İlmek anlatıyor.
Aslında bilerek geç kalmıştım. Benim için endişelendiğini görmek istemiştim. Ama o farkına bile varmamıştı geciktiğimin. Biraz moralim bozuldu ama şimdi benim kollarımda ağlıyordu.

İçimden bile kızamıyorum ona. Neler yaşadığını, ne yükler taşıdığını biliyorum çünkü. Öyle yıprandı ki benim küçük meleğim şu zalim adamın elinde. İncelikten nasibini almamış şu adamın da böyle narin bir kızının olması da, ne bileyim... Biraz daha sarıldım ona. Sanki içime çekmek ister gibi. Gündüzleri hastalanmış ruhlara şifa olan mağrur psikolog, geceleri yaralı bir kız çocuğuna dönüşüyordu.

Böyle zamanlarda mizah terapisini kullanarak onu güldürürdüm ama bu kez farklı bir şey yaptım. Onu prenses gibi kucağıma aldım. Bu benim geç gelişimi farketmemesinin intikamıydı. İlk başta çok şaşırdı hatta çığlık atacakken kendi ağzını kapattı.
"İlmek napıyorsun?" dedi. Yüzü kıpkırmızı olmuştu.
"Seni şımartıyorum" dedim yüzümde çarpık bir gülüşle, bir süre ne diyeceğini bilemedi, sonra gözlerini kaçırarak:
"Buna gerek var mı gerçekten? Yorgunsun zaten" dedi
"Bir kere de beni değil de kendini düşün" dedim onu nazikçe yatağına yatırırken. Sonra ben de yanına uzandım.

"Aslında sana bir şey söylemek istiyordum" dedim onun yüzüne bakarak
"Nedir?" dedi merakla
"Böyle senin yanına gelip tekrar geri gitmek benim için biraz yorucu oluyor(Aslında olmuyordu, tüm enerjimi ondan alıyordum ama onun bana daha çok ihtiyaç duymasını istiyordum) bundan sonra kendin uyusan da, ben de işimi bölmese--"
"Olmaz" dedi ben cümlemi dahi bitirmeden, "kendimi düşünmemi söylemiştin değil mi?" dedi bana iyice sokularak. "Sensiz uyuyamıyorum. Ne kadar geç geldiğin önemli değil ama gel lütfen."
Amacıma ulaşmıştım. Tüm vücudumu bir sıcaklık sardı. Ben de ona sarıldım ve o uykuya dalana kadar yanından ayrılmadım. Tamam itiraf ediyorum uyuduktan sonra da bir süre yanında kaldım.