Gimai Seikatsu (LN) - Türkçe Çevrimiçi Oku

10 Haziran (Çarşamba)

Günlüğümde sabah okula giderken yaşadığım olaylardan hiçbir zaman tam olarak bahsetmememin nedeni, bunun hiç değişmeyen bir manzara olması ve herhangi bir okuyucunun, aslında benim, faydalanabileceği ilgi çekici hiçbir şey sunmamasıdır. Başka bir deyişle, şu anda yaptığım gibi okula giderkenki yolculuğumdan bahsediyorsam, o zaman bir şey anılarımı, olayı yazacak kadar önemli bulduğum seviyeye kadar canlandırmış demektir.

-Tahmin edebileceğiniz gibi, bugün öyle bir olay okula giderken başıma geldi.

Genelde okula giderken kullandığım yöntemler iki temel seçenekten oluşuyor. Yürümek ya da bisikletle gitmek. Evden Suisei Lisesi’ne yürüme mesafesi çok uzun değil, bu yüzden yolda oyalanabiliyorum, ancak okuldan hemen sonra işim olduğunda genellikle bisikleti kullanıyorum. Yine de istisnalar da var, örneğin hava kötü olduğunda yürümeye karar veriyorum.

Tayfun uyarısı olduğunda, karlı günlerde, yağmurlu günlerde ya da sadece hava tahmini yağmur yağacağını söylediğinde, kendimi zorlamıyorum ve yürüyerek gidiyorum. Saatlerce yağmur yağmasına rağmen bisikletle gitmeyi tercih ettiğim ve ertesi gün hasta olmama neden olan bir durum olmuştu. Aynı hatayı ikinci kez yapmayacağım. Bu nedenle bisikletime güvenmiyorum ve yağmurlu günlerde yanımda her zaman bir şemsiye bulunduruyorum.

Bugünkü hava tahmininde yağmur ihtimalinin %60 olduğu belirtiliyordu ve bulutlu gökyüzünün altında hızlı adımlarla yürüyordum ki görüşüm tek bir noktada kilitlendi. Kavşaktaki kırmızı ışıkta bekleyen insanların arasında, parıldayan sarı saçları gözüme çarptı-Ayase-san. Onu sırtından bile tanıyabiliyordum.

Kulağında kulaklık takılıydı, kablosu kıyafetinin içine kadar uzanıyordu. Muhtemelen cebindeki akıllı telefondan müzik dinliyordu. Beden eğitimi dersinde de benzer bir havası vardı, belki de sadece müziği seviyordur? Sanırım kız denilen tüm canlılar müzik dinlemeyi seviyor. Benden farklı bir ırk gibiydiler, bilmeme imkân yoktu. Tek emin olduğum şey onun anime ya da batı şarkıları dinlemeyeceğiydi.

Bir an için ona seslenmeyi düşündüm ama hemen bu düşünceyi aklımdan çıkardım. Evden farklı zamanlarda çıkmamızın nedeni, okulda ilişkimiz hakkında tuhaf söylentilerin yayılmamasını sağlamaktı. Anne ve babamızın resmi olarak yeniden evlenmesinden önce normal hayatımızı sürdürmemiz içindi. Bu yüzden kurallarımıza uymaya ve okula giderken diğer öğrencilerin bizi fark edebileceği bir yerde ona seslenmemeye karar verdim.

Ancak trafik ışığı yeşile döndü. İnsanlar hareket etmedi ve ben de hareketsiz kaldım. Sadece Ayase-san yürümeye başladı.

“Ayase-san!”

" Eh?"

Motorların sesi kafamdan tamamen kayboldu, çünkü yaptığımız anlaşmayı tamamen unutmuştum. Yavaş olmayı göze alamazdım. Eğer bir saniye geç davranırsam, başına bir şey gelebilirdi; bu düşünce bile ancak harekete geçtikten sonra aklıma geldi.

“...!”

Kolunu şiddetle çektim, bu da onun geriye doğru sendelemesine neden oldu. Fiziksel güç konusunda özel olarak eğitilmemiştim.

Sonuç olarak, hem Ayase-san hem de ben yaya geçidinin hemen önünde sırt üstü yere düştük. Gözlerimizin önünden, yeşil ışıkla birlikte geçmeye başlayan büyük arabalar geçiyordu. Gözlerimin önünde onun ölümünü gördüm. Olayı bir kenara bırakırsak, bir saniye bile geç kalsaydım ölebilirdi.

“...”

“......”

Ayase-san ve ben tek kelime etmeden birbirimize baktık. Vücudumun her gözeneğinden ter akarken zamanın normalden daha yavaş ilerlediğini hissediyordum. Etrafımızdaki diğer insanlar endişeli bakışlar atarken ayağa kalktım ve Ayase-san’ın kolundan çekerek onu zorla ayağa kaldırdım.

"Bir saniye benimle gelir misin?"

“Eh...ah...evet.”

Etrafımızdaki diğer insanların arasından geçip kimsenin olmadığı bir arka sokağa girdik. Yapmak üzere olduğum şey Ayase-san için utanç verici olabilirdi. Bu yüzden başkalarının önünde değil, tenha bir yerde yürümeye karar verdim. Sola baktım, sağa baktım, etrafta başka kimse olup olmadığını kontrol ettim ve işim bittiğinde Ayase-san’la göz göze geldim.

" Az önce." Sakin ama net bir ses tonuyla konuştum.

Ben onun gerçek ağabeyi değildim, ondan daha iyi biriymişim gibi ona ders verecek konumda değildim. Bu yüzden, paralı flört söylentilerini duyduğumda ya da dersten kaytardığını gördüğümde onu uyarmadım. Onun da umursayacağından şüpheliyim. Ayase-san’ın böyle bir ilişki istemediğini düşünüyorum. Ancak bu olay farklı.

" Ölmek üzere olduğun gerçeğini görmezden gelemem. Lütfen daha dikkatli ol.”

“...Özür dilerim.”

Benim sakin ve mantıklı açıklamam karşısında Ayase-san tedirgin bir ifade takındı, sesi her zamankinden daha kısıktı. Bu tepkisini görünce nefesim kesildi.

“Ah... Aynı şekilde, özür dilerim. Kibirli ya da başka bir şey gibi görünmek istemem.”

“Hayır, bu açıkça benim hatamdı, bu yüzden sorun değil.”

“Neden öylece caddeye çıktın? Arabalar çok yüksek sesle bize doğru geliyordu ve etrafındaki kimse de hareket etmiyordu."

“Dinlemeye çok odaklanmıştım... Özür dilerim.”

“Dinlemek mi? Müzik mi? Bunu daha önce de yapıyordun, değil mi? Sana bırak demeyeceğim ama en azından okula yürürken müzik dinlemesen daha iyi olur diye düşünüyorum." Söylediğim onca şeyden sonra hâlâ ders verir bir tonda konuşuyordum.

Orada ölmek üzereydi, o yüzden bu kadarına izin verilmeliydi.

“Müzik... Şey... Ah.”

