Çocuğu ilk görüşüm bir yıl önceydi, ama o zamanlar onunla pek ilgilenmiyordum.
Sadece yakışıklılığına hayran kaldım ve garip hissettim. Elbette, Nocton Edgar’ın görünüşünün aşırı agresif olduğunu inkâr edemezdim ama çekiciliğini de es geçemem.
Görünümü ve geçmişi onu öne çıkarmak için yeterli olsa da yakışıksızlığıyla da ünlüydü.
Hala genç ve üçüncü oğlu olmasına rağmen olağanüstü yetenekleri nedeniyle Dük'ün varisi olarak tanınan Nocton Edgar'ın, Düşes'in aldatması sonucu doğduğuna dair bir şüphe vardı.
Doğru ya da yanlış olsun, insanlar Edgar'ın hatasını neşeyle eleştirdiler ve yanlış değerlendirilmesinden dolayı sevinç duydular.
Elbette, çocuğun halef olarak bulunduğu konumdan çekileceğine dair sığ bir düşünüş vardı. Genç bir çocuğun sadece yetenekleriyle varis olabileceğine inanmak kolay değildi.
Bu nedenle, güzel görünümüne ve olağanüstü yeteneğine rağmen, ona sadece birkaç kişi yaklaştı.
Aksine, görünüşü bir alay konusu oldu ve mükemmel yeteneği, konumu nedeniyle değersizleştirildi.
Daha sonra insanlar onun iyiliğini kazanmaya çalışacaklardı, ama şimdilik ... durum böyle değil.
Yani bu benim için bir fırsattı.
Yalnızken ve zor zamanında ona yaklaşsaydım bir umut olmaz mıydı?
Bencil ve fırsatçı bir fikirdi, ama vicdanımı ya da herhangi bir şeyi sorgulamayı göze alamazdım çünkü kazıkta yanabileceğimi düşündüm.
Böylece, bir yıl sonra bir partide Nocton Edgar’a yanaştım.
Çocuk bir şey düşünüyormuş gibi başını eğiyordu.
"Merhaba?"
Çocuk şaşkınlıkla başını kaldırdı, çünkü yaklaştığımı fark etmemişti. Uzaktan bile olsa etkileyici yüzü oldukça şok ediciydi.
Abartmıyordum. Onun bir insan mı yoksa şeytan mı olduğundan şüphe duyduğum bir andı.
"Hım ... Sen Nocton Edgar'sın, değil mi? Beni tanıyor musun? Geçen yıl aynı partiye katılmıştık. "
"Siz Marki Valrose'un ikinci çocuğusunuz. Hatırlıyorum."
"Kendimi tanıtmadığım halde bunu nasıl bilebilirsin? Gerçekten iyi bir hafızan var. " Cevaba güldüm ama garip bir his tüylerimi diken diken etti.
Neden saygı ifadelerini kullanıyorsun? Bu yaşlardaki asil çocuklar başından beri iyi konuşurlardı ancak Edgar Dükünün eğitim politikası olağanüstüydü.
Aşırı olgun konuşma tarzından biraz hoşnutsuzdum.
O sırada çocuğun olumsuz düşüncelerimi fark etmiş gibi gözleri büyüdü.
“Özür dilerim genç bayan, ama sizin sihirli eşyalarınız var mı?”
Bu, bir anlık tereddütle sorulmuş donuk, ani bir soruydu.
Bu durumda, birdenbire sihirli eşyalar? Başımı hayır anlamında salladım.
“Pekâlâ, saygı ifadesi kullanmak zorunda mıyız? Geçen yıl on yaşındaysan, benden daha büyük olurdun ve değilsen, biz henüz yetişkin değiliz, değil mi? Bu biraz mesafeli. Senin için uygunsa söyleyecek hiçbir şeyim yok ... " (Asya bölgelerinde kendinden büyüklere saygı ifadeleri kullanman gerekiyor burada da kız diyor ki benden büyüksen kullanmana gerek yok değilsen de küçüğüz zaten salla)
“İsteğin buysa, tabii.”
Güzel, o zaman takip edeceğim.
Görünüşe göre Nocton Edgar’ın yüzü hakkında çok fazla konuşuyordum ama neredeyse acınası durumdaki görünüşünden etkilenmemek elimde değildi. Yüzünün her yönü güzel.
Yanaklarım kızardı.
“Seninle biraz daha konuşmak istiyorum, Roa Valrose.”
Nocton Edgar, doğduğundan beri başkalarının duygularına karşı duyarlıydı.
