Tabii ki Ayase-san ve benim birlikte okula gitmemiz gibi heyecan verici bir olay gerçekleşmedi. İkimizin de Suisei’de öğrenci olduğumuzu öğrenince, okulda tuhaf söylentilerin yayılmaması için bu konuda tavsiyede bulundu. Doğal olarak, bu kesinlikle doğru bir seçimdi. Babam ve Akiko-san da bunun farkında gibiydiler ve soyadlarımızı değiştirmek gibi ani bir hayat değişikliğine gitmemeye karar verdiler. Bu bir yanlış anlaşılmaya davetiye çıkaracağından ve evrak işleri tam bir baş belası olacağından, bu konuda oldukça mutluydum. Durum böyle olunca, Ayase-san ve ben evden farklı zamanlarda çıktık ve okula ayrı ayrı gittik.
Dünya rekabetçi bir toplum üzerine kurulu. Bu sert rekabette ayakta kalabilmek için şikayet etmemek, övünmemek ve yüz sonuç göstermek gerekir. Bu bizim okulumuzun sloganıdır. Sonuçların çabalardan daha tercih edilir olduğunu belirtir, yani iyi notlarınızı koruyabilirseniz veya kulüp faaliyetlerinizde mükemmel başarılar gösterebilirseniz, yarı zamanlı bir işte çalışmanıza izin verilir. Bu tür bir özgürlüğe hayran kaldığım için Suisei’nin giriş sınavına girmeye karar verdim. Oldukça üst düzey bir okul, ancak aklımda gerçekten bir üniversite ya da ulaşmak istediğim bir hedef yok. Sadece nispeten iyi bir üniversiteye girmek istiyorum.
Ancak bu, tam olarak büyük bir şey başarmak istediğimden ya da daha yüksek bir şeyi hedeflediğimden değil, sadece çalışmalarımı kişisel hayatımdaki sorunlardan kaçmak için kullandığımdan kaynaklanıyordu. İlkokul öğrencisiyken bir dershaneye gitmem söylendi. Bu, babam boşanmadan önce oldu. Annem olacak kişi beni babamdan daha fazla sosyal etkiye sahip bir kişi olarak yetiştirmeye çalıştı, bu yüzden ünlü bir akademik dershaneye gitmemi istedi.
Hayatları buna bağlıymış gibi ders çalışan öğrencilerin arasına karıştığımda, onlarla ve derslerimle başa çıkmakta çok zorlandım, onlarla başa çıkmaya zorlanmanın baskısından yıkılacak noktaya geldim. Hayatım boyunca iletişim bozukluğu yaşadığımı ilk kez o zaman fark ettim. Buna karşı koymak için umutsuzca çalıştım ve notlarımı yükselttim. Şimdi bu üst düzey okula gidiyorum notlarım oldukça yüksek ama ortaokuldayken kesinlikle en üst sınıftaydım.
Daha yükseği hedeflediğimden değil, sadece dershaneye gitmek istemiyordum. Çabalarım sayesinde bunu yapmaktan kaçınabildim. İyi notlar almamın yanı sıra yarı zamanlı çalışmaya başlamamın tek nedeni, babama benim için endişelenmesine gerek olmadığını göstermekti, çünkü bu uğraşmak için can sıkıcı geliyordu. Kendimi harika bir şey yapmış gibi hissetmiyorum, saygıyı hak edecek bir şey yapmadım, çünkü bir hedef için çok çalışmıyordum. Doğru, güvenilir dostum Maru Tomokazu daha çok bu tipten biriydi.
“Hey, Asamura. Günaydın.”
“Maru. Sabah antrenmanı mı?”
Bu olay sabahın erken saatlerinde, her zamanki sınıfımızda gerçekleşti. Ders on dakika sonra başlayacaktı ama Maru çoktan önümdeki sırasına gelmişti. Gözlükleri, dağınık kesilmiş saçları ve göbekli karnıyla bilgili bir görünümü vardı. İlk bakışta ona biraz şişman diyebilirsiniz ama bu ifade tam olarak doğru değil. Vücudunu kaplayan şeyin gerçek yağ değil, kaslar olduğunu öğrendiğimde neredeyse sandalyemden düşecektim. İnsanları dış görünüşlerine göre yargılamak doğru değildir.
“Elbette. Antrenmansız gün olmaz.” Somurtkan bir bakışla söyledi.
Maru aslında beyzbol kulübünün bir parçası ve görünüşünden de anlaşılacağı gibi yakalayıcı. Doğal olarak kulübüne tutkuyla bağlı ama en tutkulu insanlar bile bazen kulüplerinden şikayetçi olabiliyor.
"Bu kulüp kara bir şirket gibi, değil mi?"
“Erken başlama garantisi ve her zaman fazla mesai. Rekabet, kıskançlık. Yaş önemli değil, önemli olan tek şey yetenek. O noktada, oyun çoktan bitmiş demektir."
"Ve sen de kaybettin mi?"
" Kesinlikle, evet. Beyzbol kulübüne saf bir spor aşkı olmadan girersen kaybedersin. Ondan önce de tükenmeye alışmıştım ama... Başkalarının benim neler çektiğimi anlamasını beklemiyorum."
" Ah, bu bana imkansız gibi geliyor."
Maru gözlüklerini çıkardı ardından çantasından bir gözlük kutusu çıkardı. İçinde, taktığından farklı bir çift gözlük vardı. Birini spor yaparken, diğerini ise ders çalışırken kullanıyordu. Sanki bir RPG’de ekipmanlarını değiştiriyor gibi. Görünüşe göre daha önce antrenman sırasında hasar gördükleri için sırasıyla iki çift gözlük kullanmaya başlamış.
"İşte durum bu. Yeni hayatın nasıl gidiyor?” Maru konuyu değiştirmekte tereddüt bile etmedi.
Elbette güvendiğim arkadaşıma babamın yeniden evlendiğini ve yeni bir ailem olduğunu söyleyecektim. Dürüst olmak gerekirse, okulda neredeyse hiç arkadaşım yoktu. O cehennem gibi akademik dershaneden geçtikten sonra, ilk tanışma iletişimim dibe vurmuştu.
Ama Maru Tomokazu’ya gelince, sınıfta her zaman bana yakın oturuyordu, manga ve anime ilgi alanlarımız oldukça iyi örtüşüyordu, bu yüzden doğal olarak arkadaş olduk. Hem spor kulübünde olup hem de otaku olmasının garip olduğunu düşünebilirsiniz. Görünüşe göre, popüler bir beyzbol mangasına bağlanmış ve kendisi de denemek istemiş, bu da beni onun bir otaku olduğuna inandırıyor. Yani, animelerden etkilenip spor salonuna gitmeye başlayan otakular var, değil mi?
Ama tabii ki konumuz yeni bir aileye sahip olduğum gerçeğiydi.
“Nasıl, ha... Tek cümleyle söylemek gerekirse... Hayal ettiğimden farklı.”
“Küçük bir kız kardeşin var, değil mi? Seni piç Onii-chan.”
"Bunu bir hakaret olarak kullanma... Ayrıca, ona küçük kız kardeş desen bile..."
"Kan bağınız olmadığı için heyecanlanamıyor musun?"
“Onu küçük kız kardeşim ya da üvey kız kardeşim olarak bile görmüyorum.” Dedim ve Ayase-san’ın yüzünü hatırladım. "Küçük bir kız kardeşten ziyade, daha çok bir ’Kadın’ gibi hissettiriyor."