Orada, Ayase-san bir elini kulaklarına götürürken bir şeyin farkına varmış gibi görünüyordu. Bir şeylerin eksildiğini fark edince panikledi ve vücuduna baktı. Bu esnada ben de bir şey fark ettim. Kulaklıklardan birinin başlığı hâlâ kulağındaydı ama diğeri aşağıya, cebine doğru sarkıyordu. Kulaklıktan müzik sesi geliyordu, tam olarak öyle değil. Daha ziyade, yabancı bir kadın İngilizce konuşuyordu.

“İngilizce konuşmalar mı?”

"...N-Ne var bunda?" Cep telefonunu kapattı ve bana ters ters baktı.

Nedense yüzü kıpkırmızı oldu.

" Bence o kadar büyütülecek bir şey değil ama... Utandın mı?"

“......”

Omuzlarının titrediğini gördüm, ancak yüzündeki tüm ifade kayboldu. Arka sokaktan çıktı, sağına soluna bakarak etrafını dikkatlice kontrol etti ve yaya geçidine doğru yürüdü. Sakinleşmiş görünüyordu ama kulakları hâlâ biraz kızarıktı.

"Demek İngilizce alıştırma yapıyorsun?"

“...Neden beni takip ediyorsun?”

“Çünkü ben de okula gidiyorum?”

Herhangi bir art niyetim olmasa bile, okula gitmek için onunla birlikte yürümem gerekiyordu. Bununla birlikte, aslında bir art niyetim vardı. Belki de ölümden kıl payı kurtulduğu için kalbim hala hızlı atıyordu ve sakin bir şekilde yargılama yeteneğim tamamen kaybolmuştu ama yine de Ayase-san’ın yüz ifadesini görmeyi istemekten kendimi alıkoyamadım. Bu sadece sözde asma köprü etkisi olabilirdi ama içimde kabaran merakı yatıştıramıyordum.

Ayase-san ise beni engelliyor gibi görünmüyordu, bana kısa bir ’Tabii, ne istersen yap’ dedi ve belirli bir hızda yürümeye devam etti.

“Bu sadece çalışmalarımın bir parçası.”

“Eh, neden bahsediyorsun?”

"Bana ne dinlediğimi sormuyor muydun? İngilizce konuşma öğretim materyalleri.” Bana yine ters ters baktı.

Daha önce beni görmezden geldiğini sanıyordum ama anlaşılan bu konu ilgisini çekmeye başlamıştı.

“Sınavlara mı çalışıyorsun?”

“O da var, ama aynı zamanda geleceği de düşünüyorum sanırım?”

" Geleceği düşünmek, ha?"

" Her zaman kendi ülkende kalacak değilsin ya."
Eğer bunu söyleseydim, Yomiuri-senpai kesinlikle benimle yine dalga geçerdi, ama Ayase-san söyleyince garip bir şekilde inandırıcı geldi.

“Ama bu konuda bu kadar utanmaya ne gerek var?”

“Ağırbaşlı görünmeye çalışan ama su yüzeyinin altında çırpınan bir kuğu gibiyim. Tabii ki utanırım.”

"Ahh... bu da bir çeşit silahlanma mı?"

“Evet.”

Bağımsız yaşayabilen güçlü bir kız olabilmek için kendini suçlu görünümlü sarı saçlı bir kızın dış görünüşüyle silahlandırmış. Bana daha önce de böyle söylemişti. Sanırım daha önce beden eğitimi dersinde de aynı şeyleri dinliyordu. Dersi asma fikrini sevmiyorum ama notlar ve sınavlara hazırlık açısından beden eğitimi pratikte işe yaramaz ve zaten spor festivali için de heyecanlı olmadığından, katılmak onun için muhtemelen sadece zaman kaybıydı.

Buna bakılırsa, hem işinde hem de akademik bilgisinde mükemmel ve güçlü bir insan olmak için işitsel çalışma materyallerini kullanarak bu zamanı daha fazla ders çalışmak için kullandı. Onun hakkında daha fazla şey öğrenmeye başladıkça, bir yapbozun bir araya getirildiğini hissediyor ve onun hakkında daha net bir bakış açısı kazanıyorum.

Aşina olduğumuz okulun görüş alanımıza girmesiyle birlikte, arkamızda sıra sıra binalar olduğu halde ana caddeden uzaklaştık.
Çevremizdeki yaşlı ya da takım elbiseli insanların sayısı azalmaya başladı, zira büyük bir kısmı bizim gibi okul üniforması giyiyor ve okul saatinin başladığını ilan ediyordu. Birbirlerini tanımadıklarından emin olmama rağmen, Ayase-san’ın gösterişli görüntüsüyle bu üst düzey okuldan pek çok öğrenci dikkatini bize yöneltti.

"Kimseye bir şey anlatma, tamam mı... Görüşürüz."
Dedi Ayase-san ve daha hızlı yürümeye başladı.

Belki izleyenlerin gözleri onun zevkine göre fazla büyümüştü ya da her zaman ne kadar nazik olduğunu düşünürsek, muhtemelen beni hiçbir şekilde rahatsız etmek istemiyordu. Hangisi olursa olsun, söz verdiğimiz gibi devam edeceğiz. Okulda yabancı gibiyiz.

" Tamam." Ayase-san’ın arkasına bakarak cevap verdim.

Herhangi bir yanıt beklemiyordum. Doğal olarak, iyi anlamda.

Sabahın erken saatlerinde gerçekleşen tüm bu olaylarla birlikte, sanki bir gün daha geride bırakmışım gibi yorgunluk hissine kapıldım. Ne yazık ki bu rahat bir hikâye değil, acımasız bir gerçekti. Bir yazar artık bu olayın bir gün için yeterli olduğunu görür ve hemen ertesi güne atlardı ama ne yazık ki ben henüz özgür değildim. Bu yoğun ilk olayın ardından, hem Ayase-san’ın hem de benim duygularım tamamen göz ardı edildi ve bir kez daha birbirimize yaklaşmak zorunda kaldık.
Beden eğitimi dersi vakti gelmişti. Bugün, ilk derste, yine aynı tenis kortunda top sporları turnuvası için antrenman yapıyorduk. Ancak, öncekinden bir fark vardı.

“Raaaaaaaaaaaaaaaaaaah!”

"Maaya, çok yükseğe atıyorsun."

Yakındaki bir antrenman sahasından Narasaka-san’ın tiz çığlığı ile birlikte bir kız öğrencinin soğuk bir karşılık verdiğini duydum, ama bu kız öğrenci artık biraz tanıdığım üvey kız kardeşim olmuştu. Daha önce metal parmaklıklara yaslanıp müzik dinlediği, daha doğrusu ders çalıştığı zamanlara kıyasla Ayase-san şimdi Narasaka-san’la birlikte gösteri yapıyordu.

Nasıl bir tetiklemeyle arkadaşıyla oynamaya başladığını bilmiyorum ama artık beden eğitimi kıyafetlerini düzgün bir şekilde giyiyor ve raketle bazı yetenekli oyunlar sergiliyordu.

“---yyyy......mura.”

