleri silerek masaya dayandı.
"Her neyse, bunlar daha bilimin ulaşmadığü gizemler ve her araştırmacı gibi ilgimi çekiyor" ilgisini ve şüphesini iyice yatıştırmayı umarak bahanesini sundu. 

Elbette, şüphesi yokmuş gibi o robotik ses son bularak eski arkadaşının ılık ses tonu geri dönmüştü. 

"İyi misin ? Bu zamanlar sana ulaşmakta sorun yaşıyorum?" 

"Ha, haha...evet... ne gibi bir sorun olabilir ki ? Haha...hahaha..." 

"Pekâlâ! Buna sevindim! Öyleyse iyi günler dilerim!" 

Telefon kapatıldı. 

Uzun süre yerinde duraksadı ve elindeki telefona baktı. 

"Siktir!" Telefonu duvara fırlattı. 

"Siktir! Her şeyi sikeyim, herkesi sikeyim!" İçeri sinirle girdi, gözü ayaklarındaki acıyı hissedemeyecek kadar dönmüştü. 

Çılgın biri gibi, ellerine gelen her şeyi parçaladı. Özellikle... daha bir gün öncesinde olsa özenle bakıp uğraştığı parçaları... 

Hayatı gibi gördüğü hayallerini ve yaşam sebebini... hepsini parçalayana kadar durmadı. 

-Devam Edecek-