“Bunu söylemenin açık saçık bir yolu.”
“Bunu söylemenin tek yolu bu. Açıkçası ona nasıl yaklaşmam gerektiği konusunda hiçbir fikrim yok.”
“Hmmm, anlıyorum. Bir ’Kadın’, öyle mi? Sanırım yeni ilkokul kızları farklı bir seviyede.”
“İlkokul kızları mı? Ne demek istiyorsun?”
“Küçük kız kardeşinden bahsediyoruz, değil mi?” Maru şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı.
Kafası karışan ben olmalıydım, hey... Dur bir saniye. Sadece ilkokul ya da ortaokul öğrencisi olduğunu duymuştum, çünkü babamın bana gösterdiği resimde öyle görünüyordu. O zamandan beri Maru’ya asıl gerçekleri anlatmadım.
"Hayır, aslında o küçük kız kardeş-" O kadar ileri gittim ki kendimi zor durdurabildim.
O ilkokullu değil, aslında benim gibi lisede okuyor, üstelik bu okulda ve aynı öğretim yılında. Hangi sınıfta olduğunu bilmiyorum, ama çok güzel bir kız - bunu söylemek sadece o adamın merakını gıdıklar ve felaket önceden programlanmış olur. Onun güvenilir olduğuna inanmadığımdan değil, sadece Ayase-san’a verdiğim sözden dönemem. Ben gereksiz yere gevezelik eden bir adam değilim.
“Küçük kız kardeşin... ne?”
“Küçük kız kardeşim... hayal ettiğimden farklı. Herhangi bir 2D medyadan bildiğim gibi biri değil.”
“Peki, öyle olsun. Sonunda gerçekliği 2D’den ayıramadın mı?”
“Ne demek ’sonunda’? Sanki her zaman kendimi böyle kaybetmeye yakınmışım gibi konuşuyorsun, bu yüzden böyle konuşma."
“Gerçek bu, değil mi?”
“Bu her istediğini söyleyebileceğin anlamına gelmiyor, tamam mı?”
" Eh, karakterim böyle."
Oh, biliyorum. Maru’yu en az bir yıldan fazladır tanıyorum, bu yüzden dilinin bir bıçak kadar keskin olduğunun, durmaksızın ve çoğu zaman amaçsızca sallandığının farkındayım.
“Her neyse, sandığın kadar heyecanlı değilim. Aksine, oldukça yorucu ve hangi mesafeyi korumam gerektiğini anlamak zor.”
“Ben de öyle düşünmüştüm.”
“Neyse, konuyu değiştirelim, Ayase Saki adında bir öğrenciyi tanıyor musun?”
“Hı? Yani, adını duydum ama nereden çıktı bu?” Tabii ki, bu birdenbire ortaya çıktığı için Maru gözlerini kıstı.
Spor kulüplerindeki bilgi ağı tahmin edebileceğinizden çok daha geniştir. Kızlar hakkında konuşurken, özellikle de Ayase-san’ın sahip olduğu güzellik seviyesindeki biri hakkında, kesinlikle baharatlı bir konu olurdu. Dedikodularla falan ilgilenmediğim için bu konuya hiç kafa yormadım ama daha önce Maru bana varlığından bile haberdar olmadığım kızlarla ilgili hikayeler ve dedikodular anlatmıştı, o yüzden denemeye değer diye düşündüm.
“Ayase, ha? Hmm... O kadar insan varken neden o?”
“Şey, bilirsin, ben sadece... O çok güzel, değil mi?”
“Olmasa daha iyi.”
" Ha?"
“Arkadaşın olarak sana zamanını ve enerjini boşa harcadığını söylüyorum.”
“Dur bir saniye. Ne demek istiyorsun?”
"Başkasının aşk yolunda durmak benim sorunum değil ama..."
“Senden aşk tavsiyesi istediğimi hatırlamıyorum.”
Neden böyle bir şey söylediğini anlamadığım için hemen sözünü kestim.
“Delirdin mi sen? Ayase-san gibi bir güzelliğin benim gibi bir çocuğa bir bakış bile atmasına imkân yok.”
O el yapımı bir oyuncak bebek kadar çekici, sarı saçlarıyla cezbeden bir kız ve ben aynada kendine bakıp ne kadar sıkıcı göründüğümü bir kez daha fark eden bir çocuğum. Cidden, bunu kim düşünebilir ki? İnançsızlıkla iç çektim. Ben bunu yaparken Maru bana şikayet edecek bir şeyi varmış gibi baktı.
“Hayır, tam tersi. Ayase’yle çıkmaya başlarsan senin değerin düşer.”
“...Haha, iyi şakaydı.”
“Şaka yapmıyorum.”
"O zaman ne demek istiyorsun? Bu aşırı değer vermeyi nereye kadar götürebileceğinin bir sınırı olmalı.”
“Yani, tarzı olduğuna katılıyorum... Ama etrafta dolaşan bazı söylentiler de var.” Bunu somurtkan bir yüz ifadesiyle söyledi. “İnsanların arkasından konuşmayı pek sevmem ama güvendiğim arkadaşım onu hedefliyorsa işler değişir. Cehalet mutluluktur derler ama şu anda cahil kalamam.”
"Bana bu söylenti hakkında daha fazla bilgi verebilir misin?"
Elbette Ayase-san’a hiçbir şekilde aşık olmadım, ancak bununla ilgili herhangi bir şey açıklamak, beni şu anda aslında üvey kardeş olduğumuz gerçeğini ortaya çıkarmaya zorlayacaktır. Bu daha da can sıkıcı olacağından, yanlış anlamaya devam etmesine izin verdim ve onu dinledim. Maru hızlıca etrafına baktı, fısıldayarak yüzünü bana yaklaştırdı.
“Ayase, biliyorsun... Görünüşe göre o... ’Fahişelik’ yapıyor.”
“...Ha?”
“Sarı saçlar, piercingler, her zaman sinirli bir ruh hali, kimsenin ona yaklaşmasına izin vermiyor. Muhtemelen bu üst düzey okulda en çok göze çarpan kız o, özellikle de umursamaz havasıyla. Onu Shibuya’daki bazı şüpheli binalardan ya da yakınlardaki otellerden çıkarken gören görgü tanıkları bile var.”
“Huh, hiç bilmiyordum.” Ne inkar ne de kabul ettim, sadece başımı salladım.
Sadece dış görünüşüne bakarak neden bu tür bir klişenin onunla ilişkilendirildiğini anlayabiliyordum. Onunla konuştuğum birkaç seferde böyle bir şey yapacak bir insan izlenimi vermemişti ama bu söylentiyi kesin olarak reddedecek kadar iyi tanımadığım da ortada.
“Böyle görgü tanıklarına inanmanın senin için oldukça nadir bir durum olduğunu söylemeliyim Maru. Normalde bu tür söylentilerden ilk şüphelenen sen olursun."
“Beyzbol kulübünde ona itiraf eden bir adam var.”
“Herkes ondan kaçıyor olsa da mı?”
“Yani, söylenti söylentidir, ama görünüş görünüştür. Oldukça popüler biri. Yine de beni aşıyor.”
“Anlıyorum.”
“Ve, o kişinin kendisinden duymuş.”
"... Anlamadım?"
“Ben tam olarak söylentilerin size anlattığı gibiyim. Kimseyle çıkmaya niyetim yok’ demiş.” Maru bana açıkladığı gibi Ayase-san’ nın konuşma tarzını taklit etmeye çalıştı.