Uzun sarı saçlarını bir saç tokasıyla bağlamıştı ve bu nedenle ortaya çıkan at kuyruğu tüm hareketlerini takip ederek sağa sola sallanıyordu. Çıplak kolları ve kalçaları açıkça görülüyordu. Her canlı hareketinde kasları geriliyor, topu keskin bir pasla geri gönderirken gereksiz hiçbir hareket yapmıyordu.

"-Heeeeyyy... Neye bakıyor... samura."

Bir amatör olarak onun başlangıç seviyesinde mi yoksa profesyoneller arasına mı girdiğini ayırt edemiyordum ama etrafındaki seyircilerin büyük ilgisini toplamıştı. Elbette ben de ona bakıyordum, bu yüzden konuşacak biri değildim ama bence kız ve erkeklerin birlikte beden eğitimi dersi almaları konusunda bir şeyler yapmalısınız, bu çok dikkat dağıtıcı. Gözlerimi ondan ayırmaya çalıştım ama yaptığı hareketler o kadar etkileyiciydi ki sadece izlemekle yetindim-

“Hey, Asamura!”

“Eh? ...Wah!”

Arkadaşımın öfkeli sesiyle birlikte, gözümün ucunda bana yaklaşan yuvarlak bir gölge gördüm ve yüzümün önüne raketimi hazırlar hazırlamaz, top ona çarptı, sekti ve tam alnıma çarptı.

“Neye bakıyorsun sen? Bu bir beyzbol topu değil ama yine de bu topla vurulmak oldukça tehlikeli."

Bana doğru koşarak gelen öğrenci, arkadaşım Maru Tomokazu, ayağımın dibindeki topu aldı ve raketiyle omzuna hafifçe vurdu. Yine havalı davranıyor, piç herif.

Bu arada, Maru’nun daha önce başka sporlar yapmasına rağmen neden burada olduğunu merak ediyorsanız, bunun nedeni futbol oynayanların ve antrenman yapanların sahayı kullanma sözü vermeleri ve Maru’nun iki seferden birinde buraya gelip oynamasıdır. Elbette burada oynayabilecekleri sınırlı ama hiç antrenman yapamamaktan iyidir, bu yüzden burada olmaktan memnun.

“Özür dilerim, düşüncelerime dalmışım.”

"Onun tarafından büyülendin, değil mi?"

“Gerçeği böyle ağzından kaçırırsan senden nefret ederler.”

“Muhtemelen, ama hayat böyle bir şey. Bundan rahatsız olanlar umurumda değil.”

Yakalayıcı dediğin böyle olur, güçlü bir hava yayıyor. Maru tenis oynayan kızlara, özellikle de tek bir kişiye baktı.

“Ayase? Sana vazgeçmeni söylemiştim, değil mi...”

“Öyle değil.”

Ayase-san’a baktığım doğruydu ama o hala benim küçük kız kardeşim. Bu sözleri onun ilgi duyduğum, hatta hisler beslediğim biri olmadığı şeklinde söylüyordum ama anlaşılan Maru bu konuda yanlış bir fikre kapılmıştı.

“Demek Narasaka, ha. Fena değil, doğrusu."

"Yine söylüyorum, öyle bir şey değil."

“Bu konuda endişelenme, Genç Asamura. Narasaka’yı tavsiye ederim. Enerjik, toplumun gözünde kabul gören, notları iyi ve Waseda’ya kolayca girebilecek biri. Bir insan olarak da çok büyük değeri var."

" Hakkında biraz fazla bilgi sahibi değil misin?"

“Ayase’ye kıyasla farklı bir şekilde de olsa onun hakkında pek çok bilgi edindim. Onunla ilgili tek bir problem varsa o da peşinde o kadar çok kişi var ki muhtemelen hiç şansın olmayacak."

Bana mı öyle geldi yoksa Maru, Narasaska-san hakkında konuşurken oldukça hızlı mı konuşuyordu? Gözlüklerinin ardına gizlediği dürüst duygularını gerçekten okuyamıyorum. Bir an için ondan hoşlandığını düşündüm ama o adamın bir kıza kur yapmaya çalıştığını hayal bile edemediğim için bunu düşünmekten vazgeçtim.

“Ona gerçekten o gözle bakmıyordum ama baksaydım bile bu savaşı kazanabileceğimi sanmıyorum.”

“Haha, muhtemelen.”

“Bir arkadaşının desteğiyle bile mi?”

“Narasaka başkalarıyla ilgilenme konusunda iyidir. Yani, Ayase ile tenis bile oynuyor.”

" Sanki o çalışkan ve güvenilir tiplerle ilgileniyormuş gibi hissediyorum."

“Hayır, tam tersi. Dışarıdaki işe yaramaz erkeklere ilgi duyuyor."

"Yani bir şansım olduğunu mu söylüyorsun?"

"...Şu anda sen ciddi misin?" Maru bana gerçekten şüpheli bir bakış attı.

Kendime karşı dürüst olduğumu düşünüyordum, bu yüzden neden böyle tepki verdiğini bilmiyorum.

“Asamura. Sen sandığın kadar kötü bir adam değilsin.”

“Yani düşündüğümden daha mı kötüyüm?”

"Seni lanet olası karamsar herif..."

Maru benim alaycı gülümsemem karşısında yüksek sesle iç geçirdi. Bunu, düşünceli bir ev hanımından duyabileceğiniz bir cümle izledi.

"Yaşın göz önüne alındığında, zekânla kesinlikle öne çıkıyorsun. Akıllı da sayılırsın."

" H-Huh, bu şekilde yüz yüze övülmek kesinlikle iğrenç hissettiriyor."

" Endişelenme. Sana Narasaka’nın neden sana bakmaayacağını anlatıyordum. Aslında seni aşağılıyordum."

" Belki de ne övücü ne de aşağılayıcı olmayan bir yaklaşım denemelisin?"

Maru’nun açık sözlülüğünü her zaman takdir etmişimdir ama biraz kendini tutsa fena olmaz. Narasaka-san ile olan şansımın benim için bir önemi olmadığından bahsetmiyorum bile, çünkü onunla hiç ilgilenmiyorum.

“......Mm.”

Gözlerim hakkında konuştuğumuz iki kıza doğru kaydı. Ayase-san görünüşe göre bakışlarımı yakaladı ve uzaktan bana baktı. Ancak bu sadece bir an sürdü, çünkü hemen yüzünü başka yöne çevirdi. Ne kadar zekice, uzun süreli bir göz teması diğer öğrencilerde şüphe uyandırırdı, bu yüzden bunu minimumda tutuyor. Ancak, bu zayıf anı bile fark eden bir kişi vardı. Şüphesiz, Narasaka Maaya.

Başkalarıyla ilgilenme konusunda ne kadar iyi olduğunu anlamıştım. Bunun temelinde ruh halini okuyabilme yeteneği yatıyordu. Göz ucuyla bile olsa Ayase-san’ın hareketini yakalamış, takip etmiş ve benim onlara baktığımı görmüştü. Bunu takiben, bir şeyi sorguluyormuş gibi başını hafifçe eğdi.
Evet, ne kadar sevimli olduğunu görebiliyorum.
Maru’nun ondan neden bu kadar övgüyle bahsettiği anlaşılıyor.

