Sınıfa döndüğümde aklımda hala İlmek vardı. Acaba uyanmış mıydı? Uyandığında kesin beni merak etmiştir. Keşke iyi olduğuma dair not bıraksaydım. Dün benim başımda beklediği için de teşekkür etmem gerekiyor. Gerçi ne yazacaktım ki nota? "Dün gece için teşekkür ederim"... ahaha nedense çok yanlış anlaşılacak bir not gibi geliyor kulağa.

Bi de İlmek uyanmadan annemin odaya girip notu gördüğünü düşünsene... ooo cinayet... Neyse şimdilik hiç bir şey yapmayayım. Nasıl olsa İlmek uyanınca yanıma gelir.

Böyle dedim ama öğleden sonraki 3 derste de ortalarda görünmedi, merak etmeye başladım ama ikimizin arasındaki bağdan dolayı bir şekilde iyi olduğunu hissediyordum. Dersler bitince
terapi kulübüne gittim. Müdür yardımcısından anahtarı alıp üst kata çıkarken içimde tarifsiz bir mutluluk vardı, hayallerimin gerçekleşmeye başladığını düşünüyordum. Kendime ait bir ofisim vardı. (Tamam teknik olarak okula ait ehehe)

Kapıyı açıp içeri girdiğimde şaşırmıştım çünkü İlmek benden önce gelmiş temizlik yapıyordu. Hemen yanına koştum.
"Neden yanıma gelmedin?"
İlmek cevap vermek yerine yüzüme şefkatle bakıp gülümsedi. Elini alnıma götürüp.
"Ateşin düşmüş" dedi.
"Evet, senin sayende..." dedim ama İlmeğin bu olgunluğu karşısında tekrar ateşim yükselmişti.
"Dün gece benimle ilgilendiğin için teşekkür ederim" dedim.

Hiç bir şey söylemeden gözlerime baktı. Öyle ki bir süre sonra gözlerimi kaçırmak zorunda kaldım. Çok utanıyordum, ama nedenini de bilmiyorum. Normalde kendime güveni olan bir kızım ama onun yanında, elim ayağıma dolanmaya başladı. Odanın ortasında birbirimize çok yakın duruyorduk. İlmek gözlerini dikmiş bana bakıyor, ben de gözlerimi kaçırıyordum. 

"Temizliğe yardım edeyim" dedim.