Gençken başkalarının onun hakkında ne hissettiğini hissedebiliyordu ve büyüdüğünde insanların başkaları hakkında nasıl hissettiğini de hissediyordu.
Doğal bir kara büyücü olduğu için mümkündü.
Kara büyüde ve profesyonel kitaplarda, ultra-mikroskobik büyü olarak adlandırılan bu özel güç, insan duygularına ve özellikle diğerleri arasında olumsuz duygulara karşı duyarlıdır. Bu başkalarının zihinlerine müdahale edebilecek tek güçtü.
Doğal bir büyücü olarak doğmak için özel bir duruma ihtiyacın vardı. Ancak seni doğal yörüngenden çıkaran bu büyüyü taşımak için sihirden de fazlası gerekliydi.
Doğal bir kara büyücü, ebeveyn nefretiyle doğar.
Ebeveynlerinden birinin nefreti yeterliydi, ama nefret edilen kişi sanki bir şeytanmış gibi kendinden utanmak zorundaydı.
Bu, bir çocuğun, sadece süper ince mananın aşırı duygularla aktif olarak hareket ederken yaratabileceği bir sihirdir.
Bu nedenle, bu çağda yalnızca bir doğal kara büyücü vardı ve o da Nocton Edgar'dı.
Çoktan paramparça olmasına rağmen bu eşsiz güç onu çocukluğundan daha da uzaklaştırdı, Edgar insanlara inanmıyordu ... ve 11 yaşına yeni girmişti.
Partinin ortasında durdu ve akan hikâyeyi dinledi.
Doğal büyüsü nedeniyle diğerlerinden daha duyarlıydı, bu yüzden en küçük sesleri bile duyabiliyordu.
Özel yeteneği sayesinde, sadece ipeğin hışırtı sesini duymuyordu.
Ona karşı hissedilen Düşesin iziyle dolu olan her türlü pis duyguyu bilebiliyordu.
- Bu bir sonraki Dük. O sadece 11 yaşında ve dükün varisi, kardeşlerini yeniyor….
- Halef olduğunda beş yaşındaydı. Çok yetenekli olduğunu duydum. O yaşta yapabileceğin bir şey hakkında konuşmak mümkün mü? Güzel bir yüzü olmasına rağmen.
-Saçma. Dük'ün koltuğuna gayri meşru bir oğul koyma sebebi yeteneği mi? biyolojik babasının kim olduğunu bile bilmiyoruz. Ekselanslarının hâlâ aklı başında. O kadar aptal değil, bu yüzden şu anda çılgınca bir şey yapmış olsa bile, işler sonunda olması gerektiği gibi olacak.
-Ama gerçek babası kim? Ekselansları Düşesi ziyaret etmedi, bu yüzden bunun bir sorun olduğundan eminim.
"Merhaba?"
Bunaltıcı eleştirilerin sesi, yakındaki bir gürültü tarafından yutuldu.
Küçük bir şaşkınlıkla Nocton başını kaldırdı.
Kızıl saç ve koyu yeşil gözler, bir gül resmini andırıyordu. Göz kamaştırıcı kız utangaç bir gülümsemeyle ona bakıyordu.
Akan sohbeti dinlemekle meşgulken ona yaklaşıyor gibiydi.
Onunla hiç konuşmamıştı ama Nocton karşısındakinin kim olduğunu hemen anladı. Bilmemek zor olurdu.
Roa Valrose, ailesiyle birlikte partiye gelir gelmez, aristokratların çoğu heyecanlanırdı.
‘Ah, o Marquis Valrose'un ikinci kızı, değil mi?’
‘Aman Tanrım, çok tatlı. Kediye benziyor! ‘
‘Gözleri biraz tuhaf ama….’
‘Saç rengine çok yakışıyor.’
Gürültünün yüksek gevezeliklerini duymamış gibi yapamazdı.
Sadece yetişkinler değil, çocuklar da kızıl saçlı kızı konuşmakla meşguldü.
Elbette, Valrose adında güçlü bir adamın hazinesi olduğundan çocuğun bir üstünlüğü olmalı.
Diğer insanlar ne kadar güzel ve parlak olursa olsunlar, sadece toplumda görünüşle aşılamayacak bir duvarı vardı. İster biraz sıkıcı ister doğal olsun, taraflar ilgisiz görünüyordu.
Nocton için bu, herkesin güzelliğinden dolayı alay konusu olmayacağını fark ettiği ilk andı.
"Hım ... Sen Nocton Edgar'sın, değil mi? Beni tanıyor musun? Geçen yıl aynı partiye katılmıştık. "
"Siz Marki Valrose'un ikinci çocuğusunuz. Hatırlıyorum."