Ama sonsuza kadar bakmaya devam etmemeliyim. Ayase-san’ın düşünceli davranışını mahvediyorum. Panik içinde başka yöne baktım.

“Ona öyle bakmaman konusunda ne diyordun?”

"Cidden, kes şunu artık."

“Hmm, sen de bir erkeksin, değil mi Asamura?”

“Bu şekilde ifade etmenin birçok yanlış anlamaya davetiye çıkaracağını düşünüyorum.”

“Liseli bir çocuğun karmaşık cinsel arzuları.”

"Bu kelime seçimin durumu daha da kötüleştiriyor!"

“Bu kadar şehvetle dolu olmanı hiç beklemiyordum ama endişelenme. Bunu kafanın içinde tuttuğun sürece seni yargılamayacağım.”

Durumu anladı ve benimle dalga geçiyor, değil mi?

“Pekâlâ, pekâlâ. Yanlış anlaşılmayı çözdüğün için gerçekten teşekkürler." İç geçirdim ve omuzlarımı silktim.

Her iki kız da bakışlarımı yakaladı, bu yüzden itiraz bile edemiyorum.

""Şimdi hazır mısın?""

"Ah, evet, hadi pratik yapalım."

Bir şekilde toparlanmayı başardım ve zamanın geri kalanını pratik yaparak geçirdim. Kızların dersi, üstlerini değiştirmeleri için gereken süreyi de hesaba katarak biraz erken bitti ve tenis kortuna bir daha baktığımda, geriye kalan tek şey sarı bir tenis topuydu.

Çalan zil sesiyle birlikte, sanki gökyüzü daha fazla kendini tutamamış gibi, küçük su damlaları süzülerek sahaya indi ve zemini hızla farklı, kahverengimsi bir renge bürüdü.

" Cidden mi? Hey, hadi koşalım Asamura.” Maru bana seslendi.

“Cidden” de ne demek? Bu sabah %60 demişti, yani o kadar da büyük bir sürpriz değil."

Yine de sırılsıklam olmak istemiyordum, bu yüzden okul binasına koşarak geri döndüm.

“%40 bahse girmek için fazlasıyla yeterli! Sence bu dünyada kaç tane %40’lık vurucu var!"

"Bu mantığın burada geçerli olmadığını düşünüyorum."

Yoksa beyzbol kulübünün maç sırasında bahis oynamasından mı bahsediyor? Anlıyorum, aynı matematik olabilir, ancak değerlerin anlamı bakış açınıza bağlı olarak tamamen farklı olabilir.

“Asamura, acele et! Yağmur şiddetleniyor!"

Bardaktan boşanırcasına yağmaya başlamadan hemen önce, kıl payı okul binasına girmeyi başardık. Maru arkasını dönüp gökyüzüne baktı.

“Tanrı aşkına. Sanırım bugün kas antrenmanı yapacağız...” Bir iç çekti ve hemen ardından hapşırdı.

Yağmur acımasızca yağarken okul binasının etrafındaki zemin çoktan koyu kahverengiye dönmüştü. Pencerelere çarpan yağmurun sesi gittikçe şiddetleniyordu.

“Haziran geldi demek.”

“Yağmur mevsimi olsa bile, %40 yine de %40’tır. Biraz dinlenmek istiyorum."

“Bugünlük bu kadar yeter.”

Maru’nun elinden gelen bir şey olmamasına rağmen şikayet etmesini izledim. Açıkçası, yanımda bir şemsiye olmasına çok sevindim, sırılsıklam olmadan eve varabilmeliydim.

-O anda aklımdan geçen bunlardı.

Dersler sona erdi ama tabii ki yağmur durmadı. Beklediğim bir şeydi. Tabii ki bundan hiç memnun değilim ama ne zaman bir önsezinizin yanlış çıkmasını dileseniz, neredeyse her zaman öyle oluyor. Dünya Murphy Kanunları ile dolu.

Neyse ki bugün işten izinliydim, bu yüzden Shibuya’ya gitmeme gerek yoktu. Aksine, dolambaçlı yollara sapmadan doğrudan eve gitmek muhtemelen en iyi fikirdi. Buna karar verdiğim sırada ayakkabı dolaplarına doğru yürürken benzer bir figürle karşılaştım. Yağmurlu gökyüzüne bakan yalnız bir kız vardı. Gri gökyüzünün altında durduğu için parlak saç rengi daha da göze çarpıyordu.

Bu Ayase-san, değil mi... Şemsiyesini mi unutmuş?
Olamaz, bugün yağmur yağma ihtimalinin %60 olduğu yazıyordu. O da mı %40 şans grubundan?
Bekle, o evden benden önce çıktı, yani ben hava durumunu izlerken o daha yeni dışarı çıkmıştı. Ona uzaktan baktım ve ne yapacağımı düşündüm. Sola baktım, sağa baktım ve kimsenin olmadığını teyit ettim. Görünüşe göre herkes mümkün olduğunca çabuk gitmeye karar vermiş. Ne kadar zekice.

Okul çantamı açtım ve katlanır şemsiyemi çıkardım. Sadece o tip bir şemsiye olduğu için çantama kolayca sığdı ve yanıma alıp almamak konusunda rahatça seçim yapabiliyordum, çünkü neredeyse hiç yük oluşturmuyordu. Daha önce biri söylemişti, hayat sürekli bir seçimler zinciridir.

Onu şaşırtmamak için daha yavaş adımlarla ona yaklaştım. Ondan yaklaşık üç adım uzakta durdum. Bu kadar mesafe yeterli olmalı, değil mi? Omzuna dokunacak cesareti kendimde bulamadım. İkimiz de kız değiliz, bu yüzden vücuduna dokunmamın bir sakıncası var mı? Eğer çığlık atarsa lise hayatım biter. Boğazımı temizledim ve konuşmaya başladım.

"Şemsiyeni unuttuysan paylaşabiliriz?"

Omuzları hafifçe kıpırdadı. Arkasını döndüğünde altın sarısı saçları rüzgârda sallanıyordu. Bulutlu gökyüzünden süzülen nadir bir güneş ışığıyla piercingi bir anlığına parladı. Gözleri yavaşça yüzüme doğru yöneldi. Ayase-san’ın yüzünde bir ifade belirdiğinde sanki bir bilgisayar yavaşça açılıyormuş gibi hissettim.

" Eh?" Gözleri kocaman açıldı.

Neden bu kadar şaşırdın?

“Beni unuttun mu yoksa?”

" Ne demek istiyorsun..."

“Bu benim cümlem.” Bir an için gerçekten endişelendim.

" Peki, ne oldu? Okulda yine bana seslenmeni beklemiyordum.”

"Ahh, şey, yani."

