Sabahın erken saatlerinden itibaren Ayase-san benden kaçınıyordu. En azından ben öyle olduğunu düşünüyordum ama nedenini anlamıyordum. Ben daha yemek masasına oturmadan, Ayase-san hiçbir şey söylemeden evden çıkmıştı bile. Anlamıyorum. Dün gece ondan gördüğüm son şey o gülümsemesiydi. O an, daha önce hiç olmadığı kadar yakın olduğumuzu hissetmiştim. Ne kadar çok düşünsem de mantıklı gelmiyordu.
Eğer hala yağmur yağıyor olsaydı, okula birlikte gidebilir ve ona bunun nedenini sorabilirdim, ancak doğa beni yarı yolda bıraktı, çünkü dışarıda hava açıktı. Bisikletimle pedal çevirirken, Haziran ayının bu 12. gününde gökyüzüne baktım. Neredeyse endişe verici bir mavilikteydi. Yağmur mevsiminde güzel bir hava, inanılır gibi değil.
Pedal çevirirken kendimi bu ’yağmurlu mevsimde güzel hava’ deyiminin kökeniyle oyalamaya çalıştım. Eğer bunu yapmasaydım, kafam Ayase-san ile dolacaktı. Okula giderken hızımı bile yavaşlatmaya çalışmadım. Yanından geçtiğim sıra sıra ağaçlarda hâlâ yağmurun izlerini görebiliyordum. Ağaç dallarındaki su damlaları tam zamanında düşüyor ve yüzüme çarpıyordu. Bu soğuk his sayesinde uykulu yüzüm yavaş yavaş canlanıyordu.
Belki hala dünkü iç çamaşırı olayından dolayı kızgındır. Bu ihtimali düşününce, eğer hala kızgınsa, kişiliğinin onu doğrudan bana söylemeye yönlendireceğini düşündüm. Ne yazık ki bu durum işleri daha da karmaşık hale getirdi. Tüm bunları düşünürken okula varmıştım bile. Tekrar gökyüzüne baktım ama tek bir bulut bile göremedim.
Yanlış hatırlamıyorsam ikinci derste beden eğitimi dersimiz vardı... Tabii ki yine spor festivali için antrenman yapacaktık. Daha önce olduğu gibi yine aynı yerde, tenis kortunda buluşacaktık. Bu da Ayase-san’la tekrar karşılaşacağım anlamına geliyordu.
İlk derste modern Japonca dersim vardı ama tahmin edeceğiniz gibi en ufak bir şekilde odaklanamadım ve ne hakkında konuştuğumuzu bile hatırlamıyorum. Sonunda ikinci ders geldi ve herkes toplandığında dikkatimi kızlara verdim.
“Seryaaaaaaaaaaa!”
Her zamanki gibi Narasaka-san formundaydı. Tıpkı komşu sahaya doğru uçan top gibi.
“Maayaaaaaa!”
" Ohhh, homerun!"
“Salak!”
Teniste homerun diye bir teknik olduğunu hatırlamıyorum. Fakat bunu bir kenara bırakırsak, Ayase-san’ı antrenman yapan kızlar grubunun içinde bulamadım. Ayase-san yine tenis kortunun köşesindeki metal çite yaslanmış, kulaklığını takmıştı. Öncekinden tek farkı boşluğa bakmıyor, daha ziyade bir şey hakkında düşüncelere dalmış olmasıydı. Yüzünü yere eğmiş, gözlerini kapatmıştı. Hadi ama, şimdi daha da meraklandım. Dersin sonunda ona seslenmeyi düşündüm ama Narasaka-san daha öncesinde benden bir şey istedi.
“Hey, Onii-chan.”
Okulda da bana böyle mi sesleneceksin? O kadar gelişigüzel bir tabir kullanmıştı ki, ona karşılık verme isteği duydum.
“Saki ile aranızda bir şey mi oldu?”
Bir an için karşılık verecek kelime bulamadım. Aslında onun bakış açısından Ayase-san’ın her zamankinden farklı davrandığı çok açıktı.
“Hayır, hiçbir şey bilmiyorum.”
“Anlıyorum.” Kollarını kavuşturarak ana binaya doğru yürüdü.
Onu bekleyen kızlar bana birkaç bakış attı, ama düşündüğünüz gibi bir şey olmuyor, tamam mı?
“Nefes nefese bile değilsin ve kıyafetlerinde de tek bir kir lekesi yok.”
“Çok dikkatli bakıyorsun, ha?”
Anlaşılan Maru bugün beyzbol antrenmanını hakkıyla yapıyordu. Vücudunun her yerinde kir ve ter görebiliyordum.
