Ofisteki masama oturup defterimi karıştırdım.
“Ve böylece Mavi Haberci durduruldu. O zamandan beri iki yıl geçti.”
Uzun hikayeyi sonlandırarak defterimi kapattım.
“Dazai ile ilk davan buydu demek, huh?” dedi Tanizaki hayranlıkla.
“Evet ve o zamandan beri gram değişmedi. Hala arsız bir baş belası. Bugün işimiz olmasına rağmen yine ortalıkta yok… Naomi, vericideki sinyalin izini bulabildin mi?”
“Buldum. 20 dakikadır hareket etmiyor. Sanırsam… nehirden geliyor.”
“Nehir mi?”
Naomi haritaya baktı. Dazai’ye verdiğim bozuk para şeklindeki takip cihazı nehrin ortasında duruyordu. Düşünmek için bir dakika ayırdım.
“Ne olduğunu biliyorum. O geri zekalı gözüne takılan bir nehre atlayınca cüzdanındaki takip cihazı muhtemelen cebinden düştü ve Dazai akıntıda sürüklenirken para dibe battı.”
Birlikte bir soruşturmanın ortasındaydık ve telefonda konuşurken aniden “Oha nehre bak” dedikten sonra yüzüme kapattı. Neyden bahsettiğini merak ediyordum…
Bu intihar manyağının tatmin olması için başıma kaç bela sarması gerekiyordu?
“Şu ucubeyi aramaya çıkıyorum. Rezillik resmen, işimi bitiremeden ortağımı bulmak zorundayım.”
“Dikkatli ol, Kunikida. Bugünkü davanın konusu neydi?” Junichiro sandalyesinden kalktıktan sonra sordu.
“Bir kaplanı arıyoruz. Yokohama’da dolaşan ‘insan yiyen bir kaplan’ varmış”
Zor bir işti ama yine de…
- Birkaç yıl sonra şüphesiz en iyi dedektiflerimizden birisi haline gelecektir.
Yine de Dazai için kolay bir dava olacaktır.
 
Defterimi elime alarak Dedektiflik Ajansından ayrıldım. Akşam güneşi ufukta yavaşça batarken Yokohama göğünü maviye ve kızıla boyuyordu. Esen rüzgâra aşina olduğum bir koku eşlik ediyor, burnumu gıdıklıyor ve olduğum yerde duruyordum.
Binadan aşağıya baktım.
Gördüğüm caddede, insanlar ve bazen suç ve keder dolaşıyordu.
Ne zaman böyle bir kederle karşılaşsam ideallerim yıkılıyor, sözlerim anlamlarını yitiriyor ve yüreğim yanıyordu.
İdeallerin peşinde koşmak neticesiz, zor bir yoldu.
Ve buna rağmen, yine de…
 

Kendimi Yokohama’nın meşgul caddelerine bırakarak yoluma devam ettim.