Kızgın olmadığı belliydi. Aksine, biraz kuşkulu görünüyordu. Ayase-san’la geçirdiğim son birkaç gün boyunca, onun yüz ifadesinin ne anlama geldiğini ya da gelmediğini anlamakta daha becerikli olmaya başlamıştım. Elbette okulda yabancılar gibi davranma sözümü tutmaya niyetliydim ama bu onu yağmurun altında öylece dururken görmezden gelebileceğim anlamına gelmiyordu. Sonuçta biz hâlâ kardeşiz.

Ama o da zeki olduğu için bunun farkında olmalı.

“Ee, ne oldu?”

Bana hala bu şekilde sormasının nedeni muhtemelen sabah olanlardan kaynaklanıyor ve hala biraz garip hissettiğini gösteriyor. En azından ben böyle düşünmek istiyorum.

“Şemsiyeni mi unuttun?” Ona bir kez daha sordum.

"Ah, evet... Unuttum.

“Eh? Ne?” Ayase-san başını eğdi ve bakışlarını elimdeki şemsiyeye indirdi.

"Aynı yere gideceğiz, ben de düşündüm ki."

Ayase-san beni dikkatle dinlerken yüzünde karmaşık bir ifade belirdi.

“Ahh... Hayır, sorun değil. Zaten bir arkadaşımı bekliyordum. Kulüp odasında bir işi var, o yüzden hemen dönecek. İhtiyacım yo-"

“O zaman...” Sözünü kestim. “Bunu kullan. Eve koşarsam, sırılsıklam olmadan yetişirim."

-Şemsiyeye ihtiyacım yok, muhtemelen söylemek istediği şey buydu, ama ben sadece kendi şemsiyemi ona verdim, ayakkabılarımı giydim ve yağmurun içine fırladım.

Sanırım çok fazla burnumu sokuyordum. Belki de artık beni sinir bozucu biri olarak görüyordur. Yani, bir arkadaşını beklediğini söylemişti. Belki bir şemsiyeyi paylaşacaklardı. Ama bu süreçte yine de ıslanabilirler. Sonuçta bir kızın şemsiyesi oldukça küçüktür.

Şemsiyeyi ona doğru tuttuğum andaki Ayase-san’ın yüzü kafamın içinde canlandı. Sanki bunu beklemiyormuş gibi şok olmuş görünüyordu. Sırf o ifadeyi görmek için burnumu soktuğuma değdiğini düşünüyordum. Ayase-san’ın daha önce görmediğim bir başka yüzüydü bu.

Belki de bu şekilde yavaş yavaş kardeş olmaya başlıyoruz, kendi kişisel görüşlerimizle örtüşüyor, birbirimize uyum sağlıyoruz.Yağmurun altında koşarken böyle düşünüyordum.

Haziran ayının şiddetli sağanağı okul üniformamı hızla ıslattı. Sırtımdan aşağı terden farklı soğuk bir sıvı akıyor, ayakkabılarımın içine giriyor, bacaklarımı ağırlaştırıyor ve yere her adım attığımda nemli bir his karşılık veriyordu. Gümüş grisi tonlarındaki perdenin arkasından nihayet evimi görebiliyordum ve rahat bir iç çektim.

Kilidi açtım, kapıcı dairesinin önünden geçtim ardından asansöre binerek üçüncü kata çıktım. Tüm vücudumdan sular damlarken koridorda yürüdüm ve sonunda dairemizin tanıdık kapısını gördüm. Kapıyı açtım, içeri girdim ve ışıkları açtım. Etrafım turuncu bir renge bürünmüştü ki o anda mırıldandım.

"Ben geldim... Doğru ya."

Tabii ki cevap gelmedi. Onun yerine acı dolu bir sessizlik kulaklarımı tırmaladı. Bunu biliyordum ama ne babam ne de Akiko-san normalde bu saatte evde olmazlardı. Buna çoktan alıştığımı sanıyordum ama yine de burada çelişkili hissediyordum. Cevap gelmeyince kendimi yalnız hissettiğimi fark ettim.

Çantamı yemek masasının üzerine bıraktım ve hemen banyo yapmaya yöneldim. Musluğu çevirince hemen sıcak su geldi. Şimdi, yaklaşık 15 dakika kendi haline bıraktım. Bu arada üniformamı bir elbise askısına koydum ve ıslak kıyafetlerimi çamaşır makinesine tıkıştırdım. Deterjan ve yumuşatıcı ekledim ardından makinenin işini yapmasını bekledim. İçeriden akan suyun sesini duydum ve makine gürlemeye başladı.

“Ah, neredeyse unutuyordum.”

İç çamaşırlarımı hazırlamalıydım, yoksa odama sadece belimde bir havluyla dönmek zorunda kalacaktım. Normalde bu küçük ayrıntı önemli olmazdı ama şimdi buna dikkat etmem gerekiyor. Gerçek kardeşlerin bu konuda ne hissettiğini merak ediyorum. Bunu umursuyorlar mıdır? Hayır, muhtemelen umursarlar. Kesinlikle umursarlar... Değil mi?

Küvetin yaklaşık yarısı sıcak suyla dolana kadar bekledim ve içine girdim. Birkaç dakika daha o şekilde kaldım ve su omuzlarıma ulaştığında musluğu kapattım. Su hâlâ çok sıcak olduğu için biraz canım yanıyordu, muhtemelen soğuk Haziran yağmurunda koştuğum içindi. Yorgun bir iç çekiş geçirdim.

Dalgın bir halde Ayase-san’ın isteğini düşünmeye başladım. Yüksek maaşlı yarı zamanlı bir iş, ha? Hem kahvaltı hem de akşam yemeği hazırlamaya istekli olduğuna göre, al-ver prensibiyle hareket ederek, ona da bir iş bulmam gerekiyor.

-Vermek ve almaktan bahsederken, benim prensibim daha çok veren tarafta olmaktır.

Ayase-san’ın sözleri aklımın bir köşesinde canlandı. Şimdi bunu duyduğuma göre, sadece bununla yetinemem. Ayase-san’a hak veriyorum. İşte tam da bu yüzden hemen bir şeyler bulmam gerekiyor.

“Hmmmm...” Bir elimi alnıma koydum ve biraz daha düşündüm.

Günümüzde ve çağımızda yeni bir iş kurmak iyi bir başlangıç noktası olabilir. Kullanılmaktan ziyade, başkalarını kullanmak en kârlı olanıdır - daha önce bir kitabın cildinde okuduğum şey buydu. Yani temelde, bir youtuber ya da uber gibi bir şey...! Hayır, bu kulağa abes kaçıyor. Biraz daha sakin olmalıyım. Öğrenci olduğum için ’yeni bir iş kurmak’ deyince aklıma hiçbir şey gelmiyor. Toplum hakkında hiçbir şey bilmiyorum.

"Toplum ve piyasa hakkında bilgi sahibi olmak, ha..."

Aynen Maru’nun dediği gibi. Bilmediğim çok fazla şey var. Bu durumda onun için bir iş bulmanın imkânsız olduğunu düşünüyorum. Ama durum böyleyken, Ayase-san’dan benim için yemek yapmaya devam etmesini isteyemem, çünkü bu her şeyin adil olmasını engeller.