Maru’nun Ayase-san’dan pek de iyi bir izlenim edinmediği açıktı.
“Kulüp üyesinin bunu uydurma ihtimali var mı?”
“Kesin bir şey söyleyemem ama muhtemelen hayır. Ayrıca, bu ilk kez olmuyor. Diğer kulüpler de benzer şeyler söylüyor.”
"Yani görüş öznel olabilir, ama rakamlar nesnelliği gösteriyor."
“Hemen hemen.”
Hepsinin söylediklerinin mutlak doğru olduğunun garantisi yok ama en azından Ayase-san’ın itiraflara bu şekilde yanıt verdiğini söylemek mümkün.
“Mmm... Pandora...”
Pandora’nın kutusunu açmışım gibi hissettim. Önce karşındakine bakmalısın - ’Kadın ve Erkek Bilimi’nde böyle yazıyordu ve Ayase-san’a karşı ne kadar mesafeli olmam gerektiğini anlamaya başlamak için en iyi seçeneğin bu olduğunu düşündüm ama şimdi endişelenecek daha fazla sorunum var.
Bu söylentiler doğru mu? Eğer doğruysa, Akiko-san ve babamın bundan haberi var mı? Bilmiyorlarsa, bunu rapor edecek kişi ben mi olmalıyım?
...Hayır, yapmamalıyım. Hiçbir kanıtı olmayan söylentilere inanmak benim sorunum değil. Aynı zamanda, bu söylentiler doğru olsa bile, onu azarlayacak konumda değilim. Eğer ortada gerçekten paralı bir birliktelik ya da benzeri bir durum varsa, o zaman ilgili kişiler düzgün bir şekilde ödeme yapıyor ve tedarik ediyorsa, bu onların endişelenmesi gereken bir şeydir ve tanımadığım insanlar hakkında endişelenmek benim sorunum değil.
Elbette Ayase-san’ın ailemden biri olmasının can sıkıcı bir yanı var ama bu söylentiler doğru çıksa bile onu azarlamayı hiç düşünmüyorum. Her şeyden öte, onu zorlayan bir şey ya da biri olsaydı üzülürdüm.
“Peki, Asamura, kartın ne durumda?”
“...Ne demek istiyorsun?”
“Sana tüm kartlarımı gösterdim. Şimdi sende kendininkini göster. Neden birdenbire Ayase’den bahsettin?”
“Ah, şey, bunu senin hayal gücüne bırakıyorum.”
"Ha? Hey şimdi, beni böyle ortada bırakma."
“Sana söylemiyorum çünkü söylemek istemiyorum. Söyleyemem. Lütfen, konuyu kapatalım.”
“Sakın bir manga cümlesiyle beni başından savabileceğini sanma... Tanrım, sana bilgi verdiğim için başıma bunlar geliyor.” Maru şikayet etti, ama ben sadece biraz stres atmasına izin verdim.
Maru Tomokazu’nun en güzel yanı da bu. Ne zaman durması gerektiğini çok iyi biliyor. Gözlerim onun başının arkasından yanımdaki pencere camına doğru kaydı. Düşüncelerim Ayase-san’a doğru sürüklenirken, avucumun üzerinde duran kendi yüzüm cama yansıyordu.
Aynı sınıfta olmadığımız için gerçekten çok mutluyum. Şu anda onunla aynı ortamda olsaydım, muhtemelen derse odaklanamayacak kadar endişelenirdim. Tabii ki eve döner dönmez bu olacaktı ama şimdilik bunu ertelemeyi tercih ediyorum. Sanırım insan olmak böyle bir şey.
-Ertelemek istediğim şey kısa bir süre sonra gerçekleşti. Yani iki saat sonra. Kader her zaman acımasız ve kayıtsızdır. Her pazartesi üçüncü ders olarak beden eğitimi dersimiz var. Tabii ki bu sebep durumu daha da kötüleştirdi. Bu süre zarfında Suisei Lisemizin okul sporları festivali yaklaşıyor, bu nedenle antrenman süresini telafi etmek için okul yılının ortalarında iki sınıf birbirine karıştırılıyor. Tabii ki, bu uygulama tam da bugün başladı.
“İşte, alın bunu! Gizli Vuruş - Büyük Ether Servisi! Oraaaaa!”
Kendimi okulun içindeki tenis kortunda buldum. Kül rengi gökyüzünün altında biri, bir mangadan fırlamış gibi duran gizli bir tekniği yüksek ve açık bir sesle haykırıyordu. Bu sesin sahibi, raketini savurmak üzere olan, beden eğitimi kıyafetleri giymiş bir kızdı.
Parlak kızıl saçları ve küçük bir hamster gibi görünmesine neden olan oldukça küçük bir boyu vardı. Başka bir sınıftan bir kız olmasına rağmen, ben bile onun adını biliyordum-Narasaka Maaya. Ona iltifat etmek için enerjik biri olduğunu söyleyebilirim, ancak diğer yandan, söylentilere göre işgüzar bir sınıf temsilcisi olarak biliniyordu. Bir milyon enerji içeceği sağlayabilecek enerjisini, diğer insanlarla bir büyükanne gibi ilgilenme yeteneğini ve oldukça sevimli görünümünü bir araya getirin, okulun her yerinde arkadaşları var, diğer normallerin üzerinde duran bir normal.
Tabii ki Narasaka-san bizim sınıfta bile tanınıyor ve bazen ziyarete geldiği için, dedikodulara ne kadar engel olsam da onun varlığını görmezden gelemezdim.
Herkes, yani seyirciler, izleyiciler ve hatta rakibi, hepsi bulutlu gökyüzüne bakarak onun fırlattığı topa bakıyor ve tekrar aşağıya süzülmesini bekliyordu. Bir saniye, iki saniye, üç saniye geçti.
“Hey, ne yapıyorsun!? O top başka bir yere uçtu, farkında mısın ?” Narasaka-san’ın rakibi olan başka bir kız, bu vuruş karşısında şaşkına döndü ve inanamayarak çığlık attı.
“Ahaha, özür dilerim!”
“Gerçekten... Bu nasıl çılgın bir servis böyle?”
“Çünkü bunun havalı olacağını düşünmüştüm, heh!”
“Bana ’heh’ deme! Seni pis karı...! Hadi, hadi, hadi!”
İki kızdan biri Narasaksa-san’ın kafasını boyun kilidine aldı, diğer kız da dirseğini onun kafasına geçirdi. İki sevimli kızın böyle oynaşması gerçekten de görülmeye değerdi. Aslına bakarsanız, sınıfımdaki tüm erkekler bu sahneyi izlemeye odaklanmıştı. Ancak ben farklıydım. İki güzelin bu cennet gibi sahnesine göz ucuyla bile bakmadım ve bakışlarımı tek bir noktaya yönelttim.
Tenis kortunun köşesinde, neredeyse hiç göze çarpmayan bir yerde, kortun dışındaki metal çitlere yaslanmış tek bir kişi duruyordu. Elinde bir tenis raketi bile yoktu, çünkü formasının ceplerinden kulaklarına kadar uzanan bir kulaklık kablosu görebiliyordum. Önündeki boşluğa bakarken sadece bir şeyler dinliyordu - Ayase-san’dan başkası değildi.
Hiç bu kadar açık bir şekilde tembellik eden birini görmemiştim. Kötü bir şey yapıyormuş gibi davranmadığı için, bir an için onun gerçekten oraya ait olduğunu düşündüm. Başka kimse de rahatsız olmuş gibi görünmüyordu, çünkü ne öğrenciler ne de öğretmen onu uyarmak bir yana, onunla hiç ilgilenmiyordu.
