A Saint who was Adopted by the Grand Duke

[color=inherit]Bölüm 3[/color]
“Kardeş.”
DeHeen’in dudaklarının bir kenarı kıvrıldı. Sadece bu bile etrafındaki havayı soğutmaya yetmişti.
“Ne demek istiyorsun?”
“Kardeş, tam anlamıyla. Hans ve Sebastian’ın hepsinin kız kardeşi var, ama bizim yok.”
Judy, homurdanarak suratını astı.
“Sadece bunun için mi?”
DeHeen alnını ovuşturarak derin bir iç çekti. Judy’nin sık sık şakalar yaptığını bilse de, bu biraz fazla ileri gitmişti.
“Saçmalık. Ne zaman biraz ciddiyet öğreneceksin? İş için evden uzakta olan babana böyle numaralar mı yapıyorsun?”
DeHeen’in öfkesi bir anda yükseldi. Yeşil gözleri eskisinden daha karanlık bir hal aldı ve bu bakışları gören herhangi biri irkilirdi.
Judy ağzını büzerek başka tarafa baktı.
“Boş ver. Zaten beni dinlemeyeceğini biliyordum. Sadece Dennis’i seviyorsun.”
“Ne? Bu da ne demek oluyor?”
“İyi yolculuklar.”
Judy’nin sözleriyle şaşkına dönen DeHeen bir nefes aldı. Judy, yaramazlık yapsa da genelde hatalarını çabucak kabul ederdi.
Bunu bilen DeHeen, Judy’nin bir hata yaptığını fark edip özür dilemesini bekledi. Ancak, Judy’nin bu sözleri ona yabancı gelmişti.
‘Dalga mı geçiyor?’
Judy’nin düşkün bakışları karşısında DeHeen’in kalbi yumuşadı. Boğazını temizleyerek yumuşak bir ses tonuyla konuştu.
“Judy, bir hizmetçi istersen, ayarlayabilirim. Ama kız kardeş olmaz.”
“Neden?”
“Çünkü annen yok.”
DeHeen’in eşi, ikizlerin annesi, doğumdan kısa bir süre sonra ciddi bir hastalıktan vefat etmişti. DeHeen, kalbini ona adamıştı ve o günden beri kadınlardan uzak durmuştu.
“Yani neden?”
Judy omuz silkerek, bunu anlamıyormuş gibi davrandı.
‘Ne zor bir durum.’
DeHeen çenesini tutarak bir çıkış yolu aradı. Bir çocuğun nasıl dünyaya geldiğini detaylıca açıklamak için ne doğru bir konumdaydı ne de durumdaydı.
DeHeen, çareyi Dennis’e dönmekte buldu.
“Dennis, sen anlarsın, değil mi? Neden bir kız kardeşimiz olamayacağını?”
Her zaman kitaplara yakın olan Dennis, dünyaya aşinaydı. Dennis’in, bir çocuğa sahip olmak için ne gerektiğini bileceğini düşündü.
Dennis gözlüğünü düzelterek ona baktı. Bir süre sonra, sanki hesaplamaları bitirmiş gibi sakin bir sesle fikrini dile getirdi.
“Bunun bir yolu var. Evlat edinebiliriz.”
“Ne?”
DeHeen kaşlarını, beklenmedik cevaba şaşırarak kaldırdı.
“Bir anne olmadan da, evlat edinerek bir kız kardeş yapabiliriz.”
Dennis’in sesi de ince bir merakla doluydu.
“Dennis, …... Sen de mi kız kardeş istiyorsun?”
DeHeen inanamayarak sordu.
“Aslında, merak ediyorum.”
Aman Tanrım.
Bu cevap, DeHeen’in alnında derin çizgiler oluşturdu. Şok olmuş yeşil gözleri derinleşti.
“Birden neden kız kardeş istemeye başladınız? Size ne oldu?”
Judy, DeHeen’in ciddi bir şekilde dinleyeceğini fark ettiğinde canlandı. Bu noktada, ayaklarının ucunda yükselerek sesini yükseltti.
“Sebastian’ı biliyorsun, değil mi? Onun bir kız kardeşi var. Ama kız kardeşi yüzünden beni çağırdığımda gelmiyor.”
Aslında, Judy yakın zamana kadar bir kız kardeşe ihtiyaç duymadığını düşünüyordu.
Dünya eğlence doluydu. Bazen yalnız sıkıldığında, ikiz kardeşi Dennis’le oyun oynardı. Sonra, birine sataşmak istediğinde Sebastian’ı çağırırdı.
Aptal ve güçlü Sebastian, her söylediğini yapacak canlı bir oyuncaktı. Ama kız kardeşi doğduğundan beri Sebastian değişmişti.