Elbette onun gibi yemek yapamam. Bu yüzden onun önlük giydiğini hatırladım. Onu gördüğümde hissettiğim duygu - O çok tatlı. Hayır, öyle değil. Heyecan verici de değil. Bir şey söylemek gerekirse, mükemmeldi. İşte bu.

Saçlarını boynuna kadar bir iple bağlamış, bakışları önündeki işe odaklanmış, bıçağı ritmik bir şekilde inip kalkıyordu. Belirli aralıklarla saçlarını düzeltiyor, kulağının arkasına doğru atıyordu. Akıcı hareketleri defalarca tekrarlanıyor, bir hikâye anlatıyordu. Gerçekte, o evde yemek pişiriyor olmalıydı, ben ise markete gidip beslenme çantası alırdım. Ve bunun sadece onun için olmadığını düşünüyorum.

Ne babam ne de ben yemek yapabiliyoruz. Bu yüzden hiç öğrenme ihtiyacı hissetmedim. Ama aynı şey Akiko-san için söylenemez. Bizimle yaşadığı ilk gün yaptığı yemeklere bakınca, ailesi için her zaman yemek yaptığı konusunda net bir fikre sahip oldum. Bunu iyi ya da kötü olarak ayırmadım, sadece onun kişiliği olarak gördüm. Akiko-san hiç yemek yapmayacak bir kişiliğe sahip olsaydı bile, her iki durumda da umurumda olmazdı.

Ancak, bu kişiliğin bir sonucu olarak Ayase-san marketten yemek almak zorunda kalsaydı, Akiko-san ne olursa olsun onun için yemek yapardı diye düşünüyorum. Meşgul annesini rahatsız etmek istemediği için Ayase-san kendi kendine yemek yapmayı öğrendi. Muhtemelen böyleydi.

Gözlem ve düşünce süreci. Bunları üst üste koyduğunuzda, herhangi bir kişiyi oldukça iyi anlayabilirsiniz. Tabii ki, sadece gerekli olduğunu düşünürseniz.

“Silahlanma, ha...”

Ben kaçarken o savaşmaya devam etmişti.

“Onun için gerçekten iyi maaşlı bir yarı zamanlı iş bulmak istiyorum...”

Düşüncelerim sonunda bu konuya geri döndü, ancak hala gelecekteki eylemlerime dair bir planım yoktu. Düşünmekten başımın ısındığını hissetmeye başladım. Başım dönüyordu.

Bu yüzden küvetten çıktım. Islak saçlarımı şampuanla yıkadım, tüm vücudumu duruladım ve banyodan çıktım. O sırada çamaşır makinesi kurutma modundaydı. Ben de şimdilik çalışmasına izin verdim.

Üzerime hafif bir ev kıyafeti giydim ve endişelerimi şimdilik geride bırakmaya karar verdim. Koridora çıktığımda klimadan gelen taze bir esinti buharlaşan bedenime çarptı. Ruh halim büyük ölçüde düzelmişti ve hatta oturma odasına girerken mırıldanıyordum, ancak eve geldiğimde klimayı açmadığımı hatırladım.

Oturma odasında iki kız vardı ve bana doğru bakıyorlardı. Biri Ayase-san, diğeri ise Narasaka-san idi. Neden?

Bir anlığına zihnim karardı. Ben az önce... Ah hayır, az önce onların önünde mırıldanıyordum! Şiddetli bir utanç duygusu beni sardı, ama savunma mekanizmam zamanında harekete geçemedi ve başım alev alev yandı. Muhtemelen yüzüm kızarıyordu. Sadece Ayase-san’dan bahsetmiyorum bile. Hiç ummadığım biri, Narasaka-san, beni öyle gördü. Tanrım, ölmek istiyorum. Beni öldürün lütfen. Bacaklarım yere yapışmış, hareket edemiyordum.

Aynı anda Ayase-san’ın ağzı sonuna kadar açılmış, şaşkın bir ’Ah’ sesi çıkarmıştı.

“Özür dilerim. Maaya aniden ’Saki’nin evine gelip oyun oynamak istiyorum’ dedi. Önceden sana sormak istedim, ama senin LINE numaran bende yok, Asamura-kun."

Demek bu yüzden beni uyaramadı. Ayase-san özür dilerken ellerini birbirine vurarak bana doğru yürüdü. Ne kadar nadir bir manzara. Belki de yakın bir arkadaşının önünde olduğu içindir.
Narasaka-san da oldukça şaşırmış görünüyordu ama hemen gülümsemeye başladı.

“Ohh, dedikodusu yapılan Onii-san! Sen gerçekten de yan sınıfımızdan Asamura-kun’muşsun!" Ne kadar enerjik bir ses. “Hey, hey, beni tanıyor musun? Beni Saki’den mi duydun?”

“Eh...Şey.” Ne cevap vermeliyim ki? “Aranızın iyi olduğunu duydum.”

Şimdilik biraz samimi bir cevap verdim. Sözlerimi duyduktan sonra bir an için Narasaka-san’ın gözlerinin şekli değişti. Sanki çok sessiz bir sesle ’Ah, aramız iyi, ha’ gibi bir şey söyledi. Sadece ağzının hareket ettiğini gördüm. Yüzü ciddileşmeden biraz önce sanki tedirginmiş gibi görünüyordu. Ayase-san’ın bunu görebileceğini sanmıyorum. Ancak bu ifade hemen kayboldu ve her zamanki gülümsemesi geri geldi.

“Bu doğru~! Çok yakınız! Bu yüzden, biz de iyi geçinelim, Asamura-kun!”

“Tamam... İyi geçinelim. Eve ıslanmadan gelebildin mi?"

Dışarıya baktığımda hâlâ bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu. Fırtına seviyesinde değildi ama yağmur damlaları pencere camında hızla kayıyordu.

" Gayet iyiyiz! İkimizin de şemsiyesi vardı!”

“Öyle mi?”

" Oysa Saki şemsiyesini unuttuğunu söylemişti."

"Aslında çantamdaydı, sadece fark etmemiştim."

Bunu o ayarlamış gibi görünüyor. Neyse ki sadece katlanır bir şemsiyeydi, kıza mı erkeğe mi ait olduğu anlaşılmıyordu.

“Seni sakar kız!”

"Bunu senden duymak psikojenik bir tepki yüzünden başımı döndürüyor."

“Neden bu kadar karmaşık kelimeler kullanıyorsun!
Ayrıca bugünlerde bu ifade kullanılıyor mu?"

“Garip mi?”

" Öyle! Ama neyse.” Narasaka-san kanepenin üzerine atladı.

Bu ani hareket yüzünden eteği yukarı kalktı ve Ayase-san bir iç çekti.

“Maaya. İç çamaşırın."

“Ah!” Narasaka-san aceleyle iç çamaşırını düzeltti.
Ardından bana ters bir bakış attı. Ben bir şey görmedim, tamam mı?

“Saki. Bu ev. Tehlikeli."

“Neden şimdi bir robot gibi konuşuyorsun?”