Sınıfına uygun olmayan, yasadışı şeyler yaptığından şüphelenilen liseli bir kız. Eğer onun bir fotoğrafını çekseydiniz ve başlığını da bunu yazsaydınız, her şeyi mükemmel bir şekilde özetlerdi.
Bir tarafta neşe içinde tenis oynayan öğrenciler, diğer tarafta ise yavaşça Ayase-san’a yaklaşan ben. Çitin karşı tarafına oturmuş, mola vermiş gibi davranıyordum.
“Dersi mi asıyorsun?” Ona seslendim.
Ayase-san şüpheli bir bakışla kulaklığını çıkardı ve gözlerini hafifçe araladı.
“Bu beni şaşırttı. Neden benimle öylece konuşuyorsun?"
“Yani, tanıdık bir yüz dersi asıyor, tabii ki gelip kontrol edeceğim.”
"Huh, yani burada nasihat veren ağabey olarak bulunuyorsun."
“Hayır, pek sayılmaz. Bunu yapmaya hakkım olacak kadar iyi bir insan değilim. Sadece senin de tenisi seçtiğini görünce şaşırdım, Ayase-san.”
“Maaya beni buna zorladı. O da aynı şeyi denemek istedi. Yine de tek sebep bu değil.”
“Maaya, Narasaka-san’dan bahsediyorsun, değil mi? İkiniz yakın mısınız?” Sahaya baktım ve bir topun peşinden koşan kızıl saçlı bir kız gördüm. Kesinlikle göze çarpıyor.
" Evet, öyle. Ayrıca onunla anlaşamayan bir kız olduğunu da sanmıyorum.”
“Yüz arkadaş derler ya, öyle.”
Bir sınıfta yaklaşık 20 kız var. Sekiz sınıfı toplasan 160 eder. Ne korkunç bir sayı.
“Maaya’nın o kadar çok arkadaşı olduğunu sanmıyorum, en azından etrafında rahat edebileceği kadar. Sanki arkadaş olmasalar bile herkesle iyi anlaşabiliyor.”
"Ah, bunu anlayabiliyorum." Bu açıklama beni tatmin etmişti.
"Asamura-kun, neden tenis oynamaya karar verdin?"
“Umm, gerçekten söylememe gerek var mı? Bu beni öveceğin bir şey değil.”
"İyi, benim de kendimce acınası bir sebebim var."
Bunun neresi ’iyi’? Bu, kimin nedeninin daha utanç verici olduğu konusunda birbirimize karşı kazanmaya çalıştığımız bir kart oyunu değil. Ama bakışları beni delip geçen bir ok kadar keskin olduğu için bunu ona açıklamaktan başka çare görmedim.
"Çünkü bir takım maçı değil."
Maru futbol, basketbol ve diğer takım oyunlarına katıldı. Teniste Sadece tek başına mücadele ediyorsun.
“Gerçekten başkalarıyla oynamak istemedim, bu yüzden tenisi seçtim.”
“Bu adam neden bahsediyor ki?” diye düşünenler için, sizi yürekten kutluyorum. Lütfen mutluluk içinde yaşayın. Ben ise başkalarından bir şeyler bekleme ve başkalarının beklentilerine göre yaşama konusunda kötüyüm. Sadece takımı aşağı çekiyor olabileceğimi düşünmek bile beni rahatsız ediyor. Hayatımı bu acı verici düşünceler olmadan yaşayabilseydim, her şey ne kadar kolay olurdu, bazen kendi kendime merak ediyorum.
“Huh... Biz gerçekten birbirimize benziyoruz.”
Bu yüzden, acınası sözlerime sempati gösterdiğinden beri, kendisinin daha yalnız biri olduğunu itiraf eder gibi oldu.
“Ayase-san da mı?”
“Evet, şey. Tetikleyici Maaya’ydı ama ben zaten takımlarda oynamak istemiyordum. Muhtemelen çoktan anlamışsındır ama diğer kızlarla arama mesafe koyuyorum.”
Üzücü ve pişmanlık verici bir şey olmasına rağmen Ayase-san her zamanki soğuk ses tonuyla konuşuyordu. Müzik dinlerken dersleri asmasına rağmen kimse onunla ilgilenmediği için ben de öyle düşünmüştüm. O yarı saydam falan mı? Bir an için kendimden şüphe ettim, ama burnuma doğru süzülen hafif parfüm kokusundan bile vücudunu mükemmel bir şekilde seçebiliyordum. Ona bu kadar dikkat edince utandım ve tekrar başka tarafa baktım.
“Sınıfına uyum sağlayamıyor olabilir misin?”
“Şaşırdın mı?”
"Şey, senin gibi şık bir kızın sınıfın gözdesi olacağını düşünmüştüm."
"Genel olarak öyle görünüyor, evet." Ayase-san başını salladı. “Ama ben farklıyım.”
Tam olarak ne söylediklerini bir kenara bırakırsak, bunun en büyük nedenlerinden birinin söylentiler olduğuna eminim. En azından bu okuldaki insanların çoğu bu söylentiler yüzünden ona şüpheyle yaklaşıyordu.
"Bununla birlikte, bu durum o kadar da kötü değil... Spor festivali de pek umurumda değil. Zaman kaybı gibi geliyor. Benimle ilgilenmezlerse zamanı kendim için kullanabilirim."
“Müzik mi dinliyorsun?”
“Eh? ...Şey, evet.” Ayase-san biraz telaşlı bir ifade takındı ve gözlerini kaçırdı.
Bir şeyler saklıyor. Belli ki tepkisinde başka bir şey daha var ama kabalık edip fazla burnumu sokmak istemediğim için sessiz kaldım. Diğer kişi kendini hazır hissettiğinde size söyleyecektir. O anı zorlamaya çalışmak sonunda nefret edilmenize neden olabilir.
" Bu sefer kesin karar vereceğim! Kesin öldürme tekniği! Süper Ether Servisi!"
Narasaka-san’ın sesini tekrar duydum, ardından diğer kızın karşılık verdiğini. Sesleri ne kadar da yüksek. Narasaka-san’ı aklımdan geçirirken tekrardan Ayase-san’a doğru döndüm.
“Narasaka-san ile pratik yapmayacak mısın? Sanki seni birlikte oynayabilmeniz için davet etmiş gibi hissediyorum... daha doğrusu birbirinize karşı.”
“Hayır.”
" Bu hızlı bir cevaptı, pekala."
“Sonuçta bana ihtiyacı yok. Maaya beni davet etti ama benim kaçacağımı biliyordu. Sanırım onu bu kadar popüler yapan da bu nezaketi.”
Görünüşü, dersi bu şekilde asması ve kendi sözleri, tüm bu faktörler sadece söylentilere yol açtı ama yine de yaydığı atmosfer ve verdiği tepki, dışarıdan gelen tüm bilgileri tamamen ortadan kaldırdı. Ayase Saki’nin gerçek benliği nerede ya da ne? Bu cevaba ulaşmak için onu hâlâ yeterince iyi tanımıyorum.
Okuldan eve geldiğimde, Akiko-san tam çıkmak üzereydi.
“Yuuta-kun.”
"Ah... Ben geldim."
“Eve hoş geldin~ Sana yemek yaptım~”
“Çok teşekkür ederim... Ama buna gerek yoktu, işe gitmek üzeresiniz, değil mi?”