“Neden bana bakıyorsun? Birdenbire vücudumu mu arzulamaya başladın?”
"Sadece bunu çamaşır makinesinden geçirmenin zahmetli olacağını düşündüm."
"Hm, şimdi gerçekten. Aslında bana 10 bin ödeseydin, bunu düşünmekte bu kadar tereddüt etmezdim."
Ödeme...Eh, bekle.
“Bu da nereden çıktı!?”
“Senin için yorucu günlük işlerini yapardım. Tavandaki bir su sızıntısından küçük bir köpek kulübesi yapmaya kadar, sanırım bu uygun bir fiyat, değil mi?"
"Ah, demek bunu kastediyordun."
“Asamura, ne düşünüyordun?”
Gerçekten bunu şimdi söyleyebilir miyim ki?
" Üzülerek söylüyorum ama bir apartmanın üçüncü katında yaşadığımız için tamir edilecek bir sızıntı yok ve bir köpek yavrusu sahiplenmek gibi bir planım da yok."
“Anlıyorum, ne yazık. Erken para kazanacağımı düşünmüştüm."
“Bu daha önce söylediklerinden tamamen farklı değil mi?”
Bana para kazanmak için toplumu tanımanın ve piyasayı bilmenin önemini söyleyen sen değil miydin?
“Sakin ol, Asamura. ’Erken’ para dedim, biliyorsun. Ne de olsa doğum günü yaklaştı.”
“Kimin?”
Ah, birden sessizleşti.
“Yani kısacası, birinin doğum günü hediyesi için biraz para toplamaya mı çalışıyorsun?”
“Acele etmezsek bir sonraki derse yetişemeyeceğiz.” Bana sırtını döndü ve yürümeye devam etti.
Anlıyorum, demek Maru’nun para harcamak istediği biri var. Vay be, onca insan arasından Maru…
Sonuç olarak, okulda Ayase-san ile konuşma fırsatım olmadı. Tabii ki onunla LINE üzerinden iletişime geçmeye çalıştım ama…
“Moralin bozuk görünüyor, bir şey mi oldu?
’Hiçbir şey olmadı’
Bir çıkartma bile eklememişti (gerçi Ayase-san zaten çıkartma ekleyecek biri gibi görünmüyordu) ve bana boş bir yanıt vermişti. Günün son dersi bittikten sonra tekrar yarı zamanlı işime gittim. Yomiuri-senpai her zamanki gibi benimle dalga geçti ama önemli bir şey olmadı ve tekrar eve döndüm.
Ön girişin kapısını açtım. Mutfaktan miso çorbasının hafif kokusu burnumu gıdıkladı. Demek Ayase-san evdeydi.
"Ben geldim." diye seslendim ve koridorda yürümeye başladım.
“Hoş geldin... Yemek hazır.”
Sanki sesindeki samimiyet farklı gibi hissettim. Belki de değildir? Belki de çok derin düşünüyorum.
“Bugün sashimi mi var?”
Masaya baktım, üzerinde beyaz garnitür olan mavi bir tabak ve muhtemelen victor balığı olan bir balığın kırmızı iç gövdesini gördüm.
""Evet. İnce kesilmiş.""
“Her şeyin tazesi en iyisidir.”
Görünüşe göre bu akşam klasik Japon yemeği yiyeceğiz. Miso çorbasında, içinde deniz yosunu olan yarım ay şeklinde kesilmiş patatesler vardı. Eminim vücudumu ısıtacaktır. Bu yağmurlu mevsim için mükemmeldi. Küçük kâsede bolca salatalık da vardı. Ayase-san yemekleri yemek masasına dizerken ben de masanın geri kalanını sildim ve biraz sıcak çay hazırladım.
“Yemek için teşekkürler!”
Miso çorbasıyla başladım. Çubuklarımla yüzeyini hafifçe karıştırdım ve kâsenin köşesini ağzıma götürdüm. Burnum kokusunu alırken dudaklarım da tadına baktı.
"Evet, miso çorban gerçekten çok lezzetli, Ayase-san."
"... Anlıyorum."
"Nasıl desem, çorbadaki suyun tadını alabiliyorum. Bu gerçekten çok güzel.”
“Elbette, sonuçta miso çorbası.” Biraz rahatsız bir ses tonuyla söyledi.
"Tam olarak öyle değil."
