Bugün bir bölüm daha geldi okumadıysanız önce 22. bölümü okuyun.

-*- 

Onu takip eden bu kadar insanın olması garipti. Sayılarını belirleyebilmek için bir sokağa girdi ve takipçileri takip etmeye başladı.


E-‘1,2,3....7?’

Uğursuz bir hisse kapıldı. Carlisle bütün bu insanları göndermezdi. Ona karşı kini olan birinin olup olmadığını düşündü ve Helen’in yüzü gözünün önüne geldi. Elena, Helen’in ona zarar verecek kadar ileri gidip gitmeyeceğini bilmiyordu, ama şu anda ona kini olması için sebebi olan tek kişi oydu.


E-‘... Ne kadar zahmetli.’


Elena kolayca görünmeyeceği bir sokağın daha da içine girdi. Ayak bileğinin üzerinde, eteklerinin altında gizlenen  deri kayıştan küçük bir hançer çıkardı.


E-‘Yakında kimin beni takip etme emri verdiğini öğreneceğim.’


Bu takipçilerini yakalama ve sorgulama meselesiydi. Gerçeği ortaya çıkartma süreci o kadar da temiz olmayacaktı.


Burası güney bölgesindeki en büyük şehir merkeziydi, ama gün ortasında bile ana yoldan giden biri ferah bir yer bulabilirdi. İronik bir şekilde burası,  zengin bir bölge olduğu kadar çirkin ve kirli bir yerdi.

Elena tereddüt etmeden karanlık bir sokağa girdi. Etrafına baktı ve takipçileriyle başa çıkmak için uygun bir yer buldu. Oraya doğru hareket ettiğinde...


HWİİGG-


Bir el aniden Elena’yı yakaladı ve karanlığa çekti.


E-“...EUS.


Elena hemen elindeki hançeri rakibine doğru salladı. Bıçağın keskin tarafı karanlıkta parladı.


Bir hırsız!


Diğer kişi, boynunu hedeflediği andan hançeri engellemek için bileğini hızla yakaladı. Bir sonraki saldırıya geçmeden kulağında hafif bir ses yankılandı.


C-“ŞŞŞ.” ÇN: sonunda geldi


Kısa bir sözdü, ama bu sesi daha önce duymuştu. Elena mücadele etmeyi bıraktı. Eğer hafızası onu yanıltmıyorsa..


Gözleri yavaş yavaş karanlığa alışınca, bakışları yukarıya doğru yöneldi. Sert göğüs, geniş omuzlar ve ince bir boyun. Gözleri adamın yüzünde kaldı. Keskin bir çene çizgisi ve düz bir burunun üstünde Elena’ya bakan açık mavi gözler. Sanki dünyadaki tek renk gözlerinin mavisiydi ve alevler gibi yanıyordu.


E-“...Majesteleri.”


Prens Carlisle idi.


Kim olduğunu anladığında, alnındaki sıcak nefesini hissedebildiğini fark etti. Büyük eli hala omzunu tutuyordu ve yalnızca başını kaldırdığında göz teması kurabileceği bir uzunluğa sahipti. Birlikte sıkıştıkları yerde bile vücudunun gücünü hissedebiliyordu. Ani bir temasla Elena’nın nefesi kesildi.

Çevresini dikkatle kontrol ederken onu izledi. Bir amacı olması gerektiğini hissetti ve sabırla bekledi. Kısa bir sessizlikten sonra-

C-“..Khh. “

Carlisle’nin hafif kıkırdamasının ani sesiyle Elena şaşkın bir şekilde baktı.

C-“Niyetim bu değildi ama o kadar da kötü olmadı.”

Kulağına fısıldamasıyla Elena’nın yanakları kızardı.


E-“Neler olduğunu bilmiyorum ama lütfen bırak gideyim.”


Elena’nın soğuk ses tonuyla birlikte Carlisle, pişman bir ifadeyle elini Elena’nın omzundan çekti.

C-“Sana dokunmayı düşünmedim bu yüzden lütfen bana böyle bakma.”


