Genç elinde gitarla alçak duvara oturdu.  Sessiz bir yerdi bulunduğu yer.

Derin bir nefes aldı. Daha sonra gitarı bir bacağına dayadı. Etrafta kimsenin olmadığından emin olduktan sonra gitarı çalmaya başladı.

Notalar dökülüyordu. Birleşerek insana bir şelalenin akışını izlemekte olduğu zamandaki huzuru veren bir şarkıya dönüşüyordu.

Sokak kedilerinden bazıları biraz ötede duvara oturmuş gence bakıyordu.

Bazı köpekler de yattıkları yerden genci seyrediyordu.

Ortam huzur doluydu.

***

Genç 15 dk anca gitar çalmıştı ki biri gelip sinirli sinirli ona yaklaştı.

“Sırf bu saçma gitar çalma sevdan yüzünden iyi bir üniversite kazanamadın! Bırak artık şu saçma hayali! Müzisyen olup da hayatının geri kalanında sürünmek mi istiyorsun?!!”

“O sizin istediğiniz üniversiteleri kazanırsam hayatımın geri kalanında sürünmeyeceğim garantileniyor mu sanki?!”

“Babana bağırmaya nasıl cüret edersin?! Hiç utanman yok mu?! Biz seni böyle mi yetiştirdik?! Ver o gitarı bana!”

“Hayır…”

“Bana hayır deme!”

“Bu benim tek hobim. Bunu da elimden alma! Lütfen”

Adam gitara uzandı.

“18 yaşında hayallerinle yaşıyorsun. Küçük bir çocuk gibisin Alp… iyi bir üniversiteyi kazanana kadar bu gitara yaklaşmayacaksın! Son sözüm bu!”

Adam gitarı sert bir şekilde kavradı ve çekmeye çalıştı.

Alp de gitara sıkıca tutundu.

“Baba lütfen! Huok…”

Gitar Alp’in elinden kaymıştı ama adam da gitarı tam tutamadı. Gitar yere düşerek parçalandı.

“Hıık…”

Alp’in morali altüst olmuştu. Tek hobisi de paramparça olmuştu.

“Sözümü dinleseydin böyle olmazdı. Neyse. 1 sene sonra ablan gibi iyi bir üniversite kazanırsan yenisini alırız.”

Adam arkasını döndü.

“Ben işe geri dönmeliyim… sırf senin yüzünden öğle aram boşa gitti. Sen de eve git ders çalış!”

Arkasına bakmadan yürümeye koyuldu.

Alp hala yerdeki parçalanmış olan gitara bakıyordu.

Duvardan indi, gitarı yerden aldı ve eve doğru yürümeye başladı.

***                      

Kapıyı açarken bir gıcırtı duyuldu.

Alp sessizce içeri girdi. Annesi komşularına gitmişti sabah. Ayakkabıları hala ortalıkta görünmüyordu yani bu eve dönmemiş demek oluyordu.

Alp eğildi, kapının önünde çömelerek oturdu.

‘Tek bir hobim bile mi olamaz?! Yetişkinler neden bazen hobilerin motivasyon için gerekli olduğunu unutuyorlar? Gitar çaldıktan sonra girdiğim sınavlar her zaman daha iyi geçmişti!’

“Ah….”

Derin bir iç çekişti bu.

‘Bunu onlara anlattığımda hep bana ters ters baktılar. Sanki hobimi yaparken beni rahatsız etmeyin demek istemişim de  bu da onun için bi mazeretmiş gibi algıladılar. O yüzden umursamadılar dediklerimi.’

Bir an durdu, boş boş duvara baktı.

‘Gerçi kendi hobilerine gelince iş onların hep bir bahanesi vardı: “Biz sizin aksinize bütün gün çalıştık, yorulduk. Dinlenmek bizim de hakkımız.”. Evet öyle bir hakları var ama bizim yok mu? Biz insan değil miyiz? Bizim de farklı sebeplerden dinlenmeye ihtiyacımız var. Sınav, yoğun ödev, ders, quiz stresi de bizi harap ediyor. Bu durumda bizim de kafamızı dağıtacak, dinlenmemizi sağlayacak şeylere ihtiyacımız var.Hık…’

Elindeki gitarı yanına koydu. Elleriyle dizlerini tuttu ve kafasını ellerine yasladı.

Salondaki köpeği salon kapısının oradan Alp’e baktı. Sahibinin duygularını anlamış gibi sessiz sessiz durdu. Sonra sahibine doğru yürüdü.

Alp köpeğini fark etti.

“Zeytin…”

Zeytin oturdu. Kafasını sahibinin dizlerine dayadı. Onun da gözleri üzgün gibiydi.

Alp dayanamayıp ağlamaya başladı.

Zeytin onun gözyaşlarını yaladı.

Alp, Zeytin’e sarıldı.

“Sen olmasaydın kimse nasıl hissettiğimi anlamazdı Zeytin… benim biricik dostum…”

Kapının önünde o şekilde belki de 1 saat boyunca ağladı.

Bu sefer köpeği Zeytin, Alp’in kalbinde çalan şarkıyı duymuştu. Ve de onun o şarkıyı söylemesini sağlamıştı…