Bölüm 99 - Çocuk Olmasına Rağmen

Helvi, Theo ve Luna bir aile gibi el ele tutuşarak kasabada yürüdüler.

"Luna, anne ve babanın bugün giydikleri kıyafetlerin rengini söyleyebilir misin?"

"Hum... Babam siyah, annem kırmızı giyiyordu."

"Anlıyorum, teşekkür ederim."

Theo etrafına bakındı ama alışveriş bölgesi çok kalabalıktı.

Sadece bu bilgiyle ailesini bulması mümkün olmayacaktı.

"...Bu taraftan Theo ve Luna."

"Eh, ah, evet!"

"Evet!"

Helvi sanki Luna'nın ailesini bulmuş gibi hiç tereddüt etmeden ilerledi.

Birkaç dakika sonra Theo da Luna'nın ebeveynleri gibi görünen bir çift gördü.

Siyah giyen bir adam ve kırmızı giyen bir kadın yüzlerinde panikle yolda yürüyen bir çocuğa doğru döndüler.

"Ah! Anne! Baba!"

Luna da onları gördü, bu yüzden Theo ve Helvi onun onlara doğru koşmasına izin verdi.

Onlar gerçekten Luna'nın anne ve babasıydı.

Luna ve ailesi gözlerinden yaşlar boşanarak birbirlerine sıkıca sarıldılar.

Luna ve annesi gözyaşlarını tutamadılar ve ağlamaya başladılar.

"Bu harika Helvi."

"Evet, öyle."

Theo ve Helvi sakince onlara doğru yürüdüler.

"Nerede olduklarını nasıl bildin Helvi?"

"...Büyü."

"Ne tür bir büyü?"

"Açıklaması zor ama temelde aradığım bir şeyi bulmak için yaptığım bir büyü."

"Demek böyle bir büyü var..."

Birinin aradığı bir şeyi özellikle bulmak için büyü diye bir şey yoktu. Helvi her zamanki gibi sadece zihin okuma büyüsünü kullandı.

Luna'nın kaybolduğunu bilselerdi, kesinlikle onu düşünüyor olurlardı, bu yüzden Helvi'nin tek yapması gereken Luna'yı arayan insanları bulmak için büyüsünün alanını genişletmekti.

Ancak bunu Theo'ya söyleyemezdi. Bu fırsatı Theo'ya bu özel büyüden bahsetmek için kullanmayı düşündü ama henüz ona söylememeyi tercih etti.

"Çok teşekkür ederim...!"

"Hayır, hayır, biz sadece yapmamız gerekeni yaptık..."

Luna'nın ailesi çok minnettardı ve Theo nasıl karşılık vereceğini bilemiyordu.

"Size bir şekilde teşekkür edelim...!"

"Hayır, sorun değil!"

Luna'nın ailesi Theo kaç kez reddetse de aynı şeyi söylüyordu. Çok güçlü bir onur duyguları varmış gibi görünüyordu.

"Evimize gelin! Bir sürü kıyafetimiz var!"

"Ne? Kıyafet mi?"

Luna'nın ailesi ne demek istediğini açıkladı.

"Biz terziyiz, bu yüzden evimiz neredeyse bir giyim mağazasına dönüştü."

"Yalnızca bizim işlettiğimiz küçük bir mağaza ama bazı soylu müşterilerimiz var."

Soylular, otoritelerini göstermek ya da basit bir gösteriş için ne giydiklerine büyük önem verme eğilimindeydi.

Eğer soylular belli bir mağazadan kıyafet alıyorsa, bu bir kalite işareti olarak görülebilirdi.

"Hou, kıyafetler. Oraya gitmeye ne dersin Theo? Zaten bir giyim mağazasını ziyaret etmemiz gerektiğini düşünüyordum."

"O zaman lütfen bizi ziyarete gelin! Teşekkür olarak üç parça al!"

"Gerçekten mi? Yani mağazanıza gidebilir miyiz?"

"Tabii ki! Bu taraftan!"

Luna'nın ailesi Theo ve Helvi'ye teşekkür edebildikleri için çok mutlu görünüyordu.

"El ele tutuşalım!"

"Elbette."

"Hehehe...!"

Luna yüzünde kocaman bir gülümsemeyle yürürken Theo ile el ele tutuştu. Bundan sadece birkaç dakika önce ağladığını kimse bilmiyordu.
"Aman Tanrım, Bay Theo'yu sevdin mi Luna?"

Luna'nın annesi bunu çok sevimli buldu.

"Evet! Büyüdüğümde Bay Theo ile evleneceğim!"

"Eh...?"

"Aman Tanrım. Ben seninle ne yapacağım..."

Bu sözler karşısında en çok şok olan Luna'nın babasıydı.

"Kuh...! Bunu benim hakkımda söyleyemeden önce söyleyecek birini buldun...!"

"Canım, lütfen tuhaflaşma."

Bu bir çocuk için normal bir şeydi. Eninde sonunda unutacaklardı ve unutmasalar bile bu sadece bir çocukluk anısı olarak kalacaktı.

Theo ve Luna'nın ebeveynleri Luna'nın sözlerini ciddiye almadı...

"Hou...! Luna, kocamı çalmaya mı niyetlisin...?"
Ama nedense Helvi bu sözleri ciddiye aldı.