Benim hiç yemek yapmadığım söylenemez. Ama, daha önce hiç bu kadar lezzetli miso çorbası yapamamıştım. Buna rakip olmayı bile umut edemezdim. Bunun nedenini yemek yapmayı bıraktıktan bir süre sonra okuduğum bir kitapta öğrendim. Misoyu karıştırdıktan sonra kaynatıyorsunuz. Koku bu şekilde oluşuyor. Bu koku esas olarak fermente alkolden geliyor. Tabii ki kaynarken alkol buharlaşıyor. Bu sadece basit bir fizik. Bunu önceden bilseydim, belki yemek yapmaya olan ilgimi de sürdürebilirdim…
“Şimdi, bu gecenin ana yemeğine geçelim.”
" Amma da abarttın."
" Abartmıyorum, gerçekten lezzetli görünüyor."
Viktor balığının üzerine biraz zencefil koydum ve çubuklarımın arasında bir parça taşıyarak üzerine biraz soya sosu ekledim. Sonra bu tek parçayı ağzıma attım ve dikkatlice çiğnedim. Etin biraz esnekliği vardı ve ben çiğnedikçe tadı dilimde daha da genişledi.
“Lezzetli.”
Sonra, üzerine biraz pirinç ekledim.
“Bu harika. Ayase-san, sen harika bir aşçısın.”
“Dinle, tek yaptığım kesmekti... Ama teşekkürler. İndirimden almıştım, o yüzden...”
“Ohh. Yani bunu indirimden almak için çaba sarf ettin."
“Mümkün olduğunca tasarruf etmek istiyorum.”
Evet, yanlış hatırlamıyorsam Ayase-san yemeklerden sorumlu tutulduğu için babamdan belli bir miktar para alıyor. İndirimleri hedeflerse, parayı kendine saklayabilir diye düşünüyorum.
O anda, daha önce sormak istediğim bir şeyi hatırladım. Ancak şimdi geriye dönüp baktığımda, bu sadece daha sonra olacaklar için bir tetikleyici görevi görmüştü.
" Neden bu kadar para biriktirmek istiyorsun?"
Sorumu duyan Ayase-san’ın yemek çubukları aniden durdu. Çubukları balığın üzerinde bir ileri bir geri sallanıyordu. Elbette bunun kötü bir davranış olduğunu söylemeyecektim, çünkü ne yemek istediğini değil, ne söyleyeceğini düşündüğü belliydi.
"Sanırım bunu sana daha önce de söylemiştim ama tanımadığım insanların gözlerinden ve beklentilerinden kurtulmak için kendi başıma yaşayabilecek güce ihtiyacım var."
“Peki bu güç para mı?”
“Yanılıyor muyum?”
“Hayır... Yanıldığını sanmıyorum.”
Şu bir gerçek ki, para olmadan hayatınızı özgürce yaşayamazsınız. Bununla birlikte, para her şey demek değildir. Ben bile bunun dar görüşlü bir düşünce olduğunu söyleyebilirim.
“Ama yine de yeterince para kazanamıyorum.” İçini çekti.
Başını öne eğince uzun saçları üniformasının önüne, önlüğünün üstüne düştü. Yemek çubuklarını bıraktı ve saçlarını düzeltti.
“Yüksek maaşlı yarı zamanlı bir iş arıyorum ama...” Homurdandım.
"Sorun değil, hemen bir tane bulmanı beklemiyordum," dedi ama sonuçta bundan faydalanan tek kişi benim ve buna dayanamıyorum.
“Daha fazla yardım etmemi istediğin bir şey olursa, bana söylemen yeterli. Ya da yemek yaparken işin kolayına kaçabilirsin."
"Zaten yapıyorum."
“Sabahları 30 dakika, akşamları da tam bir saat mi yani?” Ayase-san sözlerim karşısındai buruk bir şekilde gülümsedi.
“Demek fark ettin.”
"Eninde sonunda herkes fark ederdi."
Ayase-san ne zaman yemek yapsa sürekli saate bakıyor. Bunun sadece yemek yapmakla ilgili olduğundan şüpheliyim. Ayrıca, sırf ders çalışmak için daha fazla zamana sahip olmak amacıyla yüksek maaşlı ama kısa süreli bir yarı zamanlı iş hakkında bilgi almak istemesi de cabası.
“Her neyse, tarifi bilsem bile gereğinden fazla zaman harcamayı planlamıyorum. Bu da işin kolayına kaçmak olur." Yüzünde muhtemelen ’ben kötü bir insanım’ demek isteyen bir ifade belirdi.
“Pek sayılmaz.”
Ancak bu sözleri söylediğimde Ayase-san’ın yüz ifadesi şaşkınlığa benzer bir şeye dönüştü.
“Neden?”
