Dersler bittikten sonra iki sırayı birleştirip her zaman yaptığım gibi bir psikolog ofisi oluşturuyorum. Bu gün gelecek kızın adı Derya. 10-B sınıfında. Okulda ünlü sayılır. Herkes ona "şişman güzel" diyor. Çünkü gerçekten hem kilolu hem de çok güzel. Eğer biraz kilo verse erkeklerin peşinden koşacağı kadar güzel. Deniz yeşili gözler, kumral saçlar ve süt gibi beyaz bir teni var. Tek sorunu kilo...

Dur bakalım diyorum içimden ünlü kızımızın nasıl bir aşk acısı var? Aşkı kendim yaşayamasam da başkalarının aşk hayatını dinlemek acayip zevk veriyor bana. Göz göre göre tuzağa yakalanmış aptallar gibi geliyorlar bana... Aşağılamak için söylemiyorum. Bence çok sevimliler. Ben de onlara tavsiyeler veriyorum falan. Her ne kadar burda asıl işi İlmek yapıyor olsa da, konuşarak insanları rahatlatmakta bir yetenek...

Yarım saat sonra tüm bu övünmelerim sönüyor. Çünkü aşk hayatıyla ilgili sorunu yokmuş Derya hanımın. Kilo veremediği için gelmiş bana.
"Diyetisyene gitmen gerekmez mi?" diye soruyorum.
"Gittim" diyor.
Bu konuda bilgi sahibi olmadığımı söyledikçe o ısrar ediyor.
"Belki diğer arkadaşlara verdiğiniz tel tokadan bana da verirseniz bir yararı olur" diyor.
İlmekle ben bir saniyeliğine göz göze geliyoruz. Gülsem mi? Yoo dur şimdi olmaz. Karşımda duran kız çok ciddi. Ve umut dolu gözlerle bana bakıyor.

"Özür dilerim bu konuda yardım edemeyeceğim" diyerek oturduğum yerden eve gitmek için kalkıyorum. Derya koluma yapışıyor. "Lütfen" diyor. Yalvarıyor, ağlıyor, "tek umudum" sensin diyor. Böyle şeylere de hiç dayanamam. Hızlı bir şekilde düşünüp bu işten nasıl kurtulacağımı düşünmeye çalışıyorum. İnsanlar artık verdiğim tokaların sihirli olduğuna inanmaya başlamış. Yuh artık. Oturup sakinleşmesini söylüyorum. Gözyaşlarını silmesi için ona peçete uzatıyorum. Bu arada da ne yapacağımı düşünüyorum.

"Kabul" diyorum. "Senin için elimden geleni yapıcam. Ama kilo vermek bir süreç olduğu için tek seansta halledemeyeceğiz."
"Olur" diyor ben sözümü bitirmeden.
"Ayrıca bu konuda başarılı olmamız tamamen senin çabana bağlı" diyorum.
İlmek beni dürtüyor.
"Ne yaptığının farkında mısın?" diyor. "Bu konuda bir şey yapamam. Nasıl başarırız?"
"Halledicem" diyorum fısıltıyla.