"Önce" diyorum "sana bazı ödevler vereceğim. Bir hafta boyunca ne yediğini yazmanı istiyorum. Ayrıca acıktığında ne hissettiğini de yazacaksın. Yemeğe başlamadan önce gerçekten aç mıyım diye soracaksın, yemekten önce bir bardak su içeceksin"
tel tokalardan bir tane çıkarıyorum, bu anı bekliyormuş gibi heyecanlanıyor. Tokayı verirken ciddi bir tavırla:
"Bak" diyorum "tekrar söylüyorum ben diyetisyen değilim. Bu konuda başarılı olmak tamamen sana bağlı."
Tokayı alıyor, "anladım" diyor.
"Bi de yiyeceklere çok yüz verme."
"Nasıl yani?"
"Karnın acıkınca hemen atlama mesela, biraz ertele, yavaş yavaş ye, bazen de yeme, açlığın nasıl bir şey olduğunu da tat."


Derya sınıftan çıkınca İlmek
"delirdin mi?" diyor "Ben bununla nasıl başa çıkacağım?"
"Bilmiyorum İlmek, gerçekten bilmiyorum. Ama gördün değil mi nasıl yalvardı."
"Ya başarısız olursak"
"Başarıcaz merak etme" dedim ayağa kalkıp ona sarılarak. Gün içinde hiç sarılmazdım, sadece uyumadan önce... Çaresiz hissettiğimde ona sarılmak iyi geliyordu.
İlmek bir şey söylemedi. Sarıldığım için yüzünü göremiyordum.
"Özür dilerim" dedim.
"Ne için?"
"Seni çok çalıştırıyorum. Babamın bana yaptığını ben sana yapıyorum şimdi. Beni bırakıp gitmenden korkuyorum" dedim biraz daha sıkı sarılarak.

Güneş batıyordu. Sınıfın içi güneşin ışıklarıyla kırmızıya dönmüştü.
"Hiç bir yere gitmiyorum" dedi kulağıma fısıldayarak. Sonra gözlerimin içine baktı.
"Bugün eve birlikte yürüyelim."
Güneş batıyor diye mi böyleydi? İlmek gözüme çok karizmatik, çok güvenilir göründü.
İş ne olacak diye sormak istedim. Ama bu anı mahvetmek istemedim. Kalbim kulaklarımda atıyordu. "Ah" dedim bu duygu çok tanıdık gelmişti. Danışanlarımın hep anlattığı ve benim hiç hissedemeyeceğim sandığım o duygu. Yoksa İlmeğe çoktan aşık mı olmuştum? Normalde aşık olmayı hiç istemezdim. Ama aşık olduğum kişi ilmek olursa işler değişiyordu. O benim canımı yakmazdı. Beni olduğum gibi kabul eden tek kişiydi. Derin bir nefes aldım. Rahatlamıştım.