"Doğru~ Yeni taşındım, ama bir türlü rahatlayamıyorum~" Üvey annem bir elini yanağına koymuş, sıkıntılı bir gülümseme gösteriyordu. Omuzlarını açıkta bırakan, pahalı gibi görünen kıyafetler giymişti ve ondan gelen parfüm kokusu başımı döndürecek kadar güçlüydü. Tüm dünyanın görmesi için cazibesini yayan bir kelebek gibiydi. Biri bana bundan sonra gece şehrine atlayacağını söylese, ona anında inanırdım.
"Babam her zaman işle meşgul olduğu için akşam yemeğinde ne bulursam yiyorum, bu yüzden işten hemen önce yemek hazırlamanıza gerek yok."
“Sadece ben ve Saki varken bu normaldi, ama şimdi birlikte yaşamaya başladığımıza göre, ben de yapabilirim diye düşündüm~”
“Kendini fazla yormanı istemem, bu yüzden lütfen kendini zorlanmış hissetme.”
“Şey, muhtemelen yarından itibaren senin iyiliğine güvenmek zorunda kalabilirim... Saki de yemek yapabiliyor, bu yüzden sanırım sana bırakabilirim~”
Bu sözleri duyduğumda kulaklarımın seğirdiğini hissettim. Ayase-san’ın yemek yaparkenki görüntüsünü hayal ettim ve içgüdüsel olarak onun görüntüsüyle pek uyuşmadığını düşündüm. Ve şimdi onu düşündüğümde, söylentiler kafamın arkasında belirdi. Belki de bu yüzden aşağıdaki sözleri ağzımdan kaçırdım.
"Bu arada, nerede çalışıyorsunuz.?"
“Shibuya’nın alışveriş bölgesinde~”
"...Ne tür bir işletme bu?"
"Ah, şimdi aklına garip düşünceler mi geldi? Hadi ama~" Akiko-san çocukça bir şekilde suratını astı. Dürüst olmak gerekirse, çok haklıydı. Bunu söylemeyi planlamamıştım ama içimde hafif bir şüphe belirdi.
"Burası sadece normal bir bar, hiçbir şekilde uygunsuz hizmet verilmiyor. Üstelik tezgâhın arkasında müşterilerle etkileşimde bulunuyorum."
"Müşterilerle doğrudan ilgilenmiyor musunuz?"
“Belli bir anlamda öyle. Sonuçta ben bir barmenim.” Akiko-san bana içkisini sallarken yaptığı bir hareketi gösterdi.
Buna alışkın olduğunu ben bile anlayabiliyordum, bu yüzden dediklerini anlayışla karşıladım.
“Yanlış bir fikre kapıldığım için özür dilerim. Sadece...”
" Elden bir şey gelmez, kulağa biraz şüpheli geliyor~ Geceleri çalıştığımı söylediğimde insanların aklına gelen tüm klişelerden bahsetmiyorum bile. Ayrıca sen de bir öğrencisin, dolayısıyla geceleri şehirde ne tür mekânların olduğunu bilmen biraz sıkıntı yaratabilir."
“Bu doğru, evet.”
Şimdi düşünüyorum da, babamın bir kız barında ya da pavyonda bir kadını tavlamaya çalışmasına imkan yok. O sade, normal, dürüst ve saf biri. Karanlık bir yerden bir kadın tercih etmezdi. Bilincimi kazanmamdan bu yana on yıl geçti ve onu izlemeye devam ettim, bu yüzden bunu güvenle söyleyebilirim.
“Neyse, artık gitmem gerek Yuuta-kun. Lütfen Saki’ye iyi bak.”
“Ah, evet. Kendine iyi bak.”
Akiko-san dairenin koridorunda yürürken elini nazikçe bana doğru salladı. Gece şehrine doğru giden bir kelebeğe mi benziyordu? HAYIR. Daha çok halka açık bir parkın yüksek çimlerinde dolaşan bir chihuahua gibiydi. Bir kez daha klişelerin ne kadar yanlış olabileceğini ve dürüst olmak gerekirse çoğu zaman da yanlış olduğunu gördüm. Akiko-san’ın asansörde kayboluşunu izledim ve evimin kapısını açtım.
Evimin içinde -daha doğrusu kendi odamda- rahatlayabilmem ve kendim olabilmem gerekirken yine de kendimi tutamayıp biraz gerildim. Büyük olasılıkla bunun nedeni duvarın ötesindeki alanın başka birinin bölgesine dönüşmüş olması. Koridor, oturma odası, banyo, artık sadece ben ve babam için güvenli bir alan değildi. Bu gerçeğin bilincinde olmak kötü bir davranış olacakmış gibi geldi, bu yüzden önümdeki masanın üzerinde duran referans kitabına odaklandım. Ne de olsa ders çalışmak daha önemli.
Saate tekrar baktığımda tam bir saat geçmişti. Beni gerçekliğe geri döndüren şey giriş kapısının açılma sesiydi. Bunu takiben ayak sesleri koridorda ilerleyerek yanımdaki odaya girdi.
" Hoş geldin." Belli belirsiz bir selam verdim ama cevap gelmedi.
Mantıklı, beni duvarın arkasından duymasına imkân yoktu. Zaten acil bir işim olmadığı için kendi kendime bunu unutmam gerektiğini söyledim ve masama doğru döndüm.
Duvarın öte yanında, yerde yürüyen ayak sesleri ve yere düşen okul çantasının sesini duydum. Bunu takiben dolap açıldı ve kıyafetlerin belli belirsiz hışırtısını duyabiliyordum…
Ah, iyi değil. Sesine çok fazla odaklanmamalıyım, bu oldukça iğrenç bir davranış olurdu, değil mi? Kendi kendime şikayet ettim ve Ayase-san’ın kafamdan kaybolmasını bekledim.
“Asamura-kun, içeri gelebilir miyim?” Ancak tam o anda Ayase-san odamın önünde belirdi ve kapımı çaldı.
“Ah, tabii...”
Bir an için odanın içini kontrol ettim ve açıkta tehlikeli bir şey görmeyince içeri girmesine izin verdim.
“Affedersin.”
" Şey, ne oldu?"
“Ah, ders çalışıyorsun. Gördüğüm kadarıyla çok çalışıyorsun. Sınav sezonunda bile değiliz.”
“Diğer öğrenciler kadar, sanırım.”
Her zaman evde ders falan çalışmıyorum. Arada manga okumak ya da oyun oynamak gibi bir rutinim var. Ama bunu yaptığımda ya odanın ortasında ya da yatağın üzerinde oluyorum. Bu başkalarının görmesini istediğim bir manzara olmadığından ve duvarın diğer tarafındaki Ayase-san’ın farkında olduğumdan, sadece ders çalışıyordum.
“İyi bir üniversite mi hedefliyorsun?”
“İnsanların kötü bir üniversiteyi hedefleyeceğini sanmıyorum.”
“Evet, sonuçta hem okuyor hem de yarı zamanlı çalışıyorsun.”
“Bu çok mu garip bir şey?”
Öğrencilerin bunu yapmasının o kadar da sıradışı olduğunu sanmıyorum.
"Yani, para kazanmak için zaman harcıyorsun ama daha iyi neticeler elde etmek için de derslerine zaman ayırıyorsun. Bu yüzden ikisini aynı anda yapmanın muhtemelen oldukça zor olduğunu düşündüm.”