Judy çağırdığında, eskiden koşarak gelen Sebastian bahaneler uydurmaya başlamıştı. Sonunda, ikizlerle artık oynamayacağını ilan etmişti.
‘Gerçekten böyle mi olacaksın? Kan bağı bu kadar mı önemli?’
‘Kan bağı değil. Bir kız kardeşin ne olduğunu bilmiyorsun, değil mi?’
‘Bilmek umurumda değil. Sebastian, böyle davranmaya devam edersen seni bir daha çağırmam.’
‘Umurumda değil. Bir kız kardeşim var. Senin yok.’
Sebastian tarafından reddedilme deneyimi, Judy için büyük bir şok olmuştu.
‘Bir kız kardeşin olması neden bu kadar övünülecek bir şey?’
Judy dudaklarını büzdü. Sebastian’ın gururlu ifadesini hâlâ unutamamıştı. Sebastian’ı, Judy’nin sahip olmadığı bir kız kardeşi olduğu için övünen birini ezmek istiyordu.
“Baba! Bundan sonra sözünü dinleyeceğim. Şaka yapmayacağım, lütfen bana bir kız kardeş yapar mısın?”
Üstelik Dennis de ek bir şeyler söyleyerek destekledi.
“Yeni kitabımdan vazgeçerim. Olmaz mı?”
Dennis’in sınırlı bir baskı olan yeni kitabından vazgeçmesi büyük bir fedakârlıktı. Judy’nin yanı sıra Dennis de böyle davranınca, DeHeen bunu görmezden gelemezdi.
‘Çok ilgisizdim.’
İkizlerin bekleyişle dolu gözleri, DeHeen’in kafasını karıştırdı. İkizlerin, başka bir çocuğun kız kardeşine özenmesinin, kendisinin bir baba olarak yetersizliğinden kaynaklandığını düşündü.
“…. Üzerinde düşüneceğim.”
“Mutlaka düşün. Kız kardeşim hakkında!”
“İyi yolculuklar, baba.”
İkizlerin güçlü vedasını aldıktan sonra DeHeen malikaneden ayrıldı.
“Hımmm.”
Başını elleriyle bastırarak iç çekti.
“Genç efendilerin her zamanki kaprislerinden biri bu kadar üstünde durmanıza gerek yok.”
“Bu kadar hafif görünmüyordu.”
“Yine de, durup dururken nereden çıktı bu …… Yoksa gerçekten evlat edinmeyi mi düşünüyorsunuz?”
“Kötü bir fikir olduğunu sanmıyorum.”
DeHeen malikaneden ayrıldıktan sonra konuşmaları düşündü. Sonunda, ikizler için bir kız kardeş yapmanın duygusal olarak iyi olabileceğine karar verdi.
DeHeen, ikizlerin istedikleri her şeyi elde etmesine izin vermişti. Onların annesiz kalmanın boşluğunu hissetmemelerini sağlamak için elinden geleni yapıyordu.
Belki de bu yüzden ikizler, bir şeylere kolayca doyuyordu. Yeni bir oyuncak istediklerinde, ilgileri kısa sürede kayboluyordu.
Özellikle insanlarla iyi geçinememelerinden endişeliydi. Sevgi veya bağlılık duygularından yoksun çocuklar olmuşlardı.
Ama şimdi, bir kız kardeş istemeleri...
Bu isteğin nasıl sonuçlanacağını bilmese de, iyi bir şekilde sonuçlanırsa sosyal becerilerinin gelişmesine yardımcı olabilirdi.
“Ben, iyi bir çocuğu evlat edinmek için bir yer bul.”
“Efendim, gerçekten ikizlere bir kız kardeş mi yapmayı düşünüyorsunuz?”
“Eğer iyi bir çocuksa.”
DeHeen her zaman hızlı kararlar verirdi. Sezgileri, şimdiye kadar onu yanıltmamıştı. Şu anki sezgisi, çocukların bu önerisini olumlu buluyordu.
“Hadi tapınağa gidelim ve bunu yavaşça düşünelim.”
Evlat edinme fikri olumlu bir şekilde kabul edilmişti.
Kısa süre sonra, DeHeen’in arabası tapınağa doğru yola çıktı. Ben, DeHeen’in pencereden dışarı bakan yüzünü gördüğünde bir şey hatırladı. Evlat edinme fikrini duyduğunda şaşırmıştı ve az kalsın bir şeyi unutuyordu.
“Efendim, bence gülümsemeyi pratik etmelisiniz.”
“Bu konuda pratik yapmam gerekmiyor.”
DeHeen, kafasını bile çevirmeden yanıt verdi.
Uzun kirpiklerinden burnuna ve çenesine kadar olan çizgiler mükemmeldi, ancak yüzünde hiçbir duygu barındırmadığı için bir heykel gibi görünüyordu.
“Geçen sefer olanları hatırlamıyor musunuz?”
