Gece bir ara uyandığımda İlmek yanımda yoktu ama sabah kalktığımda yanımdaydı. Bir süre onun uyuyan tatlı suratını izledim. Gece boyunca benim için koşturmuştu. Onun da uyumaya ihtiyacı vardı. Onu çok yoruyordum ama başka çarem yoktu. İkimizin kurtuluşu da buna bağlıydı. O kadar yorulmasına rağmen hiç şikayet etmiyordu.

Hızlıca hazırlanıp kahvaltımı yaptım. İlmekle birlikte kahvaltı yaptığım günleri çok özlüyordum. Ama şimdi onu uyandırmaya kıyamazdım. Benimle birlikte gelip sıkıcı dersleri dinlemektense uyuyup enerjisini toplaması daha iyiydi. Zaten uyandığında ilk işi benim yanıma gelmek oluyordu. Neden beni bu kadar seviyordu acaba?

Son zamanlarda ona sürekli iş yaptırıyordum. Bir gün beni bırakıp gidecek diye ödüm patlıyor. Düşüncesi bile oturduğum yerde kaskatı kesilmeme neden olmuştu.

Annem ve kardeşim henüz uyanmamışlardı. Evden çıkmadan önce tekrar odama girip İlmeğin orda olup olmadığını kontrol ettim. Mışıl mışıl uyuyordu. Bu halini görünce gülümsedim. Ona verdiğim isim gerçekten ona çok yakışıyordu. İlham Meleği! Kısaca İlmek. Saate baktım. Okula geç kalıyordum. Eğilip İlmeğin alnından öptüm ve;
"iyi ki varsın" diye fısıldadım. Sonra hızlıca evden çıktım.