"Bazı karmaşık şeyler hakkında düşünüyorsun. Ben hiçbir zaman bu kadar bilinçli olmadım.” Omuzlarımı silktim.
“Hmmm... Bu arada.”
Gözlerini kaçırıp uzun saç telleriyle oynarken bunu söylemesi zor bir şey gibi görünüyordu. Belki ışıktan belki de başka bir nedenden dolayı yanakları her zamankinden daha kırmızı görünüyordu. Az önceki konuşma yüzünden, okulda onun hakkında çıkan söylentilerin saçma olduğunu söyleyebilirdim. Bence gayet normaldi. Ayase-san zihinsel olarak hazırlanmak için birkaç saniyeye ihtiyacı varmış gibi görünüyordu, gözlerinde kararlılık vardı.
"İyi maaşlı, kısa çalışma saatleri olan yarı zamanlı bir iş biliyor musun?"
" İş alanı net değil!"
" Ha?"
“Ah, hayır, önemli değil...” Düşüncesizce cevap verdiğim için pişman oldum.
En azından belirsiz bir şeydi. Eğer “Fuhuş!” diye bağırsaydım, o zaman işim biterdi.
“Para istiyorum ama çok fazla zaman harcamak istemiyorum. Belki bir ya da iki saat, karşılığında da 10.000 yen falan alırım.”
“Normal bir işte muhtemelen bunu alamazsın.” Sakince cevap verdim.
Şimdilik suratımı asmamaya karar verdim ve söylentilerden haberim yokmuş gibi davrandım.
“Anlıyorum. Sanırım tek seçenek satmak.”
Hemen zırhımı delmesen olmaz mı? Akraba olmayabiliriz ama yine de benim küçük kız kardeşimsin ve aile olduktan iki gün sonra tam olarak ne sattığını duymak istemiyorum.
“Para kazanmak istiyorsan kendini sat, kitapta da böyle yazıyordu.”
Ne tür bir kitap, oi. Bir lise öğrencisinin ulaşabileceği bir kitap mıydı o? Yine de, yarı zamanlı işimde de böyle kitaplar gördüm, bu yüzden tam olarak şikayet edemem.
“Um, Ayase-san, bunu söylemem kötü bir davranış olabilir ama...”
"Elbette, devam et. Ne de olsa bu soruyu ben sordum.”
“Bence kendi bedenine biraz daha değer vermelisin.”
"Bunu neden bu kadar abartıyorsun? Benim yaşımda olup da bunu yapan başka insanlar da var.”
“Diğer insanların bununla bir ilgisi yok. Senin ne yaptığın daha önemli."
“Ben kendime düzgün bir şekilde bakıyorum. Bu yüzden çok para kazanmak istiyorum.” Yaşlı bir adamın mantığıyla Ayase-san’ı ikna etmeye çalışan benim karşımda, şaşırtıcı derecede ciddiydi. Ücretli buluşma, tazminatlı buluşma, gizli hesap kızı. Bu tür işlerle uğraşan tüm kızların bunu can sıkıntısından ya da yapabildikleri için yaptıklarını düşünürdüm. Ancak, Ayase-san’ın bunu yapmaya niyetli olduğu açıktı çünkü sözlerinde daha önce görmediğim bir güç ve güven vardı.
Bununla birlikte, ne kadar kararlı olursa olsun, yine de bunu görmezden gelemem. Hatta artık benim küçük kız kardeşim olduğu için daha da fazla. Akiko-san’ın Ayase-san’la ilgilenme isteğini düşündüğümde, daha fazla çabalamadığım için kendimi suçlu hissettim.
“Aynı şeyi Akiko-san’ın önünde de söyleyebilir misin?”
“...Söyleyebilir miyim? Olsa olsa yetişkin olduğum için beni över.”
“Bu eğitimin lanetli bir yönü.”
“Ailen için durum farklı mıydı? Kendin yapmaya başladığında babanın mutlu olduğunu düşünmüştüm, Asamura-kun.”
“Öyle olsaydı çok büyük bir sorun olurdu. Babamın çoğu zaman çaresiz bir adam olduğu doğru, ama eğer bir çocuğu bunu yapsaydı, kesinlikle üzülürdü. Ayrıca... benim de bunu yaptığım ne zaman bir varsayım haline geldi?"
“Eh, dün oraya gitmedin mi? Yarı zamanlı işine."
“...Yarı zamanlı iş mi?”
“Evet, yarı zamanlı iş.”
İkimizin arasında garip bir sessizlik doğdu. Görünüşe göre ikimiz de ne zaman birbirimizin arkasından konuşmaya başladığımızı anlamaya çalışıyor, bu sessizliğin oluşmasına neden olan konuşmamızın o kırmızı ipliğini takip ediyorduk.
“Ne hakkında konuştuğumu sanıyordun?” Ayase-san gözlerini kısarak konuştu.
“İçinde büyük miktarda para olan seks hizmeti ya da onun gibi bir şey.”
“......Huh?”
Ayase-san’ın sesi daha önce hiç duymadığım kadar soğudu.
“Ahh, anlıyorum. Demek ’ Fahişelik’ ile ilgilendiğimi düşündün."
“Çok özür dilerim! Gerçekten üzgünüm!” Birbirimizin arkasından konuştuğumuzu teyit ettikten sonra ikimizin de acıktığını fark ettik ve yemek masasına geçtik. Akiko-san’ın gitmeden önce hazırladığı ortodoks yemeği, yani miso çorbasıyla karıştırılmış kızarmış sebzeleri bulduk ve tabaklarımızda ısıttık. İkimiz de miso çorbamızdan ilk yudumu aldıktan sonra Ayase-san şu sözlerle konuştu. Herhangi bir mazeretim olmadığı için sadece ellerimi birbirine vurabildim ve başımı öne eğdim. Ayase-san bundan rahatsız olmuşa benziyordu ve bana iç geçirdi.
"Başını kaldır, lütfen. Bu söylentinin etrafta dolaştığını biliyorum. Böyle göründüğünde insanlar yanlış fikirlere kapılabiliyor. Yine de kısmen suçluyum çünkü bu söylentileri rahatsız edici insanlardan kaçınmak için kullanıyorum."
“Ayase-san...”
Onun zor biri gibi davrandığını hissetmiyordum. Bu kayıtsızlık muhtemelen onunla akranları arasındaki tüm yanlış anlamalara ve söylentilerin kötü yönde ilerlemesine neden oldu. Ancak, bir şeyler akla mantığa uymuyor. Görünüşünün bu gibi yanlış anlamalara nasıl davetiye çıkardığının farkında olduğunu açıkça belirtti. Öyleyse neden hala böyle giyinmeyi tercih ediyor?
Bu tür şüphelerim olduğunu tahmin etmiş olmalı ki, elini ağzına götürmek üzere biraz daha karıştırılmış sebze taşımaktan alıkoydu.
"Ne düşündüğünü anlıyorum. İmajıma ne yaptığının farkında olmama rağmen neden bu kıyafetleri giyeyim ki?”
“Şey, evet... Bunu biraz merak ettim.”
“Bu benim silahlanma modum.”
"Ne?"
“Kimse savaş alanına silahsız ve zırhsız çıkmaz, değil mi? Bu benim toplumda hayatta kalmak için kullandığım silahım.” Bir parmağını kulak memesine koyarak ışıldayan kulak piercingini gösterdi.
