İlmek öğleye kadar uyurdu muhtemelen. Bugün içimde bir sevinç vardı. Gökyüzü daha bir maviydi sanki. Sabah evden çıkarken babamın aşağılayıcı sözleri bile moralimi bozamamıştı.

Okul yolunda sekerek gittiğimi farkettim. İlmek yanımda değildi ama yanımda gibiydi. Bu mutluluk da nereden geliyordu? Benim için bu kadar mutlu olmak hayra alamet değildi ama bu mutluluğu yaşamak istiyordum. Ben tadını çıkarana kadar kimse bozmasın bu mutluluğu Allah'ım lütfen!

Okula vardım. Birinci ders bir aksilik çıkmadı. Ay gerçekten mutluydum. Böyle zamanlarda gözlerim İlmeği arıyordu. Sevincimi onunla paylaşmak istiyordum. Ama o öğleye kadar uyurdu muhtemelen. Derken İlmek çıkageldi. Yok artık dedim. Pencereden içeri süzülürken gözlerim ona hayranlıkla ve mutlulukla baktı.

Ay yoksa kötü bir şey mi olmuştu? İçimi birden bir korku sardı. Benim yüzümdeki endişeyi görmüş olacak ki, "sakin ol, erken uyandım sadece" dedi. Oh dedim rahatlayarak. Ona sarılmak istiyordum. Ama yapmadım tabiki, benden başka kimse onu görmüyordu. Gelip yanıma oturdu. Bunu çok yapar. Ben dersteyken gelirse hep yanıma oturur. O kadar zayıf ki tek kişilik sıraya ikimiz rahatlıkla sığıyoruz.

Gelmesine o kadar memnun oldum ki... Onun şapşal suratına bakıp gülüyorum o da bana her zaman ki sıcak gülümsemesiyle karşılık veriyor. Off şu tatlılığa bak! Sarılmak istiyorum. Kendimi tutuyorum. Dersi dinler gibi yapıyorum. Ama onun bakışlarını üzerimde hissediyorum.

"Hasta mı oldun?" diye soruyor elini alnıma koyarken. Hayır anlamında kafamı sallıyorum.
"Yüzün kızarmış da" diyor. Yüzüm mü kızarmış. Yaaa benim annem ilgilenmiyor benimle böyle, yicem ben bu çocuğu. Elini tutuyorum. Şaşırıyor. Bu şekilde dersi dinlemeye devam ediyorum.
"İyi misin?" diye soruyor. Ben gülümseyerek göz kırpıyorum. Bu da ne böyle... çok mutluyum... 





Hikayeyi ilk okuyan arkadaşımın bu bölüme tepkisi: "Biri görse deli diyecek kıza :D"