“Demek istediğim, bir şeyi sürekli tekrarlayarak o konuda daha iyi olursun, değil mi? Bu da aynı anda daha fazla iş yapabileceğin ve yaptığın işin kalitesinin de artabileceği anlamına geliyor.”
"... Ne demek bu?"
"Sadece o bir saati bile ayırsan, daha da iyisini yapabilirsin - bu durumda yemeği daha da lezzetli hale getirme şansın var. Başka bir deyişle, katma değer artar. Ben de seninle bir anlaşma yaptığım için kendi katma değerimi yükseltmem gerekiyor. Aksi takdirde eşitsizlik olur."
“Bu...”
" Bu, doğru. Şu anda sana verecek hiçbir şeyim yok, Ayase-san. Er ya da geç, bunu karşılayamayacağım."
" Madem öyle diyorsun, o zaman bu dünyadaki tüm aileler aynı değil mi? Gün geçtikçe değerler böyle artar."
" Hepsi aynı olduğu için, evet."
Sadece yemek yapmak değil. Çamaşır yıkamak, temizlik yapmak, dikiş dikmek de öyle. Tüm bu ’ sorumluluklar’, onları ne kadar çok yaparsanız sizi daha da becerikli hale getirebilir. Bu yüzden bir şirkette ne kadar uzun süre çalışırsan maaşın o kadar artar. Bu durum, yaşlanmanın etkisiyle yaptığınız iş daha özensiz ve yavaş hale gelene kadar devam eder. Aile içindeki sorumluluklar da tamamen aynıdır.
"Annem bunca yıl benim için hep yemek yaptı ama karşılığında benden 1 yen bile almadı."
" Karşılığını alana kadar bu değerler ortaya çıkmaz. Ailenin emeklerinin değerini başkalarına aktarana kadar farkına varmıyorsunuz. Ancak karşılığını almaya başladığınızda bunun gerçekte ne kadar değerli olduğunu anlıyorsunuz. İşin zor tarafı da bu."
Sadece ’Emek’ ya da ’Para Kazanma’ ile ilgili kitaplar okuduğum için, bu karmaşık düşünceler ve denklemler ağzımdan dökülmeye devam ediyordu. Dikkatli olmazsam, bunlar sadece alıntı bilgiler olsa bile, kendimi daha zeki sanmaya başlayabilirim.
"Sen ve ben, Ayase-san, yemek pişirme ve yüksek ücretli yarı zamanlı işler arama konusunda bir anlaşma yapmıştık, değil mi? Şimdi senin yemeklerinin değerinin ne kadar arttığını fark ettim, bu da benim de değerimi artırmanın bir yolunu bulmam gerektiği anlamına geliyor.”
Ayase-san sessiz kaldı, görünüşe göre bir şeyler düşünüyordu. Daha fazla kendimi tutamadım ve düşündüklerimi ağzımdan kaçırıverdim. Aklımda bir çözüm vardı ama bu pek de hoş bir çözüm değildi.
“...Yemek soğuyacak, o yüzden yiyelim. Banyo için sıcak su hazırladım bile."
“Tamam.”
Ancak bunu söyleyemeden çubuklarımı hareket ettirmeye yöneldim. Yemek yediğimiz süre boyunca Ayase-san bana bakmadan düşüncelere dalmış gibiydi. Bu olumsuz çözümü onun bulduğunu anladım.
Önce benim banyo yapmama karar verdik ve banyomu bitirdikten sonra küvete yeni sıcak su koydum. Kıyafetlerimi değiştirdim ve odama geri döndüm. Bir hevesle yatağıma uzanıp kitap okumaya karar verdim. Elbette okul için yapmam gereken ödevler var ama paniğe kapılmam için bir neden yok, çünkü daha Cumartesi ve Pazar günlerim var. Şu anda, kapağında sayısız güzel kızın yer aldığı hafif romana odaklanmayı tercih ettim.
...Bunun geçici bir yapım olduğunu düşünmüştüm, ama bu oldukça ilginç...Yine de, kahramanın tüm sınıf arkadaşlarıyla çıkmasına gerçekten gerek var mı...Ve…
“Ah!”
Düşüncelerimin içinde kaybolmuşken kitabı elimden düşürdüm ve kitap doğrudan yüzüme düştü. Bunun üzerine şaşkın bir ses çıkardım. Bu beni şaşırttı.
"Şey... Belki de doğruca uyumalıyım..."
Görünüşe göre vücudum çok yorulmuştu. Saate baktım, henüz o kadar geç olmamıştı. Normalde babam bu saatlerde gelirdi ama kimsenin geldiğine dair bir işaret yoktu. Bugün Cuma olduğu için iş arkadaşlarıyla bir şeyler içmeye gitmiş olabilir. Umarım son trenle döner.