Şık görünmek isteyen kızlar için bile kulaklarına delik açmak pek kimsenin girmeye cesaret edemediği bir alandır. Ortaokulda, sınıf arkadaşlarınız tarafından bir kahraman olarak görülürken, yetişkinler ve öğretmenler tarafından suçlu muamelesi görürsünüz, bu gerçekten gizemli bir çelişkidir. Sadece bir milimetre büyüklüğünde bir metal ama yine de çok büyük bir güce sahip. Bunun karşısında mırıldandığım kelimeler şunlardı-
“Savunmanızı yükseltiyor mu? Yoksa iki vuruşlu bir saldırı gibi mi?”
“Pffft... ilginç şeyler söylüyorsun.” Bana güldü.
Düşünme hızım buna yetişemedi ve aklıma gelen uygun oyun terimlerini mırıldandım.
“Şey, onun gibi bir şey. Amaç hem saldırıyı hem de savunmayı yükseltmek.”
“Kulağa tehlikeli geliyor. İçinde yaşadığımız bu dünya şu anda barış içinde, biliyorsun.”
"Savaşlar yine de sürüyor, sadece senin görmediğin yerlerde." Ayase-san sanki dünyanın karanlık tarafında devam eden bir savaşta yer alan bir kahraman gibiydi.
Buradan itibaren, kanla yıkanan bir süper güç savaş dünyasına atıldım - tabii ki bu olmadı, çünkü onun sadece kinayeli bir cevap kullandığını biliyordum.
’Saki ve Yuuta-kun’a. Bunu ısıtın ve birlikte yiyin.
Daha önce kızarmış sebzelerin üzerindeki plastik filmden o notu çıkarmıştım ve Ayase-san’ın bakışları şimdi o kağıda doğru kaydı.
“Bugün annemle karşılaştın mı?”
“Evet, okuldan eve geldiğimde.”
“Gerçekten çok çekiciydi, değil mi?”
“Şey, evet, sanırım.” Garip bir cevap verdim. Artık annem olmuş olsa bile, kan bağım olmayan üvey kız kardeşimin, yani onun kızının önünde onu nasıl öveceğimi tam olarak bilemiyorum. Bu yüzden Ayase-san bana uzun uzun baktı ve ardından kıs kıs güldü. Sonra bana bir hayalet hikayesi anlatacakmış gibi konuştu.
“Ama o bir lise mezunu.”
“Gerçekten mi?”
Sıradan içerikler beni biraz şaşırttı, bu da kuru bir yanıt vermeme neden oldu. Ayase-san bana şüpheli bir bakış attı.
"Bu konuda bir şeyler düşünmüyor musun?"
“...Düşünmüyor muyum?”
“Lise mezunu, güzel, gece hayatı işinde, bu üç koşulun hepsi bir arada olsaydı ne olurdu?”
“O zaman onu lise mezunu, güzel ve gece hayatında çalışan biri olarak mı düşünürdüm?”
Benden ne istediğini gerçekten anlamıyorum. Elbette bu tekil kelimeleri duyunca benim de kendimce fikirlerim oluyor ama bunları bir araya getirince aklıma özel bir şey gelmiyor.
“Hmmm, Asamura-kun, düşüncelerin oldukça düz.” Dedi Ayase-san ve ağzına biraz daha sebze götürdü.
Neden kayıtsız ifadesine karışmış bir mutluluk pırıltısı görebildiğimi merak ediyorum. Belki de karşısındaki bu üzgün bakireyle dalga geçiyordur. Bunu tamamen inkâr edecek kadar bir kızın kalbine aşina değilim.
“Bu tür bir duruşun oldukça şaşırtıcı olduğunu düşünüyorum.”
“Bakirelere karşı nezaketinizi gerçekten takdir ediyorum.”
Düşüncelerini dürüstçe söylediği için, kendi duruşunu anlamak için bir zihin uzmanı olmama gerek yok ve bu da daha kolay iletişim kurmamı sağlıyor.
Bir an için Ayase-san’ın gözlerindeki ifade kasvetli bir hal aldı. Belki de bakire kelimesi bir adım fazla ileri gidiyordu. Ancak ağzından çıkan sonraki sözler beklediğimden daha ciddiydi.
“Bu kadar düz olmayan yorumlar biliyorum. Bir lise mezunu, bir güzel ve gece hayatı işinde çalışan biri olarak, temelde kafadan salak ve görünüşünü bir silah olarak kullanıyor, yasadışı yollardan para kazanıyor - bu çizgide bir şey. Anneme bu şekilde davranıldığını ve kızıldığını birçok kez gördüm.”
"’ Tamamen saçmalık."
Elbette akademik geçmiş ve dış görünüşü karşılaştırma gibi bir eğilim var. Ancak, bunun tek bir kişinin gerçek benliğini ve değerini anlattığının garantisi yok. Makro bakış açısı doğru olsa bile, mikro bölgenin derinliklerine indiğinizde birçok farklılık bulabilmeniz gerekir. Böyle görünen insanlar genellikle böyle oldukları için, tek bir bireye yaklaşmanın değerli bir yolu değildir. Bunu bile anlayamayan kişiler, hiçbir değer sunmayan kişiler oldukları için genellikle görmezden gelinmeleri en iyisidir.
-Yomiuri-senpai’den ödünç aldığım bir kitapta böyle yazıyordu. Kitapların etkisi oldukça müthiş. Benim gibi bir lise öğrencisi bile sanki omuzlarımda ve kafamda başka bir insanın hayat tecrübesi varmış gibi konuşabilir.
Bu sözleri benden duyan Ayase-san’ın yüzü hafifçe kızardı ve derin bir takdir dolu bakış attı.
“Doğru, bu saçmalık.”
“Evet.”
“Bu gibi yorum ve görüşlerin adil olmadığından bahsetmiyorum bile. Bu, kaçmanıza izin vermeyen mantıklı bir gelişme.”
""Mesela?""
“Zekiysen ama çekici değilsen, ürkütücü ama eğitimli bir kadın olarak etiketlenirsin. Zeki değilseniz ama çok çekiciyseniz, mevcut konumuna ulaşmak için vücudunu kullanan bir iş kadını muamelesi görürsünüz. Herkes bulunduğunuz yere gelmek için vücudunuzu kullandığınızı varsayar ve kendi başınıza çalıştığınızda, güvenebileceğiniz bir erkeğiniz olmadığı için alay edilir ve acınırsınız.”
"Ahh, anlıyorum... Ne demek istediğini anlıyorum."
“Eminim erkeklerin de başına geliyordur.”
"Elbette geliyor. Duygu beslediğiniz kıza yaklaşmaya çalışırsanız, iğrenç olarak adlandırılırsınız, cinsel tacizle suçlanırsınız, suçlu gibi gösterilirsiniz, ama aşktan vazgeçmeye karar verirseniz, bakire olduğunuz için alay konusu olursunuz.”
“Bu kulağa çok spesifik geliyor. Kendi tecrübeniz mi?"
“Sosyal ağlarda okudum. Bunu ilk ben gördüğüm için, kendim böyle bir deneyim yaşamamayı tercih ederim, anlıyor musun? Kulağa acı verici geliyor. Bu yüzden dalga geçilmemeyi tercih ederim.”
“Anlıyorum, bir şekilde anlıyorum.”
Ezop’un en ünlü fabllarından biri olan Tilki ile Üzüm’ü alaya alabilecek düşünce sürecimi dinleyen Ayase-san hemen sempati gösterdi. Muhtemelen ikimizin de benzer fikirleri paylaştığımızı fark etmiş olacak ki sesi ve ifadesi biraz yumuşadı.