“Bir erkek var!”

“Asamura-kun kesinlikle bir kadına benzemiyor, evet.”

“O bir erkek! Bir erkek diyorum sana!”

"Ne olmuş yani?"

“Bu tehlikeli! Sadece iç çamaşırıyla bile dolaşamazsın!"

" Zaten ben öyle dolaşmam ki. Sen evde öyle mi dolaşıyorsun?"

“Tabii ki hayır! Sonuçta ben bir hanımefendiyim.”
Bunu kendinden emin bir ses tonuyla söyledi. "Yine de sen de aynı şeyi söylüyorsun."

"’Ne demek istiyorsun?"

“Bana ’sen’ diye hitap ediyorsun.” Narasaka-san gülümseyerek söyledi.

“!” Ayase-san ağzını kapattı ama artık iş işten geçmişti.Gardını tamamen indirmişti ve kızarmaya başladımıştı.

“Huh, hmm, yani, baban çok mutlu.”

“Sen benim babam değilsin, tamam mı!” Ayase-san tüm gücüyle karşılık verdi.

Anladığıma göre ona normalde ’sen’ diye hitap ediyormuş, öyle mi?

“Bana böyle hitap etmen biraz zaman aldı~”

“Öyle mi?”

" Evet~"

" Hiç hatırlamıyorum."

" Ben kesinlikle hatırlıyorum!"

" Bunu unut gitsin."

“İstemiyorum!” Mutlu bir şekilde söyledi.

Bence kendisine hitap edildiği için değil, Ayase-san’ın içindekini bir an için gördüğü için mutluydu, bundan emindim. Dünyada, yakınlaşma kavramını biriyle rahat olmak ile aynı şey sanan ve ne kadar arkadaş canlısı olduklarını göstermek için başkalarına kaba isimlerle hitap etmeye başlayan insanlar var. Ancak başkalarına hitap etmenin bu kaba yöntemi, ne kadar değiştirirseniz değiştirin hala kabadır.

Birbirimize Ayase-san ve Asamura-kun dediğimiz için, ikimiz de bu konuda bilinçli olarak hemfikirdik. Bu şekilde birbirimize hakaret etmemiş ve daha rahat konuşmuş olacaktık. Aynı zamanda, Narasaka-san böyle bir hata yapacak birine benzemiyordu. Yoksa öyle miydi? Bunu doğrulayacak ya da reddedecek kadar onunla konuşmamıştım.

Narasaka-san öyle biri olsaydı, Ayase-san’ın onu evine davet edeceğinden gerçekten şüpheliyim. Onun güvenilir bir insan olduğuna bu şekilde karar verebilirim. Gözlem ve düşünce süreci, ikisi birlikte en güçlüsüdür.

“Daha da önemlisi! Saki’nin Onii-chan’ı, söylesene!"
“O-Onii-chan?”

Beni az önce ’Onii-san’ ve ’Asamura-kun’ diye mi çağırdı? Önceki sözlerimi geri almak istiyorum.

“Neden utanıyorsun, Onii-chan!”

“Öncelikle, ben senin ağabeyin değilim, Narasaka-san...”

“Hadi ama, biz iyi arkadaşız, o yüzden bana Maaya de.”

“Demeyeceğim! Ayrıca, sen ve ben hala yabancıyız, değil mi?”

" Küçük detaylara takılma, Onii-chan! Sana böyle hitap etmeme sevindin değil mi, Onii-chan!"
"Zerre kadar sevinmedim."

Bundan gerçekten hoşlanan insanların var olduğunu tahmin edebiliyorum ama ben hiçbir şey hissetmedim. Yine de, Narasaka-san ilgi için yalvaran küçük bir hayvan gibi görünüyordu. Üstelik Narasaka-san’ın bu kadar ısrarcı olmasını beklemiyordum. Bir arkadaşının ağabeyine karşı bu kadar sinir bozucu olabilecek bir kişiliğe sahip gibi görünmüyordu.

“...Dur...”

Hafif bir ses duydum. Ayase-san yüzünü yere eğmiş, mırıldanıyordu.

“Hm? Ne oldu, Saki?”

“...sin.”

“Seni duyamıyorum~”

"Bu çok utanç verici, artık kes şunu! Ne zaman ’Onii-chan’ dediğini duysam, sırtımdan aşağı ürperdiğimi hissediyorum! Sana yalvarıyorum, kes şunu artık!”

" Vay canına, demek önce sen pes ettin."

Ah, şimdi anladım.

"Yani aslında beni kızdırmak ve Ayase-san’ın da utanmasını sağlamak istedin, öyle mi?"

"A-Ahahaha... Doğru!"

"’Doğru!’ deme bana."

Bana öyle bakma. Daha doğrusu, genel olarak insanları işaret etme.

“Sanırım şimdilik seninle oynamayı bırakabilirim, Onii-chan.”

" Lütfen sonsuza kadar sürsün."

"Bu çok yazık olurdu. Hey, Saki, ona birlikte ’Onii-chan’ diyelim, tamam mı? Hadi, bir, iki-!”

“Asla!”

"Bu onunla gerçekten iyi geçinmek için en iyi fırsat olsa bile mi? Fırsatlarını doğru şekilde kullanmıyorsun!"

"Birinin hayatını olaylara göre kategorize etmesen olmaz mı? ...Ne yapıyorsun orada?”

Narasaka-san masanın altındaki spor çantasını açtı ve bir şey çıkardı.

“Hadi bununla oynayalım!”

“Bir oyun konsolu mu?”

“Narasaka-san, okula oyun getirmek...”

“Yasak değil. Sadece oynamanıza izin verilmiyor.”

Bu pratikte aynı şey değil mi? Ama ona sorduğumda, ders sırasında oynamadığın sürece yanında taşıyabileceğini söyledi. Hatta dersler arasında oynamak bile, başınızda biri olduğu sürece sık sık olan bir şeydi. Oyun konsolunun kendisine gelince, yeni çıkan popüler bir konsoldu.

“Saki, bunun sende olmadığını söylemiştin, değil mi?”

“Evet, yok.”

“Birlikte oynamak istedim. Peki, bunu televizyona bağlayabilir miyim?” Kanepenin karşısındaki 50 inçlik TV ekranını işaret etti.

“...Tabii.”

“Birlikte oynayabileceğimiz bazı oyunlarım var. Burada internet var mı?” Narasaka-san bana baktı.

Benden wifi şifresini istediğini anladım. Başka birinin evini ziyaret ederken wifi şifresini vermek oldukça standart olduğu için çok tereddüt etmeden izin verdim. Ayase-san üzerinde şifre yazan notu ona uzattı ve her şeyi ayarladıktan sonra Narasaka-san bana bakarken kanepeye geri döndü.

“Bizimle oynamak ister misin, Asamura-kun?” Dedi ve oyun konsolunu çıkardı.

Bırakın iki tane, aslında üç tane oyun konsolu hazırlamıştı. Biri benim için mi? Sanırım kişiliği böyle parlıyor. Tıpkı Maru’nun dediği gibi, gerçekten düşünceli ve ilgiliydi. Muhtemelen en başından beri benim de katılmamı planlamıştı. Ayase-san’a tekrar baktım ve göz temasıyla ne yapacağını sordum.