"Kendimi tanıtmadığım halde bunu nasıl bilebilirsin? Gerçekten iyi bir hafızan var. "
Garip bir şekilde güldü. Sol yanağında küçük bir gamzesi var.
Valrose’un Markisi, ikinci kızı için resmi eğitime henüz başlamadığını söyledi ki bu muhtemelen doğrudur.
Dışarıdan kibarca gülümsedi ama Nocton içinden alaycıydı.
Kızın utangaç olduğu için çok heyecanlandığını düşünüyordu, ne ...
Bunu düşünürken aniden farklı bir duyguya kapıldığını fark etti.
Garip bir şekilde, Roa Valrose’un aklını okuyamıyordu.
Onunla konuşan birinin, onun hakkındaki hisleri, kendi zihnindeymiş gibi canlı olabilirdi.
Doğduğundan beri Nocton için bu çok doğaldı. Ellerinizi veya ayaklarınızı hareket ettirmek veya onları koklamak gibi. Sanki bakmak ve duymak gibi doğal bir şeydi.
Okuyamadığı rakibi onu sinirlendirdi.
Tablo tek bir renge boyanmamış gibiydi.
Bu nedenle, ne söyleyeceğiyle ilgilenmeyen kıza sormaktan başka seçeneği yoktu.
“Özür dilerim genç bayan, ama sizin sihirli eşyalarınız var mı?”
“Huh? Hayır."
"Öyleyse, neden- oh, afedersiniz."
“Pekâlâ, saygı ifadesi kullanmak zorunda mıyız? Geçen yıl on yaşındaysan, benden daha büyük olurdun ve değilsen, biz henüz yetişkin değiliz, değil mi? Bu biraz mesafeli. Senin için uygunsa söyleyecek hiçbir şeyim yok ... "
“İsteğin buysa, tabii.”
Bu büyük bir mesele değildi, ama konuşmaya devam etmek can sıkıcıydı bu yüzden Nocton sustu. Kabaydı, ama gözleri kocaman açılmış ve yanakları kızarmış çocuk öyle düşünmüyor gibiydi.
Yüzü çok açık olmasına rağmen zihnini okuyamıyordu.
Kızın bunu bilmemesi iyi bir şey.
Yine de diğer kişinin hissini yüz ifadesi, ses ve jest yoluyla tahmin etmek oldukça ilginç ve heyecan vericiydi.
Oldukça spontane bir hisle, Nocton Roa Valrose ile daha fazla konuşmak istiyordu.
Ancak, o (Valrose) tatlı kelimelerle cezbedilmiş olsaydı, işler onun (Nocton) istediği gibi gitmezdi.
İnkâr edilemez bir şekilde, birçok insan Dük'ü görmeye isteksizdi.
Onunla takılacağını söylerse, Marki'nin onu azarlayacağından ve Nocton’un ne kadar iğrenç olduğu konusunda şikâyet edeceğinden emindi.
Sonra güzel görünümünden etkilenen çocuk kısa süre sonra fikrini değiştirir, sonra onu eleştirir ve alay ederdi.
Birçok kez bunlar olmuştu ve nasıl gideceğini tam olarak biliyordu.
Yani bu sefer sadece tatlı sözler yeterli değildi.
Nocton’un gözlerinden büyü çıktı. Onu dinlemesini sağlayan basit bir hipnotik sihirdi.
Geçmişte, diğer kişinin zihni anormal bir şekilde ani bir değişim hissederdi, bu yüzden hipnozun yapılıp yapılmadığını hemen anlayabilirdi… ama bu sefer bunu yapamadı.
Bu, çalışmadığı anlamına gelmez.
“Seninle biraz daha konuşmak istiyorum, Roa Valrose.”
Nocton nazikçe gözlerini kıvırdı.
Zor olmadı.
Babası dünyanın en tatlı insanıydı ve bunun ne kadar yanlış anlaşılmaya yol açtığı konusunda çok bilgiliydi. (Hiçbir şey anlamadım bu cümleden dostlar kusura bakmayın)
“Partiden sonra konağa gelmeni istiyorum Valrose.”
Kızıl saçlı Valrose başını salladığında, Nocton hipnozunun işe yaradığına ikna oldu.
✴️✴️✴️
Nocton’un davetinden etkilenerek, ailemin caydırmasına rağmen Dük’ün malikanesine girip çıkmaya başladım.
Sadece üç ay sonra, kahramana yaklaşma planından vazgeçtim.
Yemin ederim, hiç bu kadar sinir bozucu biri görmemiştim.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