“İşte bu yüzden bu silahı kullanıyorum.” Asıl konuya geri döndük.
“Kimsenin şikayet edemeyeceği kadar şık olmak. Dışarıdan bakanlar tarafından bir güzellik olarak görülmek, çekici bir benlik yaratmak. Aynı şekilde akademik bilgi, okul, iş, güçlü bir insan olacağım. Bu ilk adım. Kendi kalıplarına göre yaşamaya devam eden tüm bu insanları bir kerede susturacağım, bak göreceksin." Her zamanki kayıtsız tonuyla konuşuyordu ama sesinde güçlü bir duygu saklıydı.
-Benimkinin tam tersi.
Bana bir rol dayatılmasını rahatsız edici buldum ve bundan kaçtım. Benim aksime Ayase-san tüm dünyanın yüzüne tükürmeye hazırdı. Ancak bu duruştan bir tehlike hissettim.
“Bu senin için sorun olur mu? Kulağa yorucu geliyor.”
“Dayanıklılık karşılığında üstün olduğumu kanıtlayabilirsem, bu mükemmel olur.”
Kime karşı? Aklımda bir şüphe belirdi ama meraklı bir piç gibi görünmek istemediğim için yutkundum. Bununla birlikte, yaşına yakışmayan böylesi bir değer anlayışına sahip olmasının nedeninin, Akiko-san’ın eski kocası olan gerçek babasının etkisi olabileceğini düşündüm. Eğer durum buysa, o zaman bu mayına basmaktan kaçınmak istedim. Ben bile gerçek annem hakkında bilgi edinmeye çalışan birini pek takdir etmezdim, dolayısıyla aynı şeyi karşımdaki için yapmamak mantıklı bir sonuç olurdu.
“İkimiz de aynı değil miyiz, Asamura-kun?”
“Ben senin kadar güçlü değilim, Ayase-san. Toplumun görüşleriyle savaşmak istemiyorum.”
“Ama her şeyin temelinde, kendinde olmadığı için başkalarının senden bir beklentisi olmasını istemiyorsun, değil mi?”
Bu doğru. Bu yüzden, aile restoranında ilk karşılaştığımızda, kendi bireysel duruşlarımızla hemen anlaştık.
“Başkalarının görüşleri, başkalarının beklentileri, bunlardan kurtulmak için kendi başına yaşama gücüne ihtiyacın var.”
“Anlıyorum. Neden iyi maaşlı bir iş aradığınızı anladığımı hissediyorum.”
“Huh, sezgilerin çok iyi.”
“Yani, tüm bu ipuçlarıyla benim gibi kalın kafalı biri bile bunu anlayabilir.” Omuzlarımı silktim ve devam ettim. “Bağımsız yaşayabilmen için, değil mi?”
“Doğru... Ve özür dilerim.” Ayase-san dedi ve acı bir tonla gözlerini kapattı.
Orada neden özür dilediğini sormayacağım. Şimdiye kadar yarı zamanlı çalışmayan Ayase-san’ın tam da bizimle birlikte yaşamaya başladığı günlerde birdenbire iyi maaşlı ve kolay bir iş arayışına girmesinin nedeninin ortaya çıkması için araştırmaya ve sorgulamaya gerek yoktu.
Başkalarına bel bağlamamak, başkalarından bir şey beklememek, hepsi kendi ayakları üzerinde durabilmek içindi. Bu kadar umutsuz olmasının nedeni, kendi ayakları üzerinde durmaya karar verdikten hemen sonra, neredeyse bel bağladığı ’yabancıların’ aniden hayatına girmesiydi.
“Dürüst olmak gerekirse, kolayca para kazanmanı sağlayacak yarı zamanlı bir iş yok. Kitapçıdaki işimin iyi para getirdiğini söyleyemem.”
“Anlıyorum...” Ayase-san üzgün bir ifadeyle başını salladı. “O zaman sanırım sadece pes edebilirim.”
"Biraz daha araştırma yapmadın mı?"
“Eğer zamanımı bir şeyler aramaya harcarsam, ders çalışmak için daha az zamanım olur. Zaten buraya yarı zamanlı çalışmak gibi bir niyetim olmadan geldim, yani elimde hiçbir bilgi olmadan buradayım. Tabii ki doğru zaman yatırımıyla bir şeyler bulabilirim ama buradaki maliyet-performans ilişkisi bana çok olumsuz görünüyor. Ben de o kadar zeki değilim, bu yüzden muhtemelen ya notlardan ya da yarı zamanlı çalışmadan feragat etmem gerekecek.”
“Demek bu yüzden bilgi eksikliğini dengelemek için bu işle ilgili deneyimi olan bana geldin.”
Arkadaş sayımla övünecek değilim ama duyduklarıma bakılırsa Ayase-san’dan daha iyi durumda olabilirim. Narasaka-san da var ama onun dışında durum oldukça umutsuz görünüyor.
“Bu konuda sana yardımcı olabilirim.”
“Gerçekten mi?”
“Evet, okulda her türlü bilgiyi duyan bir arkadaşım var.”
Yine de o benim tek arkadaşım.
"İş yerimdeki kıdemlim de bir şeyler biliyor olabilir. Yarın mesaim var, onlara sorarım."
“Teşekkürler. Ama benim için bu şekilde çalışman büyük haksızlık olur.” Ayase-san bu konuyu düşünürken miso çorbasından bir yudum aldı.
“Miso çorbası.”
" Ne?"
“Her gün miso çorbası yapmanı istiyorum.”
( Miso çorbasının söyleyişi aşk itirafına benziyormuş )
Yemek masasının etrafında otururken, kısa bir süre önce benim için bir yabancı olan önümdeki kıza baktım. Bu düzensiz manzaraya bakarken, bu sözler ben hiçbir şey düşünmeden ağzımdan çıkıverdi. Ayase-san ağzını kâseye dayadı ve şaşkınlıkla bana göz kırptı.
“Bir aşk itirafı mı?”
" Hayır, öyle değil."
Onu suçlayamam, az önceki sözlerim neresinden bakarsanız bakın bir teklif gibi gelmişti. Yani, Akiko-san her gün yemek yapmanın zor olacağını söyledi. Bu, yemeği kendim yapmam gerektiği anlamına geliyordu ve şimdiye kadar sadece babamla yaşadığım için bakkaldan aldığım yiyeceklerle yetiniyordum. Bu yüzden düşünüyorum... derslerim, yarı zamanlı işim varken ve kendime de biraz zaman ayırmak isterken yemek hazırlayacak zamanım var mı diye. Ayrıca, ev yapımı miso çorbası içmeyeli kaç yıl oldu, hazır almaktan çok daha lezzetli.
Tüm bu çeşitli düşünceler kafamın içinde birbirine karıştı ve şaşkınlıkla mırıldandığım o cümleyi yarattı.
“Benim için sorun değil. Yemek yapmaktan nefret etmiyorum ve bu konuda oldukça iyi olduğumu söyleyebilirim. Hatta bilgi toplamaya kıyasla maliyeti neredeyse sıfır.”
Onun için sorun yok gibi görünüyor.
"Öyleyse, nasıl hızlı bir şekilde para kazanabileceğine dair araştırma yapacağım-"
"Ve ben de senin için yemek yapacağım-"
Bunun kaba bir davranış olduğunu bilmemize rağmen, ikimiz de birbirimizin yüzünü işaret ettik ve bu antlaşmayı onayladık.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