“Haa... Yağmur durmuyor, o yüzden gel bize katıl Asamura-kun.” Ayase-san kanepenin köşesine geçerek biraz yer açtı.

" Ohh, demek Onii-chan’ını yanında istiyorsun, anlıyorum."

" Neyse boş ver. O zaman orada biraz yer açabilir misin?” Belini önceki pozisyonuna geri getirdi.

“Sadece aramıza otur! Asamura-kun, hadi, her iki elde bir çiçek, dedikleri gibi!"

“Köşeyi tercih ederim...”

" Olmaz. Paçanı kurtarmana izin vermeyeceğim!”

“Neden kanepemiz birdenbire senin olmuş gibi davranıyorsun Maaya?” Ayase-san kanepeye yapışmış olan Narasaka-san’a doğru bir iç çekti.

“Anladım, oraya oturacağım.”

Başka bir seçenek görmediğim için kanepenin ortasına oturdum. Daha önce burada sadece ben ve babamın yaşadığını unutmayın. Bu kanepe o kadar büyük değil. Sağımdaki ve solumdaki kızların her ikisi de bana sürtünmekten neredeyse birkaç santim uzaktaydılar. Bu şekilde nasıl sakin kalabilirim? Bunun da bir sınırı var.

“Gerçekten güzel kokuyorsun, Asamura-kun. Gördüğüm kadarıyla bu Asamura ailesinin şampuanının kokusu. Yani Saki de..."

"’Aynı şampuanı kullanacağımızı sanıyorsan yanılıyorsun. Sağduyu, hiç duydun mu?”

Demek bu sağduyu olmalıydı, ha? Babamınkinden farklı bir şampuan ve vücut sabunu kullanmayı hiç düşünmemiştim. Sanırım bir dahaki sefere alışverişe gittiğimde bunu aklımda tutmalıyım.

“Kendi eşyalarımı kendim alırım. Ne de olsa liseli bir kızım.” Ayase-san sanki düşüncelerimi anlamış gibi konuştu.

“O zaman başlayalım~!” Narasaka-san dedi ve oyunu çalıştırdı.

Neşeli bir müzik çalarken ben ekrana odaklandım. Bu benim için tanıdık bir kanepe olsa da, bu şimdiye kadar yaşadığım en rahatsız edici deneyim olmalı. Bunu düşündüğüm sırada Ayase-san’ın sözlerini hatırladım. “Bizim kanepemiz” demişti. Bu sözler beni biraz mutlu etti.

O sırada konsol açıldı. Oyunun en yeni yamasını arıyordu. Ama hiçbir şey bulunamadı ve oyun başladı.

"Bu... korkunç bir oyun mu?" Ayase-san sesinde hafif bir gerginlikle sordu.

“Hiç de korkutucu değil~ Sevimli bir oyun! Bir bulmaca gibi! Uçuşan insanları kontrol ediyorsun ve el ele tutuşarak hedefe doğru ilerliyorsun."

Narisaka-san ekrandaki kemikleri yokmuş gibi görünen karakteri işaret etti. Oyun konsolunu kullanarak, Narasaka-san’ın karakteri havaya fırladı, etrafında döndü ve yere konan çivilerin üzerine indi. Karakter bir çığlık atarak haritanın derinliklerine düşerken vücudundan kan fışkırdı.

“Gördün mü, işte böyle ölüyorlar.”

“Yani bu bir korku oyunu.”

"Tekrar söylüyorum, bu bir korku oyunu değil! Aslında bu aşamayı geçebilirsiniz. Sadece başarısız olursan korkutucu olur. Hadi, Asamura-kun, tut şunu.”

“Tamam.” Oyun konsolunu bana verdi.

“Dinle. Burada birlikte çalışmalıyız. Bu bizim ilk ortak operasyonumuz olacak!"

“Hiç anlamıyorum.”

"Boş ver şimdi! Hadi gidelim!”

Binlerce kez öldük. Bu oyunu ilk kez oynuyorum, bu yüzden iyi olmamın imkanı yok. Yine de Narasaka-san karakterim her öldüğünde bunu kutluyordu. Hatta beni neşelendirmek için sahte bir çabayla omuzlarımı salladı, daha da başarısız olmamı sağlamaya çalıştı. Bu kadar yakın olması gerçekten korkutucu. Gerçek üvey kardeşimden daha çok küçük bir kız kardeş gibi hissettiriyor.

“Haaaa, bu eğlenceliydi!”

İşimiz bittiğinde yağmur durmuştu ve Narasaka-san memnun bir şekilde evine gitti.

“Bu kadar sinir bozucu olduğu için üzgünüm.”
Ayase-san onu dairenin girişinde uğurladıktan sonra geri geldi ve öyle dedi.

“Hayır, sorun değil.”

“Um...” Sözlerinde tereddütlü görünüyordu ve beni biraz endişelendirdi. “Birbirimizi LINE’da ekleyebilir miyiz? Daha önceki talihsiz olay gibi bir şeyin tekrar yaşanmamasını sağlamak için?”

“A-Ah, evet, tabii.”

Buna hiçbir itirazım yoktu. Gerçekten de tüm bunlar olası bir talihsizliği önlemek içindi. Sonuçta biz bir aileyiz, bunda en ufak bir tuhaflık yok. Arkadaş listemi açtığımda Ayase-san’ın simgesini gördüm. Resim olarak şık bir çay bardağı kullanıyordu. Sırf bu yüzden bile kız mı erkek mi olduğu anlaşılmıyordu, ki bu da ona çok benziyordu.

"Sanırım bu da bir silahlanma..."

“Bir şey mi dedin~?” İletişim bilgilrrimizi paylaştıktan sonra Ayase-san mutfağa gitti ve oradan bana seslendi.

Mutfak bıçağının kesme tahtasına çarpma sesi bir an durdu.

“Hayır, bir şey yok.”

"Tamam~ Akşam yemeği birazdan hazır olacak."

“Anladım.”

Miso çorbasının hafif kokusu burnumu gıdıklarken kesme sesi yeniden duyuldu. Bugün olan her şeyi anımsadım. Okula giderken Ayase-san’la karşılaşmamla başlayan gün, olaylarla dolu bir şekilde devam etti.

Ayase-san’ı antrenman sırasında Narasaka-san ile dalga geçerken gördüm. Şemsiyem olmasına rağmen yağmurdan sırılsıklam olmuştum. Bu iki kızın mırıldandığımı duydukları an kesinlikle bugünün en kötüsüydü ve ondan sonra bile, birlikte oyun oynadığımızda, orada kayda değer bir şey bulmakta zorlanıyorum.

Yine de telefonumun ekranını kapattığımda garip bir şekilde tatmin olmuş hissettim, sanki bugün çok şey elde etmişim gibi hissediyordum.

DISQUS - Mangaya Ait Yorumlar

*Not: Yorum Yazmadan Önce;