“Uyandın mı?”
Mel, hafifçe gözleri aralanan kıza bakarak konuştu, iki adım ilerisinde ayakta duruyordu. Kız önce sağına soluna baktı ve Mel’i ayakta görünce elinden destek alarak doğruldu.
“Özür dilerim, çok korktum. Kurtulamayacağımı sanıyordum!”
Kızın ilk sözü bu oldu, gözyaşlarının akın etmemesine bakılırsa, kendine geliyordu. Mel, çantasından çıkardığı yemeği uzattı, genç kızın ki ortalarda gözükmüyordu.
“Teşekkürler!”
İki genç mesafeliydi. Günün erken saatlerinde yaşanan yakınlaşma, yerini yeni tanışan insanların tedirginliğine bırakıyordu. Sessizce yemeklerini yiyen gençler bitene kadar konuşmadılar, diyalogu başlatansa yine Mel oldu.
“Kötü zamanları hatırlatmak istemiyorum ama uçuruma nasıl düştün?”
İri yarı genç çocuk sorusunu sorduğunda, kız derin bir soluk verdi. Havayı ciğerlerine çekmeden önce birkaç kez öksürdü ve ardından cevap verdi.
“Aslında uçuruma yakın değildim, neredeyse yüz adım mesafe vardı!”
Mel’in tek kaşı havaya kalktı, kızı uçurumum kenarından sarkan bir daldan almıştı.
“Nasıl oldu bilmiyorum, yer sallanmaya başladı. Toprak ayrıldı, zemin parça parça döküldü ve uçurumun sınırı ayaklarımın altına kadar geldi.”
İstem dışı bir adım geri atan Mel, ne yaptığını anlayınca eski yerine geri döndü, olabilir miydi?
“Düşerken dala çarparak durdum ve sıkıca tutundum. Neyse ki kısa zaman sonra sen çıkageldin, yoksa daha fazla dayanamazdım!”
Kız sözlerini tamamladığında eliyle gövdesinin sağ yanını tuttu, duruşu da biraz tuhaftı. Orada olan bir şeyden dolayı rahatsız gibiydi.
“Ne oldu?”
Mel yaklaştı, belli ki bir sıkıntı vardı.
“Düşerken dala bu taraftan vurdum, çok acıyor!”
An ve an yüz ifadesi değişen kızın gözleri yeniden doldu ama bu seferki acıdandı.
“Bakabilir miyim?”
Mel yardım etmek için atıldı, kızın yüzü teklif üzerine kızardı.
“Kötü bir niyetim yok sadece iyileştirebileceğim bir şeyse yardımcı olmak istiyorum!”
Genç kız önce çekindi, yüzü asıldı. Acı dalga dalga geliyordu, bir eliyle göğsünü kapatıp diğeriyle elbisesinin üst tarafını sıyırmaya başladı.
Buğday teni ortaya çıktı, yavaşça yukarı çekerken eskiden kalma birkaç küçük yara daha Mel’in dikkatini çekti. Bu, el bebek gül bebek büyümüş birinin bedeni değildi, mücadelelerle hayata tutunan birine aitti.
Sarı renk gelince, kız acıyla inledi. Kıyafetinin bile yaranın üzerinden geçmesi, ona büyük ıstırap veriyordu. Üç nefes sonra Mel, sağ yanın yarısını oluşmuş yarayı gördü. Mor, sarı ve kırmızı renkler iç içe geçmişti.
“Derin nefesler alma, tamam mı?”
Bir elini sırtına koyarak ona dayanak yapan Mel, diret kızın kaburgalarını hissetti. Gerçekten çok zayıf bir kızdı, bu nedenle baskıyı iyi ayarlaması gerekiyordu. Diğer eliyle yarayı kontrol etti ama neredeyse hiç değmedi.
“Dedemin karışımları içinde bunu iyileştirecek bir şeyler var ama uygulamalı mıyım?”
İçinden geçenler bunlardı. Bir tarafta seviyesinin çok üzerinde bir karışımı uygulayarak deşifre olma tehlikesi, diğer tarafta kollarında acıyla kıvranan bir kız. Mel karar vermek için on nefes boyunca bekledi ve elini çantasına uzatıp bir çömleği dışarı çıkardı.