Son tapınak etkinliğinde, DeHeen gülümsemiş ve mesajını iletmekte olan bir azize adayını bayıltmıştı.
“.... Biliyorum.”
Aynı hatayı tekrar yapamazdı. DeHeen, aynayla gülümsemeyi pratik etmeye çalıştı. Ancak, ne kadar uğraşsa da dudak köşelerini kaldırmak bir işe yaramıyordu.
“Nasıl görünüyor?”
“Korkutucu.”
“Neden? Gülümsüyorum.”
“Sanırım gözler yüzünden. Bir an gözlerinizi kapatmayı deneyin…”
“Bu kadar yeter. Eğer tekrar bayılırsa, bir daha gelmemesini söylerim.”
DeHeen, Ben’in dürüst sözleri karşısında gözlerini kırptı.
Sonunda, aynayı bir kenara atarak “Bu işe yaramaz,” dedi.
Sırtını arabaya yaslayıp gözlerini kapattı. Nihayet huzurun geldiği hissine kapıldı.
‘Eğer gülümsemeyle insan öldürülebilseydi, buna kesinlikle güvenebilirdim.’
DeHeen, bir anda aklına gelen, esir aldığı bir düşmanın kendisini görüp bayıldığı anıyı hatırlayarak başını iki yana salladı.
[hr]
[color=var(--tw-prose-bold)]Austen İmparatorluğu’nda, bir azizenin yetkisi, imparatorunki kadar yüksekti. Tanrıça’nın iradesine bağlı bir imparatorluk olarak, azizenin rolü büyüktü.[/color]
Önemli meselelerde her zaman hem Azize’nin hem de İmparator’un onayı gerekliydi.
Merkez Tapınak’ta, Tanrıça’nın sesini duymak için her çeyrekte bir etkinlik düzenlenirdi. “Kutsama Festivali” olarak adlandırılan bu etkinliğe, imparator ve dört büyük ailenin liderleri katılmak zorundaydı.
“Biliyor musunuz? Bu pozisyonda bulunmak ne büyük bir lütuf. Bir sınıf gibi düşünün ve sessiz kalın.”
Laura, sert bir sesle azize adaylarına seslendi.
“Evet, hanımefendi.”
“Tanrıça’nın sesini bir an önce duymak istiyorum.”
Bugün, Diana’nın uzun zamandır beklediği etkinlik düzenleniyordu. Tapınakta dört büyük aile liderleriyle tanışmak için bir fırsattı.
Diğer zamanlardan farklı olarak, bir yıl erken döndüğü için bu etkinliğe katılabiliyordu. Diana, etkinlik alanını tarayarak DeHeen’i aradı.
Onu en üstte bulmak kolaydı, ancak Diana’nın oturduğu yer fazlasıyla uzaktı. DeHeen’in orada bulunmasına sevindi, ancak ona nasıl ulaşacağı konusunda kaygılıydı.
DeHeen’in çevresi kalabalıktı. Şansı yaver gitse bile, ayrı bir konuşma yapmak oldukça zor görünüyordu.
‘Şimdi ne yapacağım?’
O sırada, Diana’nın yanındaki Sarah, hafifçe yerinden kalkarak kollarını ona uzattı.
“Sen, git depodan biraz sandalye getir. Bayan Laura bunu emretti.”
Diana, Sarah’a baktı. Az önce, Laura’nın bu emri Sarah’ya verdiğini duymuştu. Ancak Sarah, bu sıkıcı görevi Diana’ya devretmeye çalışıyordu.
Geçmişte, Diana daha iyi görünmek için onların her dediğini yapardı. Ama artık durum farklıydı.
“Bu görev Sarah’ya verilmişti.”
“Eee, ne olmuş?”
“Hayır.”
Diana, sakince cevap verdiğinde Sarah hızla doğruldu. Diana’ya bakışı küçümsemeyle doluydu.
“Hey! Bizim talimatlarımızı reddedebilecek pozisyonda mısın? Sen temelsiz bir yetimsin.”
“Bir yetim bile olsa, ben de bir adayım.”
Diana mırıldandığında, Sarah’nın gözleri buz kesti. Alaycı bir gülümsemeyle ona baktı.
“Kendine bak. Nasıl olur da aynı seviyede olduğumuzu iddia edersin?”
“Seni kendinle karıştırma. Biz ve sen, sokaktan gelenler çok farklıyız!”
“Evet, babam bir Marki. Soyluyum.”
Aynı anda, diğer adaylar da Diana’ya karşı aşağılayıcı sözler sarf etmeye başladı.

Briella: Çeviri sanki bu sefer doğru oldu , hata görürseniz lütfen söyleyin canlarım :)

DISQUS - Mangaya Ait Yorumlar

*Not: Yorum Yazmadan Önce;