Görünüşe göre dün kalemimi çıkardığım sırada mendilimi düşürmüşüm. Odamın her yerini arasam da genellikle yanımda taşıdığım mendili bulamadım. Her zamanki gibi merkezi saraya çalışmaya, sonra öğle yemeği için batı bahçesine gittim.

"Sorun yok. İmparatoriçe bu saatlerde burada olmaz."

"İmparatoriçe gerçekten tüm sarayın sahibi mi? Sadece yatak odası ona ait."

"İmparatoriçe sık sık buraya da geliyor, neden Bayan Rashta da yapmasın?"

Yuva koltuğuma yaklaşırken kahkaha ve konuşma sesleri duyunca neler olduğunu görmek için çalılıkların hemen önünde durdum.

Rastha yuva koltuğumda otururken bir hizmetçi onu salıncak gibi itiyordu. Diğer hizmetçi bir masa getirmişti ve hatta meyve kesiyordu.

“…”

Göğsümde sıcak bir öfke alevlendi. Cariye hala Batı Sarayı'nın İmparatoriçe'nin mülkü olduğunu bilmiyor muydu? Hayır, benden kaçındığına göre biliyor olmalıydı. Sevmediğim birinin benim koltuğumda keyif çattığı gerçeğini zar zor tolere edebilirdim.

"İmparatoriçe asla böyle küçük bir yere gelmeyecektir. Rashta oturmazsa koltuk yalnız kalacak, değil mi?"

"Bayan Rashta... Sizi tapılası küçük şey."

"Diğer geçen bayanlardan çok farklısınız. Siz çok masumsunuz."

"Neden? Diğerlerinin nesi var?"

"Şey... Soylular sosyeteye girişlerini on yedi yaşında yapıyorlar. O andan itibaren kurnaz olmaları gerekiyor."

"Çok fazla kavga ve ihanet var."

"Bayan Rashta, onlara bulaşmayın, yoksa sizi canlı canlı yerler."

Rashta gülümsedi ve dönünce aniden beni gördü.
 
“A-ah, Majesteleri."

Rashta ayağa fırladı. Soyluluğun dertlerinden bahseden hizmetçiler de şaşkınlıkla geri adım attılar. İki yeni nedime görünürde yoktu. Muhtemelen Rashta'yla iyi geçinemediler ve Sovieshu veya hizmetçiler tarafından geri gönderildiler.

Birkaç dal parçasını kenara itip onlara yaklaştım, gözlerim yuva koltuğa odaklandı. Rashta ayağa kalktığında, mendilimi elbisesinin arkasında gördüm. Mendili yuva koltuğuma oturmak için kullanmıştı. Rashta bakışlarımın istikametini görünce aceleyle konuştu.

"Bu çöp değil Majesteleri. Çok güzel."

"Koltuğun çöp olmadığını biliyorum. Çünkü benim koltuğum."

Rashta keskin ses tonumdan korktu. Eski dilde ona kadar saydım. O sandalye benim el üstünde tuttuğum değerli varlığım ve burası da benim gizli yerimdi. Sovieshu’nun cariyesinin kıymetli yerimi işgal etmesine kızgındım.

"Ben... Majesteleri? Neden bu kadar korkutucu görünüyorsunuz?"

Rashta’nın soluğu kesildi, ama cevap vermek için ağzımı açamazdım. Başkalarının burada bulunması yasak değildi. Kendi gözlerimle hiç görmediğim sürece başka biri de bu koltuğu kullanabilirdi.

Ama yine de Rashta onu kullandığı için göğsümdeki öfke alevlendi. Cariyelerin İmparatoriçe'yi görmek için Batı Sarayı'na gelmesi gerekmiyordu. Ancak bir imparatoriçenin birisi koltukta oturdu diye gücenmesi beklenmedik bir şeydi ve bu hizmetçiler kesinlikle az önce soylular hakkında yaptıkları gibi dedikodu yapacaklardı.

Nefesimi düzene sokmayı başardım ve hiçbir şekilde sinirlenmemek için kendimi telkin ettim.

"Majesteleri..."

"Üstüne oturduğun mendil de bana ait."

