Ağlayınca biraz rahatlamıştım. Tekrar dersime döndüm. Eğer gerçek bir psikolog olmak istiyorsam ders çalışmalıydım. Zaten çocukluğumdan beri babamın dalga geçmek için kullandığı bir araç olmuştum. Onun derdi benimle değildi. Onun derdi kendisiyleydi. Ben ne söylesem de değişmeyecekti. Sadece kendimi yıprattığımla kalacaktım. Sadece beni kaybettiği zaman anlayacaktı kıymetimi.

İşte bu yüzden ilk girişimde kazanmalıydım üniversite sınavımı. Babamın beni okutmaya niyeti yoktu hatta okul biter bitmez evlendireceğim seni demişti. Ama yüksek bir not alırsam bunu yapamaz. Yüksek not aldığım halde yine de evlendireceğim diye ısrar ederse evden kaçıcam. İşte bu yüzden biriktiriyorum bunca parayı.

Böylece yine derslere gömülüyorum. Öyle ki saatin nasıl geçtiğini anlamıyorum. İlmeğin geldiğini de bana seslenince fark ediyorum.
"Ödevin daha çok mu diyor?" Ben yerimden sıçrıyorum, sonra ona bakıyorum, ders çalışırken unuttuğum her şeyi tekrar hatırlıyorum.
"İlmek" diyorum ağlamaklı, koşup ona sarılıyorum. İlmek bu manzarayı çok gördüğü için şaşırmıyor. Sadece bana sıkıca sarılıyor. Biraz önce ağladığımı anlaması için gözlerimdeki kızarıklığı görmesine bile gerek yok. Ağladığım için bana kızmıyor ailemin aksine, beni ağlattığı için babama kızıyor.

"Bazen bu adamı öldürmek istiyorum" diyor
"Öldürebilirsin" diyorum, "inan hiç engel olmam"
"Ama sen üzülürsün yine"
"Her gün üzülmektense bir-iki gün üzülmeyi tercih ederim"
"Biraz daha sabırlı ol lütfen. Reşit olana kadar kötü de olsa bir babaya ihtiyacın var sonuçta."
Susuyorum çünkü haklı. Bir süre öyle duruyoruz.

"Hadi yatalım artık, geç oldu" diyor İlmek
Saate bakıyorum 1.30 olmuş
"Oha" diyorum "ne zaman olmuş o kadar", İlmek kıkırdıyor.
"Bu gün geç kaldım diye merak edersin sanmıştım ama..." diyor, göz ucuyla bana bakarken, ne demek istediğini anlamıyorum.