Tık diye odamın ışıkları aniden söndü. Benzer bir başka sesle ışıklar gece moduna geçti. Kapının küçük aralığından odama giren ışığı görebiliyordum, çünkü kapı anlık olarak açılmıştı. Ve sonra, sessizlik hüküm sürdü. Odama biri girdi. Ayase-san olmalı. Bir hırsızın rastgele bu daireyi seçeceğinden şüpheliyim.
Ama odamda ne işi var? Işıkları bile kapattı. Belki de yanlış odaya girmiştir? “Burası benim odam, haberin var mı?” demek için vücudumu yukarı kaldıracaktım ama hemen yutkundum.
“Asamura-kun, uyanıksın, değil mi?”
Ayase-san bu sözlerle bana yaklaşırken, vücut sabunundan gelen tatlı koku burnumu gıdıkladı. Ancak yaşadığım şaşkınlığın nedeni bu değildi. Ne de olsa bunu birkaç kez yaşamıştım. En son banyo yapacak ve en son uyuyacaktı. Böyle karar vermişti ama tabii bu gelip benimle konuşmayacağı anlamına gelmiyordu. Gece yarısı bir bardak su içmeye gittiğimde üzerinde gecelik kıyafetleriyle karşılaştığım zamanlar da oldu.
Tabii ki bu benim gibi liseli bir çocuk için oldukça tahrik ediciydi ama bana yaklaşan Ayase-san öyle bir kız değildi. Kıyafetlerin hışırtısını ve ardından yere düşmelerini duyabiliyordum. Kıyafetlerini çıkarıyordu. Işıklar kapalı olduğu için neredeyse hiçbir şey göremiyordum. Sadece Ayase-san’ın vücudunun kıvrımları görünüyordu.
Bana yaklaştıkça dolgun göğsünü, ince belini, çıplak omuzlarından aşağı uzanan uzun ve ince kollarını daha iyi görebiliyordum. Artık güzel vücudunu gizleyecek bir geceliği yoktu. Henüz fark etmemiş olanlar için söyleyeyim, Ayase-san’ın üzerinde sadece iç çamaşırı vardı. Gözlerim, attığı her adımda sağa sola hareket eden beline takıldı.
“Hey, Asamura-kun, konuşmak istediğim bir şey var.”
Yataktan bir adım uzaklaşınca Ayase-san durdu.
“Konuşacak bir şey...” Bu durum karşısında şaşkın bir ses çıkardım.
Ayase-san son adımı attı ve ellerini belimin yanına koydu. Yüzüme baktı ve bakışlarını benimkilerle buluşturdu.
"Bedenimi... satın almak ister misin?" Nefesini hissedebileceğim kadar yakın bir mesafeden söyledi.
Tavandaki zayıf ışıklar sayesinde Ayase-san’ın yüzünü görebiliyordum.
“...Ha?”
Bir an için kafam allak bullak oldu. Neler oluyor?
"Hey, ne dersin?"
“...Ne demek istiyorsun?”
“Aynen dediğim gibi. Bedenimi satın alıp almayacağını soruyorum. Kısaca, para karşılığında.”
“...”
“Daha önce olanlardan dolayı, vücudumun seni heyecanlandırmak için yeterince iyi olduğunu anladım ve... şey... Sonuna kadar gitmemize gerek yok. Nasıl istersen öyle kullanabilirsin.”
“Hey hey hey hey...”
"Mantıklı bir şekilde düşündüğümde, vardığım sonuç bu oldu."
Buna mantıklı mı diyorsun?
“Beni dinle.”
“Ah, tamam...”
Aklım ve mantığım neredeyse yokuş aşağı cehenneme yuvarlanıyordu ama onları zar zor korumayı başardım.
" Liseliyiz, değil mi?"
“...Evet.”
"İşte bu yüzden, biliyorsun. Tek başına yapamayacağın uygunsuz şeyler vardır, öyle değil mi?"
Kendi başına yapamayacağın uygunsuz şeyler mi? Kadın ve erkeğin cinsel organlarını gerektirecek türden bir eylemden mi bahsediyor? Sanırım öyle... Hayır, bunu inkâr edemem. Ben bir aziz falan değilim, sağlıklı bir lise çocuğuyum, bu yüzden bunu saklamak neredeyse anlamsızdı, ama yine de benim yaşımdaki bir kızla bu konuda konuşmayı beklemiyordum.
“Artık aynı çatı altında yaşadığımıza göre, birbirimizle karşılaşma ve suçüstü yakalanma ihtimalimiz var.”