Ben öfkemi bastırırken Rashta şaşırarak hızlıca arkasını döndü. Hizmetçiler birbirlerine bakıp başlarını eğdiler.

"Özür dilerim Majesteleri. Rashta bilmiyordu. Sadece bir koltuktu..."

"Bilmeden yaptın. Ama artık Batı Sarayı'na gelme. Birbirimizi görmemiz iyi değil."

"A-ama Rashta Majesteleri'yle arkadaş olmak istiyor..."

Rashta gözleri yaşlıydı ve hizmetçiler ona acıyarak baktı. Muhtemelen çoktan benim bir koltuk veya mendilden dolayı gücenen husuz bir kadın olduğumu düşünmüşlerdi. Rashta'yı bu kadar üzgün görünce kasten gülümsedim ve onu şok edecek bir şey söyledim.

"Bir sonraki cariyeyle arkadaş olabilirsiniz."

"Bir sonraki cariye mi?"

"İmparator'un senden sonra getireceği bir sonraki cariye."

Sadece bana söylediklerini geri yansıtmıştım.

Rashta'nın yüzü soldu ve bana kırgın bir ifadeyle baktı. Başını eğip kaçtı ve hizmetçileri de peşinden gitti.

Tek başıma durup yuva koltuğuma ve buruşmuş mendilime baktım.

İyi hissetmiyordum. Sahip olduğum aynı sandalye ve mendildi ama… İçlerinde hiç teselli bulamadım.

***

"Majesteleri!"

Sovieshu, işten sonra Rashta'yı ziyaret edince kendini şaşkın bir vaziyette buldu. Odaya girer girmez Rashta hıçkırarak kollarına atlamıştı.

"Sorun ne? Neden ağlıyorsun? Yine bir nedime sana hakaret mi etti?"

"Majesteleri, Rashta'dan sıkıldığınızda cariye olarak başka bir kadın mı getireceksiniz?"

"Ne? Kim söyledi bunu?"

Sovieshu onun şaşkın bakışlarına baktı Rasta “İmparatoriçe!” diye haykırdı.

"İmparatoriçe mi?"

Sovieshu bunu inanmayı zor bulmuş gibi kaşlarını çattı.

"İmparatoriçe neden sana aniden bunu söylesin? Hayır, onunla nerede karşılaştın?"

"Batı Sarayı'nın bahçesinde terk edilmiş bir koltuk var. Kimse kullanmıyordu, o yüzden Rashta orada eğleniyordu-"

"Yine mi Batı Sarayı'na gittin?"

"İmparatoriçe orada yokken gittim. Ve gözlerden uzak bir bahçedeydi Majesteleri'yle, binanın yakınında değil."

Rashta’nın yüzünden süzülen gözyaşları dere oldu ve Sovieshu içini çekip onları koluyla sildi.

"Yani kimsenin kullanmadığı bir koltukta oturuyordun. Ve İmparatoriçe'den uzak duruyordun."

"Bilmiyorum. Korkutucu bir yüzü vardı, ve R-Rashta İmparatoriçe'yle arkadaş olmak istediğini söylemişti."

"Ve senden sıkılınca başka bir cariye getireceğimi mi ima etti?"

"Tam olarak söylemedi ama onu kastetti. Bu gerçekten doğru mu? Rashta'dan başka bir kadını sevecek misiniz? Majesteleri, Rashta'yı aldatacak mısınız?" (Çn: Salak salak konuşma İmparatoriçeyi seninle aldattı zaten)

"Bu mümkün değil."

"Emin misiniz? Aldatacak türden biri değil misiniz?"

Rashta, yavru köpek gözleriyle ona bakınca Sovieshu ona sıkıca sarıldı ve cevabını tekrarladı. Rashta'nın titremesi sonunda sakinleşti. Sovieshu kaşlarını çatarak Rashta'nın sırtını okşadı.

***
Sizi şaşırtarak bir bölüm daha atıyorum😝 Ben geçen bölümün resmini paylaşmıştım ama sonradan bir baktım yok. Sizde de gözükmüyor mu acaba, eğer öyleyse tekrar atacağım