Genç kızın gözleri çömleğin içindeki karışımdaydı, cıvık çamur kıvamındaki karışımın koyu gri bir rengi vardı. Mel, açıklama yapmadan karışımı kızın yaralanmış bölgesine sürmeye başladı, çok dikkatli davranıyordu.
Az önce uçurumun yüzeyindeki kayaları parçalayan eller, şimdi narin bir bedene ilaç karışımını uyguluyordu. O kadar yavaş hareket etmek zorunda kaldı ki işini bitirmesi yaklaşık bir saat sürdü. İlacın üstünü temiz bezlerle kapattıktan sonra genç kız elbisesini indirdi.
Bahçenin içindeki havanın bahar olması işlerini kolaylaştırdı. Buna rağmen, boncuk boncuk terleyen Mel sık ve kesik nefesler alıyordu.
“Çok teşekkür ederim. Önce hayatımı kurtardım, şimdi de iyileştirmeye çalışıyorsun!”
Genç kızın ölçülü bir burnu, hafif çekik küçük gözleri vardı. Dudakları kıvrıldığında sağ tarafta oluşan küçük gamzeye bakan Mel, ne dediğini biraz geç anlayacaktı.
“Önemli değil, önemli değil!”
İçten içe kızın düştüğü durumun onun hareketleri nedeniyle oluştuğunu bilen Mel, utanarak teşekkürü kabul etti.
“Bu arada, biz daha tanışmadık değil mi?”
Kız ilacın uygulanmasıyla beraber daha konuşkan oldu, onun aksine Mel bu anlarda durgunlaştı.
“Evet, her şey çok ani gelişti. Ben Mel, Mel Malcom!”
Genç çocuk, kafasını eğerek küçük bir selam verdi ve kendini tanıttı.
“Memnun oldum Mel, ben de Kristin!”
Kız tebessüm etti ve yine gamzesi ortaya çıktı. Mel kızardı, gözlerini kaçırmaya çalıştı ama sanki bir güç onları yönetiyormuş gibi dönüp dolaşıp gamzeye geri geldiler.
Sohbet başladı, Mel kızın yanına oturdu. Güneş batalı çok oluyordu, bahçe içindeki hava hafiften soğurken, gençler bunun farkında değillermiş gibiydi. Hoş sohbetle kaç saat geçtiğini bilmiyorlardı ama Kristin aniden bağırdı.
“Mel, bahçeden çıkma vaktini geçireeğiz!”
Dehşet, genç kızın yüzünden okunuyordu. Bir saatlik gecikmenin bile cezası çok ağırdı ve görünüşe göre Kristin bunu hiç istemiyordu.
“Yürüyebilir misin?”
Mel ayağa fırladığı ama genç kız pek kalkacak gibi görünmüyordu. Kafasını iki yana sallayarak cevap verdi, ha ağladı ha ağlayacak bir hali vardı.
“Üzülme Kristin. Ben ne güne duruyorum, yeniden sırtıma binmek ister misin?”
Genç kız bu soru üzerine gözlerini kaçırdı, hafif kavruk buğday teni kızardı. Yine başıyla cevap verdi ama bu sefer ki evetti. Narin kızı dikkatli bir biçimde sırtına alan Mel, ne hızlı ne de yavaş bir tempo tutturarak yürümeye başladı.
Kristin’ in başı sağ omuzunun üzerindeydi ve her adımda kızın nefesini yüzünde hissediyordu. Dudakları kulaklarına doğru yola çıkan Mel, boynuna dolanan ellerin sıcaklığını hissetmek için kafasını hafifçe öne eğdi.
 
 
 
Altı Medeniyetin Dünyası sesli tiyatro şeklinde, her gün yeni bölümüyle Youtube kanalımızda. Hemen takip etmeye başlayabilirsiniz.
https://www.youtube.com/watch?v=gsLuXNzvg6I&list=PL6n7pXmi0FseL5FwrdBMjPAiyP38BXygn


www.instagram.com/novelturkiye/