"Bunu düşünmek bile istemiyorum ama bu mümkün."
“Ben de öyle düşünmüştüm. Eğer suçüstü yakalanmak sıkıntılıysa, her iki tarafın da izniyle belirli aralıklarla birbirimizin ihtiyaçlarını karşılamamız daha doğru olmaz mıydı?”
“Bu düşünceye nasıl vardın ki...”
"Yemeklerimi bu kadar yüksek değerlendirdiğinde, Asamura-kun..."
Bu ani konu değişikliğiyle karşılaştığımda şaşkınlık içindeydim. Neden birdenbire akşam yemeği hakkında konuşmaya başlamıştık?
"... Düşündüm ki. Yemek yapmam karşılığında para isteseydim, fazla çalışmadan para kazanabilirdim.”
“Bu... mantıklı.”
Ben de bunu düşündüm. Sanırım ikimiz de işleri yoluna koymak için bu oldukça elverişsiz yola başvurduk.
“Çok fazla para kazandırmasa da masraflarımı en aza indirebilir.”
“Kulağa iyi bir fikir gibi geliyor.”
Yine de Ayase-san başını salladı.
"Bu şekilde para kazanmak istemiyorum. Bundan çok fazla para kazanırım, bu da al-ver dengesini büyük ölçüde bozar. Ama para istiyorum. Bu yüzden tedarik edebileceğim ve karşılığında para alabileceğim değerli bir şey buldum.”
"Yani kısaca, yüksek maaşlı bir iş ararken, ailenizden biriyle gece hayatına adım atmaya karar verdin?"
Başını salladı. Düşünceleri tehlikeli bir durumla karşı karşıyaydı.
“Bunu gerçekten yaparsak, sonrasında biraz garip olacağından eminim ama tanımadığım biriyle yapmaktansa, senin gibi nazik biriyle sonuna kadar gitmenin çok daha rahat olacağına karar verdim, Asamura-kun.”
Yani bunu yabancılarla yapmayı bile düşünmüştü.
“Bu şekilde yaparsam, çok fazla para istediğim için kendimi kötü hissetmem.”
Kafamın içinde patlayan bir şeyin sesini duydum. Vücudumun üst kısmını kaldırdım ve elimi uzattım. Sonuç olarak, omuzları şok içinde seğirdi. Ağzım yavaşça aralanırken, sadece bu tepkisini görmek bile göğsümü güçlü bir suçluluk duygusuyla doldurdu.
“En nefret ettiğim kadın tipi budur, Ayase-san.”
“Eh...”
İftiradan ve kötü konuşmaktan nefret ederim. Sebebi ne olursa olsun, sözlerimle başkalarını incitmek istemem ve bunu söylediğimi düşünmek bile bana acı veriyor. Ancak, bunu hemen şimdi yapmalıyım. Ayase-san’ın çılgınlığını şu anda durdurmalıyım.
Kafamın içinde babamın ve Akiko-san’ın yüzü belirdi. Yaşadığı onca şeyden, eski karısı tarafından ihanete uğradıktan ve bu yüzden depresyona girdikten sonra, gerçekten buna sırtımı dönebilir miyim? Hayır. Onun mutlu yüzünü gördüğümde rahatladığımı hissetmiştim ve şu anda ona destek olmak istiyorum.
Akiko-san’a gelince, onun neler yaşadığını bilmiyorum ama muhtemelen eski kocasıyla bazı sorunlar yaşadı ve bu yüzden boşandılar. Ancak, şu anda mutlu bir şekilde yaşıyor gibi görünüyordu. Eğer Ayase-san’ın fikrini, isteğini ve bundan sonra olacakları kabul edersem, bu ailemize bir kez daha talihsizlik getirecek. Bunu kabul edemem.
Birbirimizden hiçbir şey beklemeyeceğimizi söylemiştik. Bu duruşumuzu ilk karşılaşmamızda da teyit ettik ve o zamandan beri mesafemizi biraz koruduk. Bir bakıma, Ayase-san’ın böyle bir şey yapmayacağını düşünüyordum, bu da ilk başta bu duruma yol açtı, yani sözümü tutmadım. Ancak ilk ihlali yapan Ayase-san oldu.
" Görünüşünü bir silah olarak kullanıyorum, böyle dememiş miydin?"