E-“Nasıl?”


C-“Sanki kötü biriymişim gibi. Bunu çoktan unuttun galiba ama bana ilk bıçak doğrultan sensin.”


Tartışmaya gerek yoktu. Bıçak hala tehlikeli bir şekilde  boynuna yakın bir yerde duruyordu.  Bu pozisyonun sonunun ne olacağını bilmiyordu.


C-“Popüler olduğun için elimden bir şey gelmez. Blaise Kalesinden çıktığından beri seni takip eden bir çok insan var.”


Elena sokağa girdikten sonra onu takip eden ayak seslerini duymuştu. Fakat artık hiçbir belirti yoktu.


E-“Beni kimin takip ettiğini biliyor musun?”


C-“Şimdilik burdan gidelim.”


Carlisle konuşmayı bitirdikten sonra hemen hareket etti ve Elena onu takip etmesi gerektiğini biliyordu.  Carlisle’nin arkasından yürüdü ve  kısa bir süre sonra eski püskü bir eve ulaştılar. Carlisle, Elena ile görüşmek için güvenli bir yer planlamış gibiydi. Ev dışarından oldukça sıradan görünüyordu ama içi bakımlı ve temiz idi.


Carlisle, onu masaya götürdü ve oturması için bir sandelye çekti. Sonra kendisi karşısına oturdu. Bunun her zaman yaptığı bir davranış olup olmadığını bilmiyordu ama kesinlikle kadınlara karşı mükemmel bir şekilde davranıyordu.

C-“ Sizi takip eden insanların kimliğinden başka bilmek istediğin bir şey var mı?”

E-“İyi misin?”

C-“Gördüğün gibi.”


En son karşılaşmalarında sırtında bir ok vardı. bu yaranın sadece on gün içinde iyileşmesi imkansızdı. ÇN: (adam ejderha), ancak Carlisle, hiç yaralanmamış gibi davranıyordu. Sanki onun için günlük bir rutin idi.

Elena durumunu değerlendirmek için ona baktı ve sonra konuya döndü.

E-“...Ne zamandır beni izliyorsun?”


C-“Gözetlemekten ziyade,  son ayrıldığımızdan beri seni korumak için  olduğunu düşün.”


Carlisle’nin onu izlemesi için birini göndereceğinden şüphelenmesine rağmen, beklediğinden çok daha erken olmuştu. Onu gölgeler içinde izleyen gözler olduğunu düşünmek biraz rahatsız edici idi. Ancak imparatoriçe olmaya karar verdiğinde bunun kaçınılmaz olduğunu biliyordu.


E-“Beni takip eden insanları yakalayıp  işkence edeceksen, ben şahsen--”


C-“Hiçbir şey yapmanıza gerek yok. Seni buraya getirdim çünkü bazıları ailenin şövalyeleri idi.”


E-“Ne?”


Ancak o zaman Elena, ailesinin şövalyelerinin onu korumak için onu takip etmiş olabileceğini düşündü. Carlisle onu daha önce durdurmamış olsaydı, Elena onlara karşı bir bıçak kaldırmış olabilirdi. Sırlarını saklamak için kan dökmesi gereken bir durum olabilirdi. Carlisle Elena’ya yeteneklerini mümkün olduğunca gizlemesini söylemişti.


Durumun farkına varan Elena, Carlisle’nin önünde  hafif bir şekilde eğildi.


E-“Teşekkür ederim. Majesteleri beni beladan kurtardı.”


Öyleydi.


Carlisle elini ileri doğru uzattı, bir eliyle çenesini tuttu ve başını tekrar yukarı kaldırdı.


C-“Eğilmeyin.”


E-“Ah, ama-“


C-“Kimin kadını olacağını unuttun mu?” ÇN: ölüyorum


Elena Carlisle’nin gözlerine dik dik baktı. İçlerinde tuhaf bir sıcaklık vardı. Serin, mavi bir renge sahiptiler fakat bir alev kadar sıcaktılar.