İlmeğe söylemiyecektim ona aşık olduğumu. Ne güzel birine aşık olmuştum. Kalbimi tebrik ettim içimden. Nasıl da bulmuştu en doğru kişiyi. Genelde insanlar için yaptığım fedakarlıkları yaptığıma değmemişti. Ama konu İlmek olunca o her şeye değerdi.

Eve doğru yürüyorduk. Ne kadar uzun zaman olmuştu böyle yanyana eve yürümeyeli. İlmek sanki gün geçtikçe daha yakışıklı oluyordu. İlmeğin tam olarak ne olduğunu bilmiyordum. Ölen birinin ruhu muydu, bir hayalet miydi, ya da üç harfli miydi? Gerçi umrumda değildi. O benim diğer yanımdı, beni tamamlayan parçaydı.
"Bir şeyler düşündün mü?" dedi İlmek düşüncelerimi bölerek
"Ne konuda?"
"Derya konusunda... Ne yapacağız?"
"Bir şeyler düşüneceğim. Ama şimdilik senin yapacağın bir şey yok."
Bunu öylesine söylemiştim ama ben farkına varmadan İlmeğin içine bir kurt düşmüştü. Evin önüne geldiğimizde İlmek
"Ben işe başlasam iyi olacak." dedi ve gitti.

....
Akşam yemeğinden sonra bulaşıkları yıkıyordum. Babam bugün iyi modundaydı. Mutfaktaki masada çay içip, bugün olanları anlatarak dolaylı yoldan kendini övmekle meşguldü. Ben ise onu dinlemiyor İlmeğe olan aşkımı düşünüyordu. Bi ara babam benim yanıma geldi. Arkamdan beni izliyordu.

"Dur bakalım ne eksiğimi bulacak bizim moruk?" diye düşündüm. Bir süre arkamdan izledi durdu. Bu duruma sinir oluyordum. En son,
"Kız senin ellerin ne kadar erkek eline benziyor" dedi. Tepem attı. Küçüklüğünden beri beni erkeğe benzetiyor. Ona cevap vermeyi düşündüm. Sonra vazgeçtim, nasıl olsa anlamayacaktı. Ben üzüldüğümle kalacaktım. O yüzden bulaşığı yarım bırakıp odama gittim. Babam ise sadece arkamdan gülmüştü.

Bu gülüş söylediklerinden daha çok canımı yaktı. Saate baktım. İlmeğin gelmesine daha iki saat var. Ders çalışmak için kitabı açtım, ama gözyaşlarından dolayı okuyamıyordum. Odanın en köşesine geçtim. Başımı dizlerime yasladım. Ağladım. Psikologlar da ağlar tamam mı?


Babam duymasın diye sesimi bastırıyordum. Şöyle bağıra bağıra ağlayabileceğim bir gün de gelecek mi acaba?