Ayase-san neden bir kadın olarak hafife alınmamaya bu kadar önem veriyordu, neden bağımsız olmaya bu kadar odaklanmıştı bilmiyorum ama şu anda yaptığı şey bunun tam tersiydi. Tam da küçümsenecek türden bir kadındı. Bu durumun doğru talep ve arz ile sonuçlanabileceğine dair düşüncelerinden şüphem yok. Ama…
Aklıma gelmişken, para karşılığında flört etmek ve gece hayatı gibi geçici işler yapan insanların bu işi sadece hızlı para kazanmak için yaptıklarını düşünürsünüz ama bu işi yapan zeki kızlar bile varmış, ya da ben öyle olduğunu duydum. Onların da Ayase-san’ın şu anda sahip olduğu düşüncenin aynısını benimsemeleri garip olmazdı.
Ancak, bu çok basitti. Ayrıca kendi inançlarıyla da çelişiyordu. Çelişkilerini saklayan ve bununla diğer insanları rahatsız edenler... Onlardan hoşlanmıyorum. Yabancı biri olsaydı bunu görmezden gelebilirdim ama bir aile olarak, bir ağabey olarak onu yalnız bırakamam. Üzerimdeki havluyu omuzlarına koyarak üşümemesini sağladım.
“Öyle değil. Kendini kadın ya da erkek olmandan bağımsız olarak güçlü gösterecek bir yöntem bulamadıktan sonra bunun bir anlamı yok, değil mi?"
“Ama erkek olsaydım da bu geçerli bir seçenek olurdu. Bu yüzden silahlar ya da her neyse önemli değil."
Yani benim küçük kardeşim olsaydı o da aynı şeyi mi yapacaktı? Bir an için Ayase-san’ı erkek gibi hayal ettim ama bu bile başlı başına bir sürü soruna davetiye çıkarıyordu, bu yüzden bu düşünceyi aklımdan hemen çıkardım.
"Hiçbir safsatayı kabul etmeyeceğim."
"Ö-özür dilerim."
Belki de onu soğuk bir tonla uyardığım içindir, ama Ayase-san üzgün bir tepki gösterdi. O andan itibaren endişe ve pişmanlık hissettim. Ayase-san’ın dedikodulardaki kişinin tam tersi olduğunu bilmeme rağmen, neredeyse dedikodulardaki gibi davranıyordu. Şimdi anlıyorum ki arzusu için her şeyi yapmaya hazırdı.
Çok memnunum... İlk önce benimle denediği için çok memnunum.
“Anladığın sürece her şey yolunda. Ayrıca, yemek paranı ödemek benim için sorun değil. Sadece bir sorun var.”
Bunun hoş olmayan bir çözüm olduğunu düşünmemin nedeni buydu.
“Sorun...?” Ayase-san hafifçe başını kaldırdı.
“Eğer ailemiz içinde para alışverişini sürdürürsek, o zaman ailemizin ekonomik geliri artmaz.”
“...Yani?”
“Ebeveynlerimiz gerçekten meşgul, bu yüzden sürekli alışverişe çıkamıyorlar. Pahalı mobilyalar ve elektronik ekipmanlar dışında, daha küçük şeyler için aylık ölçekte para biriktirmemiz gerekiyor.”
“Doğru...”
“Ben de yarı zamanlı çalışıyorum. Yemek için sana kesinlikle ödeme yapabilirim. Ama bir düşünün. Eğer hastalandığım için ya da buna benzer bir nedenle çalışmayı bırakmak zorunda kalırsam ve artık aylık maaşımı alamazsam, o zaman sen de daha fazla para alamayacaksın. Ancak, o günden sonra yemek yapmayı gerçekten bırakabilir misin?” Devam ettim. "Gelir kaynağın aile içinden geldiği sürece, emeğinin karşılığını gerçekten alabileceğin kesin değil."
“Doğru... Bunu hiç düşünmemiştim.”
“Elbette, ailenin kendisinden ödeme almanın avantajları olabilir. Süreç içinde kesinlikle kandırılmazsınız. Paranızı dışarıdan aldığınızda, hak ettiğinizden daha az ödeme almamak için sürekli dikkatli olmanız gerekir. Ancak, o kadar iyi bir ücret olmasa bile, yine de dışarıdan birinden objektif bir miktar almanın ve bu bağlamda ücret istemenin daha iyi olacağını düşünüyorum."
Ayase-san sessiz kaldı, muhtemelen sözlerimi düşünüyordu.
“Benden alacağın tavsiye bu kadar. Elbette bir şeyler aramana yardım edeceğim, ama artık böyle şeyler yok.”
“Tamam... Özür dilerim.”
“Sorun değil.” Ayase-san’ın özrünü kabul ettim. Artık hatasını anladığına göre ona daha fazla ders vermeye gerek yoktu.
“Ama konuşmamız gereken bir şey var.”
" Eh?"
“Dürüst olmak gerekirse, senin bunu yapabilecek biri olduğunu düşünmemiştim, Ayase-san.”
" Benim için de aynısı geçerli."
"Sanırım tüm bu olay seni hiç tanımadığım için oldu, Ayase-san. Bu yüzden senin hakkında daha fazla şey bilmek istiyorum.”
“...Doğru. Geçmiş hakkında konuşmayı sevmem ama seni zaten böyle zor bir duruma soktum..." Ayase-san gözlerini kapadı ve düşünmeye başladı. İç çekerek geçmiş anılarından bahsetti. Bu olay o henüz küçük bir çocukken gerçekleşmişti.
Ayase-san’ın babası mükemmel bir girişimci gibi görünüyordu. Ancak arkadaşları tarafından ihanete uğradığı için şirketi batırmış, aşağılık kompleksine kapılmış, karısından ve kızından uzak durmaya başlamıştı.
“Aşağılık kompleksi mi?”
“Geriye dönüp baktığımda, babam kıskanç olabilir. Annem her zaman bir lise mezunu olarak sadece bu gece hayatı işine güvenebileceğini söylerdi, ancak iş arkadaşlarının görüşlerini duyunca oldukça sevildiğini anladım."
“Akiko-san çok iyi bir konuşmacı gibi görünüyor. Ne de olsa neşeli biri.”
“Evet... Sanırım babam her zaman nazik bir insandı. Ama şirketini kaybettikten sonra değişti.”
Zaman zaman bu aileden uzak kaldı ya da başka bir yerde bir kadınla vakit geçirdi. Ayase-san ve Akiko-san’a karşı sevgi beslemeyi bıraktı. Ailesine para vermeyi bıraktı ve Akiko-san’ı Ayase-san’ın ihtiyacı olan tüm parayı vermeye zorladı, bu da Ayase-san’ın babasına karşı kin beslemesine yol açtı. Ayrıca, karısı gece hayatı işinde çalıştığı için, onun başka bir erkekle birlikte olabileceğinden her zaman kuşku duymuş, hatta bu yüzden onunla alay bile etmiş.
"Öyle bile olsa, anneme bu kadar çok şey yaşatmış olması onu tatmin etmedi."
Bu da bir kadın olarak küçümsenme fikrinden neden nefret ettiğini açıklıyor…
"Nasıl bir şey olduğunu anlıyorum." Ayase-san bana baktı. “Asamura-kun?”
“Ah, şey, ben de tam ne kadar benzediğimizi düşünüyordum.”
“Senin ailenle de mi aynıydı, Asamura-kun?”
“Evet, kısa bir süreliğine, babamda bir süreliğine jinekofobi (Kadınlara karşı duyulan korku) oluştu. Tekrar evlendiğini görmek beni çok şaşırttı. Belki de Akiko-san sayesindedir.”
“Jinekofobi mi? O mu?”
“Evet.”
“Anlıyorum...”
Peki senin için de aynı şey geçerli miydi? - Onun belli belirsiz mırıldandığını duydum ama görmezden gelmeye karar verdim.
“Ahh, demek bu yüzden annemle arasına garip bir mesafe koydu...” Mırıldandı.
Anlaşılan Akiko-san’la aramda biraz mesafe olduğunu fark etmişti.
“Gerçekten birbirimize benziyoruz.”
" Doğru."
"Kötü yanlarımız bile birbirine benziyor."
Sözlerini inkar edemeyerek alaycı bir gülümseme gösterdim.
“Yine de her şey dahil bunu atlatmak zorundayız. Bir ağabey ve küçük kız kardeş olarak.”
“...Bir ağabey ve küçük kız kardeş olarak mı?”
“Evet.”
Ayase-san kıs kıs güldü ve omuzlarındaki havluyu çıkardı.
“Lütfen bundan sonra bana iyi davran, Asamura-kun.”
“Ben de öyle. Ah, bana ’Nii-san’ diye hitap etmen benim için sorun olmazdı...”
" Olmaz."
“Ehhh...”
Ne yazık. Ama acele etmeye gerek yok. Artık uzun bir süre kardeş olacağız.
“Bundan daha ileri gitmeyi planlamıyorum, Asamura-kun.” Ayase-san havluyu yatağın üzerine koydu ve gülümseyerek bana yaklaştı. “Olmaz.” Kızarmış dudaklarından çıkan bu iki kelime yüzüme ılık bir nefes gibi çarptı. Anladım ya, kahretsin. Ne de olsa bu güzel ama bir o kadar da tehlikeli üvey kız kardeşle ortak günlerim daha yeni başladı.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
